Gimme
that ice-cream Vol.2
{Sehun
x Luhan}
#ไอติมอาฮุน
‘เด็กวัยกำลังโตเป็นวัยหัวเลี้ยวหัวต่อ
ผู้ปกครองต้องช่วยดูแลด้วยนะคะ’
นั่นคือสิ่งที่ครูประจำชั้นพูดในวันประชุมผู้ปกครองที่โอเซฮุนไปนั่งฟังกับหลานชายเกือบค่อนวัน
แต่ก็ไม่คิดเลยว่าคำพูดนั้นของคุณครูจะทำให้เขาต้องกลับมาคิดทบทวนในเวลานี้..
“เสี่ยวลู่ไปกินไอติมกับอามั้ยครับ”
เด็กน้อยส่ายหัววือ
“ไอติมจริงๆ แบบเย็นๆเลย”
“ไม่เอาครับ เสี่ยวลู่อยากกลับบ้าน”
เสียงแข็งๆนั้นทำให้ผู้เป็นอาถึงกับตะคริวกินปาก
ร่างเล็กใบหน้ามู่ทู่เปิดประตูลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปนั่งเบาะข้างหลังแทน
เซฮุนรู้สึกแปลกใจไม่น้อยกับอาการของเสี่ยวลู่ที่น่ารักของเขา
ปกติเลิกเรียนเสี่ยวลู่อารมณ์ดีจะตายแล้วก็จะวิ่งขึ้นรถมาโป๊ะๆกับเขา
แต่ดูเสี่ยวลู่วันนี้สิ.. เขาได้ทำอะไรให้หลานไม่พอใจหรือเปล่าวะ
เท่าที่จำได้ก็มีแค่เรื่องเดียว.. มันอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเรื่องคืนนั้น
แต่มันก็ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้วนี่หว่า
จะมาโกรธเอาตอนนี้มันช้าไปมั้ยครับเสี่ยวลู่..
“เสี่ยวลู่โกรธอาเรื่องวันนั้นหรือเปล่าครับ”
“เปล่าครับ”
“แล้ว..”
“อาฮุนขับรถสิ
จอดแช่หน้าโรงเรียนนานๆไม่ได้นะครับ”
เด็กน้อยตาแป๋วที่นั่งกอดอกอยู่เบาะหลังใช่เสี่ยวลู่ของเขาหรือเปล่าวะ..
มันแปลก แปลกไปหมด
หลานที่เขาเลี้ยงมาตั้งแต่หกขวบทำไมจะไม่รู้ว่าเป็นคนยังไง นิสัยยังไง
แค่น้ำเสียงหรือคำพูดผิดปกติไปนิดเขาก็จับสังเกตได้แล้ว
หรือเสี่ยวลู่จะมีเรื่องไม่สบายใจกับที่โรงเรียน
ถ้าเป็นเรื่องนั้นจริงคงต้องคุยกันยาวที่บ้านแล้วล่ะ
เด็กวัยนี้เป็นวัยเลือดร้อนคึกคะนอง เสี่ยวลู่อาจจะไม่ได้เป็นคนไปทำอะไรใครเขาก่อน
แต่ด้วยอารามผีเสื้อตัวน้อยใครๆก็อยากเข้ามาจับมาเล่นด้วย
คิดแล้วมันก็จี๊ดขึ้นสมอง
ถ้ามีไอ้หนุ่มคนไหนมาทำเสี่ยวลู่เป็นแบบนี้ มึงตายคาตีนแน่ๆครับไม่ต้องเป็นห่วง..
ผู้เป็นอาเอาแต่คิดนู่นคิดนี่ตีรันพันยุ่งในหัวอย่างเครียดจัด
โดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่าแก้มกลมของหลานตัวน้อยกำลังแดงซ่าน.. แอบมองตาของอาหนุ่มผ่านกระจกมองหลังแล้วก็หลบสายตาออกไปอยู่อย่างนั้นตลอดทาง
เพราะเสี่ยวลู่นั้นคือ
‘เด็กวัยกำลังโต’ ..
หลานเดินนำอาเข้ามาภายในบ้าน
โดยที่อาก็คิดวุ่นวายหน้าเครียดอยู่เพราะไม่รู้จะเริ่มคุยกับหลานยังไงก่อน
จนกระทั่งเสี่ยวลู่จะเดินขึ้นห้องทำให้เขาต้องเรียกหลานเอาไว้
“เสี่ยวลู่ครับ”
เด็กน้อยหยุดเดินแล้วหันมาหาอา
และก่อนที่เซฮุนจะได้เปิดปากพูดอะไรเสี่ยวลู่ก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรได้ ร่างเล็กวิ่งดุ๊กๆเข้ามาหาเซฮุนพร้อมกับเปิดเป้หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งให้
“อาฮุน เสี่ยวลู่ลืมเอาอันนี้ให้”
เมื่อเซฮุนรับกระดาษใบนั้นมาอ่านเด็กน้อยก็หมุนตัววิ่งขึ้นห้องทันที
เขารีบอ่านเนื้อหาในกระดาษแผ่นนั้นอย่างร้อนรน กลัวว่ามันจะมีเรื่องอะไรขึ้นมาอย่างที่คิดไว้..
‘ประกาศหยุดเรียนเป็นเวลา
3 วัน
เนื่องจากโรงเรียนต้องใช้สถานที่เป็นที่พักให้กับนักกีฬาเบสบอล..’
เหมือนยกเอเวอร์เรสออกจากอก.. ใจหายใจคว่ำหมดนึกว่าเป็นจดหมายเรียกพบผู้ปกครองเสียอีก
เซฮุนถอนหายใจออกมาราวกับจะพาความหนักอึ้งในอกออกไปด้วย
แต่มันก็ยังคงหนักหน่วงในใจอยู่ดี คนที่เขารักทั้งคน.. ถ้าหากเสี่ยวลู่เจ็บ
รู้ไว้เลยว่าเขาเจ็บเสียยิ่งกว่า
.
.
.
ผมเดินลงบันไดบ้านอย่างกับคนหมดอาลัยตายอยาก
ขอบตาดำคล้ำเป็นหมีแพนด้าเพราะนอนไม่หลับเกือบทั้งคืน
ทิ้งตัวนั่งบนโซฟาพร้อมกับเปิดทีวีดูข่าวเช้าไปเรื่อย ไม่นานแม่บ้านก็เอากาแฟมาให้
สงสัยเห็นตาผมแพนด้ามากมั้งก็เลยซัดชงกาแฟดำให้ผมอย่างเข้มเลย
นั่งจิบกาแฟไปได้สักพัก..
ผีเสื้อตัวน้อยก็โบยบินลงมาจากบันได
ผมได้แต่หวังว่าวันนี้เสี่ยวลู่จะหายเป็นปกติและน่ารักกับผมเหมือนทุกวัน
ผมนั่งยิ้มรอเสี่ยวลู่วิ่งเข้ามาหาผม ร่างเล็กเดินเข้ามาใกล้แล้ว..
ผมเองก็วางแก้วกาแฟรอหลาน หากแต่เสี่ยวลู่กลับเดินผ่านหน้าผมฉิวไปแล้วนั่งลงบนโซฟาอีกตัวข้างๆผมแทน
ไอ้อาที่นั่งยิ้มก็ยิ้มค้างอยู่อย่างนั้นแหละครับ..
พึ่งจะเข้าใจอาการหน้าสั่นก็วันนี้
เสี่ยวลู่นั่งดื่มนมที่แม่บ้านเอามาเสิร์ฟพร้อมกับดูทีวีไปด้วยโดยไม่สนใจผมเลยสักนิด
เหมือนเห็นผมเป็นอากาศหรือเป็นสัมภเวสีลอยไปลอยมาอยู่ในห้องโถง
การโดนเมินไม่ใช่เรื่องตลกนะครับเสี่ยวลู่ อาฮุนไม่ตลกเลย..
“เสี่ยวลู่เมื่อคืนนอนหลับสบายดีมั้ยครับ”
ผมทักทายยามเช้า ทั้งที่ในใจนี่โดนทิ่มจนรั่วไปหมด
“ดีครับ อาฮุนล่ะ”
“อาฮุนนอนไม่ค่อยหลับเลย”
เมื่อเด็กน้อยได้ยินแบบนั้นก็หันขวับมามองหน้าผมทันที
ผมไม่จำเป็นต้องทำหน้าตาน่าสงสารให้เสี่ยวลู่เห็นใจ
เพราะหน้าผมตอนนี้มันก็ไม่ไกลจากคำว่าน่าสงสารเท่าไหร่..
“มาให้อาโป๊ะๆหน่อยสิครับ
ให้อาชื่นใจหน่อยเร็วคนเก่ง”
เสี่ยวลู่นิ่งไปนิดเมื่อผมพูดแบบนั้น
ตากลมหวานสวยหลบสายตาของผม แดกแห้วอร่อยเลยไอ้ฮุน..
แต่ไม่นานผีเสื้อตัวน้อยของผมก็ค่อยๆวางแก้วนมลงบนโต๊ะ
ลุกจากโซฟาแล้วเดินเตาะแตะเข้ามาหาผม ร่างเล็กค่อยๆขยับขึ้นมานั่งคร่อมตักของผม
หัวใจของผมมันพองโตขึ้นเป็นกองเลย
“อาฮุนอย่าไม่สบายนะครับ..”
ริมฝีปากเล็กๆนุ่มนิ่มจุ๊บลงบนปากของผมหนึ่งทีแล้วผละออกไป
ผมยื่นหน้าจะไปแลกจุ๊บกับหลานอย่างที่เคยทำแต่มือเล็กก็ดันไหล่ผมไว้พร้อมกับหดคอออกห่าง
ผมหลับตาลงแล้วปล่อยมือจากเอวเสี่ยวลู่ให้เขาเป็นอิสระ บางทีหลานอาจจะโตแล้ว
และก็ไม่ต้องการแสดงความรักกับผมแบบนี้อีก
เด็กน้อยลุกจากตักของผม
เมื่อผมลืมตาขึ้นมองก็พบว่าเขาวิ่งขึ้นห้องแล้ว
ปกติวันหยุดของเสี่ยวลู่แบบนี้เราสองคนมักใช้เวลาไปด้วยกัน อ่านหนังสือบ้าง
เล่นเกมบ้าง หรือไม่ก็ออกไปเที่ยว ผมรู้ว่าวันหนึ่งเสี่ยวลู่ต้องโตเป็นผู้ใหญ่ จะต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง
แต่ผมไม่คิดว่ามันจะเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทันแบบนี้
เพียงวันข้ามวัน
เสี่ยวลู่ก็ผลักผมให้ออกห่างจากเขา..
ผมออกไปทำงานและสั่งให้แม่บ้านดูแลเสี่ยวลู่แทนผมด้วย
เย็นนั้นแม่บ้านบอกว่าเสี่ยวลู่ออกจากห้องมาแค่เวลาทานข้าวเท่านั้น ปกติเด็กน้อยสดใสร่าเริงมักจะเบื่อห้องของตัวเองจะตาย
ผมเริ่มหัวเสียเข้าแล้ว
พึ่งจะเข้าใจว่าเวลาพ่อแม่เห็นลูกๆทำตัวแปลกๆนั้นมันคิดมากแค่ไหน
ผมคิดว่าคืนนี้ผมต้องคุยกับเสี่ยวลู่อย่างจริงจังแล้วล่ะ
ผมเป็นห่วงเสี่ยวลู่มากจริงๆ
ใช้เวลาไม่นานในการอาบน้ำเปลี่ยนชุดเป็นชุดสบายๆอยู่บ้าน
วันนี้มีติดประชุมนิดหน่อยกว่าจะเลิกงานก็ทุ่มสองทุ่มเข้าไปแล้ว
ส่วนพี่ชายของผมนั้นงานยุ่งจนนอนที่บริษัทแทบทุกวัน
กลายเป็นผมที่ต้องดูแลเสี่ยวลู่แต่เพียงผู้เดียว ผมเดินไปยังห้องของเสี่ยวลู่
เคาะประตูสองสามครั้ง
“เสี่ยวลู่ นอนรึยังครับ”
ไร้เสียงใดตอบกลับ
ผมขมวดคิ้วแล้วก็ครุ่นคิด สามทุ่มเสี่ยวลู่จะหลับไปแล้วหรือยังไงนะ
ผมค่อยๆบิดลูกบิดประตูก็พบว่าเสี่ยวลู่ไม่ได้ล็อกห้อง
ผมถือวิสาสะเปิดเข้าไปเสียเลย สงสัยวันนี้คงได้ลองดุหลานเป็นครั้งแรกเสียแล้วล่ะ
แต่พอเดินเข้ามาเห็นผีเสื้อตัวน้อยกำลังขดตัวหลับใหลอยู่บนเตียงก็พับเก็บความตั้งใจนั้นลงไปแทบไม่ทัน
เมื่อเด็กน้อยได้ยินเสียงผมปิดประตู เขาก็ค่อยๆกระพริบตาขึ้นลงช้าๆอย่างัวเงีย
เหมือนพึ่งจะงีบหลับไปเมื่อกี้นี้เองแล้วก็ถูกผมรบกวนเสียก่อน
“อาฮุน..”
เสียงหวานเอ่ยเรียกแผ่วเบา..
ผมก็เลยเดินเข้าไปนั่งลงบนเตียงของเสี่ยวลู่ ลูบเส้นผมนิ่มไปมา
“อาฮุนเคยมีแฟนไหม..”
เด็กน้อยถามด้วยเสียงสะลึมสะลือ ตื่นครึ่งไม่ตื่นครึ่ง
คุยกับผมทั้งที่ยังหลับตาอยู่เลย
“หืม.. อาไม่เคยมีหรอก
อามีแต่เสี่ยวลู่นี่แหละ”
เด็กน้อยยิ้ม..
“อาฮุนว่าเสี่ยวลู่มีแฟนดีไหม”
เมื่อผมได้ยินประโยคนั้นก็เหมือนโดนตบเข้าที่หน้า
ผมถามกลับด้วยเสียงตกใจ “ทำไมถึงได้อยากมีแฟนล่ะครับ”
“...”
“อาฮุนไม่ให้มี
เสี่ยวลู่ยังเด็กอยู่เลยนะ เรียนหนังสือก่อนนะครับ”
“...”
“ได้ยินอาฮุนมั้ยเสี่ยวลู่”
“อืม..”
เสียงหวานขานรับพร้อมกับนอนหลับนิ่งสนิทไปแล้ว..
ผมเรียกสติตัวเองเป็นร้อยๆครั้ง
คิดไว้อยู่แล้วเชียวว่าเสี่ยวลู่ต้องมีอะไรในใจสักอย่างหนึ่งแหละ
แต่ก็ไม่คิดว่าไอ้อะไรในใจนั้นมันจะเป็นเรื่องหาแฟน ผมเครียดจนเหงื่อซึมตามขมับ
คนที่รักเสี่ยวลู่มันก็นั่งอยู่ตรงนี้ไงครับ จะไปหาคนอื่นอีกทำไม..
อยากจับรวบหัวรวบหางแต่ก็ทำไม่ลง
เห็นทีผมต้องบอกเขาแล้วล่ะว่าอะไรเป็นอะไร ความคึกคะนองของวัยรุ่นมันน่ากลัว
ผมอาบน้ำร้อนมาก่อน ผมต้องบอกต้องสอนเสี่ยวลู่ว่าอย่าไปทำอะไรตามความคึกคะนอง
เดี๋ยวจะมานึกเสียใจทีหลังมันไม่คุ้ม
เพราะว่าการคบเป็นแฟนกันของเด็กสมัยนี้มันไวไฟ..
ผมถึงได้หวงเสี่ยวลู่จะเป็นจะตายอยู่แบบนี้ไง..
เช้าวันรุ่งขึ้น
ผมเดินเข้าไปปลุกเสี่ยวลู่ในห้องนอนของเขา
แต่เมื่อผมเดินเข้ามาประชิดเตียงผมถึงกับตกใจ เสี่ยวลู่หน้าแดงมาก..
เหงื่อซึมออกมาตามไรผม สองมือน้อยกำหมอนและผ้าห่มแน่น
“เสี่ยวลู่!”
ผมรีบเข้าไปอังหน้าผากจับเช็คนู่นนี่อย่างตกใจ
แต่มือบางก็เหมือนพยายามจะปัดมือผมออกไปไม่ให้แตะตัวของเขา
ผมจะดึงผ้าห่มออกแต่เสี่ยวลู่ก็ดึงเอาไว้แน่น
ตากลมโตค่อยๆกระพริบช้าๆแล้วมองหน้าของผมที่กำลังร้อนรน
“อาฮุนออกไปนะ..”
“...”
ผมยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้นไปอีก
เสี่ยวลู่ไม่เคยไล่ผมแบบนี้เลย
“เสี่ยวลู่เป็นอะไรไหนบอกอาสิครับ
ก่อนที่อาจะไม่ใจดีกับเสี่ยวลู่แบบนี้”
เด็กน้อยส่ายหัวเบาๆอย่างเหนื่อยๆ..
“เห็นความเป็นห่วงของอาเป็นอะไรอ่ะครับ..
อานอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงเสี่ยวลู่ วันนี้อาลางานเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวลู่
เราสองคนยังเป็นอาหลานที่สนิทกันอยู่ใช่มั้ยครับ”
“อาฮุน..”
“อาฮุนออกไปก่อนนะครับ”
ผมมองแก้มของเสี่ยวลู่ที่ยิ่งแดงขึ้นไปอีกเมื่อมองหน้าผม
ตากลมใสนั่นคอยเอาแต่หลบสายตา ผมกำลังโดนเสี่ยวลู่เมินและตีตัวออกห่างอย่างจริงจัง
ความรู้สึกหัวเสียประดังประเดเข้ามาใส่ผมเต็มไปหมด ผมไม่เข้าใจ..
ร่างสูงลุกขึ้นและหมุนตัวเดินออกจากห้องไปทันที
เด็กน้อยนอนหน้าแดงซ่านอยู่กับเตียงพรูดลมหายใจออกมาแผ่วเบา หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักสั่นไหว
ด้วยความไร้เดียงสาทำให้ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนกำลังรู้สึกร้อนรุ่มและอึดอัดตัวนั้นมันคืออะไร
ยามที่มองหน้าอาหนุ่มของตัวเองก็ยิ่งรู้สึกรุนแรงมากขึ้นไปอีก
เด็กน้อยกลัวว่าผู้เป็นอาจะโกรธ ทั้งอายกับอาการแปลกๆเหล่านี้..
เด็กวัยนี้พึ่งเริ่มที่จะมีความรู้สึกและอารมณ์ทางเพศ
มันเป็นเรื่องของธรรมชาติ..
“อาฮุนอย่าโกรธเสี่ยวลู่เลยนะ..”
แกร๊ก
“วันนี้อาจะอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวลู่เอง”
“อาฮุน..”
เด็กน้อยทำหน้าตกใจเมื่อเห็นอาหนุ่มหน้าหล่อเดินเข้ามาในห้องอีกครั้งพร้อมกับถือหนังสือเข้ามาด้วยเล่มหนึ่ง
ผู้เป็นอานั่งลงบนโต๊ะทำการบ้านของหลานแล้วเปิดอ่านหนังสือที่หยิบติดมาด้วย
ลู่หานทำหน้ามุ่ยแล้วพลิกตัวลงจากเตียงเดินเตาะแตะเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ
ก็อาฮุนนั่นแหละที่ทำให้เสี่ยวลู่เป็นแบบนี้..
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ
ผีเสื้อตัวน้อยก็ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงของตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น
สไลด์ดูนู่นดูนี่ไปเรื่อย
ฟังเสียงแอร์หึ่งๆกับเสียงขยับตัวของอีกคนที่ทำให้รู้ว่าเขายังนั่งอยู่ที่ตรงนั้นไม่ไปไหน
อึดอัด..
ทั้งคู่รู้สึกแบบนั้น..
เป็นเพราะทั้งเซฮุนและเสี่ยวลู่เป็นอาหลานที่สนิทกันมากๆ
พอมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมันก็ทำให้รู้สึกอึดอัดแปลกๆที่ไม่ได้คุยกันเลยหรือออดอ้อนโป๊ะๆกันเหมือนอย่างเคย
ยิ่งพอคิดถึงวันที่อาฮุนเข้ามาในห้องและให้กินไอติม..
มันก็ยิ่งรู้สึกร้อนๆหนาวๆมากขึ้นไปอีก..
จนกระทั่งเซฮุนเป็นฝ่ายทนไม่ไหว
ปิดหนังสือพั่บลงเพราะอ่านไม่รู้เรื่อง เด็กน้อยสะดุ้งและก้มหน้าจนแทบมุดกับจอโทรศัพท์เมื่ออามองมา
เซฮุนลุกจากเก้าอี้และเดินอ้อมเตียงมานั่งยองลงกับพื้นข้างๆเตียงที่หลานนอนอยู่
เขาขมวดคิ้วจ้องมองใบหน้าหวานสวยนิ่ง
“อาฮุนคิดดูแล้ว
เสี่ยวลู่จะมีแฟนก็ได้นะ”
“...”
“อาตามใจ..
แต่เสี่ยวลู่ต้องไม่ออกนอกลู่นอกทาง อย่าทำให้ปะป๊ากับอาผิดหวัง โอเคมั้ยครับ”
ฝ่ามืออบอุ่นลูบหัวกลมๆของเด็กน้อยไปมาอย่างปลอบโยน
“ฮึก.. ไม่เอาครับ”
เสี่ยวลู่ส่ายหัวไปมา สิ่งที่ละเมอพูดตอนนั้นมันก็แค่ความคิดที่อยากจะหาทางแก้ปัญหาก็เท่านั้นเอง
“ไม่เอานะคนเก่ง ไม่ร้องนะครับ”
เมื่อเห็นหลานน้ำตาร่วงเผาะเซฮุนก็ตกใจรีบเข้าไปนั่งบนเตียงแล้วจับร่างเล็กนั่งบนตัก
สวมกอดเด็กน้อยแล้วลูบผมโอ๋ น้ำตาของเสี่ยวลู่เหมือนมีดแทงลงกลางใจ แต่หารู้ไม่ว่ายิ่งทำแบบนี้
เข้ามากอดแบบนี้ เด็กน้อยก็ยิ่งตัวสั่นและหัวใจเต้นตึกตักไปหมด
มือเล็กผลักไหล่อาแล้วกระโดดลงจากตัก
วิ่งหนีไปหลบอยู่ในซอกข้างโต๊ะเครื่องแป้งที่ติดกับผ้าม่าน
เด็กน้อยนั่งกอดเข่าตัวสั่น น้ำตาคลอหน่วยและไหลหยดลงมาบ้าง.. แก้มกลมเห่อแดงไปหมด
เซฮุนพยายามตั้งสติและระงับอารมณ์ของตัวเองให้เย็นไว้
ทั้งเสียใจที่ช่วยอะไรหลานไม่ได้เลยทั้งที่เราสนิทกันและคุยกันได้ทุกเรื่องขนาดนี้
ร่างสูงค่อยๆลุกจากเตียงแล้วเดินเข้าไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าหลาน
เอื้อมมือจะไปเช็ดน้ำตาให้
“อาฮุนอย่า..”
“...”
“อย่าจับตัวเสี่ยวลู่”
“เสี่ยวลู่เป็นอะไรบอกอาสิครับ
อาใจจะขาดอยู่แล้วนะ”
น้ำเสียงสั่นๆราวกับเขาจะขาดใจดั่งคำพูด
แต่นั่นก็ทำให้เสี่ยวลู่ได้รู้ว่าอาฮุนนั้นเป็นห่วงกันมากมายขนาดไหน
เป็นห่วงจนแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน เพียงแค่เพราะอาการบ้าๆของตนเอง..
ดวงตากลมสั่นระริกช้อนมองสบตาผู้เป็นอา..
หนีบขาเข้าหากันด้วยแก้มแดงๆ เหงื่อซึมออกมาตามขมับ
“อาฮุนอย่าโกรธเสี่ยวลู่นะ.. เสี่ยวลู่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร”
“เสี่ยวลู่ไม่สบายหรอ”
เด็กน้อยส่ายหัว “มัน.. อึดอัด”
“อึดอัด?”
“ตรงนี้..”
นิ้วน้อยๆชี้ลงไปยังส่วนกลางระหว่างขาของตนเองที่มันกำลังบวมคัดเพราะไม่ได้ปลดปล่อยเลยสักที
เด็กน้อยผู้ไร้เดียงสา.. ต้องมีผู้ปกครองคอยสอนเกี่ยวกับเรื่องนี้
เซฮุนมองไปตรงที่หลานชี้
แล้วก็มองแก้มแดงจัดและตากลมที่หลุกหลิกหลบสายตาเขา
เพียงแค่นั้นก็รู้แล้วว่าหลานของเขานั้นเป็นอะไร.. ปากบางคลี่ยิ้มออกมาอย่างโล่งอกที่เสี่ยวลู่ไม่ได้เป็นอะไรหนักอย่างที่คิด
หลานก็แค่อยู่ในวัยที่กำลังเจริญเติบโต มือขวาค่อยๆจับท่อนขาเล็กแยกออกจากกันจนเห็นส่วนกลางลำตัวของหลานกำลังแสดงตัวออกมาผ่านกางเกง..
“งั้นเดี๋ยวอาช่วยเองนะ
ไม่ต้องกลัวนะครับ”
“อาฮุนจะช่วยยังไงหรอครับ”
“กินไอติม..
เหมือนที่เสี่ยวลู่เคยกินของอาไง”
รอยยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์เผยให้เห็นเพียงแวบหนึ่งก่อนจะปรับเปลี่ยนเป็นอบอุ่นไม่ให้หลานตื่นตกใจกลัว
เซฮุนค่อยๆปลดประดุมกางเกงของเสี่ยวลู่แล้วค่อยๆดึงลงจนถอดทิ้งไปในที่สุด
ใบหน้าหล่อโน้มลงไปประชิดกับเจ้าเสี่ยวลู่แล้วใช้ฟันงับขอบกางเกงในพร้อมกับดึงคลี่ลง..
ไม่แปลกใจเลยที่เสี่ยวลู่จะรู้สึกอึดอัดจนร้องไห้
ก็ดูจากเจ้าเสี่ยวลู่น้อยที่กำลังบวมแดงนี่สิ.. เป็นเขาก็คงทรมานน่าดู
เด็กน้อยหน้าแดงยิ่งขึ้นไปอีกและหลับตาปี๋ไม่กล้าสู้หน้าอาหนุ่ม
ทั้งอาย และกลัวว่าอาจะโกรธ..
“อาจะกินไอติมแล้วนะคนเก่ง”
“อะ.. อื้อ”
เสียงตอบรับหวานกระท่อนกระแท่น
เซฮุนยิ้มขำออกมาเบาๆด้วยความเอ็นดูแล้วส่งปลายลิ้นออกมาเลียส่วยปลายเบาๆ
เพียงแค่นั้นก็ทำให้เด็กน้อยกระตุกและสั่นไปทั้งร่าง
ความรู้สึกแปลกใหม่แล่นวาบไปทั่วทั้งร่างกาย มันทั้งทรมานและสุขสม.. อยากที่จะก้าวเข้าไปให้มันลึกยิ่งกว่านี้อีก..
“อ๊า.. อา.. อาฮุน แฮ่ก..”
“ไม่เกร็งนะครับเด็กดี”
เด็กน้อยร้องครางแทบไม่เป็นภาษา
มือบางปัดป่ายไปทั่วและสุดท้ายก็กำจิกผ้าม่านข้างตัวเอาไว้
โพรงปากร้อนๆของอาฮุนและลิ้นนุ่มๆที่ตวัดหยอกเล่นไปมาแทบจะสูบพลังจากเด็กน้อยไปเกือบจะหมดสิ้น
ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าแดงซ่านของหลานพร้อมกับกินไอติมไปด้วย
ดวงหน้าหวานทั้งทรมานระคนสุขสม เด็กไร้เดียงสาย่อมแสดงออกทุกสิ่งตามความรู้สึกอยู่แล้ว..
มือน้อยขยำเส้นผมของอาฮุนเอาไว้และสุดท้ายก็จับขึ้นลงเป็นจังหวะเสียเอง..
กายบางสั่นระริกไปทั้งตัวเหมือนจะขาดใจ..
“อะ.. อ๊า”
ความสุขสมถูกปลดปล่อยออกมาในรูปหยาดน้ำสีขุ่นเข้าในโพรงปากของเซฮุน
เขากลืนกินเข้าไปอย่างไม่รังเกียจและไล้เลียทำความสะอาดให้จนหมดจด เด็กน้อยลืมตาขึ้นปรือปรอยเหนื่อยหอบ
แทบจะทรุดตัวลงกับพื้นแต่มือแกร่งก็ประคองคว้ากอดเอาไว้ได้ทัน
เขาจับเสี่ยวลู่ให้มานั่งตักของเขาแล้วกอดเอวบางเอาไว้
“สบายตัวขึ้นหรือยังหื้ม” เซฮุนถามด้วยรอยยิ้มเอ็นดู
หอมขมับอีกหนึ่งที
“มากๆเลย.. ขอบคุณนะอาฮุน”
“ทีหลังเป็นอะไรก็ต้องบอกอานะครับ ไม่ต้องอาย
อาไม่ดุหรอกนะเสี่ยวลู่ ยิ่งไม่บอกแบบนี้สิอายิ่งจะดุเรา
มีอะไรอาจะได้ช่วยแก้ปัญหา เสี่ยวลู่ยังมีอานะครับ”
“ขอโทษครับ.. เสี่ยวลู่กลัวอาฮุนโกรธ
มันน่าอายด้วย”
“แล้วอาโกรธหรือเปล่า”
หัวกลมส่ายไปมา
“นั่นแหละครับ อาฮุนรักเสี่ยวลู่
อาฮุนไม่โกรธหรอก ไหนมาให้อาฮุนโป๊ะๆทำโทษเด็กดื้อเลย”
“คิก.. อย่านะครับ โอ๊ะ”
สะโพกสัมผัสได้ถึงอะไรทิ่มหลัง
จะว่าซิปกางเกงของอาฮุนก็ไม่ใช่เพราะวันนี้อาฮุนใส่กางเกงผ้าธรรมดาๆนี่นา..
มันเหมือนกับตอนที่เสี่ยวลู่อึดอัดเลย
“อาฮุนก็อึดอัดหรอฮะ” เสียงหวานถามออกไปพร้อมกับช้อนมองตาใสแป๋ว
“เอ่อ..” ใครจะไปทนกับสีหน้าทรมานของเสี่ยวลู่ไหวกันเล่า..
อาก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ
“งั้นเดี๋ยวเสี่ยวลู่กินไอติมอาฮุนให้นะ”
เด็กน้อยเสนอแล้วร่นตัวลงมานั่งแบะกับพื้น
บางทีเขาอาจจะต้องสอนเสี่ยวลู่เสียแล้วว่าไอ้การทำแบบนี้หรือการกินไอติมที่เรียกกันมันคืออะไร
เดี๋ยวเสี่ยวลู่เอาไปเล่นกับเพื่อนที่โรงเรียนจะวุ่นวายไปกันใหญ่
เขาจะสอนหลานแน่ๆ.. แต่ตอนนี้ขอเล่นกับเจ้าผีเสื้อตัวน้อยก่อนล่ะ
เด็กวัยกำลังโตช่างมีทั้งความไร้เดียงสาและความน่ารักเย้ายวนใจผสมผสานกันอย่างลงตัว..
“กินอาทั้งตัวเลยก็ได้ครับ”
END
#ไอติมอาฮุน
