[SF] เด็กกว่าแล้วไง - HUNHAN #ผมเด็กกว่าแล้วไง

เด็กกว่าแล้วไง – HUNHAN

#ผมเด็กกว่าแล้วไง

            “ลูกฮุน กลับบ้านได้แล้วลูก เย็นแล้ว พี่ลู่หานเค้าจะทำการบ้าน”

            เสียงเด็กน้อยร้องไห้กระจองอแงลั่น คำพูดอ้อแอ้ที่ลิ้นยังไม่แข็งแรงดีทำให้คนเป็นพี่ยิ้มขำ คุณน้าข้างบ้านมองดูลูกชายในอ้อมอกของเธอที่ดิ้นไปมาไม่ยอมกลับบ้าน เอาแต่ยื่นมือจะไปหาเด็กชายวัยประถมอีกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ

            วันนี้ก็เล่นด้วยกันทั้งวันแล้ว.. เธอเอาลูกชายมาฝากไว้ที่บ้านนี้มากกว่าอยู่บ้านของตัวเองเสียอีก ถ้าวันไหนลูกชายของเธอไม่ได้มาเจอหน้าพี่ลู่หานก็ร้องไห้งอแงจะเจอเสียให้ได้ ติดพี่ลู่หานมากกว่าติดแม่เสียอีก ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเซฮุนพูดได้แล้วจะจอมโวยวายแค่ไหน นิสัยเสียจริงๆเลย..

            โอ๋ก็แล้วเอาขนมล่อก็แล้วเด็กชายตัวน้อยก็ยังไม่หยุดร้องไห้เสียที จนกระทั่งผู้เป็นแม่อ่อนใจ.. เด็กชายวัยประถมกำลังดูโตหากแต่หน้าตากลับน่ารักจิ้มลิ้มขึ้นทุกทียื่นมือไปจับอุ้งมือน้อยๆของน้องชายข้างบ้าน เด็กน้อยทำปากเบะสะอึกสะอื้นฮักๆใส่อย่างน่าสงสาร น้ำตาก็ไหลหยดแหมะๆ

            “คุณน้าครับ ผมขออุ้มน้องฮุนหน่อยได้มั้ยครับ”

            “ได้จ้ะ”

            “โอ๋.. มาๆ หยุดร้องน้า..”

            สองแขนบางเอื้อมไปรับร่างกะปุ๊กลุ๊กมาอุ้มไว้ มือป้อมน้อยโอบรอบคอพี่ชายเอาไว้ราวกับหวงแหนและจะเอากลับบ้านด้วย เด็กเอาแต่ใจ..

            “กลับบ้านนะครับน้องฮุน คุณแม่เหนื่อยแล้วเห็นไหม.. เดี๋ยวพรุ่งนี้เลิกเรียนเราค่อยมาเล่นกันอีกนะ”

            “ฮึก..ฮือ..”

            “เด็กดื้อไม่น่ารักเลยนะ น้องฮุนต้องไม่ดื้อพี่ลู่หานถึงจะรัก”

            เสียงสะอื้นฮักๆหยุดชะงักลงเมื่ออีกคนบอกว่าจะไม่รักคนดื้อ เด็กน้อยผละแก้มกลมออกจากบ่าเล็ก แล้วใช้ดวงตากลมๆภายใต้กรอบเรียวรีจ้องมองใบหน้าของผู้เป็นพี่ มืออบอุ่นเช็ดน้ำตาให้กับเด็กน้อยแล้วยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าน้องหยุดร้องไห้แล้ว ผู้เป็นแม่ถึงกับประหลาดใจ.. เธอโอ๋จนเหนื่อยแต่ลูกชายของเธอก็ยังไม่หยุดร้อง แต่พอหนูลู่หานพูดแค่สองสามประโยคกลับหยุดร้องไห้เฉยเลย..

            “กลับบ้านกันตัวดื้อ” คุณน้ายิ้มเอ็นดูทั้งคู่แล้วยื่นมือไปรอรับลูกชาย

            ลู่หานยื่นเด็กชายตัวป้อมๆส่งคืนให้กับคุณน้า หากแต่อุ้งมือน้อยนั้นก็จับคอลู่หานหนุบหนับเป็นตุ๊กแก จนกระทั่งเด็กชายอยู่ในอ้อมกอดของแม่แต่มือก็ยังไม่ปล่อยจากคอของลู่หาน แถมยังดึงรั้งเอาไว้จนลู่หานต้องเข้าไปอยู่ใกล้ๆ

รู้สึกหายใจไม่ออก.. และโดยไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าน้อยของเด็กข้างบ้านก็ยื่นเข้ามาจุ๊บแก้มลู่หานก่อนจะยิ้มเผล่

            “ฮิ..”

            ตาขีดเป็นสระอิ..

           

            อุ้งมือน้อยโบกบ๊ายบายพี่ชายอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะถูกผู้เป็นแม่อุ้มเดินออกจากบ้านของลู่หานไป เด็กเจ้าเล่ห์.. เจ้าเล่ห์ตั้งแต่เด็กเลย..

            “ขี้มูกน้องฮุนเปื้อนแก้มเลย..”

--------------------------------------------------------------------------------------------------

            ฤดูร้อนผ่านพ้นไปเกือบสิบหน.. ดอกกุกลาบที่ปลูกไว้แนวรั้วหน้าบ้านตายไปแล้วก็เกิดขึ้นมาใหม่เรื่อย เด็กชายวัยกำลังโตอายุสิบขวบร่างจ้อยนั่งยองลงหน้าแปลงกุหลาบขาว มองซ้ายขวาว่าแม่อยู่แถวนี้ไหม เมื่อเห็นว่าทางสะดวกก็ลงมือง้างกรรไกรตัดก้านกุหลาบฉับ

            “โอ๊ยๆ เจ็บชิบ!”

            ใบหน้าที่กำลังออกหล่อคมเด่นชัดเหยเกเมื่อหนามของดอกไม้งามมันปักมือเข้าจนได้ หากแต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือออกจากก้านของมันถึงแม้ว่าจะเจ็บแค่ไหนก็ตาม เพราะเขาจะไม่ยอมให้ดอกไม้หล่นลงพื้นเป็นอันขาด กลีบกุหลาบขาวสวยๆต้องไม่เปื้อนดินใดๆ

           

            เด็กชายใช้ปลายเสื้อนักเรียนพันรอบก้านที่มีหนามไว้ ดูดนิ้วที่มีเลือดซึมออกมานิดแล้วเช็ดเข้ากับกางเกง ดวงตาเรียวคมมองกุหลาบขาวแล้วก็ยิ้มตาเป็นขีด.. ค่อยๆบรรจงใช้คมกรรไกรเกลาหนามกุหลาบออกให้หมด เพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปปักมือสวยๆนั้น..

            นึกถึงหน้าใครบางคนที่ลอยเข้ามาแล้วก็ยิ้มเผล่เป็นแป๊ะ.. แต่ฉับพลันก็รู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่าลงกลางหัว ติ่งหูของเด็กชายโดนบิดดึงจากใครบางคนจนต้องลุกขึ้นยืน สุ้มเสียงที่กำลังแตกหนุ่มร้องโอดโอย

            “โอ๊ยๆๆ แม่! มันเจ็บนะ!”

            “ทำอะไรห๊ะตัวแสบ ขโมยตัดกุหลาบแม่อีกแล้วใช่มั้ย”

            ผู้เป็นแม่ยืนค้ำเอวมองดูลูกชายที่กำลังใช้มือถูๆหูบรรเทาความเจ็บ อีกมือก็กำดอกกุหลาบแน่น

            “กุหลาบแม่อะไร ต้นนี้ผมปลูกเอง”

            “ปลูกแค่วันเดียว ที่เหลือแม่รดน้ำทุกวัน”

            “เอาน่า แม่จะหวงอะไรนักหนา ปลูกทิ้งไว้เดี๋ยวมันก็เหี่ยวตาย ผมขอละกัน ไปละนะแม่!”

            เจ้าเด็กกะเปี๊ยกวิ่งแจ้นออกไปทันที แต่ก็วิ่งไปได้ไม่ไกลหรอก มันวิ่งเลี้ยวเข้าบ้านข้างๆ..

            ผู้เป็นแม่ส่ายหัวในความดื้อซนของเจ้าลูกชายคนนี้เสียจริง แม่บอกอะไรไม่ค่อยจะฟังกันหรอก จริงๆกุหลาบน่ะไม่ได้หวงหรอก เธอมารดน้ำให้ทุกวันก็เพราะเห็นลูกชายของเธอมานั่งคุยกับมันทุกวัน

โตเร็วๆนะ.. จะเอาไปให้คนสวย..

บานเร็วๆนะ.. อย่าให้หนอนมากินด้วย..

คิดถึงแล้วก็อดยิ้มไม่ได้.. เธอก็สงสัยมาเสียนานว่าคนสวยที่เจ้าลูกชายพูดถึงน่ะคือใคร ตัวเท่านี้หัดมีความรักแล้วหรือไง แต่เมื่อเห็นว่าลูกชายเธอวิ่งไปที่ไหนเมื่อกี้นี้ เธอก็ไม่แปลกใจเลย..

ลูกชายของเธอรู้หรือยังน่ะ ว่าสิ่งที่ทำอยู่.. นั่นเค้าเรียกว่าอะไร..

มันกำลังผลิบานขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับดอกกุหลาบที่หมั่นฟูมฟักมานาน..

ก๊อกๆ

“พี่ลู่หาน”

เสียงแตกหนุ่มตะโกนเรียกคนในบ้านอย่างคุ้นเคยดีเพราะมาทุกวัน ก่อนจะซ่อนดอกกุหลาบที่เกลาหนามเสร็จเรียบร้อยแล้วไว้ด้านหลัง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่กับประตูบ้าน.. เสียงลากเท้าเตาะแตะจากอีกฝั่งของประตูใกล้เข้ามา ยิ่งทำให้หัวใจของหนุ่มน้อยเต้นแรง

แอ๊ด..

“ผมให้!”

มือป้อมยื่นดอกกุหลาบไปตรงหน้า ก้มหน้าแดงฉ่าลงหลบไม่ให้อีกคนได้เห็น เสียงหัวใจเต้นดังตึกๆเป็นกลองเพล พี่ลู่หานจะชอบมั้ย.. หรือว่าชอบดอกกุหลาบสีอื่น.. แต่..แต่สีขาวเหมาะกับพี่ลู่หานที่สุดนะ

“คิกๆ.. ให้ป้าหรอลูก”

หากแต่เสียงของหญิงวัยกลางคนทำให้ความคิดฟุ้งซ่านหยุดลง ใบหน้าออกหล่อคมเงยขึ้นมองขวับ

“เย้ย!” ร่างกะเปี๊ยกผงะเมื่อเห็นว่าเป็นแม่ของพี่ลู่หานที่มาเปิดประตูให้

“มาจีบป้าหรอ ป้ามีแฟนแล้วนะ มีลูกแล้วด้วย”

“แล้วลูกคุณป้าอยู่ไหนอ่ะครับ.. พี่ลู่หาน”

“ยังไม่กลับบ้านเลยจ้ะ อ้าวนึกว่าไปเล่นกับน้องฮุนซะอีก”

“เปล่านะครับ..”

เด็กชายทำตาโต ก่อนจะกลอกตาซ้ายขวาไปมา คิ้วคมขมวดเข้าหากันแน่น ทำไมพี่ลู่หานยังไม่กลับบ้านอีก.. ทุกเย็นเราต้องเล่นด้วยกันนี่นา

“พี่เค้าอยู่ม.หกแล้วนะลูก อาจจะไปเที่ยวกับเพื่อนของเขาก็ได้” คุณป้าพยายามพูดปลอบเมื่อเห็นเด็กชายหน้าเครียดลงถนัดตา

“ไม่จริงครับ! เพื่อนพี่ลู่หานบ้านไกลต้องนั่งรถไฟกลับไม่มีเวลามาเที่ยวเล่นหรอกครับ อีกอย่างพี่ลู่หานไม่เคยกลับบ้านช้า คุณป้าไม่คิดว่ามันน่าสงสัยหรอ”

เด็กชายตะโกนดังลั่น คิดหาทางติดต่อพี่ลู่หานแต่ก็ไม่มีโทรศัพท์มือถือเพราะแม่ยังไม่ซื้อให้

“คุณป้าครับลองโทรหาพี่ลู่หานหน่อยสิครับ”

“จ้ะๆ”

เธอล้วงโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก รออยู่นานก็ไม่มีคนรับสาย มองดูเด็กตรงหน้าที่ร้อนรนใจอยู่ไม่นิ่งเป็นหนูติดจั่น

“ลู่หานไม่รับโทรศัพท์เลยลูก”

มือป้อมกำหมัดแน่นแล้วหมุนตัววิ่งออกไปจากบ้านทันที คุณป้าชะเง้อมองตามหลังไวๆนั้นไป เธอก็นึกเป็นห่วงแต่ลูกชายของเธอก็อายุสิบแปดแล้ว น่าจะดูแลตัวเองได้ แต่คนที่น่าเป็นห่วงกว่าน่ะคือหนูเซฮุนต่างหาก..

“แม่โทรมาแน่ะลู่หาน..”

“อะ.. เอาโทรศัพท์คืนมานะ”

พลั่ก!

“อั่ก..”

“เงินมีอยู่แค่นี้จริงๆหรอ.. บ้านนายไม่น่าจะจนนะ”

เด็กหนุ่มตัวสูงเขย่ากระเป๋าตังค์จนบัตรต่างๆหล่นกระจายลง ใบหน้าร้ายนั้นมองคนที่นอนกุมท้องจุมปุ๊กอยู่กับพื้นดิน ก่อนจะยื่นกระเป๋าตังค์ให้ลูกน้องที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง

“เช็คดูซิ แล้วมึงก็ไปค้นตัวมัน ถ้าแม่งมีอุ๊บอิ๊บก็ยึดมาให้หมด”

พูดสั่งการลูกน้องเบอร์หนึ่งและเบอร์สอง ร่างเล็กดันมือของคนที่กำลังจะมาค้นตัวเอาไว้ หากแต่ก็โดนต่อยเข้าที่แก้มขวาจนชาไปหมดและยอมแน่นิ่ง.. ใบหน้ามีรอยฟกช้ำและรอยแตกบางส่วน ตามตัวก็เปื้อนดินสกปรก..

“เฮ้ย เบาหน่อย เดี๋ยวพ่อมึงก็แห่มาจัดการหรอก เราแค่มาขอเงินไปเล่นเกมดีๆแต่แม่งไม่ยอมให้ดีๆ ก็เลยมีขู่กันนิดหน่อยเท่านั้นเอง”

เสียงทุ้มหัวเราะหึๆในลำคอ กอดอกมองดูเพื่อนร่วมสายชั้นที่กำลังถูกค้นตัวอยู่ตรงหน้า ลู่หานไม่ได้เป็นคนแรกที่โดนคนพวกนี้รังแก พวกมันก็รังแกคนไปทั่วนั่นแหละ ไถตังค์ไปเล่นเกมเล่นการพนัน ใครที่ไม่อยากเจ็บตัวก็ต้องยอมให้มันไป แต่ก็จะกลายเป็นตู้เอทีเอ็มให้พวกมันกดตังค์อยู่อีกนานโข แล้วแบบนี้ใครมันจะไปยอมให้..

“อยู่นิ่งๆสิวะ!”

หมัดหนักๆต่อยเข้าที่ท้องอีกครั้งจนร่างเล็กนอนแน่นิ่งไม่ไหวติงใดๆทั้งสิ้น ขนาดตัวของพวกมันกับขนาดตัวของลู่หานมันแตกต่างกันขนาดนี้ใครจะไปสู้ไหว

“มันไม่มีตังค์จริงๆว่ะ”

“พกตังค์มาโรงเรียนแค่กินข้าวหรือไงวะ สั่งสอนมันซิ.. ทีหลังให้เอาเงินมาเยอะๆ ให้พวกกูไถหน่อย..”

พลั่ก! ตุ๊บ!

“อึ่ก..”

“เฮ้ย! หยุดนะเว้ย!!”

เสียงตะโกนดังแทรกขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าวิ่งตุบๆเข้ามา เด็กชายตัวกะเปี๊ยกผลักคนที่กำลังคร่อมร่างบอบบางออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่มีจนมันกระเด็นออกไป ก่อนจะกางแขนปกป้องพี่ลู่หาน ยืนประจันหน้ากับพวกมันอย่างไม่เกรงกลัวใดๆทั้งสิ้น

“ไอ้เปี๊ยก..”

นิ้วชี้ดันหน้าผากเด็กชายจนหงายไปนิด ใบหน้าบูดบึ้งและแววตากร้าววาวโรจน์นั้นทำให้คนอันธพาลต้องหลุดขำออกมายกใหญ่ ตัวก็กะเปี๊ยกเดียว กลับไปกินนมแม่ไป

“ลู่หานแม่งมีองครักษ์เด็กปกป้องด้วยว่ะ ฮ่าๆๆ พี่กลัวจังเลยว่ะน้อง..”

“ไปไหนก็ไปซะ!”

“หูย.. มีไล่ซะด้วย แล้วดอกกุหลาบนั้นถือมาจะให้พี่หรอ หน่อมแน้มจังเลยนะ”

“อย่ามายุ่งนะเว้ย! ดอกไม้ไม่เหมาะกับคนอย่างพวกแกหรอก พวกแกมันเหมาะกับ.. กับต้นงิ้ว!”

“อ้าวไอ้เด็กนี่..”

“เล่นแม่งเลยดีมั้ย”

“เออ สั่งสอนเด็กปากดีหน่อยดิ้”

หมัดหนักๆพุ่งตรงเข้าฮุคแก้มขวาของเด็กชายจนปลิวล้มลงกับพื้น หลังจากนั้นก็โดนซัดไม่ยั้งมือยั้งตีนเลย.. เด็กน้อยพยายามกอดดอกกุหลาบสีขาวไว้แนบอกไม่ให้ช้ำหรือเปื้อนดินใดๆ ใช้ตัวปกป้องมันเอาไว้ ได้ยินเสียงพี่ลู่หานร้องห้ามพวกมันและพยายามยันตัวขึ้นมาปกป้องน้องเอาไว้แต่ก็ถูกพวกมันถีบซ้ำจนนอนจุกอยู่กับพื้นดังเดิม

“ฮู่ว.. กูเบื่อแม่งละ ไปดีกว่า อ่อนด๋อยชะมัด”

ได้ยินเสียงหักมือกรอบแกรบและเสียงฝีเท้าที่เดินห่างออกไป เด็กชายตัวเปี๊ยกเปิดเปลือกตาขึ้น ดอกกุหลาบในอ้อมกอดยังคงอยู่ดี.. มีรอยฟกช้ำบ้างนิดหน่อย เซฮุนยันตัวขึ้นนั่งเอี้ยวตัวไปหาพี่ลู่หานแต่ก็ต้องร้องโอ๊ยเมื่อพบว่าเจ็บเหมือนตัวจะแหลกเป็นเสี่ยงๆ

“น้องฮุน.. เจ็บมากมั้ย”

            เสียงแหบกระท่อนกระแท่นเอ่ยถามทั้งที่ตัวเองนั่นแหละที่น่าเป็นห่วงที่สุด เด็กชายวัยสิบขวบขยับเข้าไปใกล้แล้วช่วยพยุงร่างผู้เป็นพี่ให้นั่งบนพื้น ดวงตารีคมกวาดมองใบหน้าหวานสวยที่มีรอบแตกรอยฟกช้ำเต็มไปหมด ลู่หานเองก็ขมวดคิ้วที่เห็นใบหน้าหล่อๆนี้มอมแมมจนแทบดูไม่ได้

            “เจ็บใจชะมัด! ผมสู้อะไรมันไม่ได้เลย”

            มือป้อมเอื้อมไปเช็ดเลือดที่ซึมตรงมุมปากให้คนเป็นพี่ สีหน้าดูเจ็บใจตามคำพูดจริงๆจนลู่หานแอบหัวเราะขำ อย่าว่าแต่น้องฮุนเลย ตัวเขาเองก็ยังสู้ไม่ได้..

            เด็กชายตัวน้อยยันตัวลุกไปเก็บกระเป๋าตังค์และการ์ดต่างๆของพี่ลู่หาน พร้อมกับโทรศัพท์มือถือที่พวกมันวางทิ้งไว้ข้างๆกัน มือป้อมพยุงตัวพี่ชายข้างบ้านให้ลุกขึ้นยืน ก่อนจะได้รับรอยยิ้มสวยเป็นคำขอบคุณ แค่นี้หัวใจของหนุ่มน้อยก็ปริ่มล้นเต็มทน..

            “กลับบ้านไปทำแผลกันดีกว่า โดนแม่ดุแน่ๆเลย..”

            “ผมไม่กลัวแม่หรอก!”

            “โอ๊ย! อูย.. เบาๆสิครับ”

            เสียงแตกหนุ่มร้องโอดโอยเมื่อเจอแอลกอฮอล์ล้างแผล พยายามกัดฟันทำเป็นไม่เจ็บอยู่ตั้งนานเพื่อโชว์ความเท่ หากแต่มันก็พังลงเมื่อความแสบมันแล่นปราดมาถึงก้านสมอง เราช่วยพยุงกันและกันจนเดินมาถึงบ้านของลู่หาน คนที่บอกไม่กลัวแม่กลับไม่กล้าเข้าบ้านตัวเองเสียอย่างนั้น ลู่หานก็เลยพาเซฮุนขึ้นมาทำแผลที่ห้องนอนให้ดูดีก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยจะพาไปส่งบ้าน จะได้บอกเหตุผลกับคุณน้าด้วย.. แม่ของลู่หานเองก็ตกใจยกใหญ่ที่เห็นทั้งคู่เจ็บตัวกลับมา แต่เมื่อได้ฟังเหตุผลว่าลูกของตนไม่ได้ไปเริ่มต่อยใครเขาก่อนก็เบาใจก่อนจะไล่ให้ขึ้นไปทำแผลบนห้องนอน

            “ตัวกะเปี๊ยกเดียวไปสู้กับพวกมันก็ต้องโดนแบบนี้แหละ”

            “คอยดูนะ โตขึ้นผมจะตัวสูงๆและแข็งแรง ผมจะปกป้องพี่เอง”

            เด็กชายพูดเสียงหนักแน่นแล้วกอดอก คนเป็นพี่เห็นดังนั้นก็ยิ้มเอ็นดู..

            “ครับๆ พ่อคนเก่ง ไหนหันหน้ามาสิจะใส่ยาให้ หันหนีทำไม”

            “ก็มันแสบนี่ครับ..”

            เสียงใสหัวเราะคิกคัก แล้วจึงล็อกหน้าเด็กแสบตรงหน้าเอาไว้ก่อนจะบรรจงใส่ยาให้อย่างเบามือ ได้ยินเสียงร้องซี้ดอูยโอยในลำคอที่เขาพยายามกลั้น เจ้าเด็กนี่..

            “พี่ลู่หานมือใหญ่จัง”

            คนที่กำลังทำแผลให้ตัวเองหยุดชะงัก คิ้วสวยเลิกขึ้นก่อนจะมองลงไปที่ผืนเตียงก็เห็นมือของเด็กชายตัวน้อยกำลังวางเทียบมือของเขาอยู่ ลู่หานยกมือขึ้น และมือของเด็กชายตัวน้อยก็ทาบประกบกัน นิ้วป้อมๆนั้นสั้นกว่านิ้วของลู่หานเกือบข้อหนึ่ง

            “ก็น้องฮุนยังเด็ก มือพี่ก็ต้องใหญ่กว่าอยู่แล้ว”

            เสียงหวานพูดบอกก่อนจะมองคิ้วขมวดของเด็กชายตรงหน้า ดวงตาคมนั้นนิ่งเรียบราวกับเขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ จนกระทั่งสายตานั้นมองตรงสบตากับลู่หาน..

            “โตขึ้นผมจะมือใหญ่กว่านี้.. ผมจะต้องมือใหญ่กว่าพี่ลู่หาน”

            ดวงตาเรียวคมนั้นมองสบตาหนักแน่นราวกับยืนยันคำพูดว่าเขาจริงจังแค่ไหน มือป้อมนั้นผละออกมาก่อนจะผินสายตามองมือของตัวเอง กลีบปากบางขยับเป็นคำพูด

            “มือเล็กแค่นี้ จับยังไม่มิดเลย แล้วผมจะปกป้องพี่ได้ยังไง เวลาพี่หนาวแล้วจับมือผมคงไม่อุ่น”

            “...”

            “เมื่อไหร่ผมจะโตซะที.. โตช้าชิบ”

           

            ลู่หานมองหน้าเด็กชายที่ดูจริงจังเอามากอย่างอึ้งๆ.. มันไม่ใช่ครั้งแรกที่น้องบ่นว่าตัวเองโตช้า ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาบอกว่าโตขึ้นจะทำอะไรหลายๆอย่างให้ลู่หาน เขาพูดบอกลู่หานมาตลอด.. ในตอนแรกก็คิดแค่ว่าเซฮุนยังเด็ก เมื่อโตขึ้นความคิดก็อาจจะเปลี่ยนแปลงไป แต่เปล่าเลย.. เขาไม่ได้ล้อเล่น แววตาของเขามันไม่เคยเปลี่ยนไป มีแต่จะชัดเจนขึ้นทุกวันจนลู่หานใจแกว่งไปมา..

            ใจแกว่งกับเด็กอายุสิบขวบ.. บ้าไปแล้วลู่หาน

            เขาโตแล้ว และจะบรรลุนิติภาวะในอีกสองปีข้างหน้า เขาเป็นผู้ใหญ่พอที่จะมีความคิดซับซ้อนมากกว่าเด็ก คิดถึงสิ่งที่เป็นไปได้ และเป็นไปไม่ได้..

           

            เด็กชายตัวกะเปี๊ยกเอี้ยวตัวไปหยิบดอกกุหลาบสีขาวที่เฝ้าถนอมมาตั้งแต่มันผลิเป็นดอกตูม.. ลู่หานมองตามน้องทุกการกระทำ.. จนกระทั่งเด็กน้อยหันกลับมาหาลู่หาน ใบหน้าที่กำลังคมเข้มอมยิ้มเล็กน้อยแล้วก้มลงจรดปลายจมูกลงบนกลีบกุหลาบ ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองสบตากับลู่หาน สีหน้าเขินอายหากแต่จริงใจมันทำให้หัวใจของลู่หานแกว่งไปมาอีกครา มันวูบไหว.. และหวั่นไหว

            “ผมให้”

            ดอกกุหลาบสีขาวนั้นยื่นมาตรงหน้า.. แก้มและใบหูที่ขึ้นสีแดงจัดของเซฮุนเด่นชัด หัวใจของหนุ่มน้อยเต้นตึกตักและรอลุ้นว่าพี่ลู่หานจะชอบมันไหม.. จะรับมันไว้หรือเปล่า..

            มือที่ใหญ่กว่าตามอายุเอื้อมไปรับดอกไม้นั้นไว้ และโดยไม่คาดคิด เด็กชายก็ยืดตัวขึ้นหอมแก้มลู่หานดังฟอด คนเป็นพี่อ้าปากค้าง ก่อนจะนิ่งค้างเป็นก้อนหินไปเลยเมื่อเจอประโยคถัดไป

            “โตขึ้นผมจะแต่งงานกับพี่ลู่หาน!”

--------------------------------------------------------------------------------------------------

            เด็กหนุ่มตัวสูงกว่า 184 เซนติเมตรกำลังจับลูกบาสเกตบอลสีส้มเลี้ยงไปมาแล้วกระโดดชู้ตลงห่วง ชายเสื้อนักเรียนมัธยมปลายหลุดลุ่ยออกนอกกางเกง ร่างสูงวิ่งไปแปะมือกับเพื่อนสองสามคนที่ร่วมเล่นด้วยกัน เวลาเลิกเรียนแบบนี้ก็หาอะไรทำฆ่าเวลาซะหน่อย แต่แล้วสายตาก็มองเลยไปเห็นคนตัวเล็กในชุดทำงานยืนกอดอกมองดูเขาอยู่ไม่ไกล เซฮุนยิ้มตาเป็นสระอิทันที

            “กูกลับก่อนนะ”

            “ผู้ปกครองมึงมารับแล้วหรอ”

            “เออ ไปนะ”

            เขาโบกมือลาเพื่อนในสนามที่มองมาอย่างกรุ้มกริ่มเมื่อเห็นเขายิ้มไม่หุบเสียที ร่างสูงเดินไปหยิบกระเป๋ามาสะพายแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหาพี่ชายข้างบ้านของเขาที่ยิ่งโตเป็นผู้ใหญ่ก็ยิ่งสวยคมขึ้นเป็นกอง ออกชัดว่าสวยหวานน่ารัก.. ต่างจากเขาที่ยิ่งโตก็ยิ่งออกคมเข้ม เครื่องหน้าที่ชัดขึ้นกับสันจมูกโด่งได้รูปทำให้เขาเป็นเด็กหนุ่มอายุสิบแปดที่จัดได้ว่าหล่อมากคนหนึ่ง..

           

            “น้ำ” มือเล็กยื่นน้ำขวดเย็นๆให้อีกคนที่พึ่งเล่นกีฬามาเหงื่อซ่ก รอยยิ้มถูกส่งให้กันไปมาอยู่อย่างนี้.. เด็กหนุ่มรับขวดน้ำนั้นมาดื่มก่อนจะจับมืออีกฝ่ายแล้วเดินไปยังรถที่จอดอยู่ที่ลานจอดรถพร้อมๆกัน มือที่ใหญ่กว่าเมื่อแปดปีที่แล้วบัดนี้มันกลับเล็กลงไปถนัดตาเมื่ออยู่ในฝ่ามือใหญ่ๆของผู้เป็นน้อง เซฮุนเล่นบาสทำให้เขาตัวสูงและมือใหญ่เป็นใบบัว อีกทั้งยังดื่มนมจนสูงเอาๆไม่หยุดอยู่แบบนี้ จากเด็กชายตัวกะเปี๊ยกข้างบ้านกลายเป็นเด็กหนุ่มที่ตัวสูงตามที่เขาได้ให้สัญญาไว้กับลู่หานทุกอย่าง

            “ลู่หานหิวป้ะ ผมโคตรหิวเลย ไปหาอะไรกินกันเหอะ ยังไม่อยากกลับบ้านเลย”

            “น้องฮุนอยากกินอะไร”

            “เลิกเรียกผมว่าน้องฮุนได้ป่ะ หน่อมแน้มชะมัด ผมโตแล้วนะ โตพอที่จะเป็นแฟนพี่ได้แล้ว”

            “พูดบ้าอะไรน่ะ”

            คนตัวเล็กกว่าเอ่ยดุแล้วหันมองรอบข้างว่ามีใครได้ยินไหม เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วดึงมือคนเป็นพี่ให้เดินตามเขาอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงรถของลู่หาน มือใหญ่ก็แย่งกุญแจรถไปกดปลดล็อกแล้วเปิดประตูจับยัดร่างเล็กบอบบางเข้าไปด้านใน เซฮุนเดินอ้อมมาที่ฝั่งคนขับก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่ง เสียงล็อกประตูรถทั่วทั้งคันดังกริ๊ก

            ร่างสูงโน้มตัวไปยังเบาะข้างคนขับ ใช้สองมือแกร่งจับล็อกใบหน้าน้อยเอาไว้แล้วก้มลงจูบดูดดุนริมฝีปากอีกฝ่ายรุนแรง เสียงใสร้องอื้ออึงในลำคออย่างอึดอัดพร้อมกับใช้มือเล็กทุบไหล่เด็กที่กำลังคุกคามตนอยู่ เสียงบดจูบเสียดสีของริมฝีปากดังขึ้นภายในรถ ก่อนที่เด็กอายุสิบแปดแต่แก่แดดแก่ลมเป็นบ้าแปรเปลี่ยนรสจูบเป็นหวานละไม.. สำหรับคนที่เขารัก..

            ไม่นานเขาก็ผละริมฝีปากออกเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบรับอะไรเขาเลย.. สองแขนแกร่งค้ำเบาะกักกันร่างเล็กเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน.. พี่ลู่หานชอบหนี หนีหัวใจตัวเองอยู่เรื่อย..

            “ยะ.. อย่าจูบตามใจชอบได้มั้ย”

            “ขอไม่ขอก็เหมือนกัน ผมจะทำอยู่ดี”

            “ที่บอกว่าโตขึ้นจะตัวสูงและแข็งแรง ก็เพื่อที่จะเอาไว้รังแกกันหรอ..”

            “ไม่ใช่นะ ลู่หานพูดอะไรวะ!”

            “คำว่าพี่หายไปไหน”

            “ใครเค้าเรียกแฟนว่าพี่กันล่ะ”

            “โอเซฮุน..”

            เสียงหวานนิ่งๆนั้นเอ่ยเรียกชื่อเขาเต็มๆเมื่อเห็นว่าเขานั้นเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาเถียงไม่สนใจเหตุผลอะไรเลย เด็กยังไงก็คือเด็กอยู่วันยันค่ำ

            “เราพูดกันไปแล้วนะเซฮุน พี่อายุยี่สิบหก เซฮุนอายุสิบแปด.. มันเป็นไปไม่ได้”

            “อายุมันสำคัญกว่าความรักของผมหรอครับ”

            “...”

            “เด็กกว่าแล้วไงอ่ะ เด็กกว่ามันรักพี่ไม่ได้หรอ มันทำให้พี่มีความสุขไม่ได้หรอครับ”

            เสียงทุ้มพูดตัดพ้อ พร้อมกับใช้ริมฝีปากไล้ไปตามข้างแก้มคนอายุมากกว่าแต่ก็ไม่ได้ดูแก่ลงไปเลยแม้แต่นิด พี่ลู่หานหน้ายังไงตอนสิบแปด ตอนนี้ก็ยังหน้าอย่างนั้นแหละ เขาก็โตพอที่จะรับผิดชอบความรู้สึกของตัวเองแล้ว โตพอที่จะดูแลปกป้องคนตรงหน้านี้ได้แล้ว.. ถึงแม้ว่าจะยังหาเงินให้ใช้ไม่ได้ แต่ก็อีกไม่นานหรอก เรียนจบเดี๋ยวก็หางานทำแล้ว มันจะไปยากอะไรวะ ลู่หานจะคิดมากทำไม..

            มือเล็กประคองแก้มของอีกฝ่ายเอาไว้เมื่อเขาทำท่าจะโน้มลงมาจุมพิตอีกครา ปีสองปีมานี้เด็กคนนี้ชักเอาใหญ่.. ดวงตากลมสวยหวานจ้องมองเข้าไปในตาของอีกฝ่ายอย่างลึกซึ้ง ทำไมลู่หานจะไม่รู้ว่าในแววตาคมๆนั้นมันแสดงออกว่าจริงใจและจริงจังมากแค่ไหน..

            “เซฮุนยังเด็ก ถ้าเซฮุนโตขึ้นเซฮุนจะรู้ว่าแค่ความรักมันไม่พอนะ.. มันมีปัจจัยหลายๆอย่างที่ต้องคิด พี่ทำงานแล้ว คนในที่ทำงานจะมองพี่ยังไงที่คบเด็กม.ปลาย อีกสิบปีพี่ก็อายุสามสิบหกในขณะเซฮุนอายุแค่ยี่สิบแปด แค่คิดมันก็ดูบ้าแล้ว.. เราจะอยู่ด้วยกันได้ยังไงในเมื่อเราต่างกันขนาดนี้”

            “พี่จะไปแคร์คนอื่นทำไม คนพวกนั้นเขารักพี่เท่าผมหรือเปล่า.. คนที่พี่ต้องแคร์คือผมดิ”

            ลู่หานถอนหายใจ คุยกันเรื่องนี้ทีไรต้องจบแบบนี้ทุกที.. เซฮุนไม่ยอมฟัง และมันก็ค้างคาอยู่แบบนี้..

            หรือบางที อาจจะเป็นลู่หานเองที่ไม่ยอมฟัง..

            “ไม่พูดด้วยแล้ว ขับรถไปเลยเด็กแสบ”

            “อะไรใครเด็ก บอกแล้วไงว่าอย่าว่าผมเด็ก อยากโดนหรอ หื้ม”

            “ปีนเกลียวนักนะ”

            เด็กแก่แดดยักคิ้วข้างเดียว ก่อนจะโน้มริมฝีปากทำโทษคนที่หาว่าเขาเด็ก

และทำให้รู้ว่าเขาไม่เด็ก..

            มือเล็กข้างหนึ่งถือดอกกุหลาบสีขาว ส่วนมืออีกข้างโดนเด็กเอาแต่ใจแย่งไปจับกุมเอาไว้แน่นเหมือนกลัวลู่หานจะเป็นลู่หาย เราตกลงมาทานข้าวที่ห้างใกล้ๆบ้าน ดอกกุหลาบสีขาวนั้นเซฮุนวิ่งไปซื้อมาให้เมื่อกี้เพราะแปลงหน้าบ้านมันออกดอกไม่ทัน เขาตัดมาให้คนสวยข้างๆหมดแล้ว..

            เรานั่งทานอาหารญี่ปุ่นด้วยกัน เซฮุนก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่รักใครแล้วรักจริง พร้อมจะทำทุกอย่างให้คนที่เขารัก ดูแลเทคแคร์ทุกอย่าง.. จนลู่หานเลยคำว่าหวั่นไหวกับเด็กข้างบ้านคนนี้มานานแล้ว หากแต่ก็ไม่กล้าพูดบอกอะไรออกไปเพราะเอาแต่คิดนู่นคิดนี่บ้าบอไปหมด

            “ผมมือใหญ่กว่าพี่โคตรเยอะ ดูดิ”

            เสียงทุ้มเอ่ยแล้วจับมือลู่หานขึ้นมาประกบกับมือเขา เหมือนเมื่อแปดปีที่แล้ว.. หากแต่ตอนนี้มันกลับแปรผกผันกัน มือใหญ่ๆเป็นไม้พายของเซฮุนนั้นสามารถกุมมือลู่หานได้มิดจริงๆ..

            เขายิ้มตาเป็นสระอิให้ลู่หานแล้วเปลี่ยนจากมือที่แปะประกบกันเป็นสอดประสาน.. เราเดินดูของในห้างไปเรื่อย และก็ได้ยินเสียงคนร้องตะโกนทักเซฮุนเป็นกลุ่ม

            ดวงตากลมหวานมองไปข้างหน้าก็เจอกลุ่มเด็กม.ปลายกำลังเดินตรงเข้ามาทางนี้ เซฮุนเองก็โบกมือทักทายเพื่อนของเขา ลู่หานพยายามที่จะแกะมือตัวเองออกจากการเกาะกุมของเขา แต่เซฮุนก็กำจับมันเอาไว้แน่น

            “มาเดทหรอเซฮุน ไม่ธรรมดานะ”

            “อือ”

            เสียงกลุ่มนั้นโห่แซวยกใหญ่พร้อมกับมองสำรวจลู่หานตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อเห็นว่าอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตทำงานก็เอ่ยแซวขึ้นมาอีกระลอก

            “โห เคี้ยวยากป่ะวะไอ้ฮุน ฮ่าๆๆ”

            “...”

            “พี่ครับหญ้าอ่อนมันอร่อยป่ะครับ”

            พลั่ก!

            หนึ่งหมัดพุ่งตรงใส่ปากที่พ่นอะไรน่ารำคาญออกมา ลู่หานทำตาโตตกใจแต่ก็ถูกคนเป็นน้องดันให้หลบอยู่ด้านหลัง ใช้ตัวสูงๆของเขาปกป้องเอาไว้

            “ถึงกับต่อยเลยอ่อวะ!”

            ผู้ถูกต่อยกระชากคอเสื้อของเซฮุนอย่างเอาเรื่อง แต่ก็ถูกเพื่อนข้างหลังดึงๆไว้เพราะมันก็ปากหมาจริงๆที่ไปว่าเขาอย่างนั้น เซฮุนจ้องมองอีกฝ่ายอย่างเขม็งไม่เกรงกลัว ขอให้แม่งได้เมียแก่

            ปรี๊ดๆ!

            เสียงนกหวีดของรปภ.มาไล่เมื่อเห็นเด็กจะยกพวกต่อยกัน พวกนั้นรีบวิ่งสลายตัวทันที มือใหญ่คว้ามือเย็นๆของลู่หานแล้วดึงลากให้เดินตามไปที่รถในทันที

            เซฮุนรู้ดี.. ว่าลู่หานนั้นกำลังคิดไปไกลถึงขนาดไหน และก็คงกำลังรู้สึกแย่เอามากๆ เซฮุนไม่ชอบคำว่าเด็ก และเช่นกัน ลู่หานก็ไม่ชอบคำว่าแก่นักหรอก.. มันยิ่งตอกย้ำอะไรหลายๆอย่างว่าเราไม่เหมาะสมกัน..

            เรานั่งเงียบกันอยู่ในรถจนได้ยินเสียงลมแอร์.. ได้ยินกระทั่งเสียงลมหายใจของกันและกัน ไม่มีใครพูดอะไรออกมาทั้งสิ้นตลอดการเดินทาง จนกระทั่งเซฮุนเลี้ยวรถเข้ามาจอดในบ้านของลู่หาน.. บ้านที่เขามาทุกวันจนแทบจะย้ายทะเบียนบ้านอยู่แล้ว เราทั้งคู่ลงจากรถ ก่อนที่เด็กหนุ่มตัวสูงจะเดินเข้ามาหาลู่หานพร้อมกับจับหัวผู้เป็นพี่โยกไปมา

            “อย่าคิดมากดิ”

            “พี่อายุเยอะกว่าเซฮุนตั้งแปดปีนะ”

            มือเล็กปัดมืออีกฝ่ายออกไป สายตาหวานๆนั้นดูเศร้าลงและมีหยาดน้ำใสๆคลอหน่วย.. ร่างเล็กหลบสายตาอีกฝ่ายแล้ววิ่งเข้าไปในบ้านทันที เด็กหนุ่มตัวสูงยืนนิ่งอยู่กับที่.. ใช้ฝ่ามือลูบหน้าตัวเองก่อนจะเดินออกจากบ้านของพี่ลู่หานไป..

            ชายวัยทำงานร่างเล็กในชุดนอนลายจุดนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ดวงตากลมโตยังคงเบิกโพลงใต้ผ้าห่ม มันข่มตาหลับไม่ลงจริงๆ.. คิดเรื่องนี้จวบจนปวดหัวมาหลายรอบก็ยังคิดไม่ตก จะให้ไม่แคร์สังคมเลยมันทำไม่ได้.. ไม่ได้จริงๆ..

            บางครั้งลู่หานก็อยากที่จะไม่แคร์อะไรเลยสักอย่างแล้วเปิดใจรับเซฮุนเข้ามาอย่างที่ใจต้องการ หากแต่ทั้งหมดทั้งมวลมันก็ต้องพังลง.. เพราะลู่หานทนเห็นเซฮุนต้องโดนสายตาของคนรอบข้างมองมาอย่างแย่ๆไม่ได้ เขายังเด็กและน่าจะมีคนดีๆและเหมาะสมเข้ามาหาเขามากกว่าที่จะหยุดอยู่ที่ลู่หาน..

            ถอนหายใจออกมาเฮือกแล้วเฮือกเล่า ก็ยังนอนไม่หลับคิดไม่ตกเสียที

            ก๊อกๆ

            “ลู่หาน นอนยังอ่ะครับ”

            เมื่อได้ยินเสียงทุ้มคุ้นเคยนั้น มือเล็กก็ดันผ้าห่มออกจากตัวทันที ขาเล็กก้าวลงจากเตียงแล้วเดินตรงไปที่ประตูอัตโนมัติ บิดลูกบิดปลกล็อกพร้อมกับเปิดประตูออก ใบหน้าหล่อๆนั้นยิ้มแป้นอยู่ที่หน้าประตู ก่อนจะยื่นตุ๊กตากระต่ายหูยาวให้กับลู่หาน ผู้เป็นพี่รับมันมากอดไว้งงๆ

            “วันนี้ผมจะให้พี่อายุสิบแปดเท่ากับผม”

            เซฮุนเดินเข้ามาในห้องแล้วล็อกประตู เขาเดินมาทิ้งตัวนอนลงบนเตียงนุ่มๆของลู่หาน ใช้แขนต่างหมอน ชันขาขึ้นพาดหัวเข่าพร้อมกับกระดิกเท้าสบายใจเฉิบ คนเป็นพี่ได้แต่ยืนกอดตุ๊กตาทำหน้างง อะไรของเขาน่ะ..

            “ตอนนี้พี่โคตรเหมือนเด็กอายุสิบแปดเลย”

            ดวงตาเรียวคมกวาดมองคนตรงหน้าแล้วก็ยิ้มตาขีด ร่างเล็กผิวขาวอมชมพูอยู่ภายใต้ชุดนอนลายจุดลดอายุลงไปได้เยอะกว่าตอนใส่ชุดทำงานเสียอีก ตอนพี่ลู่หานใส่ชุดเสื้อยืดธรรมดาๆนี่นึกว่าเด็กม.ปลาย เดินห้างกับเขาได้สบายเลย ดวงหน้าหวานใสมีผมหน้าม้าปรกคิ้วเล็กน้อย พร้อมกับกอดตุ๊กตาหมีในอ้อมแขน สิบแปดยังดูอายุมากไปเลย..

           

            “วันนี้ผมมีโปรโมชั่นมาให้ลู่หาน”

            “จะเล่นอะไรน่ะเซฮุน ดึกแล้วนะ”

            ร่างเล็กเดินมาหย่อนตัวนั่งขัดสมาธิบนเตียงคุยกับอีกฝ่ายที่นอนกระดิกเท้าอยู่ใกล้ๆ สายตาของเซฮุนดูวิ้งวับเป็นพิเศษ เป็นอะไรของเขาอีกล่ะนั่น

            “คืนนี้ลองคบกับผมดูไหม ลืมเรื่องอายุ ลืมทุกอย่างไปให้หมด แล้วมีแค่เซฮุนกับลู่หาน” เขาชี้ตัวเองแล้วสลับชี้คนน่ารักที่ทำหน้าเอ๋ออยู่ข้างๆ

            “...”

            “ผมให้พี่นับหนึ่งตรงนี้ แล้วผมจะถามพี่อีกทีว่าความรู้สึกของพี่ที่มีต่อผมมันมากเท่าไหร่”

            ยังไม่ทันที่ลู่หานจะตอบรับหรือปฏิเสธอะไร แขนบางก็ถูกมือใหญ่ๆเป็นใบกล้วยนั้นฉุดจนกระทั่งร่างเล็กนอนทับบนตัวเขา เซฮุนจับตัวลู่หานพลิกลงด้านล่างแล้วคร่อมทับอย่างรวดเร็ว ใช้ศอกทั้งสองข้างค้ำผืนเตียงเอาไว้ ลู่หานเห็นรอยยิ้มมุมปากของเด็กแสบก่อนที่มันจะทาบทับลงมาปิดปากเล็กๆของลู่หานเอาไว้ ลู่หานกำลังให้เด็กปีนเกลียวอีกครั้ง ด้วยความยินยอม..

            “อืม..อืม..”

            เสียงอืออาทุ้มในลำคอนั้นทำให้ลู่หานหน้าร้อนฉ่า ลมหายใจติดขัดไปหมดเมื่อถูกคุกคามจากเด็กลามกคนนี้.. ลิ้นอุ่นๆสอดเข้ามาแตะปลายลิ้นกันไปมาราวกับจะหยอก มือเล็กจับไหล่กว้างแข็งแรงของคนเป็นน้องเอาไว้ โตเร็วชะมัดเลย..

            เสียงแลกจูบเสียดสีของเหลวและอวัยวะนุ่มๆในปากกันไปมาจนตัวของทั้งคู่เห่อร้อนไปหมด เราไม่เคยเกินเลยกันไปมากกว่าจูบ เมื่อเซฮุนเริ่มจะรู้สึกเพียงนิดเขาจะหยุดเพราะไม่อยากให้พี่ลู่หานเสียใจและว่าเขาเป็นเด็กแก่แดดปีนเกลียว

            แต่วันนี้มาข้ามรุ่นกันหน่อยมั้ย..

            ดวงตากลมเบิกโพลงพร้อมกับบิดตัวไปมาเมื่อฝ่ามือใหญ่สอดเข้าไปใต้กางเกงนอนลายจุด หยอกล้อกับส่วนอ่อนไหวจนเสียงใสร้องอืออึงในลำคอ เรียวขาเสียดสีกับผืนเตียงไปมา.. ลู่หานยังไร้เดียงสาในเรื่องนี้ ถึงแม้ว่าจะอายุมากแล้วก็ตาม

            เซฮุนปล่อยริมฝีปากอีกคนให้เป็นอิสระเพราะอยากฟังเสียงหวานๆครางจากฝีมือของเขา หากแต่เขาก็ได้อะไรที่มากกว่าเสียงคราง เพราะใบหน้าหวานที่กำลังแดงซ่าน ดวงตาฉ่ำหวานปรือปรอยที่มองสบตากับเขา กับเสียงหอบหายใจผะแผ่วผสานกับเสียงหวานๆนั้นมันทำให้เขา แข็งสุดๆ..

            “อื้ม.. อะ..อะ..”

            “ลู่หานแม่ง..”

            “เบาก่อน แฮ่ก..อ๊า..”

            เสียงหวานปลายแผ่วลงเพราะต้องหอบหายใจเข้าปอดถี่ด้วยความเหนื่อยหลังจากปลดปล่อย.. กางเกงนอนในตอนนี้คาที่อยู่หัวเข่า ส่วนเสื้อนั้นถูกปลดกระดุมลงมาหมดทุกเม็ดตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้.. ร่างเล็กกระตุกก่อนจะร้องครางออกมาอีกครั้งเมื่อคนเป็นน้องใช้ริมฝีปากร้อนครอบครองเม็ดตุ่มใตจนแข็งขึ้นสู้ลิ้น มือเล็กขย้ำเส้นผมนิ่มของเด็กลามกไปมาเพื่อระบายความเสียว เสียงบดจูบกายขาวจาบจ้วงจนทำให้ลู่หานเขินต้องเอามือปิดหน้า..

            “ไปฝึกมาจากไหนเนี่ย..”

            “ในเว็บเต็มเลย”

            “เด็กลามก”

            “ใครเด็กกันแน่ครับเนี่ยหื้ม”

            เซฮุนหัวเราะก่อนจะจับมือเล็กๆของลู่หานให้จับที่แกนกายร้อนแข็งตึงของเขาพร้อมกับพากำรูดไปมาด้วยกัน เด็กลามกนั้นซบใบหน้าลงกับซอกคอของลู่หานแล้วพ่นลมหายใจอุ่นๆใส่ ร้องครางด้วยความสุขสมอยู่ข้างหูจนลู่หานแทบจะมุดหมอนหนี.. หัวใจเต้นตึกตักจนแทบจะระเบิดออกมาเสียตรงนี้..

            “เด็กหื่น..” พูดเสียงกระท่อนกระแท่น มือที่กำลังกำรูดส่วนนั้นก็รู้สึกสั่นจนมือของอีกฝ่ายต้องประคองเอาไว้ คนเป็นน้องยิ้มเอ็นดู..

            “ผมหื่นกับพี่คนเดียวนั่นแหละ จะหื่นให้เยอะๆด้วย”

            “...”

            “ผมรักพี่นะ”

            คำบอกรักกระซิบข้างหูแผ่วทว่าได้ยินชัดเจน..

            แก้มกลมขึ้นสีแดงซ่านด้วยความเขินอาย ผู้เป็นน้องเห็นก็ยิ้มกว้างแล้วจึงก้มลงประทับจูบแนบแน่นป้อนความหวานละมุนให้กันอีกครา.. ให้คำว่ารักของเขามันประทับลงไปหนักๆ เสียงครางหวานในลำคอดังมาให้เขาได้ยินผะแผ่ว.. ส่วนมือน้อยก็ขยับกำรูดแน่นหนักจนเขาเสียวและเผลอกระตุกเกร็ง ยั่วกันหรอครับ..

            ร่างสูงขยับใช้เข่ารองใต้เรียวขาเล็กเพื่อแยกขาทั้งสองออกจากกัน ใช้นิ้วเขี่ยหยอกเย้าจีบพับบางๆนั้นจนร่างเล็กร้องอื้อ ก่อนจะกดนิ้วเข้าไปเพื่อเปิดช่องทาง.. ในตอนแรกลู่หานก็เสียดสีเรียวขากับเตียงไปมาเพราะเจ็บ.. แต่เขาใช้จูบเบนความสนใจไปได้ทั้งหมดสิ้น..

            “พี่โคตรน่ารักเลย..”

            ดวงตาคมกวาดมองใบหน้าอีกฝ่ายที่ปรือปรอยด้วยแรงอารมณ์.. แก้มกลมเห่อแดงไปหมด ผิวขาวๆก็แดง.. เซฮุนเลียริมฝีปากของตนเองไปมา หัวใจเต้นตึกตักไม่หยุดที่เราจะได้ใช้ความรู้สึกของเราดำเนินไปด้วยกัน.. ความรู้สึกดีมันเกิดมาจากความรักของเราทั้งสองคน..

            “ผมจะใส่เข้าไปแล้วนะ”

            มืออบอุ่นลูบหัวผู้เป็นพี่อย่างปลอบโยน ก่อนจะค่อยๆกดปลายแล้วดันเข้าไปช้าๆ.. แค่หัวก็ตอดกระตุกรับกันถึงใจขนาดนี้แล้ว ไม่อยากจะคิดถึงตอนที่มันเข้าไปทั้งหมดเลย ลู่หานกัดหลังมือตัวเองแน่น.. ทั้งเจ็บแต่ก็รู้สึกดีเพราะเป็นเซฮุน เพราะเขาคือเซฮุน..

            “โอ๊ย พี่แม่ง พี่แม่ง..”

            “อ๊ะ.. อ๊ะ..”

            เสียงร้องครางตามจังหวะกระแทกกายถี่นั้นยิ่งทำให้รู้สึกกระสันยิ่งกว่าเดิมเป็นพันเท่า แทบจะสำลักความสุขตายอยู่ตรงนี้ ได้ร่วมรักกับคนในฝัน.. คนที่เขารักจนหมดหัวใจ ดอกไม้ที่เขาเลี้ยงดูฟูมฟักตั้งแต่เป็นดอกตูมจนกระทั่งผลิบานเต็มหัวใจของเราทั้งสองคน..

            “เซฮุน..”

            “ว่าไงหื้ม”

            “เซฮะ..ฮุน..อ๊า..อ๊ะ..”

            “...”

            บอกทีสิว่าไม่ได้ยั่วกัน บอกทีสิว่าลู่หานไม่ได้กำลังใช้สายตาหวานๆนั้นมองเขาด้วยความปรารถนา.. ความกำหนัดของเด็กหนุ่มนั้นส่งแรงกระชั้นถี่จนเส้นผมนิ่มของคนใต้ร่างถูไถกับหมอนไปมา

            .. และในที่สุดหยาดน้ำอุ่นๆก็ถูกปลดปล่อยเข้าไปในช่องทางที่กระตุกตอดรัดเนื่องจากปลดปล่อยออกมาพร้อมๆกัน..

            เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงโถมโอบกอดร่างเล็กบอบบางเอาไว้จนใบหน้าหวานซุกอยู่ที่ไหล่ของเขา ผ่อนลมหายใจเข้าออกด้วยความเหนื่อยหอบ ทว่าปากบางกลับมีรอยยิ้มติดอยู่ไม่จางหายกันทั้งคู่

            “พี่รู้สึกดีมั้ย”

            “ไหนบอกจะให้พี่ให้เป็นคะแนนไง”

            “อ่า จริงด้วย พี่รู้สึกยังไงก็ผม เต็มร้อยนะ”

            ดวงตาคมจ้องมองตาอีกฝ่ายอย่างลุ้นในคำตอบ.. ถึงแม้ว่าการกระทำจะชัดเจนแล้วก็เถอะ แต่ถ้าพี่ลู่หานให้คะแนนเขาน้อยมันก็เจ็บจี้ดๆอยู่ดีนี่หว่า.. คนเป็นพี่ยิ้มแล้วยืดตัวไปกระซิบข้างหูเบาๆ

            “ให้ล้านเลย..”

           

            ไม่ต้องบอกว่าคนฟังดีใจแค่ไหน ร้องเย้ๆเป็นเด็กๆไปแล้ว มือแกร่งเชยคางมนของผู้เป็นพี่ขึ้นมาจูบกันอีกครั้งและอีกครั้ง.. ถึงจะเกิดไม่ทันแต่โตทันนะครับ

            “ผมใช้ล้านคะแนนนี้แลกเป็นคำบอกรักได้ป่ะ..”

            “ได้คืบจะเอาศอกนะ”

            “ต่อไปนี้พี่ไม่ต้องแคร์ใครหน้าไหนทั้งนั้นนะ พี่น่ารักกว่าใครๆ พี่แสนดีกว่าใครๆ และผมก็รักพี่มากกว่าใครๆ..”

            “...”

            “บอกรักผมให้ผมชื่นใจหน่อยดิ”

            มือแกร่งหยิกจมูกคนน่ารักที่นอนฟังเขาพูดอยู่ฝ่ายเดียว ที่ไม่พูดอะไรเลยก็เพราะเขินต่างหาก.. ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะหลงรักเด็กที่อายุห่างกันตั้งแปดปี เด็กข้างบ้านที่รู้จักกันมาตั้งแต่เขาแปดขวบเพราะน้องพึ่งเกิด เราใช้ชีวิตผูกพันกันเรื่อยมา.. เด็กยังไงก็คือเด็ก

            แต่เด็กมันก็น่ารักดีไม่ใช่หรอ..

            “พี่รักเซฮุนนะ”

--------------------------------------------------------------------------------------------------

-END-

#ผมเด็กกว่าแล้วไง