“ผมคิดถึงคุณ..
ผมคิดถึงคุณทุกลมหายใจ คุณโอเซฮุน”
มือเรียวสอดเข้าไปในเรือนผมสีน้ำตาลลาเต้ประคองศีรษะอีกฝ่ายให้เอียงองศาพอเหมาะกับจูบที่กำลังบรรเลงอย่างเร่าร้อนอยู่ในตอนนี้..
มืออีกข้างลูบตามสันกรามลงมาถึงต้นคอสวยและไหปลาร้าเลื่อนลงมาปลิดกระดุมเสื้อเชิ้ตนักเรียนของลู่หานได้สองเม็ดแล้วก็กระชากมันออกจากกัน
เสื้อนักเรียนของลู่หานต้องพังไปกี่ตัวเพราะโอเซฮุนกันนะ
“ใครใช้ให้แต่งตัวแบบนี้”
“ก็ที่นี่ไม่มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยน..”
“มันยั่ว
รู้ไหม”
กดจูบลงบนริมฝีปากเล็กทีหนึ่งแล้วเลื่อนไปจูบแก้มใสที่เริ่มขึ้นสีแดงเรื่อ..
เลื่อนลงมาซุกไซร้ซอกคอขาวที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆเฉพาะตัวของลู่หานอย่างโหยหา
กดจูบสลับกับเลียข้างใบหูจนลู่หานต้องร้องครางออกมาเมื่อทนไม่ไหว..
มือเรียวดึงคอเสื้อของลู่หานออกแล้วใช้ฟันคมขบกัดไปทั่วผิวเนื้อขาวที่โผล่พ้นออกมาสู้สายตาของเขา
“อือ..อ๊ะ..”
เสียงเล็บครูดกระจกเพื่อระบายความซ่านที่ก่อตัวขึ้นจนแทบทนไม่ได้เมื่อลิ้นร้อนเขี่ยระรัวที่เม็ดลูกกวาดสีหวานและส่งมือไปปรนเปรออีกข้างจนใบหน้าหวานสวยแหงนขึ้นกัดริมฝีปากล่างเพื่อกลั้นเสียงน่าอายเอาไว้..
สองร่างกอดรัดกันอยู่ที่กระจกระเบียงอย่างร้อนแรง หากจะเคลื่อนย้ายไปที่เตียงมันยังรู้สึกเสียเวลา..
กระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำของโอเซฮุนกำลังถูกปลดออกทีละเม็ดด้วยมือเล็กของลู่หานที่โดนบังคับให้ทำโดยไร้คำจะพูดเถียงเพราะริมฝีปากถูกปิดไว้ด้วยริมฝีปากของคนเอาแต่ใจ..
มือเรียวลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเล็กและดันให้เข้ามาประชิดตัวเขาจนไม่มีช่องว่างระหว่างกัน
เรียวขาเสียดสีกันไปมาเพราะรสจูบที่กำลังบรรเลงอยู่ในตอนนี้ไม่อาจทำให้ลู่หานอยู่เฉยได้..
แผ่นหลังเล็กชนเข้ากับขอบโต๊ะจนแฟ้มงานตกหล่นไปสองสามแฟ้มหากแต่ก็ไม่ได้เบนความสนใจของทั้งคู่ไปจากกันได้เลย
ความคิดถึงและโหยหากันและกันทำให้โอเซฮุนและลู่หานตัดสิ่งรอบข้างออกไปจนหมดเหลือเพียงแค่ตัวเองกับคนในอ้อมกอดเท่านั้น..
“คุณ..อ๊ะ..ค่อยๆก็ได้
ผมไม่หนีไปไหนหรอก”
“เธอไม่มีสิทธิ์หนีฉันไปไหนอีกแล้วลู่หาน..”
“อ๊า..อะ..
อย่าเลียตรงนั้นมัน..”
“เธอเป็นของฉัน”
เสียงบดจูบประสานกับเสียงหอบหายใจถี่ดังอื้ออึงอยู่ในหัวสมองของลู่หาน
และในที่สุดแผ่นหลังก็สัมผัสกับผืนเตียงเย็นๆและมีร่างสูงตามมาคร่อมทับป้อนจูบอยู่ไม่ห่าง
ใบหน้าหวานขึ้นสีด้วยแรงอารมณ์พร้อมกับดวงตาฉ่ำปรือที่เจ้าตัวไม่เคยรู้เลยว่ามันยั่วขนาดไหน..
ริมฝีปากร้อนกดจูบทั่วใบหน้าอ่อนหวานที่เขาหลงรักตั้งแต่แรกเจอคลอเคลียอยู่อย่างนั้นจนลู่หานรู้สึกเขิน..
“จูบจนตัวผมจะพรุนอยู่แล้ว..”
“ฉันจะจูบเธอไปจนถึงเช้าเลย..
ที่รัก..”
“...”
ที่รักบ้าอะไรกัน..
เสียงทุ้มหัวเราะข้างหูยิ่งทำให้ลู่หานหน้าแดง..
มือเรียวเกี่ยวขอบกางเกงบอกเซอร์ของลู่หานแล้วดึงออกไปจากขา
ลูบไล้ผิวขาวเนียนลื่นมือที่ไร้สิ่งปกปิด.. กายเล็กบิดเบี่ยงไปมาด้วยความเสียวซ่าน..
เซฮุนใช้เข่าแยกสองขาออกจากกันแล้วยกขึ้นตั้งชัน
แทรกกายเข้าไประหว่างสองขาเนียนแล้วทาบทับกายกอดสัมผัสกันและกัน
ให้สองหัวใจแนบชิดและเต้นไปพร้อมๆกัน..
สัมผัสอ่อนหวานบดจูบไปทั่วซอกคอและจบที่ริมฝีปากที่เหมือนกับยาเสพติด..เสพเท่าไหร่ก็ยิ่งหลงใหล..
จูบเท่าไหร่ก็ยิ่งต้องการมากขึ้นเท่านั้น..
“อืม..อ๊ะ..แฮ่ก..อ๊ะ อ๊า อ๊า..”
สองมือปลดเสื้อผ้าที่ค้างอยู่บนตัวออกไปจนหมด
มองตาปรือๆที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำใส
แก้มสีแดงระเรื่อและกลีบปากเล็กสีแดงที่เผยอขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ลู่หานไม่ได้สวยแค่ร่างกาย แต่ภายในจิตใจดั่งเพชรล้ำค่าที่ประเมินราคาไม่ได้..
เธอมีค่ากับฉันมากนะลู่หาน อย่าทำเหมือนกับว่าความรักของฉันไม่มีค่ากับเธออีกเลย..
ปลายลิ้นร้อนเขี่ยวนรอบๆเม็ดลูกกวาดสีหวานและกดจูบดูดดึงฝากรอยรักสีเข้มลงบนผิวเนื้อตรงอกข้างซ้าย..
ตำแหน่งที่เขาฝากหัวใจของเขาไว้ทั้งหมด.. ริมฝีปากถูกดูดดึงเข้าหากันอีกครั้งแลกเปลี่ยนความคิดถึงและโหยหาซึ่งกันและกันอย่างร้อนแรงและเลือกที่จะเก็บความเจ็บปวดไว้ภายหลัง..
ในนาทีนี้ที่มีกันและกันแบบนี้ลู่หานไม่อยากคิดอะไรอีกแล้วนอกจากโอเซฮุน..
โอเซฮุนเพียงคนเดียวเท่านั้น..
มือเรียวขยับรูดแกนกายเล็กจนลู่หานบิดกายเร่า
มือน้อยข้างหนึ่งกำผ้าปูที่นอนเอาไว้จนยับยู่ส่วนอีกข้างเหมือนจะปัดป่ายมือของโอเซฮุนที่กำลังขยับถี่รัวหากแต่ก็เปลี่ยนเป็นกำจิกมือนั้นไว้แล้วขยับไปพร้อมกัน
เสียงครางหวานหอบถี่และใบหน้าสวยที่เชิดขึ้นกัดฟันแน่นราวกับทนไม่ไหวทำให้คนบนร่างแลบลิ้นเลียริมฝีปากและจ้องมองใบหน้าหวานไม่วางตา..
ยั่วกันเข้าไปสิ..
“อ๊า..อ๊า..
ฮะอื้ออ แฮ่กๆ อ๊ะ อ่ะ.. ”
“ชิท!
จะทำให้ฉันคลั่งตายไปเลยมั้ยห๊ะ!!”
ร่างสูงหยุดการปรนเปรอให้ลูกแมวน้อยนอนหอบหายใจเข้าปอด
จับนิ้วชี้ของลู่หานและนิ้วของตัวเองสอดใส่เข้าไปในช่องทางร้อนพร้อมๆกันขยับเข้าออกเนิบนาบให้ร่างเล็กได้ปรับตัว..เขาจะใจเย็นก็ได้ถึงแม้ว่าในใจกำลังร้อนรุ่มเป็นไฟแล้วก็ตามที
เสียงหวานแหบพร่าครางกระเส่าเลื่อนมือเล็กมาขยุ้มเส้นผมสีควันบุหรี่ที่ซุกอยู่ตรงซอกคอ
สองร่างขยับสอดคล้องกันเมื่อต่างฝ่ายต่างอยู่เฉยไม่ไหว..
“อ่า..”
“อื้ม..อื้อ..สะ..เสียว”
“ฉันไม่รอแล้วนะ..”
นิ้วถูกถอนออกพร้อมกับแกนกายที่ขยายใหญ่จนรู้สึกปวดหนึบเข้าไปในช่องทางครั้งเดียวจนสุดแล้วขยับเข้าออกทันที
ลู่หานกัดฟันแน่นเมื่อรู้สึกเจ็บแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันรู้สึกดี..
สองมือสอดประสานกันแน่นแนบติดผืนเตียงนุ่ม
สะโพกสอบกระแทกถี่รัวตามแรงอารมณ์ที่พุ่งทะยานและช่องทางร้อนที่ตอดรัดสอดคล้องกับจังหวะสะโพกของเขาเป็นอย่างดี
กลีบปากร้อนกดจูบลงบนแก้มใสแล้วเลื่อนมาบดจูบซ้ำๆที่ริมฝีปากเล็กนุ่มนิ่มที่ราวกับกลีบกุหลาบ
เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันอย่างร้อนแรงพร้อมกับจังหวะสะโพกที่ขยับรัวเร็วขึ้นจนเตียงขยับโยกไปตามแรงอารมณ์ที่ฉุดรั้งไม่อยู่
“อ่า..ลู่หาน อืม.. อ่า..”
“ลู่หาน..ซี้ด..”
แก้มเนียนขึ้นสีแดงจัดและใบหน้าร้อนขึ้นวูบเมื่อได้ยินเสียงทุ้มครางกระเส่าอยู่ข้างใบหู..
โอเซฮุนเรียกชื่อของลู่หาน.. ขณะที่มีอะไรกันอยู่งั้นหรือ..
มันรู้สึก.. เขินอย่างบอกไม่ถูกเลย..
การมีคนเรียกชื่อในเวลานี้มันรู้สึกอย่างนี้เอง.. เหมือนกับว่าตอนนี้ในหัวของเขามีเพียงแค่เราคนเดียวเท่านั้นและกำลังมีความสุขจนต้องเรียกชื่อเราออกมา..
มิน่าล่ะโอเซฮุนถึงอยากให้ลู่หานครางชื่อของเขา เพราะมันแปลว่าลู่หานกำลังมีความสุขเพราะเขา..
“อ๊า..อะ..คุณ..”
“ว่าไง..”
“จูบผม..กอดผมอีก”
โอเซฮุนยกยิ้มแล้วโน้มใบหน้าลงไปแลกลิ้นกับคนน่ารักแถมยังช่างยั่วในคราวเดียวกัน
แกนกายขยับเข้าออกเร็วรัวจนสะโพกเล็กลอยขึ้นจากผืนเตียง แรงอารมณ์พุ่งทะยานขึ้นสูงจนเสียงกระทบกันของผิวเนื้อดังสอดรับเป็นจังหวะ
“อ๊า.
คุณเซฮุน..คุณเซฮุน..อา..ฮะ..อ๊ะ!”
“เรียกชื่อฉัน
ครางชื่อฉันอีก..”
“เซฮุน..
คุณเซฮุน..ผมไม่ไหวแล้ว..อ๊า..”
“เรียกชื่อฉันตลอดทั้งคืนเลยได้มั้ย.. ลู่หาน..”
โอเซฮุนจับร่างเล็กพลิกตัวคว่ำจนส่วนกลางลำตัวที่ยังเชื่อมกันอยู่หมุนควงเมื่อเปลี่ยนท่าทำให้เสียงหวานแหบพร่าร้องครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้
มือเรียวจับสะโพกเล็กแล้วเขย่ากายเข้าออกไม่ยั้ง เสียงหน้าขากระทบกันและเสียงครางที่สอดประสานกันดังไปทั่วห้อง
ลู่หานแทบทรุดตัวลงกับผืนเตียงเมื่อโอเซฮุนเลื่อนมือมากอบกุมรูดรั้งแกนกายเล็กส่วนอีกมือเลื่อนมาประสานกับมือเล็กที่กำผ้าปูที่นอนแน่น
“แฮ่ก..อ๊าอ๊า..
คุณเซฮุน..”
“ลู่หาน..
อ่า..ซี้ด.. ไม่ไหวแล้ว!”
“อ๊ะ..อ๊า!!”
สัมผัสอุ่นร้อนพุ่งเข้ามาในช่องทางพร้อมกับจังหวะสะโพกที่ยังคงกระแทกเข้าออกอยู่อย่างนั้นราวกับจะสานต่อบทรักบทต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ลู่หานกระตุกเกร็งและปลดปล่อยออกมาไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไหร่..
ใครจะไปอึดและช่ำชองเหมือนโอเซฮุนกัน..
รสจูบแสนหวานและสองมือที่ตรงข้ามกันของคนสองคนหากแต่สอดประสานกันได้พอดี..
สัมผัสอบอุ่นของโอเซฮุนที่ไม่มีผู้ใดเคยได้รับแต่เขากลับมีให้ลู่หานโดยไม่รู้ตัว..
เหมือนกับอสูรที่หลงรักหญิงสาว..เหมือนกับดวงไฟที่ยอมดับมอดตัวเองลงเพื่อให้สายลมเย็นพัดผ่าน..
ไม่ว่าลู่หานจะพบเจอกับเรื่องอะไรมาก็ตาม
และไม่ว่าลู่หานจะปล่อยมือเขาอีกกี่รอบก็ตาม.. แต่ในวันพรุ่งนี้.. เขาจะไม่ยอมให้มือคู่นี้ของเราหลุดออกจากกันไปไหนอีก..
Certain chance
occurrences have caused our paths to meet. Destiny has joined our hearts and
made our lives complete.
ความบังเอิญแน่นอนที่ทำให้เราพบกัน..
และพรหมลิขิตก็ผนึกหัวใจสองเราเข้าด้วยกัน .. ให้ได้เติมเต็มชีวิตซึ่งกันและกัน..
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น