๙
–
{in my eyes}
“ต่อให้มึงบอกให้กูหยุด.. กูก็จะไม่หยุด เข้าใจมั้ยลู่หาน”
ใบหน้าหวานเบือนหนีสายตาอบอุ่นของคนตรงหน้า..
หากแต่ริมฝีปากร้อนก็ตามไปมอบจูบและไล่ต้อนให้ใบหน้าหวานนั้นหันกลับมามองหน้าเขาตรงๆอีกครั้ง
ลู่หานหลับตาแน่นเมื่อลิ้นของเซฮุนสอดเข้ามามอบสัมผัสอ่อนหวานให้แก่กัน
และลู่หานก็ได้รับรู้.. ว่าสัมผัสของเซฮุนมีแต่ความคิดถึงมากเพียงใด..
มันไม่ได้รุนแรงเหมือนดังในตอนแรก
เหมือนเป็นการบังคับที่รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นต้องพ่ายแพ้ให้แก่เขา และเขาก็ไม่สามารถทำร้ายลู่หานได้ลง
ทำร้ายลู่หานก็เหมือนความเจ็บปวดนั้นย้อนเข้ามาหาตัวเอง น้ำตาไม่เหมาะกับใบหน้าหวานที่น่าทะนุถนอมเลย..
มือเรียวข้างซ้ายจับมือของลู่หานให้โอบรอบคอของเขาแล้วเลื่อนมือสอดเข้าใต้เอวบางให้ร่างของสองเราแนบชิดกันมากขึ้นไปอีก
หยดน้ำตาใสไหลหยดลงจากหางตาอีกครั้งทั้งที่ดวงตากลมโตยังคงปิดสนิท
มือเล็กอีกข้างที่ถูกกดลงกับผืนเตียงกำประสานกับมือของอีกฝ่ายแน่นจนเกร็งไปหมด
ถึงอย่างไรร่างกายลู่หานก็ยังคงต่อต้านเซฮุนอยู่ดี
เซฮุนขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อลู่หานกำมือของเขาแน่นจนเจ็บไปหมด
แต่ก็ยังดีกว่าให้ลู่หานกำมือตัวเองจนเล็บจิกเข้าผิวเนื้อ มือเรียวสอดออกจากใต้เอวบางแล้วเลื่อนขึ้นมาลูบเส้นผมนิ่ม
ราวกับปลอบประโลมและปลอบโยนว่าเขาไม่ได้น่ากลัว.. ไม่ต้องกลัว..
ดวงตากลมใสเปิดขึ้นอีกครั้งด้วยความพร่ามัวจากน้ำตา..
เซฮุนลากริมฝีปากลงมาที่ซอกคอขาวพรมจูบฝากรอยจางๆเอาไว้ในทุกที่ราวกับตีตราว่าร่างกายนี้เป็นของเขา
ย้ำเตือนทุกความรู้สึกลงไปทุกครั้งที่สัมผัส.. มือเล็กกำจิกต้นคอเซฮุนจนเลือดไหลซึมเมื่อลู่หานเริ่มมีสติว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
ใบหน้าคมละจากซอกคอขาวแล้วเลื่อนขึ้นมาจ้องมองดวงหน้าหวานใสที่จ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว
แววตาของลู่หานนั้นแข็งกร้าวทั้งที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตา มืออบอุ่นเลื่อนไปกุมมือเล็กที่กำจิกต้นคอเขาเอาไว้แล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยมันแผ่วเบา..
เซฮุนมอบจูบแนบแน่นให้กับลู่หานอีกครั้งแล้วเอ่ยกระซิบที่ข้างหู..
“หลับตาลง..
แล้วใช้แค่หัวใจ”
ลู่หานเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร..
ริมฝีปากร้อนทาบทับลงมาอีกครั้งและมอบจูบที่อ่อนหวานจนแทบละลาย.. เซฮุนหลับตาลงแล้วให้หัวใจเป็นสิ่งควบคุมทุกอย่าง
ลู่หานเริ่มจูบตอบเขา.. คลายมือที่เกร็งลงจนเป็นปกติและหลับตาลงเช่นกัน..
ร่างสูงเคลื่อนตัวลงมาพร้อมกับลากไล้ริมฝีปากตามลงมาเรื่อยๆ..
ใช้มือค่อยๆเลิกเสื้อยืดของลู่หานขึ้นแล้วพรมจูบไล่ขึ้นไปตามผิวเนื้อขาวเนียนที่ค่อยๆเผยให้เขาสัมผัส
เสียงจูบผิวกายทำให้ลู่หานหลับตาแน่น สัมผัสร้อนๆของเซฮุนทำให้ลู่หานแทบละลาย..
หากแต่สมองกลับสั่งให้ผลักไสเขาออกไปเพราะความเจ็บปวดยังคงตราตรึงอยู่ในห้วงความคิดไม่เคยจางหาย..
เราเลิกกันแล้ว.. และเขาไม่ควรทำแบบนี้
ลู่หานรู้..
รู้ดีแก่ใจ..
แต่ร่างกายกลับกำลังโอนอ่อนไปตามความอ่อนโยนและสัมผัสที่คุ้นเคยจากเขา เหมือนลู่หานกำลังทะเลาะกับตัวเอง
ความรู้สึกที่ขัดแย้งและตีกันวุ่นวายไปหมดทำให้ร่างเล็กคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น
หากแต่ความคิดวุ่นวายเหล่านั้นก็ค่อยๆหายไปทีละนิดเมื่อมืออบอุ่นของเซฮุนบีบมือของลู่หานเบาๆราวกับจะบอกให้เชื่อใจเขา..
เขาอยู่ตรงนี้.. และอย่าคิดอะไรอีกเลยคนดี..
กลีบปากเล็กขบเข้าหากันแน่นเมื่อสัมผัสร้อนกำลังครอบครองเม็ดลูกกวาดสีสวย..
มันอ่อนหวานจนไม่กล้าแม้แต่จะเผยเสียงใดออกมา กายบางสั่นเล็กน้อยเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างมันอยู่บนความคุ้นเคยทั้งนั้น
และปฏิเสธไม่ได้ว่าลู่หานเองก็คิดถึงเขา.. คิดถึงเขาเหลือเกิน..
ในทุกการกระทำยังมีมือข้างหนึ่งของเราทั้งสองคนคอยจับกันไว้เสมอ
ถึงแม้ว่าเราสองคนจะหลับตากันทั้งคู่ แต่ก็สามารถรับรู้ถึงสัมผัสของกันและกันที่เริ่มแนบชิดมากขึ้นไปเรื่อยๆได้ดี..
ใบหน้าคมละจากการฝากรอยไว้ทั่วหน้าท้องขาวเนียนแล้วเลื่อนขึ้นไปประกบจูบกลีบปากเล็กที่หวานตรึงใจนั้นอีกครา
รสจูบที่แนบแน่นและอ่อนหวานในตอนเริ่มแปลเปลี่ยนเป็นจูบที่ทวีความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ
มือเรียวประคองใบหน้าเล็กแล้วบดเบียดริมฝีปากลงไปราวกับโหยหาสัมผัสที่ขาดหายไปนานแสนนาน..
สัมผัสที่ลู่หานตอบรับเขาด้วยความเต็มใจ
โอเซฮุนผละจูบออกอย่างอ้อยอิ่งแล้วเคลื่อนกายลงมาอีกครั้ง
จับขอบกางเกงของคนใต้ร่างแล้วตามลงมาใช้ฟันคมปลดกระดุมกางเกงยีนส์ออก.. เสียงของซิปกางเกงค่อยๆร่นลงตามที่มือเรียวดึงกางเกงของลู่หานลงมาเรื่อยๆ
จนในที่สุดกางเกงนั้นก็ถูกโยนลงไปกองบนพื้นข้างเตียง
ร่างสูงนั่งคร่อมบนตัวของลู่หานแล้วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว ถอดมันออกแล้วโยนทิ้งไปสักที่อย่างรีบร้อน
“กูหนัก..”
เสียงใสร้องประท้วงเมื่อถูกคนตัวหนักนั่งคร่อมทับ
มือเล็กคลำไปบนหน้าท้องของเซฮุนสะเปะสะปะ
เขาหัวเราะเบาๆแล้วดึงมือเล็กนั้นขึ้นมาจูบ ทาบทับกายลงไปจูบแก้มใสและสลับไล้จูบตามข้างแก้มไปมา
ผิดมั้ยที่เขาขอลืมตาขึ้นมาก่อนเพราะอยากเห็นใบหน้าหวานๆของลู่หานให้หายคิดถึง
เกือบห้าวันที่ไม่ได้เจอกันและความคิดถึงนั้นมันรุนแรงกับหัวใจของเขาเหลือเกิน
“อยู่ข้างบนมั้ยล่ะจะได้ไม่หนัก”
เขาถามขำๆ
ลู่หานส่ายหัวไปมา ถึงแม้ว่าห้องจะมืด..
แต่เขาก็เห็นรอยยิ้มบางเบาของลู่หานนั้นชัดเจน.. ช่วงเวลาของสองเราที่เคยห่างหายไปนาน
แต่ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างมันกลับชัดเจนเหมือนมันไม่เคยถูกลบเลือนหายไปแม้แต่วินาทีเดียวเลย..
กายเล็กบิดเร้าไปมาเมื่อมือร้อนที่อยู่ไม่สุขกำลังสอดเข้าไปใต้กางเกงแล้วหยอกล้อกับสิ่งอ่อนไหวต่อสัมผัส
ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวานที่ขึ้นสีแดงกับเหงื่อชื้นไรผม
ดวงตากลมใสที่ปิดสนิทจนเห็นแพขนตายาวกับกลีบปากเล็กอ้าเผยอช่วยหอบหายใจ
มันทำให้เขาลอบกัดปากและกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว และความรู้สึกร้อนตีตื้นขึ้นมาจนหัวใจเต้นถี่แรง
“อ๊ะ..”
เสียงหวานหลุดครางออกมาเมื่อมือร้อนนั้นขยับถี่จนแทบทนไม่ไหว แต่จู่ๆมันก็หยุดลงกะทันหัน
ลู่หานเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแต่ก็หายสงสัยเมื่อได้ยินเสียงปลดกระดุมและรูดซิปกางเกงจากคนบนร่าง
เขาถอดกางเกงขายาวเกะกะออกแล้วโยนมันทิ้งลงข้างเตียงอย่างรีบร้อน
ร่างสูงโน้มตัวลงประทับจูบลู่หานอีกครั้งโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
ลมหายใจร้อนๆและเสียงหอบหายใจถี่ของเซฮุนทำให้ลู่หานรู้ว่าเขาแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
รสจูบเร่าร้อนที่เขามอบกระตุ้นร่างเล็กนั้นได้ผลดีทีเดียว มือเรียวดึงกางเกงที่เหลืออยู่ของลู่หานออกทั้งหมดแล้วเลื่อนไปจับมือเล็กให้ดึงกางเกงของเขาออกพร้อมๆกัน
ร่างของเซฮุนเปลือยเปล่า..
ในขณะที่ลู่หานยังเหลือเสื้อยืดที่ร่นขึ้นไปถึงแผ่นอกอยู่หนึ่งตัว
เขาไม่ถอดหรอกเพราะเขาไม่ชอบลู่หานโป๊มากๆ แค่นี้ยังใจสั่นไม่พอหรือไง
เสียงหอบหายใจเร่าร้อนกับสองกายที่ขยับไปมาเข้าหากันบนผืนเตียงนุ่ม
นิ้วยาวค่อยๆไล้ท่อนขาเนียนขึ้นมาและหยุดที่ช่องทางคับแน่นที่เขาเคยสัมผัส..
ค่อยๆสอดนิ้วเรียวเข้าไปเพื่อเปิดช่องทาง เพียงแค่นิ้วเดียวก็บีบรัดคับแน่นทำให้เขารู้ว่าลู่หานไม่ได้มีใครใหม่เลย..
เสียงใสร้องท้วงในลำคอเพราะริมฝีปากยังคงถูกวุ่นวายอยู่ทำให้เซฮุนค่อยๆขยับนิ้วช้าๆเพื่อให้ลู่หานได้ปรับตัวและไม่เจ็บมาก
เขามอบจูบเร่าร้อนให้ลู่หานเพื่อดึงความสนใจแล้วค่อยๆเพิ่มนิ้วเข้าไปปรับช่องทาง
จนกระทั่งเสียงประท้วงจากความเจ็บแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางหวานๆ..
เซฮุนละจูบออกมาจากกลีบปากเล็กบวมแดง..
จ้องมองดวงหน้าหวานๆที่กำลังหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องว่าเขานั้นลืมตาขึ้นมาก่อนแล้ว
แก้มใสขึ้นสีแดงจัดและหอบหายใจถี่ด้วยแรงอารมณ์ เซฮุนกำลังยิ้ม.. ยิ้มในแบบที่ผู้ชายคนหนึ่งกำลังมองคนที่เขารักสุดหัวใจ..
“กูอยากบอกให้มึงรู้..
ว่ากูไม่ได้เผลอไผล..”
“...”
“กูตั้งใจ”
ร่างสองร่างที่รวมกันเป็นหนึ่งและผืนเตียงที่ขยับโยกไปตามแรงของคนด้านบน
เสียงใสครางในลำคอแผ่วเบา ทุกสัมผัสมันมีแต่ความคิดถึงและคุ้นเคย..
มือเรียวจับท่อนขาของลู่หานให้ขนาบเอวแล้วกระแทกกายถี่กระชั้นจนร่างเล็กสะดุ้งเฮือก
หัวใจสองดวงที่เหมือนลอยหนีกันไปไกลแสนไกล แต่ในตอนนี้กลับมีเส้นด้ายบางๆเชื่อมมันเข้าหากันและผูกมัดอย่างแข็งแกร่ง..
ลู่หานค่อยๆปรือตาขึ้นเมื่อเราทั้งคู่ปลดปล่อยอารมณ์ไปจนหมด..
แต่แล้วก็ต้องตกใจที่เห็นเซฮุนลืมตาอยู่ก่อนแล้ว ถ้าอย่างนั้นตลอดเวลาที่เรามีอะไรกัน
สีหน้าที่ลู่หานคิดว่าอีกฝ่ายไม่มีทางได้เห็น
ทุกอย่างที่น่าอายเหล่านั้นเซฮุนกลับเห็นมันทั้งหมด ดวงตากลมโตกระพริบถี่ๆแล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
เซฮุนหัวเราะเบาๆแล้วเอื้อมมือไปลูบเส้นผมนิ่มสีน้ำตาลอ่อน ใช้นิ้วม้วนมันเล่นแล้วจ้องมองแก้มแดงๆของคนใต้ร่างด้วยรอยยิ้ม..
อายอะไรล่ะ ยังกับเขาไม่เคยเห็นมาก่อนหน้านี้..
เซฮุนจับมือเล็กๆน่าทะนุถนอมของลู่หานทั้งสองข้างให้แนบที่แก้มของเขา
ลู่หานหันกลับมามองหน้าของเซฮุนอีกครั้งราวกับงงว่ามันกำลังทำอะไร
“จับสิ..”
“...”
“กูเป็นผู้ชายของมึง”
ดวงตาคมจ้องมองรอยยิ้มน่ารักบางเบาของลู่หานแล้วจับมือเล็กทั้งสองข้างมาจูบสลับไปมา
มือเล็กตบแก้มเซฮุนเบาๆแล้วแลบลิ้นใส่อย่างกวนตีน เซฮุนหัวเราะแล้วรวบเอวบางพลิกให้ร่างเล็กขึ้นมาอยู่บนตัวของเขา
ลู่หานตกใจเล็กน้อยแล้วขยับตัวไปมาแต่ก็ถูกแขนแกร่งกอดเอวไว้แนบแน่น
“สร่างเมาแล้วหรอ”
“นานแล้ว
เจอมึงแล้วหายเลย”
“พูดจาแบบนี้แปลว่ามึงยังเมาอยู่”
เซฮุนหัวเราะแล้วยืดคอขึ้นไปจูบปากลู่หานเบาๆ
“กูไม่ได้เมาแล้วจริงๆครับ”
ลู่หานหรี่ตาลงอย่างจับผิด
เซฮุนยิ้มแล้วยืดคอขึ้นไปจูบลู่หานหลายๆที หากแต่ก็ต้องหยุดเมื่อมือเล็กกดคอของเขาเอาไว้กับเตียง
ไอแค่กๆเลยครับ เสียงใสหัวเราะในลำคออย่างสะใจ มือเรียวเอื้อมไปกดท้ายทอยของลู่หานลงมาจนหน้าผากและปลายจมูกของเราแตะกัน
ดวงตาสองคู่ที่อยู่ใกล้กันมากๆจนไม่สามารถมองอย่างอื่นได้นอกจากดวงตาของคนตรงหน้าเท่านั้น
เสียงทุ้มเอ่ยชิดริมฝีปากจนมันเผลอแตะเฉียดกันไปมาหลายต่อหลายครั้ง
“กูคิดถึงมึง”
“ก็อยู่นี่แล้วไง”
“กูไม่รู้ว่ากูทนได้ยังไงตอนห่างจากมึงเกือบๆปี..
นี่ห่างกันแค่สี่ห้าวันก็จะเป็นบ้าแล้วมึงรู้ตัวมั้ย”
“กูติดโปรเจกต์จริงๆ
มึงมันหมาบ้า ตัวเหี้ย”
“มึงไม่ได้คิดอะไรกับไอ้คู่โปรเจกต์ของมึงใช่มั้ย”
“ทำไม
หึงดิ”
“เออ”
ลู่หานนิ่งค้างไป
ไม่คิดว่าอีกคนจะพูดอะไรตรงๆขนาดนี้ สายตาของเซฮุนมีแววเว้าวอน..
ใบหน้าคมยืดขึ้นไปจูบลู่หานอีกครา เหมือนจะกลัวคำตอบของลู่หาน
แต่ก็อยากได้ยินให้แน่ใจ
“กูไม่ชอบคนเพอร์เฟกต์
กูอึดอัด”
“...”
“บอกแค่นี้มึงน่าจะเข้าใจนะ”
ริมฝีปากบางยกยิ้มแล้วกดท้ายทอยลู่หานให้เลื่อนลงมาจูบกันอีกครั้งและอีกครั้ง..
“สุขสันต์วันเกิดนะลู่หาน”
เสียงทุ้มเอ่ยข้างหูแล้วยิ้มกว้างให้คนน่ารักตรงหน้า
หากแต่ลู่หานกลับทำหน้าเหวอ
“วันนี้วันเกิดกูหรอ”
“อ้าว
ลืมวันเกิดตัวเองอีกแล้วหรอมึง ปลาทองยังไม่ความจำสั้นเท่ามึงเลยเนี่ย”
“มิน่าล่ะมีคนส่งข้อความมาหากูเต็มเลยแต่กูไม่มีเวลาเปิดอ่าน”
“มึงเปิดเครื่องแล้วทำไมกูโทรหามึงไม่ติด”
“กูเปลี่ยนเบอร์”
“ทำไมกูไม่รู้”
“ก็กูไม่บอกมึงไง”
ลู่หานยิ้มมุมปาก
“ทำกูเป็นบ้าหลายวันเลยรู้ตัวมั้ยลู่หาน..
หื้ม.. หื้ม.. ” ร่างสูงจับลู่หานพลิกตัวลงด้านล่างแล้วกดจมูกโด่งหอมแก้มซ้ายขวาสลับไปมาหลายๆทีราวกับลงโทษ
ใบหน้าหวานย่นคอหนีแต่ก็ถูกคนตัวใหญ่กว่าคุกคามอยู่เรื่อยๆ
มือเรียวดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเราสองคนแล้วซุกไซร้ซอกคอหอมๆที่เป็นกลิ่นกายของลู่หาน
“เอาผ้าห่มออกไป
กูหายใจไม่ออก” เสียงใสร้องประท้วงในความมืด
“เดี๋ยวกูช่วยผายปอดให้มึงเองไม่ต้องห่วง”
“เฮ้ย! เดี๋ยว..”
“ของขวัญวันเกิดปีนี้ของมึง
กูให้ตัวกูทั้งตัวเลย”
กลับไปเม้นด้วยน้า
