[CUT] ROOMSIGHT - five days for awakening

            [CUT]

            มือเรียวเลื่อนกระจกระเบียงแล้วช้อนร่างเล็กอุ้มขึ้นโดยที่ริมฝีปากของเรายังคลอเคลียกันอยู่ไม่ห่าง ถึงแม้ว่าแขนของผมจะเจ็บขึ้นมาเมื่อใช้แรงหากแต่ความสนใจของผมก็ไม่ได้อยู่ที่แขน ความสนใจของผมอยู่ที่ร่างในอ้อมกอดของผมเท่านั้น ขายาวก้าวเดินอย่างรวดเร็วราวกับทนรอต่อไปไม่ไหวเร่งเดินไปที่โซฟาหน้าทีวีแล้ววางร่างบอบบางลงบนผืนกำมะหยี่นุ่มแผ่วเบา

            กำปั้นเล็กๆยังคงทุบตีไหล่ผมหนักๆแต่อ่อนกำลังลงไปมากแล้ว ร่างเล็กดิ้นอยู่ใต้ร่างของผมแต่ผมก็ใช้ร่างกายของผมกดทับตัวของลู่หานเอาไว้ สองมืออบอุ่นประคองใบหน้าเล็กแล้วมอบจูบที่เต็มไปด้วยความคิดถึงและโหยหา.. หลายครั้งที่ลู่หานเผลอไผลจูบผมตอบ แต่สุดท้ายเขาก็อยู่นิ่งๆหรือพยายามที่จะต่อต้าน

            “ปล่อยกู ยะ..”

            ผมเห็นแก่ตัวมากใช่มั้ยที่ไม่ยอมให้เขาพูดคำว่าหยุดออกมา ผมใช้ปากปิดปากเขา ใช้หัวใจของผมบังคับหัวใจของเขา ใช้ร่างกายของผมทำให้เขาโอนอ่อน..

            ลิ้นชื้นกวาดต้อนมอบสัมผัสอบอุ่นให้แก่อีกฝ่ายที่ยังคงดื้อรั้น มีบ้างที่ลู่หานพยายามขบกัดลิ้นของผมแต่ท้ายที่สุดเขาก็แพ้ผมอยู่ดี เราไม่ได้จูบกันมานานเกือบปี.. แต่ทุกอณูสัมผัสของเราผมยังจำได้ดีและผมก็คิดว่าลู่หานเองก็ยังคงลืมไม่ลง ถ้าเขาลืมก็คงไม่เผลอจูบตอบผมเหมือนในตอนนี้หรอก..

            ลู่หานหยุดขัดขืน.. พร้อมกับหยดน้ำตาใสไหลกลิ้งลงจากหางตา..

            มือเรียวเลิกเสื้อยืดตัวบางขึ้นแล้วค่อยๆไล้สัมผัสผิวเนียนละเอียดใต้ร่มผ้าของอีกฝ่าย ทุกสัมผัสของเขายังคงเต็มไปด้วยความคิดถึงเสมอ และเขาก็หวังว่าลู่หานจะรับรู้มัน.. ริมฝีปากร้อนลากไล้ลงพรมจูบที่ซอกคอขาว ฝากรอยสีแดงจางๆเอาไว้แล้วลากปลายลิ้นลงมาที่เม็ดลูกกวาดสีหวาน ร่างเล็กสะดุ้งเมื่อถูกสัมผัสเขี่ยกระตุ้น ผมลูบไล้ผิวกายขาวเนียนเพื่ออยากรู้ว่าเขาคิดถึงและต้องการผมบ้างไหม ลู่หานหอบหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่พร้อมกับกัดฟันแน่นกลั้นเสียงน่าอาย ผมบดจูบลงมาตามหน้าท้องเนียนละเอียดแล้วยืดตัวขึ้นไปประกบจูบริมฝีปากบวมแดงจากการที่เขาดื้อดึงผมอีกครั้ง

            ลู่หานผละจูบออกจากผมแล้วเบี่ยงใบหน้าหวานแดงซ่านหนี ผมก็เลยไล้วนจูบไปทั่วใบหน้าของลู่หานแทน มือขวาของผมเลื่อนลงไปจับขอบกางเกงของลู่หานแล้วค่อยๆดึงลง..

            “หยุด..” เสียงสั่นๆนั้นบอกผมทั้งที่ยังเบี่ยงหน้าหลบอยู่อย่างนั้น มือเรียวชะงักอยู่กับที่หากแต่ริมฝีปากยังคงไล้วนไปทั่วแก้มใสและใช้ปลายจมูกเขี่ยวนไปพร้อมๆกัน.. อารมณ์ที่ฉุดรั้งไม่อยู่เมื่อได้สัมผัสกับร่างกายที่แสนคิดถึงมาโดยตลอด..

            “พอได้แล้ว..”

            “...”

            “กูไม่ได้ต้องการมึงแบบนี้”

            “คิดว่ากูเหี้ยได้แค่ไหนล่ะ”

            “...”

            “กูเหี้ย มึงก็รู้”

            ดวงตากลมใสจ้องมองใบหน้าผมอย่างเคืองๆ มือเล็กข้างหนึ่งยกขึ้นมาดึงหูผมให้ละริมฝีปากออกจากการคลอเคลียมัน และผมก็พึ่งเห็นว่าตัวของมันเกร็งไปหมดเหมือนกำลังต่อต้านผมและความรู้สึกของตัวเอง มือเล็กกำเข้าหากันแน่นราวกับจะเรียกสติของตัวเองไว้อยู่ตลอดเวลา

          ผมได้รู้แล้ว.. ว่าลู่หานใจแข็งมากแค่ไหน..

            “ขอโทษ..” ผมกระซิบข้างหูลู่หานแผ่วเบา กดจูบริมฝีปากเล็กเบาๆหนึ่งทีแล้วผละตัวออกไป ร่างเล็กยันตัวขึ้นนั่งบนโซฟาแล้วดึงเสื้อของตัวเองลงให้เรียบร้อย ใบหน้าหวานเบี่ยงหน้าหลบสายตาของผม

            “เดี๋ยวมา”

เสียงทุ้มเอ่ยบอกแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการอารมณ์ที่คั่งค้างของตัวเอง ลู่หานหลับตาลงแล้วยกมือขึ้นกำเส้นผมนิ่มของตัวเองเอาไว้ สัมผัสทุกสัมผัสยังคงติดอยู่ที่ผิวกาย

ใช่.. ลู่หานเองก็คิดถึงเขา..

ทว่าความเจ็บปวดที่เสียดแทงอยู่ทุกขณะที่เขามอบสัมผัสอบอุ่นมาให้ มันทำให้ลู่หานจำเป็นต้องต่อต้านความรู้สึกของเขา.. ราวกับกลัวว่าถ้าหากพลั้งเผลอไปแล้วสุดท้ายก็เป็นตัวเองที่ต้องกลับมาเจ็บปวดและเสียใจยิ่งกว่าเดิม