Redline.com #เล่นกล้องฮุนฮาน
im : สวัสดีปีใหม่ 2558 นะทุกคน เรามีของขวัญพิเศษมาฝาก อูคิอูคิ อาจจะช้าไปหน่อยแต่ก็มาชัวร์ๆเนาะ ขอให้มีความสุขกับฮุนฮานน้า อ่านให้สนุกนะคะ เชิญเลื่อนบรรทัดต่อไปได้เลยย อย่าลืมแท็ก #เล่นกล้องฮุนฮาน
เขาว่ากันว่าเด็กเนิร์ดเป็นเด็กที่เก็บกด..
ไม่ว่าจะจากการเรียนหรือครอบครัว
หรือสิ่งรอบข้างที่กระตุ้นให้เป็นอย่างนั้น
ผมอาจจะเก็บกดจริงๆก็ได้..
แต่ผมก็มีทางออกที่ดีมากๆอยู่ทางหนึ่ง
ทางออกของผม เขาชื่อ.. คุณลู่
นิ้วชี้เรียวยาวขยับแว่นให้มันขึ้นไปอยู่บนสันจมูกโด่งอีกครั้งแล้วล้วงมือในกระเป๋าเสื้อโค้ทเดินตรงไปตามทางเดินที่มีปุยเกล็ดสีขาวปกคลุม
หิมะสีขาวที่โปรยปรายในยามเย็นแต่ก็ไม่ทำให้คนที่ใช้ชีวิตอยู่กับมันในทุกฤดูหนาวมาเกือบ20ปีสะทกสะท้าน ขายาวหยุดอยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัย วงจรชีวิตเดิมๆของเขาคือไปเรียนและกลับหอ
เขาไม่ชอบเที่ยวและไม่ชอบออกไปไหน หนึ่งคือขี้เกียจ
และสองคือเขามีสิ่งที่น่าสนใจรอเขาอยู่ที่ห้องแล้ว
รถเมล์ที่วิ่งเอื่อยเฉื่อย..
กับผู้คนที่อัดแน่นเต็มคันรถในช่วงเวลาเลิกทำการทำให้เขาต้องจัดทรงผมและดึงแว่นออกมาสวมใหม่เพราะมันเป๋ไปหมดเมื่อโดนคนอัด
ร่างสูงยาวก้าวเข้าไปด้านในหอพักหรูและเสียบคีย์การ์ดเพื่อปลดล็อกประตูห้องของเขา
ห้อง 0412
OH SEHUN
ป้ายหน้าห้องที่มีไว้เพื่อหย่อนจดหมายทำให้ต้องเสียตังค์ค่าทำป้ายอีกหลายพันวอน
เซฮุนก้าวเดินเข้าไปในห้องแล้วล็อกประตู ลงกลอนที่ซื้อมาติดเพิ่มอีกชั้นเพื่อความปลอดภัย
นักศึกษามหาวิทยาลัยปีสองถอดรองเท้าระเกะระกะกองๆไว้ตรงทางเดิน
ถึงยังไงห้องนี้เขาก็อยู่แค่คนเดียวไม่ต้องเกรงใจใคร
ภายในห้องอบอุ่นจนทำให้รู้สึกร้อนในทันทีต่างจากอากาศติดลบภายด้านนอก เขาปลดกระเป๋าเป้เรียบๆราคาแพงแต่มันโดนเพื่อนของเขาตราว่าเฉิ่มสุดๆ
ถอดถุงเท้าโยนลงตะกร้าหน้าห้องและถอดเสื้อโค้ทตัวหนาพาดไว้บนเตียง
ดึงผ้าพันคอเทอะทะออกจากลำคอและกดเปิดแมคบุ๊คไปด้วย
มือเรียวดึงแว่นตาหนาเตอะออกจากใบหน้าแล้วพับมันวางไว้ข้างแมคบุ๊ค
เดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาให้หายโทรมจากการเบียดอัดบนรถเมล์..
จอแมคบุ๊คสว่างวาบพร้อมใช้งาน.. และแสงสว่างจากหน้าจอทำให้ห้องมืดๆของเขาพอมองเห็นอะไรได้บ้าง
ร่างสูงเดินออกจากห้องน้ำโดยที่ใบหน้ามีหยดน้ำเกาะพร่างพราว
ใช้มือเสยผมด้านหน้าเปียกๆขึ้นไปแล้วเลิกปลายเสื้อยืดที่เปียกน้ำเล็กน้อยถอดมันออกโยนลงตะกร้า
ขายาวก้าวออกจากห้องน้ำแล้วตรงมาที่เตียง
หยิบชีทหนาๆออกมาจากกระเป๋าที่เพื่อนในกลุ่มโยนให้เขาทำคนเดียว
เพราะเขาคือคนที่ลุ้นเกียรตินิยม.. เขาคือคนที่เพื่อนเรียกว่าไอ้เนิร์ด
ไอ้เด็กเรียน..
เสียงทุ้มสบถหัวเราะขำๆออกมาแล้วโยนชีทหนาๆนั้นลงบนเตียงเพื่อรอคอยให้เขามาหยิบจับทำมันให้เสร็จสิ้น
แต่ไม่หรอก.. ไม่ใช่ตอนนี้..
เด็กหนุ่มที่ตอนนี้เหลือเพียงกางเกงยีนส์เข้ารูปตัวเดียวเดินมานั่งลงบนเก้าอี้หน้าแมคบุ๊คเครื่องโปรด
จับเมาส์คลิกเข้าโปรแกรมอินเตอร์เน็ตแล้วคลิกเว็บที่เข้าบ่อยที่สุด
รอมันโหลดไม่นานนักหน้าจอสีแดงก็ฉายขึ้นมาพร้อมกับคำทักทาย
Redline.com
Welcome back.. Mr.S
เขายกยิ้มแล้วกรอกพาสเวิร์ดลงไป
หน้าจอสีแดงนั้นกำลังโหลดดิ้ง..
เซฮุนยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดีแล้วหยิบแท่งนิโคตินจากซองในลิ้นชักข้างโต๊ะมาจุดสูบ
ไอ้เด็กเนิร์ดแต่งตัวเฉิ่มในมหาวิทยาลัยหายวับไปอย่างไร้ร่องรอย
ในจอเผยภาพเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเผยไหล่กว้างและมัดกล้ามเล็กน้อยตามวัย
ควันสีขาวพ่นออกมาจากปากเรียวสวยทำให้คนที่กำลังนั่งจ้องมองภาพนั้นยกยิ้มอย่างอารมณ์ดี
นี่น่ะหรือโอเซฮุน เจ้าแว่นหัวกะทิ..
ปากเรียวคาบบุหรี่เอาไว้แล้วเลื่อนดูรายชื่อคนที่เขาขึ้นเป็นบุคคลVIPเอาไว้ แล้วเขาก็ต้องยิ้มมุมปากเมื่อเห็นว่าคุณVIPคนนั้นกำลังออนไลน์อยู่
ไม่รีรอเวลาให้มันล่าช้าไปนานกว่านี้
นิ้วชี้รีบคลิกเมาส์เพื่อเริ่มหน้าต่างแชททันที
Mr.S : อยู่มั้ยครับ
นิ้วชี้กับนิ้วกลางคีบบุหรี่ออกจากปากแล้วพ่นควันเพื่อรออีกฝ่ายตอบกลับมา
เคาะขี้บุหรี่สีเทาลงกับจานรองข้างๆแมคบุ๊คเครื่องสวยแล้วยกมันขึ้นสูบต่อ
รอไม่นานก็มีข้อความเด้งตอบกลับมา
L.Lu : มาแล้วครับ
ขอโทษทีผมเผลอหลับ
Mr.S : เรียนเหนื่อยหรอครับ
L.Lu : ก็นิดหน่อย..
เมื่อคืนคุณเล่นกับผมเกือบเช้านี่นา
Mr.S : วันนี้จะมีแรงเล่นกับผมมั้ยน้า..
L.Lu : เปิดกล้องเลยดีกว่ามั้ยครับคุณเอส
เด็กหนุ่มหัวเราะแล้วกดคลิกไอคอนรูปกล้องด้านซ้ายมือที่ใหญ่จนเห็นเด่นชัดเพราะเว็บนี้สร้างขึ้นเพื่อให้เล่นกล้อง..
มือขยี้ปลายบุหรี่ลงกับที่เขี่ยแล้วรอจอโหลดภาพของอีกฝ่าย
หัวใจเขาเต้นตึกตักเล็กน้อยแล้วก็แทบหยุดเต้นเมื่อภาพในจอเผยให้เห็นเด็กหนุ่มตัวเล็กผิวขาวกำลังทำแก้มป่องรอโหลดภาพของเขาอยู่
เซฮุนไม่รู้ชื่อจริงของคนน่ารักในจอ
ไม่รู้ข้อมูลอะไรเลยนอกจากหน้าตาและชื่อแฝงที่เขาใช้ เขาชื่อLu.. เขาบอกให้เซฮุนเรียกเขาว่า..
ลู่..
เหมือนเน็ตของเขาจะช้ากว่านิดหน่อยทำให้ภาพฝั่งของเขาขึ้นช้า
เซฮุนมองดวงตากลมสวยใสนั้นแล้วพ่นควันบุหรี่ออกมาแผ่วเบา.. แค่เห็นหน้า
แค่เห็นริมฝีปากเล็กๆที่เผยอขึ้นสวยได้รูป แค่เห็นผิวขาวๆตรงลาดไหล่บางๆนั้น
เขาก็ยิ้มออกมาและรอให้เรามา’เล่น’ด้วยกันไม่ไหวแล้ว..
เซฮุนจ้องมองภาพดวงตากลมหลุกหลิกไปมาในจอแล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปาก..
นิ้วยาวสะกิดกระดุมกางเกงยีนส์ออกพรอ้มกับรูดซิปลง..
ดวงตากลมโตสวยเบิกกว้างขึ้นเมื่อหน้าจอสีแดงเปลี่ยนเป็นภาพของเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อมากๆ..
“อ๊ะ มาแล้ว”
กลีบปากเล็กขยับไปมาเป็นคำพูดแล้วยกยิ้มน่ารักให้กับกล้อง..
เพื่อให้รอยยิ้มนั้นส่งไปถึงคนอีกฝั่งที่กำลังมองดูภาพของตัวเองอยู่
“ยิ้มหื่นจัง..”
เสียงหวานพูดด้วยแก้มแดงๆเมื่อเห็นคนในจอกำลังยิ้มแล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปากไปด้วยราวกับจะกลืนกินตนผ่านทางจอแก้วนี้
เด็กหนุ่มที่ถูกทักด้วยคำว่าหื่นเป็นคำแรกหัวเราะออกมาแผ่วเบาแล้วหยิบบุหรี่อีกมวนมาจุดสูบอีกครา
ควันสีขาวและสารภายในแท่งนิโคตินนี้อาจจะทำให้เขาผ่อนคลายอารมณ์ดิบร้อนลงไปได้บ้าง
มันจะทำให้ทุกอย่างไหลลื่นและลอยตัวอยู่บนความสุข
“ใส่เสื้อทำไมครับคุณลู่”
“มันหนาวนี่นา” ปากเล็กขยับหยุกหยิกไปมา
มันทำให้คนอีกฝั่งที่กำลังจ้องมองโลมเลียเกิดอาการหวามไหวไม่น้อย
ถ้าเปรียบเป็นเสือ.. ก็เหมือนจ้องตะครุบเหยื่อที่อยู่ตรงหน้า
“ถอดนะครับ”
“...”
“ผมขอนะ..”
เสียงทุ้มเอ่ยคำขอด้วยเสียงแหบพร่าเซ็กซี่..
คนน่ารักทำหน้าชั่งใจ เขาจะรู้ไหมว่าหน้าตาหวาดกลัวที่กำลังทำอยู่ในตอนนี้มันเหมือนกับดาราเอวีญี่ปุ่นนัก
ร่างเล็กทำท่าจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปจัดการเสื้อผ้าของตัวเองที่อื่น
“ถอดตรงนี้แหละครับ
อายอะไร ผมเห็นมามากกว่านี้อีกนะ”
เสียงทุ้มเอ่ยบอกก่อนจะพ่นควันบุหรี่และขมวดคิ้วราวกับกดดัน
ลูกกวางน้อยหยุดชะงักพร้อมกับเอ่ยถามเสียงแผ่ว
“จะเริ่มเลยหรอ”
“ครับ
ผมคิดถึงคุณลู่ใจจะขาดอยู่แล้ว..”
แขนยาวจงใจขยับขึ้นลงให้คนอีกฝั่งรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ภายใต้ภาพในจอที่แพลนมาไม่ถึง
กลีบปากเล็กเม้มเข้าหากันอย่างอายจัดแต่ก็ยอมเลิกเสื้อยืดขึ้นแต่โดยดี
เซฮุนยิ้มมุมปากแล้วคีบบุหรี่ออกจากปากเรียวสวย
“ค่อยๆถอดเซ็กซี่ออกนะครับ”
“แบบนี้หรอครับ..”
ผิวขาวที่ดูนิ่มมือน่าขย้ำเผยออกมาตามปลายเสื้อที่ค่อยๆเลิกขึ้นสูง
เม็ดตุ่มไตสีหวานสวยน่าสัมผัสทำให้เซฮุนส่งลิ้นของเขาออกมาและตวัดทำทีเหมือนได้ครอบครองเม็ดลูกกวาดนั้น
“อือ..”
เสียงหวานครางออกมาแผ่วเมื่อผิวใต้ร่มผ้าสัมผัสอากาศเย็นๆภายในห้องจนขนลุกและเม็ดตุ่มไตนั้นตั้งชัน..
เซฮุนรู้สึกขัดใจเล็กน้อยที่ภาพกระตุกในตอนนี้แต่แวบเดียวมันก็กลับมาไหลลื่นเหมือนเดิม
มือเรียวขยับแกนร้อนไปมาในจังหวะเรื่อยๆเพื่อเริ่มกระตุ้นอารมณ์ทั้งของตัวเองและของอีกฝ่าย
คุณลู่ที่ไร้เสื้อผ้าบดบังผิวขาวๆนั้นทำให้มือเรียวขยับแท่งร้อนเป็นจังหวะถี่ขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“หนาวจังเลย”
“เดี๋ยวก็ร้อนนะครับ..
ผมเริ่มร้อนแล้วล่ะ อ่า..”
“คุณเอส..”
“เรียกชื่อผมอีกสิ
เรียกชื่อผมด้วยเสียงของคุณ”
เซฮุนขยี้ปลายบุหรี่ที่ไม่ได้อัดควันเข้าปอดเลยและถูกเผาจนใกล้จะหมดมวนลงกับที่เขี่ยบุหรี่
ขยับกล้องที่ซื้อมาเสริมเมื่อไม่นานให้แพนลงมายังกิจกรรมที่ขยับเป็นจังหวะถี่ทางด้านล่าง
คนน่ารักหน้าแดงซ่านเมื่อเห็นภาพของคนในจอที่เกิดอารมณ์ดิบเพราะตน
เขาไม่ได้ตกใจหรือหวาดกลัวแต่อย่างใด..
เพราะเว็บนี้ก็สร้างขึ้นมาเพื่อให้ทำกิจกรรมอย่างนี้นั่นแหละ
มือเล็กเลื่อนลงไปกอบกุมส่วนแข็งขืนรัดตึงของตนเองบ้างเมื่อเสียงครางทุ้มต่ำและจังหวะถี่ในจอนั้นกำลังเร่าร้อนเสียวกระสัน
เสียงสูดปากและเสียงหอบหายใจแฮ่กดังทำให้ปากเล็กอ้าเผยอโดยไม่รู้ตัว..
ราวกับกำลังร่วมทำกิจกรรมอยู่กับเขา ราวกับเรากำลังมีความสุขด้วยกัน
คนน่ารักไม่ได้แพนกล้องลงต่ำแต่ฉายครึ่งตัวบนอยู่อย่างนั้น
มือหนึ่งส่งลงไปหยอกล้อกับส่วนล่าง ส่วนอีกมือกำลังส่งนิ้วชี้เข้าปากแล้วดูดดุนมันราวกับเป็นส่วนร้อนของอีกคนที่กำลังฉายภาพอยู่ในจอ..
“คุณ..เอส..
อื้อ..อึก..”
“อ่า..คุณ..เซ็กซี่มากเลยนะ”
“ร้อนจัง..
แฮ่ก..”
ดวงตากลมปรือปรอยฉ่ำหวานด้วยแรงอารมณ์ที่กำลังพุ่งทะยาน
ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงน่าเอ็นดูรักใคร่ไปหมด นิ้วชี้เล็กๆฉ่ำน้ำใสถูกดึงออกจากริมฝีปากสีแดงฉ่ำอ่อนหวานแล้วเลื่อนลงไปยังส่วนล่างที่กล้องแพนไปไม่ถึง
หากแต่เซฮุนก็รู้ว่าคุณลู่ของเขานั้นกำลังทำอะไร
เสียงหวานใสที่เมื่อนิ้วของตัวเองสอดเข้าไปในช่องทางคับแคบและสีหน้าเจ็บปวดระคนสุขสมทำให้เซฮุนเสียวกระสันแทบขาดใจ..
ใบหน้าหวานแดงซ่านยังคงอ้าปากร้องครางเสียงหวานและขยับตัวขึ้นลงไปตามจังหวะของตัวเองอยู่อย่างนั้น
เขารู้ดี..
ว่าคนในจอก็เป็นเพียงแค่คนๆหนึ่งที่ต้องการเล่นสนุกเหมือนกับเขา
หาคนช่วยปลดปล่อยอารมณ์และมีความสุขไปด้วยกัน..
ราวกับคนที่อยู่ห่างไกลแสนไกลที่ได้เจอกันเพียงแค่ในช่วงระยะเวลาหนึ่งๆที่ต่างคนก็ต่างต้องการ
ไม่มีทางที่จะได้พบกัน ถึงได้พบ.. เซฮุนก็มั่นใจว่าคุณลู่คงจำเขาไม่ได้หรอก
มือเรียวกอบกุมแท่งร้อนแข็งขืนจนขึ้นเป็นเอ็นบ่งบอกว่าใกล้จะปลดปล่อยเต็มทีแล้ว
ยิ่งใกล้แตะจุดนั้นก็ยิ่งเร่งเร้าจังหวะถี่กระชั้นทั้งสองฝ่ายและร้องครางปะปนกันจนไม่รู้ว่าเสียงใครเป็นของใคร
เหมือนสติแทบจะหลุดลอยอยู่ในห้วงของความสุขสม
หากแต่ดวงตาคมๆยังคงจ้องมองจอภาพแสนสวยของเขาไม่วางตา มองสิ่งที่ทำให้เขารู้สึก’อยาก’เพียงแค่เห็นใบหน้า.. แล้วดูตอนนี้สิ..
ดูสิ่งที่คุณลู่กำลังทำอยู่ในตอนนี้มันยิ่งกว่าราดน้ำมันลงบนกองไฟ..
มือเรียวสั่นเทาเอื้อมออกไปแตะใบหน้าและริมฝีปากสวยนั้นหากแต่ก็สัมผัสได้สิ้นสุดแค่เพียงจอแก้วเท่านั้น
“ผมใกล้เสร็จแล้วนะ” พูดเร็วรัวพร้อมกับหอบหายใจถี่
“ผมก็..ใกล้แล้วครับ..
ฮือ..อึก”
เซฮุนยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจที่เห็นอีกฝ่ายมีอารมณ์ร่วมไปกับเขาราวกับเรากำลังสอดใส่กันจริงๆ
เขาเริ่มขยับมือถี่รัวจนแทบกลายเป็นเขย่าเมื่อสติกำลังแล่นสู่พื้นเพดานแห่งความสุข
ดวงตาคมยังคงจ้องมองใบหน้าหวานในจอไม่วางตา
หากแต่จู่ๆภาพก็กลับกระตุกและหยุดนิ่ง..
ภาพใบหน้าหวานใสที่กำลังอยู่ในห้วงอารมณ์ร้อนแรงค้างอยู่อย่างนั้นราวกับโดนกดปุ่มหยุด
มือเรียวสั่นเทาเอื้อมไปขยับเมาส์แล้วคลิกหลายๆทีให้ภาพมันกลับมาไหลลื่นดังเดิม wifiก็ไม่หลุด ทุกอย่างยังคงเป็นปกติ โธ่เว้ย! ทำไมต้องมากระตุกตอนนี้ด้วยวะ
ฝั่งเขาไม่มีปัญหาอะไรก็คงเป็นฝั่งคุณลู่นั่นแหละที่มีปัญหากับเครื่องมือ
ค่อนข้างจะชะงักอารมณ์ไปนิดแต่แกนกายร้อนของเขามันปวดหนึบจนแทบทนไม่ไหวแล้ว
เสียงทุ้มสบถคำหยาบออกมา เปิดลิ้นชักหยิบซองสีเงินเล็กๆมากัดฉีกซองแล้วสวมถุงยางเข้ากับแท่งร้อนที่รอการปลดปล่อย
ดวงตาคมมองภาพอีกฝ่ายที่ค้างอยู่บนหน้าจอกำลังอ้าปากเผยอและเว้าวอนรอให้เรามีความสุขไปด้วยกัน
เขาจ้องมองภาพนั้นพร้อมกับขยับมือถี่รัว
ไม่นานหยาดน้ำสีขาวขุ่นก็พุ่งออกมาจนเต็มถุงยาง..
ป่านนี้คุณลู่ก็คงเสร็จไปก่อนเขาแล้วล่ะมั้ง..
ภาพใบหน้าหวานยังคงติดตรึงอยู่ในหัวของเขา
ร่างสูงทิ้งตัวลงพิงพนักเก้าอี้พร้อมกับกระตุกเกร็งสองสามทีด้วยความสุขสม
แผ่นอกของเด็กหนุ่มขยับยกขึ้นลงด้วยความเหนื่อย
ค่อยๆส่งมือลงไปจัดการกับถุงยางที่เขาซื้อมาติดห้องไว้เพราะเวลาทำกิจกรรมคนเดียวแล้วมันจะได้ไม่เลอะห้อง
และอีกอย่าง.. เขาก็รอคนที่จะให้เขาใช้ด้วยอยู่เหมือนกัน
เสียงข้อความแชทจากหน้าเว็บดังขึ้น
เรียกความสนใจของเขาให้นั่งตัวตรงแล้วคลิกเมาส์อ่าน
L.Lu : เน็ตหลุดน่ะ
ขอโทษที
Mr.S : ไม่เป็นไรครับ
ยังดีที่ภาพมันกระตุกแล้วค้างไว้อยู่อย่างนั้น ผมก็เลยพอมีตัวช่วยอยู่บ้าง
L.Lu : คุณ..
เสร็จแล้วใช่มั้ย
Mr.S : ครับ คุณลู่ล่ะ
L.Lu : เสร็จแล้วครับ
เหนื่อยจัง วันนี้เน็ตแย่มากเลย คงเล่นต่อไม่ได้
Mr.S : ผมยังคิดถึงคุณลู่อยู่เลยนะ
มันยังแข็งอยู่เลย
เฮ้..
สงสัยเน็ตจะตายสนิทเสียแล้ว..
เซฮุนถอนหายใจออกมาแล้วยิ้มเบาๆให้กับคนน่ารักที่ภาพยังค้างอยู่บนหน้าจอของเขา
หยิบบุหรี่อีกมวนขึ้นมาจุดสูบ ควันสีขาวถูกพ่นออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าพร้อมกับมือเรียวอีกข้างที่ขยับไปมาที่ส่วนล่าง
“ผมอยากจูบคุณจัง
คุณลู่..”
คีบบุหรี่ไว้ที่ปลายนิ้วแล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยภาพสวยงามบนหน้าจอแผ่วเบา
เลื่อนลงมาเกลี่ยริมฝีปากสวยที่กำลังอ้าเผยอ
ถ้าเขาปลดปล่อยใส่จอแมคบุ๊คอาจจะโดนไฟดูดตาย ทำได้แค่ลูบไล้ภาพสวยงามนั้นไปมาแล้วขัดจรวดช่วยตัวเองอยู่อย่างนั้น..
อาการเสพติดคนในอินเทอร์เน็ตมันเป็นแบบนี้นี่เอง..
เมื่อขาด
ก็เหมือนจะลงแดงตายเสียให้ได้
แต่เมื่อได้เสพ
ก็สุขสมดั่งลอยอยู่บนสวรรค์
บางที..
เขาคงต้องหาทางติดต่อคุณลู่ทางอื่นบ้างเสียแล้วล่ะ บุคคลVIPของเขาที่ช่วงนี้เน็ตติดๆดับๆจนเรามีความสุขกันได้ไม่ถึงฝั่งฝันดีสักเท่าไหร่
ลูกกวางน้อยแสนสวยที่เหมือนจะไร้เดียงสาแต่เมื่อโชว์ลีลาแล้วช่างเซ็กซี่อ่อนหวานขยี้ใจเหลือเกิน..
เขาทั้งอยากเจอตัวจริงและไม่อยากเจอ ถ้าหากเจอก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำหน้าอย่างไรดี..
ไม่รู้ว่าคุณลู่จะเขินอายเขาหรืออาจจะเห็นเขาเป็นแค่คนในจอที่แค่แบ่งปันความสุขร่วมกันแค่นั้น
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น คำตอบสุดท้ายของเขาก็คือยากเจอ.. ผิวที่น่าขย้ำนั้นจะมีเจ้าของไปแล้วหรือยัง
ในกล้องยังสวยน่ารักใคร่ขนาดนี้ แล้วตัวจริงล่ะจะขนาดไหนกัน..
เราเจอกันผ่านเว็บสีแดงนี้ redline.com เป็นเว็บที่ค่อนข้างแพร่หลายในหมู่วัยรุ่น แพร่หลายใต้ดิน..
เขารู้จักเว็บนี้ก็เพราะเพื่อนส่งมาให้เห็นว่าเนิร์ดๆเลยอยากให้ลองเปิดหูเปิดตา
เขาไม่ได้เนิร์ดเฉิ่มเบ๊อะเป็นตาลุง ก็แค่เป็นคนสองบุคลิก แปลกดีนะ
เหมือนได้เห็นโลกอีกด้านหนึ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน และมันทำให้แฟนสาวของเขาที่คบในเซฮุนลุคเนิร์ดค่อนข้างชินกับการที่เขาเป็นเด็กเรียน..
เขาขอมีอะไรด้วยแต่ถูกปฏิเสธอย่างหยามเหยียด
ทำเป็นหรอ?
ไม่เอาหรอก เด็กอย่างนาย..
เขาอยากจะหัวเราะให้ดังลั่นโลก
ไม่ยอมมีอะไรด้วยเพราะกลัวทำไม่เป็นงั้นสิ.. ถ้าอย่างเขาทำไม่เป็นแล้วผู้ชายเกือบทั้งโลกก็คงกินนมนอนเป็นลูกแหง่อยู่บ้านแล้วล่ะ
เธอไม่ใช่แฟนคนแรกเสียหน่อย แต่เป็นแฟนคนแรกในคราบเนิร์ดต่างหาก
เขาว่ากันว่าเด็กเนิร์ดเป็นเด็กที่เก็บกด..
เซฮุนเก็บกดเพราะแฟนของเขาไม่ให้มีเซ็กซ์ด้วย..
นั่นคือเหตุผลที่ทำให้เขาต้องพึ่งอาศัยเจ้าเว็บเรดไลน์นี้ แรกๆเขาก็เข้าไปไม่หวังอะไรมากมายกับเว็บใต้ดินพวกนี้
แต่ผิดคาดเลย..
เว็บนี้เป็นเว็บที่ค่อนข้างมีเครดิตและก็มีผู้คนมากหน้าหลายตาให้เลือกทั้งชายและหญิง
แล้วเขาก็เจอคุณลู่.. ในตอนแรกคิดว่าเขาเป็นผู้หญิงเสียอีกเพราะรูปดิสเพลของเขานั้นสวยมากๆ
เหมือนผู้หญิงที่ผมสั้น แต่เมื่อภาพของเขาปรากฏขึ้นบนจอกลับเป็นผู้ชาย
เราทั้งคู่ต่างตกใจเล็กน้อยที่เปิดมาเจอผู้ชายด้วยกันเสียเอง เขาถามเสียงตื่นว่า
ทำไมคุณเป็นผู้ชายล่ะ? รูปดิสของคุณเป็นผู้หญิงนี่นา?
เซฮุนอยากจะถามเขากลับเหลือเกินว่าเขาไม่รู้จักเทเลอร์สวิฟต์หรือยังไง
แต่ใบหน้าสวยหวานนั้นก็ตรึงใจจนเขาอยากจะรู้ว่าผู้ชายหน้าสวยนั้นมันจะเด็ดเท่าผู้หญิงหรือเปล่า
คนที่มาเล่นเว็บนี้ต่างก็มีจุดประสงค์แบบเดียวกันทั้งนั้น หลังจากนั้นเราก็ติดต่อกันผ่านทางเว็บเรดไลน์นี้มาเกือบๆจะสองเดือนแล้ว
เซฮุนรู้ข้อมูลของคุณลู่นิดๆหน่อยๆและเขาก็เปิดเผยบ้างในส่วนที่เปิดเผยได้
แต่ก็ไม่มากพอที่จะใช้ตามหากันและกัน
มันอาจจะเกิดจากความผิดพลาดในตอนแรก
แต่เซฮุนคิดว่ามันคือโชคชะตา..
จนกระทั่งเขาเลิกกับแฟน..
เพราะคุณลู่ของเขานั้นสวยเด็ดกว่าเป็นไหนๆ มันอาจจะดูเหมือนคนโรคจิตที่หลงรักคนในจอ
เพียงแค่แลกเปลี่ยนรสชาติเซ็กซ์และช่วยตัวเองก็ทำให้เขารู้สึกดี..
เขาไม่รู้หรอกนะว่าคุณลู่จะคุยกับใครกี่คน อาจจะไม่ได้มีเขาแค่คนเดียว
แต่เซฮุนอยากให้คุณลู่รู้.. ว่า L.Lu คือเพื่อนเพียงคนเดียวของเขาบนเว็บนี้..
เช้าวันใหม่..
กับท้องฟ้าที่มีแสงแดดอ่อนๆสาดส่องทว่าหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ มือเล็กเก็บชีทเรียนที่วางกองกันอยู่บนโต๊ะโกยลงกระเป๋าอย่างรีบร้อน
ทั้งหนาวมือไม้แข็งไปหมดแต่ก็ไม่ยอมให้มันเป็นอุปสรรคในเวลาเร่งรีบ
เมื่อเก็บของทุกอย่างเสร็จก็เดินมาที่จอคอมพิวเตอร์ของตัวเองที่เก่ากึ้กเต็มทนแล้ว
บางทีwifiอาจจะไม่ได้มีปัญหา แต่คอมพ์ของเขานั่นแหละที่มีปัญหา..
คนตัวเล็กถอนหายใจก่อนจะจับฝาโน๊คบุ๊คพับลงแต่ก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนข้อความเสียก่อน
มันคือเสียงข้อความจากเว็บไซต์ redline.com
“คุณเอสหรอ”
เสียงหวานใสเอ่ยออกมาแผ่วเบาแล้วกดอ่านข้อความที่พึ่งจะเด้งขึ้นมาให้ได้อ่านเมื่อกี้นี้หลังจากที่คอมพ์ดับตายสนิทไปตั้งแต่เมื่อคืน
Mr.S : ผมยังคิดถึงคุณลู่อยู่เลยนะ
มันยังแข็งอยู่เลย
เฮ้..
เสียงใสหัวเราะออกมาคิกคัก
“คนลามก..”
แล้วเลื่อนสายตาลงมาอ่านข้อความถัดไปที่ถูกส่งทิ้งห่างจากข้อความข้างบนเกือบสองชั่วโมง
Mr.S
: oohsehun ไอดีไลน์ของผม
คนน่ารักนิ่งอึ้งไปนิด
ไม่รู้สาเหตุว่าเขามาแจกไอดีไลน์ส่วนตัวของเขาทำไม
เขาไว้ใจคนที่รู้จักในเว็บใต้ดินขนาดนั้นเลยหรือ
หัวกลมคลอนไปมาแต่ริมฝีปากเล็กได้รูปสวยกลับยกยิ้ม..
ที่เขาไว้ใจตนเองมากถึงขนาดให้ไลน์ส่วนตัวของเขา..
คุณเอส ชื่อจริงว่าโอเซฮุนหรอ..
นักศึกษาตัวเล็กสวมแว่นหนาและโค้ทตัวใหญ่โคร่งเดินเข้ามาในคลาสเรียนที่ปล่อยฟรีให้ปรึกษางานกลุ่ม
วิชาเลือกเสรีที่ไม่จำกัดชั้นปีหรือคณะทำให้คนตัวเล็กไม่กล้าพูดหรือมองสบตาคนในกลุ่มนัก
อาจจะเป็นเพราะความขี้อายมากๆถึงได้ทำให้มือน้อยดึงหมวกไหมพรมของตัวเองลงมาปิดหน้าอีก
กลุ่มของเขาล้วนแล้วแต่เป็นคนที่ไม่รู้จักทั้งนั้นเลย
“เอ่อ..
ฉันไม่ถนัดเรื่องวิทยาศาสตร์” หนึ่งในกลุ่มเริ่มพูดออกตัว
ดวงตากลมมองลอดผ่านเลนส์แว่นไปยังผู้พูด
“ฉันก็ด้วย
แต่ฉันสามารถพิมพ์แล้วก็รวมเล่มให้ได้นะ”
“ฉันก็ยินดีรวมเล่ม
ฉันไม่ได้เรียนมาทางสายนี้เลย..”
และอีกสองสามคนที่พูดออกตัวว่าเรียนต่างคณะไม่ถนัดเรื่องหัวข้อรายงาน
ใบหน้าน่ารักก้มมองเนื้อหาชีทบนโต๊ะอย่างสนอกสนใจทำให้คนข้างตัวใช้ศอกกระทุ้งเบาๆแล้วเอ่ยบอก
“นายท่าทางจะเรียนเก่ง
เอาไปทำสิ” ดวงตากลมมองอีกฝ่ายเหลอหลาที่จู่ๆก็มาโยนงานให้กันซะอย่างนั้น
“ใช่
นายคนนั้นก็ด้วย ดูท่าทางเรียนเก่งทั้งคู่เลย เอาไปทำช่วยกันนะ”
คิ้วสวยภายใต้หมวกไหมพรมเลิกขึ้นเมื่อได้ยินการพูดถึงอีกคน..
ดวงตากลมมองไปก็พบผู้ชายตัวสูงใส่แว่นหนาบดบังใบหน้าไปเกินครึ่งยืนอยู่ตรงข้ามตนเอง
เขาตัวสูงมาก และใส่เสื้อกันหนาวฮูทสีดำ เขาไม่หือไม่อือใดๆเหมือนกับคนตัวเล็กฝั่งตรงข้ามทำให้ทุกคนในกลุ่มถือว่าเป็นการตอบรับและแยกย้ายกันไป
เหลือเพียงแค่คนตัวเล็กกับคนตัวสูงที่ยืนจ้องชีทงานบนโต๊ะอยู่ฝั่งตรงข้ามกันและกัน
คนฮูทดำถอนหายใจแล้วหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมากดยุกยิก
ดวงตากลมสวยหากแต่มีแว่นหนาบดบังอยู่ลอบมองใบหน้าอีกฝ่ายที่กำลังยกยิ้มมุมปาก..
รอยยิ้มแบบนี้มันดูคุ้นอย่างบอกไม่ถูกเลย
เสียงข้อความไลน์เข้าทำให้ร่างเล็กสะดุ้งจนสุดตัวแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
เมื่อเห็นว่าใครส่งข้อความมาก็ต้องยิ้มกว้างน่ารักออกมาอย่างห้ามไม่ได้ คุณเอส..
หรือคุณเซฮุน เรียกว่าอะไรดีนะ..
Oohsehun
: ทำอะไรอยู่ คุยได้มั้ยครับ
Luhan
: กำลังจะทำงานครับ แต่ก็คุยได้นิดหน่อย
นิ้วชี้จิ้มกดส่งข้อความแล้วเสียงไลน์ของคนฮูทดำก็เด้งขึ้นทันที
ลู่หานสะดุ้งไม่คิดว่ามันจะบังเอิญอะไรขนาดนี้
เขากดพิมพ์ข้อความยุกยิกๆแล้วเก็บโทรศัพท์เข้าในกระเป๋า และแน่นอน.. ไลน์ของลู่หานมันก็เด้งมาเช่นเคย
“นายอยู่ปีไหน?”
เสียงของคนฮูทดำเอ่ยถามขึ้นทำให้ลู่หานเลือกที่จะเก็บโทรศัพท์ลงก่อนแล้วค่อยตอบข้อความคุณเซฮุนทีหลัง
เสียงหวานเอ่ยตอบแผ่วเบาอย่างคนขี้อายและไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่ายตรงๆ
แต่เสียงของเขาคุ้นมากๆเลยนะ
“ปีสาม..”
“ผมปีสอง”
“คุยตามสบายได้นะ
พี่ไม่ถือหรอก..”
“อ่าครับ
พี่เอาส่วนนี้ไปทำแล้วกัน ที่เหลือเดี๋ยวผมทำเอง”
มือเล็กยื่นไปรับชีทงานทั้งสองมือแล้วกอดมันไว้แนบอก
“เรา..
แลกเบอร์กันไว้มั้ย เผื่อเอ่อ..”
เสียงหวานหยุดไปแล้วเอียงคอเหมือนจะถามว่าคนตรงหน้าชื่ออะไร
“ผมเซฮุนครับ”
“เอ๋?..
อ่า เผื่อเซฮุนมีปัญหาอะไร พี่จะได้ช่วยได้”
“ได้ครับ”
คนรุ่นน้องยื่นโทรศัพท์ของเขาให้ลู่หานกดเบอร์ตัวเองแล้วโทรออก
เมื่อแลกเบอร์กันเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ได้เวลาแยกย้าย
ลู่หานรับโค้งของรุ่นน้องคนนั้นแล้วเดินออกจากห้องไป
โลกนี้อาจจะมีหลายสิ่งที่แปลกประหลาด
มันน่าแปลกประหลาดใจ..
แต่สิ่งนั้นมันก็เกิดขึ้นได้บนโลกใบนี้
เราเรียกมันว่า..
ความบังเอิญ..
ความบังเอิญเกิดขึ้นได้ยาก
แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว มันก็ช่างดูง่ายดายจริงๆ..
นิ้วเล็กจิ้มกดส่งข้อความแล้วข้อความเล่าในขณะเดินไปตามทางขึ้นหอพัก
รอยยิ้มน่ารักที่เผยให้เห็นเหมือนคนในโปรแกรมแชทมายืนคุยกันอยู่ตรงหน้าเสียอย่างนั้น
ประตูห้องถูกปลดล็อกโดยคีย์การ์ดใบเล็กแล้วเจ้าของห้องก็ผลักประตูเข้าไป
ห้อง
0420
LU
HAN
หมวกไหมพรมถูกถอดออกวางไว้บนเตียงแล้วเจ้าตัวก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หน้าคอมพ์ตัวโปรด
แว่นตาหนาถูกสลัดวางไว้ข้างโต๊ะ บางทีลู่หานก็แค่เป็นคนขี้อายมากๆ
ไม่ได้เนิร์ดเฉิ่มเบ๊อะเสียหน่อย
Oohsehun
: ถึงห้องหรือยังครับ
Luhan
: ถึงแล้ว เมื่อกี้เลย
Oohsehun
: เน็ตยังแย่อยู่มั้ยเนี่ย
Luhan
: เน็ตอาจจะไม่ได้แย่แต่เป็นคอมพ์ที่แย่มากกว่า..
เอ่อ..
คุณชื่อเซฮุนใช่มั้ยครับ
Oohsehun
: ใช่ครับ คุณชื่อ ลู่ฮัน?
Luhan
: ลู่หานครับ ออกเสียงตามแบบจีน ผมเป็นคนจีนน่ะ
Oohsehun
: มิน่าล่ะคุณผิวสวยมาก
ผมชอบนะ
Luhan
: คุณอย่าล้อเล่นสิครับ..
Oohsehun
: ผมโทรหาคุณได้มั้ย
หน้าจอโปรแกรมสนทนานิ่งเงียบสนิท..
เซฮุนจ้องมองมันแล้วทอดถอนหายใจ เขาก็แค่อยากทำความรู้จักให้มากกว่านี้
อยากเข้าใกล้คุณลู่หานให้มากกว่านี้ แต่คุณลู่หานอาจจะกลัวก็เป็นได้
จู่ๆคนที่รู้จักกันในเว็บไซต์ใต้ดินแบบนั้นจะเข้ามาอยากทำความรู้จักจริงจัง
เขาคงไม่ไว้ใจ.. และเซฮุนเองก็เข้าใจดี
จู่ๆเสียงแจ้งเตือนของเว็บ redline.com ก็ดังขึ้น
เป็นหน้าจอเว็บแคมของคุณลู่หานกำลังโหลด..
เขารีบกดตอบรับแล้วนั่งหน้าจอแมคบุ๊คทันที
“คุณเอส”
เสียงสดใสเอ่ยทักทายเขาแล้วโบกมือน่ารัก
“ใส่เสื้ออีกแล้วนะครับ”
เซฮุนแกล้งทำเสียงดุให้กับเสื้อกันหนาวลายกวางสีครีม
“วันนี้มันหนาวจริงๆนี่นา..”
“...”
“คุณเอส.. อ่าคุณเซฮุน เบอร์โทรของผม
ขออีกสักพักได้ไหมครับ เราอาจจะต้องใช้เวลา.. มากกว่านี้
ถึงเราจะเห็นหน้ากันอยู่แบบนี้ แต่เราต่างคนต่างก็ไม่รู้ว่าเป็นใครมาจากที่ไหน
ไม่รู้เลยสักอย่าง..”
“ผมเข้าใจครับ ผมรอได้”
“แฮ่.. ดีจังที่คุณเข้าใจ เอ่อ
วันนี้ผมคงอยู่เล่นกับคุณไม่ได้นะครับ ผมต้องทำงานน่ะ”
“อืม วันนี้ผมก็ติดงาน..”
คนน่ารักพยักหน้าช้าๆแล้วโบกมือบ๊ายบายอีกฝ่ายในจอ
เซฮุนยิ้มแล้วยกบุหรี่ขึ้นมาสูบอย่างผ่อนคลายและมองกองชีทงานที่พึ่งได้รับมอบหมายมาหมาดๆ
งานเก่าพึ่งจะทำเสร็จไปเมื่อคืนก็มีงานใหม่เข้ามาจ่อรอ แถมยังอาสารับมาทำมากกว่าครึ่งอีก
เขาจะโทรบอกให้พี่ขี้อายคนนั้นมาแบ่งงานไปทำอีกหน่อยดีไหมนะ เขาแยกงานส่วนที่ดูไม่หนักหนาออกแล้วต่อสายหารุ่นพี่ปีสามคนนั้น
ไม่นานเขาก็รับสายราวกับถือโทรศัพท์ไว้อยู่แล้ว
“ฮัลโหล”
“ผมเซฮุนนะ”
“อ่า ว่าไง ทำงานไม่ไหวหรอ
คิดไว้อยู่แล้วเชียวเอาไปเยอะขนาดนั้นทำคนเดียวได้ยังไง”
“ครับ ผมกะผิดเอง พี่อยู่หอไหนหรอเดี๋ยวผมเอาไปให้”
“หอC ห้อง 0420”
“ห้ะ?”
“มีอะไรหรือเปล่า..”
“เปล่าครับ ผมอยู่ห้อง 0412 เดี๋ยวผมเดินเอาไปให้”
“อ่า.. โลกกลมเนอะ
แต่พี่ไม่เคยเห็นหน้านายเลย”
“พี่ก็เดินก้มหน้าตลอดนี่ครับ
จะไปมองเห็นอะไร”
“ว่าเค้าหรอ.. เดี๋ยวไม่ช่วยงานนะ”
เซฮุนหัวเราะ “เดี๋ยวไปหานะครับ”
มือเรียวกดวางสายแล้วจี้ปลายบุหรี่ลงกับที่เขี่ย
รวบชีทงานเดินออกจากห้องทันที
โดยที่ไม่ลืมหยิบแว่นติดมาใส่ด้วยกลัวว่าพี่ตัวเล็กคนนั้นจะจำเขาไม่ได้ เนื่องจากหอพักสลับเลขห้องไปตามห้องตรงข้ามทำให้ห้อง
0420 อยู่ถัดจากเขาไปเพียงสี่ห้องเท่านั้น
ก๊อกๆ
เขาเคาะประตูสองสามครั้งแล้วยืนรอสักพักก็มีรุ่นพี่ตัวเล็กใส่หมวกไหมพรมและเสื้อโค้ทตัวหนาคลุมทับมาด้วยเปิดประตูออกมาหาเขา
เขาโค้งหัวให้อย่างเคารพแต่ก็แอบขำให้กับใบหน้าเอ๋อๆของคนตรงหน้า มือเล็กยื่นมารับชีทงานทั้งสองมืออย่างเคย
“นายสูบบุหรี่หรอ” เสียงใสเอ่ยถามพร้อมกับดันแว่นขึ้น
พยายามมองตาอีกฝ่ายผ่านเลนส์แว่นแล้วทะลุเข้าไปยังเลนส์แว่นอีกที
“ครับ” เขายักไหล่ตอบรับอย่างไม่ยี่หร่ะ
โดยที่ลืมนึกถึงลุคเด็กเนิร์ดของตัวเองไปเสียถนัดตา เมื่อเขาอยู่ต่อหน้ารุ่นพี่คนนี้เหมือนเขาเจอคนคุ้นเคยกันมานานและทำตัวตามสบายได้โดยไม่ต้องกลัวสายตาติฉินหรือคำด่าทอ
“ผมไปแล้วนะครับพี่
ขอบคุณที่ช่วยงานผมนะครับ”
เซฮุนโค้งหัวแล้วเดินออกไปหวังจะกลับห้อง
หากแต่เสียงไลน์ก็เด้งขึ้นมาเสียก่อนทำให้ขาของเขาหยุดชะงัก
เขาล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นคุณลู่หานที่ส่งข้อความมา
ห้ามรอยยิ้มเอาไว้ไม่ค่อยอยู่เมื่อพบว่าเป็นคนๆนี้.. นิ้วยาวกดส่งข้อความกลับทันที
และเสียงไลน์ก็ดังขึ้นจากทางด้านหลังของเขา..
ร่างสูงหมุนตัวกลับไปมองก็พบรุ่นพี่ตัวเล็กยังคงยืนอยู่หน้าประตูและจ้องมองมาที่เขาเช่นกัน
คิ้วสวยขมวดเข้าหากันแล้วกดพิมพ์ข้อความส่งออกไป เสียงไลน์ของคนตัวสูงเด้งขึ้นทันที
กดส่งอีกครั้งก็เด้งอยู่อย่างนั้นจนทั้งสองคนเริ่มแน่ใจและปะติดปะต่อเรื่องราวเข้าหากัน..
ขายาวก้าวเข้าไปหาคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องช้าๆ..
จนกระทั่งหยุดยืนอยู่ตรงหน้ากันและกันด้วยความอึ้ง..
“คุณ..ลู่?”
ใบหน้าหวานพยักหน้าลงช้าๆ
“คุณก็คือคุณเอสใช่มั้ยครับ”
เซฮุนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากแล้วพยักหน้ารับ
ไม่คิดว่าจะเป็นคนที่อยู่ใกล้ตัวกันขนาดนี้
เป็นคนที่เขาสามารถเจอได้ง่ายดายเหลือเกินแต่เรากลับไม่เคยพบเจอกัน
หรืออาจจะไม่เคยอยู่ในกรอบสายตาของกันและกันเลยก็เป็นได้ คุณลู่หานแสนสวยไร้เดียงสายืนอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว
มือเรียวยกขึ้นเกาท้ายทอยอย่างเขินๆ.. ทั้งที่เคยทำอะไรกันเกินมามากกว่านี้แล้วแท้ๆ
แต่พอเจอตัวจริงเขากลับน่าทะนุถนอมเหลือเกิน
มัน.. เขินว่ะ
“เอ่อ..ยินดีที่ได้เจอ คือ..
อ๊าให้ตายเถอะ ผมเป็นพี่ของคุณหรอ” มือเล็กยกขึ้นเกาหมวกไหมพรมไปมาพร้อมกับเบะปากเล็กๆนั้น
“ปีเดียวเอง ผมไม่ถือหรอกครับ”
“ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคุณ..
แต่ผมคุ้นเสียงกับรอยยิ้มของคุณมากๆ ผมนึกอยู่แล้วเชียว”
“โลกมันก็กลมดีนะครับ มันเหลือเชื่อ..”
“คุณเอสจริงๆหรอ คุณคือคุณเอสบนเว็บredlineจริงๆหรอ”
เสียงหวานถามย้ำราวกับคิดว่าตนกำลังฝัน
เซฮุนหัวเราะให้กับหน้าตาไร้เดียงสาของอีกฝ่าย
ที่เมื่อดูๆแล้วมันก็ใช่คุณลู่ของเขาจริงๆ มือเรียวถอดแว่นตาหนาเตอะออกไปแล้วขยี้ผมให้ยุ่งๆเหมือนตอนที่เขาเล่นเว็บแคมกับลู่หานทุกครั้ง
“จำได้หรือยังครับ”
ใบหน้าหวานเผยรอยยิ้มกว้างแล้วพยักหน้าหงึกหงัก
เซฮุนอยากส่งมือไปขยี้หัวคนตรงหน้าเหลือเกินแต่ติดที่เขาเป็นพี่และเราพึ่งเคยพบกันครั้งแรกในฐานะคุณเอสและคุณลู่
เขาเอื้อมมือไปถอดแว่นตาและหมวกไหมพรมของคนน่ารักออก ใบหน้าหวานสวยที่ไร้สิ่งบดบัง..
นี่แหละคือคุณลู่หานของเขาจริงๆ คุณลู่หานที่เขาเคยเห็นแค่ในจอ ตอนนี้มายืนอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว..
“เข้ามาคุยกัน.. ในห้องมั้ย..”
ดวงตากลมสวยกระพริบปริบๆไปมามันช่างหวานจับใจ
เซฮุนพยักหน้ารับแล้วดันตัวอีกฝ่ายเข้าไปในห้องทันที เซฮุนนั่งบนเก้าอี้ที่เขาจำได้เพราะมันอยู่ในภาพบนจอเขาประจำ
ร่างเล็กนั่งลงบนเตียงแล้วถอดเสื้อโค้ทตัวใหญ่ออกเผยให้เห็นเสื้อกันหนาวลายกวางสีครีม
รอยยิ้มยังคงติดอยู่บนใบหน้าทั้งสองไม่จางหาย
ต่างคนก็ต่างกังวลมาก่อนหน้านี้ว่าถ้าหากเราเจอกันมันจะเป็นอย่างไร
เราอาจจะเขินกันหรือผลักไสกัน แต่ความจริงมันกลับเหมือนคนรู้จักกันมานานมาเจอกันต่างหาก..
“ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าคุณเป็นใคร
ชื่ออะไร เรียนที่ไหน คุณก็รู้จักผมแล้วเหมือนกัน เพราะฉะนั้นผมโทรหาคุณได้นะ”
“เรียกพี่สิ..ฉันเป็นพี่นายนะ”
เซฮุนมองใบหน้าอีกฝ่ายที่ดูจริงจังกับการเรียงลำดับอายุซะเหลือเกิน
มาจริงจังอะไรกันตอนนี้ก็ไม่รู้ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็บอกแต่ไม่ถือๆแต่ตอนนี้กลับไม่ยอมปล่อยวางเสียอย่างนั้น
“โอเคครับๆ พี่ก็พี่”
เซฮุนมองอีกฝ่ายด้วยสายตาล้อเลียน มองริมฝีปากเล็กๆยู่ๆน่าลิ้มลองจนเขาลอบกลืนน้ำลาย..
“ทำไมพี่ถึงมาเล่นเว็บใต้ดินนั่นล่ะ”
“เพื่อนส่งมาให้เล่น
เห็นดูไม่ประสีประสา.. อายุก็เยอะแล้ว”
“ไม่จริงอ่ะ พี่โกหก
ทำผมแทบคลั่งพี่ก็เห็น”
“ก็พึ่งจะเป็นตอนเล่นกับนาย..”
เสียงหวานเอ่ยแผ่วอย่างอายๆ
“อะไรนะครับไม่ได้ยิน”
“พึ่งจะเป็นตอนเล่นกับนาย”
“เดินเข้ามาพูดใกล้ๆสิครับ”
ร่างเล็กลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินเตาะแตะเข้าไปหาอีกฝ่ายหวังจะกระซิบบอกคำน่าอายนั้นใกล้ๆแล้วกลับมานั่งที่ของตัวเองต่อ
หากแต่ก็ถูกคนมือไวรวบเอวแล้วดึงให้นั่งชิดบนตักแล้วกอดเอวบางๆนั้นเอาไว้ให้แผ่นหลังเอนแนบอกของเขา
ตัวพี่ลู่หานทั้งนุ่มนิ่มแล้วก็เล็กเหมาะมือไปหมด ไม่รู้ว่าจะมีใครที่เป็นเจ้าของร่างกายนี้ไปแล้วหรือยัง..
“ฉันพึ่งจะทำเป็นตอนที่เล่นกับนายนั่นแหละ..”
เสียงหวานใสเอ่ยกระซิบออกมาแผ่วเบาและคนแกล้งทำหูแว่วมาเสียนานก็ได้ยินชัดเสียที
“พี่มีแฟนหรือยังครับ..”
“ยังหรอก.. เฉิ่มๆอย่างนี้ใครจะมาสนใจ”
“ผมไง”
“...”
“ผมขอพูดอะไรได้มั้ย
ถ้ามันเป็นการละลาบละล้วงมากเกินไป ให้พี่บอกว่าหยุดทันทีนะครับ”
“อืม..”
“ผมอาจจะดูโรคจิตที่แอบชอบคนในเว็บแคมเสียวใต้ดิน
แต่มันเกิดขึ้นจริงๆ ผมมีอารมณ์เพียงแค่ได้มองหน้าพี่ผ่านทางหน้าจอนั้น ในตอนแรกผมก็แค่เล่นสนุกแก้เบื่อที่แฟนของผมไม่ยอมมีเซ็กซ์กับผม
และผมก็มาเจอกับพี่.. ผมติดพี่มากกว่าติดแฟนซะอีก จนกระทั่งผมเลิกกับแฟนเพราะหัวใจของผมมันอยู่กับคนในจอที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน
ในตอนแรกผมก็กังวลนะว่าถ้าเราเจอกันผมจะทำยังไง ผมจะทำหน้าแบบไหนดี และโอเคเราดูสบายๆกันผมก็โล่งใจ
และสุดท้าย.. สิ่งที่ผมสงสัย ก็คือเจ้านี่”
นิ้วโป้งอบอุ่นเกลี่ยริมฝีปากนุ่มสีแดงแผ่วเบา
คนถูกกระทำรู้สึกร้อนใบหน้าวูบวาบขึ้นมาทันที..
“ผมสงสัย..
ว่ามันจะเป็นเหมือนอย่างที่ผมคิดมั้ย”
สายตาคมนั้นมองมาด้วยแววเว้าวอนและเอ่ยขออยู่ในที..
ลู่หานไม่ตอบรับหรือปฏิเสธอะไร ใจหนึ่งก็นึกสงสัยอยู่เช่นเดียวกันว่าริมฝีปากเรียวสวยของคนตรงหน้านั้นมันเป็นอย่างไร
จนกระทั่งมันโน้มเข้ามาใกล้และแนบลงบนกลีบปากเล็ก..
เหมือนกระแสไฟฟ้าช็อตไปทั่วทั้งร่าง
มันทั้งตื่นเต้นกับสัมผัสจริงๆของคุณเอสที่มาอยู่ตรงหน้า
และทั้งรู้สึกมีความสุขที่ได้รับสิ่งที่เป็นความจริงไม่ใช่แค่การคิดเอาเอง
จูบแบบผู้ใหญ่..
ที่เขาทำกันเหมือนในหนัง..
“ทำกับตัวจริงๆรู้สึกดีกว่ามองผ่านจอซะอีก..”
เสียงทุ้มเอ่ยแผ่วข้างหูแล้วซบใบหน้าเข้ากับซอกคอและไรผมราวกับซึมซับตัวตนของลู่หานที่เขารัก..
“นั่นสิ..
ดีกว่ามองผ่านจอจริงๆด้วย”
หนึ่งเดือนผ่านไป
คนตัวสูงในฮูทสีดำวิ่งตามดึงข้อมือเล็กมาตั้งแต่เดินออกจากห้างสรรพสินค้า
หากแต่คนเป็นพี่ก็เดินเร็วเสียเหลือเกิน
“ผมเลิกสูบบุหรี่ก็ได้!” เซฮุนเอ่ยออกมาอย่างยอมแพ้
ทำให้ลู่หานยอมหันกลับมามองหน้าเขาแล้วชี้หน้า
“แน่นะ”
“แต่พี่ต้องกลับมาใส่แว่นเหมือนเดิมด้วย
ผมเซ็งชะมัด จะสวยไปถึงไหนฮะ ใส่แว่นเหมือนเดิมแหละดีแล้ว
ไว้ถอดให้ผมดูคนเดียวก็พอ ทั้งหมดของตัวพี่ผมดูได้คนเดียว”
ประโยคกำกวมนั้นทำให้หัวกลมสั่นคลอนไปมาอย่างใช้ความคิด
“ก็ได้ แต่นายห้ามสูบบุหรี่อีกนะ ไม่ชอบเลย มันเหม็น
ตอนที่เห็นเซฮุนสูบผ่านจอมันไม่เหม็นก็เลยคิดว่าไม่เป็นไร
แต่ตอนนี้นายต้องห้ามสูบนะ เพื่อตัวเซฮุนเองด้วย”
“ครับๆ
คุณลู่หานก็ต้องใส่แว่นด้วยนะครับ”
เซฮุนยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าคนหน้าหวานที่ตอนนี้เสน่ห์แรงเสียเหลือเกินเพื่อทำสนธิสัญญา
นิ้วก้อยเล็กๆยื่นมาเกี่ยวไว้แล้วเซฮุนก็เปลี่ยนมันมาเป็นกุมมือในที่สุด
เราทั้งสองคนพัฒนาความสัมพันธ์กันมาเรื่อยๆจนกลายเป็นคนรู้ใจ
ใครจะไปคิดว่าเด็กเนิร์ดสองคนจะมีเบื้องหลังสุดระทึกใจและรักกันได้แบบนี้
“จะไปไหนต่อไหม”
“พี่อยากไปไหนมั้ยครับ”
ลู่หานส่ายหัว
แต่เซฮุนกลับพาลู่หานเดินกลับเข้าไปในห้างสรรพสินค้าอีกครั้ง ใบหน้าหวานมองอีกฝฝ่ายงงๆที่จู่ๆก็พาวกกลับเข้ามาซะอย่างนั้นทั้งที่พึ่งจะเดินรอบห้างเสร็จไปเมื่อกี้
แต่ก็ต้องหายคลางแคลงใจไปหมดสิ้นเมื่ออีกคนตอบข้อสงสัย
“ผมไม่ได้อยากเที่ยวอะไรหรอก
อยากอยู่ด้วยกันกับพี่นานๆต่างหาก”
เด็กหนุ่มเดินมาส่งคนตัวเล็กที่หน้าห้องหลังจากเดินห้างกันมาอีกรอบจนขาแทบลาก
“เดี๋ยวผมกลับไปเก็บของก่อนจะมา’เล่น’ด้วย”
เสียงทุ้มเอ่ยย้ำคำว่าเล่นที่รู้ความหมายกันดี มือเล็กรีบผลักอีกคนที่ยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ให้ออกจากห้องแล้วเดินเข้ามาด้านในห้องโดยที่ไม่ได้ล็อกประตู..
ถอดเสื้อโค้ทตัวหนาออกแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หน้าคอมพ์เครื่องเก่าที่คุณแม่บอกให้เอาเครื่องใหม่ที่บ้านไปใช้เสียทีแต่มันก็ยังใช้ได้อยู่จึงไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
เสียงข้อความที่เด้งขึ้นมาทำให้มือเล็กคลิกเม้าส์เปิดอ่าน จากเว็บredline.com
..
P’hun_engineering
added you 4 mins ago and others..
คนแอดเพิ่มเพื่อนมามากมายแต่ลู่หานก็กดปฏิเสธทั้งหมด เซฮุนอาจจะไม่รู้..
ว่าในแอคของลู่หานมีเพื่อนเพียงคนเดียวและเป็นบุคคลVIP
Mr.S
แต่จู่ๆหน้าจอเว็บredline.comก็ขึ้นสีดำราวกับโดนสั่งปิด
ดวงตากลมโตเบิกโพลงอย่างตกใจ ไม่รู้ว่าคอมพ์เจ๊งหรือเน็ตเจ๊ง
แต่มันก็ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง มันเป็นที่หน้าเว็บ.. เจ๊งกะบ๊งไปแล้ว..
“เลิกเล่นได้แล้ว
ไอ้เว็บนั้นอ่ะ”
เสียงทุ้มที่เอ่ยเข้ามาพร้อมกับเสียงเปิดปิดประตูทำให้ใบหน้าหวานหันไปมองงงๆ
ร่างสูงเดินเข้ามาช้อนตัวอุ้มคนน่ารักแล้ววางลงบนเตียงแผ่วเบา
ตามลงไปคร่อมทับแล้วเกลี่ยเส้นผมนิ่มที่ล้อมกรอบใบหน้าหวานแผ่วเบาราวกับเล่นลูกอ้อน
“ทำไมหน้าเว็บมันเป็นแบบนั้นอ่ะ”
“ผมปล่อยไวรัส”
“ห๊ะ”
“แค่ipของพี่คนเดียวเท่านั้นแหละ ผมไม่ได้ทำเว็บเขาล่มหรอก
เลิกเล่นได้แล้วนะครับ อยากเล่นก็มีตัวจริงอยู่ตรงนี้แล้วนี่ไง หื้ม"
จมูกโด่งโน้มลงหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่ให้ชื่นใจ
กลิ่นหอมของพี่ลู่หานเหมือนกลิ่นของเด็ก หอมละมุนไร้เดียงสา
บางอารมณ์ก็ให้ความรู้สึกเหมือนข่มขืนเด็ก แต่สีหน้าและลีลาของเขานั้นไม่ได้เด็กอย่างที่คิดเลย
มีติวเตอร์ดีๆอย่างโอเซฮุนซะอย่าง แค่โดนจับโดนกระตุ้นนิดหน่อยก็ตอบรับสัมผัสอย่างดี
อย่างเช่นในตอนนี้ที่เขากำลังหอมสลับจูบแถวๆริมใบหู
คนน่ารักครางอือแล้วเลื่อนแขนมาโอบรอบคอของเขาเอาไว้
“เรามาเริ่มกันเลยนะครับ”
“เลิกพูดเหมือนตอนเล่นเว็บได้แล้ว”
เสียงใสหัวเราคิกคักแล้วรับจูบของอีกฝ่ายไปด้วย
“ขั้นตอนต่อไปทำอะไรน้า.. อ๋อ
ถอดเสื้อสิครับคุณลู่” เสียงทุ้มเอ่ยกระเซ้าเย้าหยอกข้างๆหู
“แบบนี้หรอครับ..”
มือเล็กเลิกปลายเสื้อยืดของตนขึ้นเรื่อยๆจนเห็นไปถึงไหนต่อไหนพร้อมกับดวงตากลมสวยที่ช้อนมองอีกฝ่ายแพรวพราวขยี้ใจเหลือเกิน
เซฮุนยกยิ้มมุมปากแล้วเสยผมขึ้นไม่ให้มันรำคาญตาเวลามองคนช่างยั่วกำลังซุกซนกับเขาอยู่
ร่างสองร่างที่กอดรัดกันบนผืนเตียงกว้างพร้อมกับหน้าจอเว็บที่ขึ้นสีดำสนิทกำลังดับลงไปพร้อมกับคอมพ์รุ่นเก่าที่โดนไวรัสกัดกินเครื่องจนเจ๊งไปเรียบร้อย..
เด็กเนิร์ดอาจจะไม่ใช่เด็กเก็บกด..
แต่เป็นคนที่ซ่อนบุคลิกอีกอย่างหนึ่งไว้ภายใน
เซฮุนและลู่หานไม่ใช่เด็กเก็บกด..
เพราะต่างฝ่ายต่างเข้าใจในตัวตนจากภายในสู่ภายนอกของกันและกัน เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว..
END
นี่มัน นี่มัน พรมหมลิขิต ชัชชัช
ตอบลบ