[SF] - Gimme that ice-cream - #ไอติมอาฮุน

- Gimme that ice-cream -

{Sehun x Luhan}

#ไอติมอาฮุน

            เช้าที่อากาศแจ่มใสวันหนึ่ง

            ชายหนุ่มร่างสูงนั่งทอดกายจิบกาแฟยามเช้าอยู่บนโซฟาห้องนั่งเล่นที่โอ่อ่าหรูหรา ดูข่าวเช้าในจอโทรทัศน์แอลซีดีติดผนังไปเรื่อยเพื่อรอเวลา..

            ทำไมยังไม่ลงมาอีกน้า.. เสี่ยวลู่

            เสียงวิ่งลงบันไดเตาะแตะดึงความสนใจจากสายตาคมให้ละจากจอทีวีมองไปยังเด็กผู้ชายในชุดนักเรียนน่ารักกำลังวิ่งลงบันไดมายังชั้นล่าง เส้นผมสีน้ำตาลเข้มเด้งดึ๋งๆไปตามจังหวะก้าวลงบันได ผิวกายขาวสะอาดอย่างลูกคุณหนูที่ถูกเลี้ยงดูฟูมฟักมาอย่างดี ผสานกับหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มที่ออกไปทางผู้เป็นแม่เสียมากกว่า

            ผู้มีศักดิ์เป็นอานั่งมองดอกไม้สีขาวสะอาดยามเช้าแล้วลอบยิ้มออกมาเบาๆ จิบกาแฟไปเรื่อยและแอบมองไปเรื่อยๆ.. สายตาเจ้าชู้ของเขามันเปิดเผยออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เขาไม่รู้ตัว..

            เซฮุนเป็นน้องชายของพ่อเสี่ยวลู่.. อ่านไม่ผิดหรอกครับ น้องชายจริงๆ แต่เป็นน้องชายที่อายุห่างกว่าสิบห้าปี และปีนี้เซฮุนก็มีอายุยี่สิบสามปี หลังจบมหาวิทยาลัยก็ได้เข้ารับตำแหน่งบริหารในบริษัทของตระกูลทันที งานรัดตัวจนแทบไม่มีเวลากระดุกกระดิกไปไหน แม้แต่เวลาจะหาผู้หญิงมาควงข้างกายก็ยังไม่มี แต่อาจจะเป็นเพราะเขาไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนเลยก็เป็นได้..

            หลานชายตัวเล็กเดินลงมาถึงชั้นล่างของบ้าน วิ่งฉิวเข้าไปในห้องครัวแล้วเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมาหนึ่งขวด กระดกดื่มทันทีด้วยความกระหายโดยไม่สนใจว่าตนเป็นลูกคุณหนูต้องเพียบพร้อมผู้ดีใช้แก้วน้ำ

เพราะตอนที่อยู่กับอาฮุน.. เสี่ยวลู่ทำตัวได้ตามสบายทุกอย่างเลย

อาฮุนตามใจเสี่ยวลู่..

แล้วก็รักเสี่ยวลู่มากๆเลยด้วย

ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่สายเลือดแท้ๆกันก็ตาม.. เพราะพี่ชายของเซฮุนแต่งงานใหม่กับแม่ของเสี่ยวลู่ แต่แต่งไปได้ไม่ทันจะครบปีแม่ของเสี่ยวลู่ก็เกิดอุบัติเหตุจนกระทั่งเสียชีวิตทันที ในตอนนั้นเสี่ยวลู่อายุแค่หกขวบ.. เด็กน้อยน่าสงสารที่แทบไม่เหลือใครนอกจากพ่อเลี้ยงกับเขาซึ่งเป็นอาต่างสายเลือด เซฮุนกับพี่ชายของเขาจึงเลี้ยงดูเสี่ยวลู่อย่างดีไม่ให้ขาดตกบกพร่องหรือมีปมด้อยใดๆมาทำให้แก้วใสๆใบนี้บุบสลาย

           

            มองดูหลานมาตั้งแต่เด็กๆ.. จนกระทั่งโตขึ้นมาน่ารักขนาดนี้..

            สายตาเจ้าชู้ราวกับเสือจ้องจะขย้ำเหยื่อตัวน้อยมองหลานชายที่กำลังดื่มน้ำอยู่ไม่ไกล ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเล็กน้อย ด้วยความกระหายทำให้ดื่มน้ำไม่ระวัง บางส่วนไหลเลอะลงมาตามมุมปาก

            อึก..

            เซฮุนกลืนน้ำลายอึกใหญ่ แทบสำลักกาแฟด้วยความเผลอเพราะเอาแต่มองหลานตัวเองดื่มน้ำ.. เมื่อเด็กน้อยปิดตู้เย็นเขาก็ทำเบนสายตามาสนใจจอทีวีแทน หัวใจของชายหนุ่มแกว่งไปมาแผ่วเบา..

            ไม่รู้ว่ามันเกิดความรู้สึกนี้กับหลานชายของตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะเขามองดูเสี่ยวลู่มาตั้งแต่หกขวบจนกระทั่งตอนนี้เสี่ยวลู่อายุสิบห้าปีแล้ว.. เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กน้อยแสนซนคนนี้มีอะไรที่ทำให้เขาใจเต้นได้..

            “อาฮุนนนนนนนนนนนนนนนนน”

            เสียงหวานใสราวกับเครื่องดนตรีแก้วเอ่ยเรียกผู้เป็นอาพร้อมกับวิ่งดุ๊กๆเข้ามาหา เซฮุนวางแก้วกาแฟลงพร้อมกับปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ยิ้มรับหลานที่เข้ามาออดอ้อนเหมือนทุกๆเช้า.. ใบหน้าหวานๆ รอยยิ้มหวานๆ.. มันทำให้หัวใจของชายหนุ่มรู้สึกมีความสุข แต่พักหลังมานี้มันกลับเพิ่มความสั่นไหวแปลกๆเข้ามาด้วย..

            “ว่าไงครับเสี่ยวลู่ หื้ม”

            ร่างเล็กโถมตัวเข้าใส่อาอย่างที่มักทำทุกๆเช้า ขยับขึ้นนั่งคร่อมบนตักแล้วยื่นริมฝีปากเล็กๆเข้าไปโป๊ะๆอาฮุนหลายๆที สองมือน้อยเกาะอยู่บนไหล่กว้าง เสี่ยวลู่ทำแบบนี้มาตั้งแต่เจ็ดขวบ จนกระทั่งอายุสิบห้าแล้วก็ยังติดแสดงความรักกับอาแบบนี้เป็นประจำ หลานอาจจะไม่ได้คิดอะไร..

            แต่คนเป็นอากำลังโคตรจะสุขใจและกลั้นฟินชิบหาย..

           

            ผีเสื้อตัวน้อยแสนบริสุทธิ์.. ใครๆก็อยากเข้ามาจับ

            มือแกร่งอันสั่นเทาค่อยๆเอื้อมไปโอบเอวบางๆให้กระชับเข้ามา รู้สึกเป็นอาหื่นๆยังไงชอบกล..

“อ้อนเก่งนักนะเรา”

            “อาฮุนคนเก่งของเสี่ยวลู่ จุ๊บ”

            “เสี่ยวลู่คนเก่งของอาฮุน จุ๊บ”

           

            ปากนุ่มๆนั้นมันน่าเอาลิ้นสอด.. เฮ้ย! หลานเว้ยหลาน ไอ้เซฮุน ท่องไว้ว่าเสี่ยวลู่เป็นหลาน!

            แทบจะยกมือขึ้นตบปากตัวเองเพราะกลัวจะเผลอไผล หากแต่ผีเสื้อตัวน้อยก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย เอาแต่ส่งยิ้มหวานมาให้แล้วหยอกล้อกับผู้เป็นอาต่อไปอย่างที่ตนเคยทำ

           

            “เสี่ยวลู่โตแล้วนะลูก เลิกไปอ้อนอาฮุนเค้าแบบนั้นได้แล้ว” เสียงของผู้เป็นใหญ่ที่สุดในบ้าน พี่ชายของเขาหรือพ่อของเสี่ยวลู่นั่นเอง.. ประธานบริษัทใหญ่เดินลงจากบันไดและเอ่ยดุเสี่ยวลู่ทีเล่นทีจริง แต่มันกำลังสร้างความขุ่นในใจให้กับผู้เป็นอาเป็นอย่างมาก

            มือน้อยเลื่อนมาโอบรอบคอของอาไว้อย่างหวงแหน ก่อนจะหันไปมองผู้เป็นพ่อตาใสแป๋ว.. ลูกชายคนเล็กก็อย่างนี้.. เหมือนแก้วตาดวงใจของคนทั้งบ้าน

            “โห่พี่ ถึงเสี่ยวลู่จะโตแล้ว แต่ผมก็ยังมองหลานเป็นเด็กตัวเล็กๆอยู่ดีแหละครับ” โกหกครับ..

            “ฮึ เสี่ยวลู่โตแล้วนะ จะสูงเท่าอาฮุนแล้วด้วย”

            “ใช่ลูก หนูโตแล้วนะครับ ไปโดดใส่อาฮุนอย่างนั้นเดี๋ยวอาเค้าจะหนักนะ” ไม่หนักครับ ไม่หนัก..

            “มันจะเป็นอะไรไปล่ะครับแค่อาโป๊ะๆกับหลานเอง” เซฮุนโต้บ้าง

            “เนอะอาฮุนเนอะ” เด็กน้อยพยักหน้าเห็นด้วย

            “ครับ ปะป๊าเสี่ยวลู่พูดอะไรไม่รู้เรื่องเลย”

            ใบหน้ากลมยิ้มแป้นเมื่อเห็นว่าอาฮุนอยู่ฝั่งเดียวกับตน พร้อมกับยื่นปากเล็กๆไปจุ๊บกับอาฮุนอีกหลายจุ๊บ อาฮุนน่ารักที่สุดในโลกเล้ย!

            ผู้ที่อายุเยอะที่สุดในบ้านพ่นลมหายใจออกมาเบาๆอย่างอ่อนใจและยิ้ม.. มองภาพน่ารักๆของอาหลานที่แลกจุ๊บกับอยู่บนโซฟา ส่วนใหญ่จะเป็นเสี่ยวลู่มากกว่าที่อยากจุ๊บกับอาเพราะสนิทกับอามาตั้งแต่เด็กๆ ทั้งสองคนมีความผูกพันกันมากมายเหลือเกิน ในตอนแรกก็นึกว่าเจ้าเซฮุนจะเกลียดหลานตัวเองซะอีกเพราะลู่หานหรือเสี่ยวลู่เป็นลูกติดภรรยาใหม่ของเขา แต่เปล่าเลย.. มันกลับตรงกันข้ามเสียด้วยซ้ำ เสี่ยวลู่ไปไหน อาฮุนไปด้วย ตัวติดกันอย่างกับพ่อลูกแน่ะ

           

            “เอ้อเซฮุน วันนี้พี่มีประชุมต่างจังหวัด กลับพรุ่งนี้ค่ำๆนะ ฝากดูแลบ้านกับดูแลเสี่ยวลู่ด้วยล่ะ”

            “จริงหรอครับ!”

            “อือ ตกใจอะไร”

            พี่ชายมองหน้าตาตื่นเต้นของเซฮุนอย่างสงสัย ได้แต่ทำหัวเราะกลบเกลื่อนไปแล้วอุ้มเสี่ยวลู่ลงจากตัก มองดูนาฬิกาก็พบว่าจวนเจียนจะถึงเวลาเข้าแถวของหลานชายแล้ว

            “เปล่าครับพี่ เดินทางปลอดภัยนะครับ ป่ะเสี่ยวลู่ ไปโรงเรียนได้แล้วครับเดี๋ยวสาย”

            เซฮุนไหว้พี่ชาย ส่วนเสี่ยวลู่วิ่งไปกอดปะป๊าพร้อมกับจุ๊บแก้มซ้ายขวาเหมือนทุกวันและไม่ลืมที่จะไหว้ลาผู้เป็นพ่อ ก่อนที่คนตัวเล็กจะถูกอาฮุนจูงมือไปขึ้นรถที่หน้าบ้าน

           

            เด็กชายตัวเล็กในชุดนักเรียนสะพายเป้สีครีมเปิดประตูรถหรูแล้วกระโดดขึ้นไปนั่งเบาะข้างคนขับ ส่วนคนขับนั้นก็กำลังปิดประตูรถเช่นกัน เซฮุนจะไปส่งเสี่ยวลู่ไปโรงเรียนทุกเช้าและไปรับกลับในทุกเย็นเพราะโรงเรียนเสี่ยวลู่เป็นทางผ่านระหว่างบ้านกับบริษัทพอดี

            “เดี๋ยวอารัดเข็มขัดให้นะ”

            “ครับ”

            หัวกลมผงกขึ้นลง ผู้เป็นอาเอี้ยวตัวเข้าไปใกล้ๆหลานพร้อมกับดึงสายเข็มขัดนิรภัยมาหวังจะคาดให้กับคนตัวเล็ก เซฮุนยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์เมื่อเห็นว่าเสี่ยวลู่นั้นนั่งนิ่งรอให้เขาคาดเข็มขัดให้ ดวงตากลมสดใสนั้นทำให้เขาอดใจไม่ไหว

            “โอ๊ะๆ อาฮุนเสียหลักครับ”

            ฟอด..

            “อาฮุนอ่ะ” คนตัวเล็กมองค้อน แต่แก้มกลมๆนั้นขึ้นสีแดงเป็นลูกมะเขือเทศที่โดนขโมยหอมแก้มเข้าอย่างจัง เซฮุนกลั้นยิ้มแล้วเสียบตัวล็อกเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อย ก่อนจะคาดให้กับตัวเองบ้าง

            “เสียหลักจริงๆครับ”

            “ขับรถไปเลยอาฮุน..”

            “งอนอาหรอ หื้ม เดี๋ยวนี้กล้างอนอาแล้วหรอ”

            เซฮุนกอดอกทำทีเป็นงอนกลับ ทำให้คนตัวเล็กหันไปมองว่าอาฮุนของตนนั้นงอนจริงๆหรือเปล่า ร่างเล็กยืดตัวขึ้นไปหอมแก้มผู้เป็นอาฟอดใหญ่.. ทำให้เซฮุนหลุดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

            “คิก.. อาฮุนน่ารัก เสี่ยวลู่งอนไม่ลงหรอก”

            เสี่ยวลู่ครับ..

            ถ้ามีปืน ก็เอามายิงอาฮุนเลย..

            ถ้ามีระเบิด ก็เอามายัดปากอาฮุนเลยนะ..

            ถ้ามีธนู ก็ยิงมาปักหัวใจอาได้เลยครับ..

            หน้าโรงเรียน

            เมื่อรถจอดหยุดนิ่งอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน มือบางก็ปลดเข็มขัดนิรภัย สะพายกระเป๋าไว้ด้านหลังเตรียมลงจากรถ

            “เดี๋ยวตอนเย็นอามารับนะ ตั้งใจเรียนนะครับ”

            “ได้เลยครับ” เด็กชายยิ้มตาหยี

            “เป็นเด็กดีอย่างนี้ เดี๋ยวตอนเย็นอาฮุนพาไปกินไอติม โอเคมั้ย”

            “จริงนะอาฮุน!”

            “จริงสิครับ ไหนโป๊ะๆหน่อย”

            เขาทำปากจู๋รอ ไม่นานกลีบปากเล็กๆนั้นก็ยื่นเข้ามาจุ๊บกับปากของเขาสองสามครั้งแล้วผละออกไป สีหน้าดีใจของเสี่ยวลู่ทำให้คนมองพลอยดีใจตามไปด้วย

            “เสี่ยวลู่ไปเรียนแล้วนะอาฮุน”

            “ครับ”

            มือน้อยพนมไหว้อาก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ นึกดีใจไม่น้อยที่อาฮุนใจดีกับตนเองอย่างนี้ วันนี้ปะป๊าไม่อยู่ด้วยอาฮุนจะพาเสี่ยวลู่ไปเที่ยวจนค่ำก็ยังได้เลย ไปกินบุฟเฟ่ต์ให้พุงกาง ดูหนังหรือร้องคาราโอเกะก็ทำได้ เป็นเพราะปะป๊าของเสี่ยวลู่ไม่ชอบให้กลับบ้านค่ำๆดึกๆ นานๆทีอาฮุนถึงจะพาไปเที่ยวสักที..

            วันนี้เสี่ยวลู่ต้องมีความสุขมากแน่ๆเลย..

           

            “เซฮุน..”

           

            “โอเซฮุน”

            “ไอ้ฮุน!”

            “เฮ้ย!”

            เสียงตะโกนเรียกใส่หูพร้อมกับเสียงแฟ้มฟาดโต๊ะดังป๊าบทำให้คนที่กำลังเหม่อลอยหลุดออกจากภวังค์ เป็นคริสนั่นเองที่เข้ามาเรียกสติถึงในห้องทำงาน ชายหนุ่มตัวสูงโปร่งวางแฟ้มงานลงบนโต๊ะแล้วมองหน้าของเซฮุนขำๆ คิดอะไรอยู่ถึงได้ทำสายตาเจ้าชู้ไปหูแดงไปวะ

            “เป็นไรวะ เหม่อถึงสาวหรอ”

            “บ้าหรอ ฉันมีที่ไหนล่ะ”

            เซฮุนพูดปัดๆก่อนจะหยิบแฟ้มงานมาเปิด

            คริสหรี่ตาลงและมองจ้องมาอย่างจับผิด.. เหม่อในเวลางานแบบนี้ คนเก่งและเคร่งครัดกฏระเบียบอย่างเซฮุนน่ะหรอจะทำ แบบนี้มันไม่ปกติน่ะสิ..

           

            โกหกคนอื่นได้ แต่โกหกใจตัวเองไม่ได้.. เซฮุนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วโยนปากกาใส่ลูกน้องที่พ่วงตำแหน่งเพื่อนซี้มาด้วย คริสรับปากกาแท่งละหลายพันนั้นไว้ก่อนที่มันจะหล่นลงพื้นพังไป

            “มีปัญหาอะไรทุกข์ใจหรอครับคุณรองประธานโอเซฮุน”

            “เปล่าหรอกน่า”

            “โกหกชัดๆ”

            “ฮึ.. ก็รู้นี่”

            เซฮุนยิ้มมุมปาก.. ก่อนจะคิดถึงภาพผีเสื้อบริสุทธิ์ตัวน้อยที่บินว่อนอยู่ในหัวของเขาทั้งวัน.. คิดถึงเสี่ยวลู่ไม่พอ ใจไม่รักดียังคิดจินตนาการไปถึงเสี่ยวลู่กับเขากำลัง.. บ้าเอ๊ย!

            ฉับพลันหูก็แดงเถือกขึ้นมาอีกระลอก นั่นทำให้คริสที่กำลังมองอย่างสอดรู้สอดเห็นยิ่งตบเข่าฉาดใหญ่ ก็เห็นเงียบๆไม่มองผู้หญิงมานานตั้งแต่เรียน สงสัยลายเสือกำลังจะออกซะแล้ว.. มันคงไม่แปลกถ้าเซฮุนจะรู้สึกอึดอัดในใจ ชายหนุ่มวัยกำลังไฟแรงอย่างนี้ ถ้าไม่รู้สึกอะไรสิแปลก

            หากแต่สีหน้าของเซฮุนนั้นมันดูอึดอัดยิ่งกว่าที่คิด ทำให้คริสต้องถามออกไปจะได้ช่วยถูก

“ตกลงว่าเขินหรือเครียดกันแน่วะ”

“ฉันว่าฉันเครียดมากกว่า”

“งั้น..”

คริสเงียบไปนิดหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยต่อ

“สนใจแอลกอฮอล์ล้างความเครียดมั้ย”

เด็กนักเรียนชายร่างบอบบางนั่งรออาหนุ่มอยู่ที่หน้าโรงเรียน ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูก็พบว่าอาฮุนเลทมากๆแล้ว.. อยากจะโทรถามแต่ก็กลัวจะไปรบกวนเผื่อว่าอาฮุนจะติดประชุม

แกว่งขาสลับไปมาบนม้านั่ง รอผู้เป็นอามารักษาสัญญาที่ว่าจะพาไปกินไอติม ฉับพลันแก้มกลมก็ยกยิ้มขึ้นอย่างอารมณ์ดีในทันตา..

ไม่นานรถคันหรูที่แสนคุ้นเคยก็เลี้ยวเข้ามาจอดเทียบ เสี่ยวลู่สังเกตว่าอาฮุนขับรถเป๋ไปมานิดหน่อยและเบรกจอดรุนแรงกว่าเคย ร่างเล็กวิ่งดุ๊กๆไปเปิดประตูรถพร้อมกับกระโดดขึ้นนั่งด้วยความดีใจที่จะได้ไปกินไอติมอร่อยๆ หากแต่เมื่อเข้ามานั่งในรถก็ต้องย่นจมูกทันทีเมื่อได้กลิ่นเหล้าหึ่งเลย..

“อาฮุนดื่มเหล้ามาหรอ”

“นิดหน่อยครับ พอดีไปกับเพื่อนน่ะ” เสียงที่ตอบนั้นยานคางเหลือเกิน..

เด็กน้อยเงียบไปนิด ก่อนจะขออนุญาตลงจากรถไปนั่งเบาะด้านหลังเพราะกลิ่นเหล้าของอาฮุนมันเหม็นมากๆ เสี่ยวลู่ไม่ชอบเลย..

“อาฮุนจะยังพาเสี่ยวลู่ไปกินไอติมอยู่มั้ย”

เสียงใสเอ่ยถามอย่างมีความหวัง ทั้งที่ในใจก็ทำใจไว้แล้วครึ่งต่อครึ่ง อาฮุนเมาอย่างนี้จะพาไปเดินห้างกินไอติมได้ยังไง มันคงจะไม่สนุก.. รถเคลื่อนตัวไปบนถนนเรื่อยๆ เป๋ไปบ้างตามที่สติของคนขับจะยังพอมี เขาเองก็พยายามขับให้ปลอดภัยที่สุดเพราะมีแก้วตาดวงใจนั่งอยู่ในรถด้วย

“วันหลังได้มั้ยครับคนเก่ง วันนี้อาว่าคงไปไม่ได้แล้วแหละ”

“ครับ..”

น้ำเสียงหงอยลงไปถนัดตา.. เด็กน้อยกำลังรู้สึกผิดหวัง..

อาฮุนไม่เคยไปดื่มเหล้าแล้วก็มารับเสี่ยวลู่แบบนี้ ถึงจะเข้าใจว่าอาฮุนเค้าโตเป็นผู้ใหญ่วัยทำงานแล้ว แต่ด้วยวิสัยของเขาแล้วนั้นไม่ใช่คนที่จะติดเหล้าเมายาแบบนี้ และอีกอย่างที่ผิดหวังก็คือ..

อาฮุนไม่รักษาสัญญากับเสี่ยวลู่..

เมื่อมาถึงบ้าน เด็กน้อยก็รีบวิ่งขึ้นห้องของตนทันที เซฮุนเดินปลดเนกไทเข้ามาภายในบ้าน มีหญิงรับใช้เก่าแก่มารับกระเป๋าและสูทของเขาไปเก็บให้

ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาหรู ถึงแม้ว่าสติมันกำลังมึนยังไม่เข้าที่ก็ตามแต่เขาก็รู้ว่าสิ่งที่เขาทำนั้นมันแย่กับเสี่ยวลู่แค่ไหน ไม่มาเป็นเขาไม่มีวันรู้หรอกว่าการข่มใจไม่ให้คิดอะไรกับหลานตัวเองมันยากเหลือคณานับ เขาเองก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน ผีเสื้อตัวน้อยแสนสวยอย่างเสี่ยวลู่อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ.. แต่เขากลับไม่กล้าคว้ามาไว้ในครอบครองทั้งที่ในใจอยากจับมาขังใส่ขวดโหลเสียด้วยซ้ำ

กลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งทำให้เขาเองก็รู้สึกขยะแขยงตัวเองอยู่เช่นกัน บ้าเอ๊ย.. ดื่มเหล้าแล้วมันกลับทำให้เครียดกว่าเดิมเสียอีก ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้นมาเลย..

อยากลืมก็ยิ่งกลับจำ

แต่มันก็ทำให้เขาแน่ใจในสิ่งๆหนึ่ง.. นั่นก็คือเขาคิดเกินเลยมากกว่าอาหลานกับเสี่ยวลู่จริงๆ..

เด็กน้อยในชุดนอนลายทางสีขาวสะอาดพร้อมกับกอดตุ๊กตาหมีไว้ในอ้อมแขน เดินวนไปวนมาอยู่หน้าประตูห้องของตนราวกับกำลังมีเรื่องครุ่นคิดไม่สบายใจ

จนในที่สุดก็ตัดสินใจกับตัวเองว่าจะออกไปคุยกับอาฮุนให้รู้เรื่อง อยากให้อาฮุนรู้ว่าเสี่ยวลู่เป็นห่วงมากๆนะ.. มือบางกำลังจะบิดลูกบิดกระตูห้องของตนเองออกไปแต่ก็ต้องสะดุ้งจนตัวโยนเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูเสียก่อน

แกร๊ก..

“อาฮุน”

เสียงหวานเอ่ยเรียกแผ่วเบา พร้อมกับกอดตุ๊กตาหมีแน่นเอาหน้าซุก เซฮุนในชุดลำลองอยู่บ้านสบายๆ ตัวหอมแล้วเพราะเขาอาบน้ำก่อนจะมาเจอเสี่ยวลู่ เขารู้ว่าเสี่ยวลู่ไม่ชอบที่ตัวเขาเหม็นเหล้า..

ต่างฝ่ายต่างกระอักกระอ่วนไม่กล้าพูดอะไรออกมาทั้งที่สนิทกันมากแท้ๆ.. บางทีเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้แหละที่ทำให้คนใกล้ชิดผิดใจกัน

จนในที่สุดเซฮุนก็ดันร่างเล็กเข้าไปในห้องแล้วปิดล็อกประตู เสี่ยวลู่ยังคงกอดตุ๊กตาหมีเอาหน้าซุกอยู่อย่างนั้นเหมือนกับเมื่อเจอคนที่อยากจะพูดด้วยแล้วคำพูดมันกลับหายวับไปในทันตา ผู้เป็นอาเดินไปนั่งบนเตียงนุ่มๆของหลาน ก่อนจะตบตักตัวเองพร้อมกับเรียก

“คนเก่ง.. มาให้อาฮุนโป๊ะๆหน่อยเร็ว”

คนถูกเรียกนิ่งไป.. แต่ไม่นานก็สลับเท้าน้อยๆเดินเข้ามาหาอาฮุนคนใจดีที่สุด กระโดดขึ้นนั่งคร่อมตักอย่างเช่นทุกครั้งจนกระทั่งใบหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่มาก หากแต่เสี่ยวลู่ก็ยังไม่ยอมปล่อยกอดจากเจ้าตุ๊กตาหมีและไม่ยอมโป๊ะๆกับอาฮุน

“ไม่อยากโป๊ะๆกับอาฮุนแล้วหรอ ไม่รักอาฮุนแล้วหรอครับ”

“ไม่ใช่นะ..”

“งั้นก็วางตุ๊กตาลงนะ เด็กดีต้องกล้าที่จะพูดและรับฟังผู้ใหญ่นะครับ”

เด็กน้อยดูเหมือนไม่กล้า.. แต่สุดท้ายก็ค่อยๆดึงตุ๊กตาหมีออกไปและวางลงบนเตียง จนกระทั่งระหว่างเราสองคนไม่มีอะไรมาขวางกั้นอีกต่อไป เซฮุนทำปากจู๋รอให้เสี่ยวลู่เอาปากเล็กๆนั้นเข้ามาชนจุ๊บอย่างเคย ไม่นานเสี่ยวลู่ก็ค่อยๆวางมือลงบนไหล่กว้าง เลื่อนใบหน้าเข้าไปโป๊ะๆกับอาฮุนอย่างขัดเขินด้วยเพราะว่ายังมีอะไรในใจอยู่

“อาขอโทษนะ พอดีอาเครียดนิดหน่อยน่ะ”

“เสี่ยวลู่ไม่โกรธหรอก แค่น้อยใจ..”

“น้อยใจอะไรไหนเล่าให้อาฟังซิครับ”

เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นและยื่นใบหน้าเข้าไปจุ๊บกลีบปากเล็กๆสีชมพูนั้นอีกที

“เสี่ยวลู่แค่เป็นห่วงอาฮุน เห็นอาฮุนไม่โอเค เสี่ยวลู่ก็ไม่โอเค..”

“โอ๋เด็กน้อยของอา อาฮุนขอโทษนะครับ อาฮุนสำนึกผิดแล้ว”

“วันนี้อาฮุนทำตัวไม่ดีเลย”

“ต่อไปนี้อาฮุนจะทำตัวดีๆครับ”

“...”

“สัญญาเลย”

            เมื่อได้ยินคำว่าสัญญา เด็กน้อยก็สะดุ้งทันทีจนคนที่อายุมากกว่าตั้งท่าจะโป๊ะๆกลับสะดุ้งตามเสียอย่างนั้น

            “เป็นอะไรครับเสี่ยวลู่”

            “อาฮุนยังทำตามสัญญาอันเก่าไม่ได้เลย จะสัญญาอันใหม่อีกแล้วหรอ”

            “หืม..”

            “อาฮุนจะพาไปกินไอติมไง”

            เสียงใสเอ่ยอย่างงอนๆทำให้ผู้เป็นอาอดไม่ไหวเข้าไปจุ๊บปากพร้อมกับฟัดแก้มกลมทั้งสองข้างอย่างเอ็นดู เสี่ยวลู่ไม่หือไม่อืออะไรเขาก็จับหลานฟัดอยู่อย่างนั้น ทั้งจุ๊บทั้งหอมไปทั่วใบหน้า เด็กน้อยพึ่งอาบน้ำตัวหอมๆกลิ่นบริสุทธิ์มันทำให้เขาเริ่มเกิดอาการใจสั่นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง.. อยากจะตบหน้าตัวเองหลายๆครั้งเพื่อดึงสติแต่ความรู้สึกมันชัดเจนจนไม่สามารถหลีกหนีได้อีกต่อไปแล้ว

            “ไม่งอนอานะครับเด็กดี.. เดี๋ยวไม่น่ารักนะ”

            “อาฮุนต้องน่ารักกับเสี่ยวลู่ก่อน.. อือ เสี่ยวลู่ถึงจะน่ารักกับอาฮุน”

            “อาฮุนต้องทำยังไงน้า.. เสี่ยวลู่ถึงจะบอกว่าอาฮุนน่ารัก”

            เซฮุนเอาหน้าผากชนกับหน้าผากหลาน ใช้จมูกโด่งๆเขี่ยจมูกรั้นน่ารักของเสี่ยวลู่ไปมาอย่างเย้าหยอก สายตาคมเจ้าชู้บวกกับรอยยิ้มมุมปากเล็กๆทำให้เด็กน้อยหลุดยิ้มออกมาจนได้

            “อาฮุนน่ารักแล้ว..”

            “งั้นต่อไปเสี่ยวลู่ต้องน่ารักกับอาฮุนนะครับ”

            ตากลมใสซื่อมองผู้เป็นอาอย่างไร้เดียงสา มองสบตาคมสื่อความหมายที่ล้นใจ.. เซฮุนยิ้มให้กับคนน่ารักตรงหน้า ก่อนจะใช้มือเรียวเชยคางมนขึ้นมา ค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าไปประทับจูบลงบนริมฝีปากนุ่มๆนั้น เด็กน้อยมีความตกใจเล็กน้อยที่เขาไม่ผละออกไปเหมือนทุกที เพราะมันไม่ใช่การจุ๊บ

            มันคือจูบ..

            ลิ้นอุ่นค่อยๆดันกลีบปากให้เปิดเผยอออกเพื่อที่เขาจะได้เข้าไปกวาดชิมน้ำหวานภายใน.. เด็กน้อยผู้ไม่ประสาก็ถูกชักจูงอย่างง่ายดาย ไม่นานเซฮุนก็ได้ชิมความอ่อนหวานอย่างสมใจ..

            มือบางกำเสื้อบริเวณไหล่ของเขาแน่นทั้งสองข้างเมื่อได้รับความรู้สึกแปลกใหม่ มันทั้งตื่นเต้นและอบอุ่นในคราเดียวกัน เด็กน้อยไม่รีรอที่จะเรียนรู้มันอย่างสงสัย นั่นยิ่งทำให้หัวใจของชายหนุ่มพองโตมากมายเหลือเกิน..

            ทั้งสองละริมฝีปากออกจากกันโดยที่มีน้ำใสๆเชื่อมกันอยู่ เด็กน้อยอ้าปากของตนค้างอยู่อย่างนั้นราวกับกำลังสับสน ส่วนผู้เป็นอากำลังแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างพึงพอใจ พร้อมกับมีความรู้สึกหนึ่งกำลังเรียกร้องอยู่ในอก.. สะโพกนิ่มๆที่กำลังนั่งทับส่วนสำคัญ มันช่างยั่วยวนเหลือเกิน..

            จนทำให้สิ่งที่หลับใหลอยู่นั้นตื่นขึ้นมาอย่างง่ายดาย..

            “เสี่ยวลู่.. อยากกินไอติมมั้ยครับ”

            “ก็.. ครับ”

            เซฮุนยิ้มมุมปาก ก่อนจะจับเอวบางอุ้มลงจากตักของเขาจนกระทั่งร่างน้อยนั่งอยู่บนพื้นระหว่างขา สีหน้าไร้เดียงสาบวกกับแก้มกลมขึ้นสีแดงนั้นทำให้ใจของเขาสั่นไหวไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เซฮุนจับมือน้อยให้ขึ้นมาจับขอบกางเกงของเขา

            “แกะกระดุมแล้วก็รูดซิปลงสิครับ”

            ตาใสๆนั้นมองมาเหมือนจะตั้งคำถาม แต่สุดท้ายก็ไม่ถามอะไรออกมา มือน้อยอันสั่นเทาค่อยๆปลิดกระดุมและรูดซิปลง.. มือแกร่งกดหัวกลมๆให้เข้ามาใกล้มากขึ้นจนกระทั่งใบหน้าน้อยจ่ออยู่ที่กางเกงชั้นในสีกรมท่าของเขา ดวงตากลมช้อนมองเขาอย่างไร้เดียงสาและไม่รู้ว่าตนจะต้องทำยังไงถึงจะเรียกได้ว่าน่ารักกับอาฮุน และก็ยังไม่เข้าใจคำว่าไอติมของอาฮุนเลย..

            เซฮุนค่อยๆดึงกางเกงชั้นในลงและดึงไอติมแท่งใหญ่ออกมา เสี่ยวลู่มีท่าทีตกใจเล็กน้อยแต่เขาก็ลูบเส้นผมนิ่มปลอบโยนไปมาอยู่อย่างนั้น

            “เลียสิครับ”

            เสียงของผู้เป็นอาพูดสั่งอย่างสบายๆ เด็กน้อยตัวสั่นเล็กน้อย แต่ก็ยอมส่งลิ้นเล็กๆน่ารักแตะตรงส่วนปลาย.. เพียงแค่นั้นก็ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกฟินจนแทบจะไม่ไหว..

            มือเรียวค่อยๆประคองหัวกลมกดเข้ามาใกล้มากขึ้นไปอีก สองมือน้อยจับต้นขาของเขาเอาไว้เพื่อประคองตัว เซฮุนจับแท่งไอติมร้อนๆของตัวเองเอาไว้แล้วถูไถบนกลีบปากเล็กๆนั้นไปมา..

            “ทำเหมือนตอนเสี่ยวลู่กินไอติมนะ”

            “อะ..อือ”

            เมื่อเด็กน้อยได้รับคำสั่งเขาก็ไม่รีรอจับแท่งร้อนสอดเข้าไปในโพรงปากอุ่นๆ.. รู้สึกเหมือนกำลังดีดตัวเองลอยอยู่บนสวรรค์ชั้นที่มีความสุขที่สุดกับเด็กน้อยของเขา

            “อย่างนั้นแหละครับ.. อา คนเก่ง”

            “แค่ก..”

            สำลักออกมาเบาๆเมื่อส่วนปลายมันเข้ามาลึกจนเกินไป ปากเล็กๆกำลังดูดไอติมไปมา ใช้ลิ้นไล้วนอย่างเก้ๆกังๆเพราะมันคับปากไปหมด เสี่ยวลู่ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนกำลังทำอยู่มันคืออะไร ได้แต่ทำไปเพราะอยากให้อาฮุนชมว่าน่ารักก็เท่านั้นเอง..

            “เสี่ยวลู่.. น่ารักมากครับ อา..”

            เหมือนหัวใจเด็กน้อยพองโตขึ้นมาในทันทีเมื่อได้ยินคำที่ตนรอคอย ปากเล็กเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็อู้อี้อยู่อย่างนั้นซ้ำยังทำฟันขบเข้าแท่งเนื้อนั้นโดยไม่รู้ตัว เซฮุนร้องซี้ดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่.. ความเสียวกระสันแล่นวาบเข้ามาจนอดรนทนไม่ไหว

            มือจับหัวกลมให้ขยับเข้าออกเป็นจังหวะเรื่อยๆ จนกระทั่งเพิ่มความถี่ขึ้นตามแรงอารมณ์

            “น่ารักมากครับ อืม.. ซี้ด..”

            เสียงดูดเลียน่ารักๆทำให้เขารู้สึกฟิน.. เสี่ยวลู่น่ารักเกินไปแล้ว..

            และไม่นานหยาดน้ำสีขาวขุ่นก็ทะลักเข้ามาจนเต็มโพรงปาก.. ราวกับไอติมละลาย

            “แค่กๆ.. อาฮุน.. ฮือ”

            เด็กน้อยงอแงเมื่อพบกับสิ่งแปลกใหม่ เซฮุนอุ้มเสี่ยวลู่ให้ขึ้นมานั่งทับบนตักอีกครั้งพร้อมกับกระตุกเกร็งไปด้วยเมื่อได้ปลดปล่อย..

            “กลืนเข้าไปได้เสี่ยวลู่ หรือจะแบ่งกินกับอาฮุนดี”

            เด็กน้อยยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้บ่งบอกว่าเลือกอย่างที่สองคือแบ่งกินกับอาฮุน ซึ่งเซฮุนเองก็ไม่ขัดข้อง โน้มใบหน้าเข้าไปประทับริมฝีปากกินไอติมละลายนั้นไปพร้อมๆกับเด็กน้อยในอ้อมกอด เขาพึ่งจะรู้และไม่แปลกใจเลยที่เสี่ยวลู่จะตกใจจนงอแง ก็เขาปล่อยเยอะเสียขนาดนี้..

            รู้สึกฟิน.. และหัวใจพองโตขึ้นอย่างน่าประหลาด เสี่ยวลู่น่ารักจนเกินจะห้ามใจไหว นั่นคือสิ่งที่เขาคิดมาตลอดตั้งแต่น้องยังเด็กๆ..

            เขาจัดการใส่กางเกงติดกระดุมให้เรียบร้อย จับเด็กน้อยที่กำลังจะหลับเต็มทนด้วยความเหนื่อยวางลงบนเตียงแล้วห่มผ้าห่มให้จนถึงคอ จุ๊บหน้าผากมนเพื่อบอกฝันดีคนน่ารักน่าเอ็นดู.. เสี่ยวลู่อาจจะไม่คิดอะไร แต่อานี่ไปไกลแล้วครับ.. มันอาจจะผิดที่ตัวเขาเองที่ดันมาคิดอกุศลกับเด็กอายุสิบห้า

            แต่มันรักไปแล้วนี่หว่า.. ใครจะอดใจไหวกับความน่ารักของผีเสื้อตัวน้อยกันเล่า

            และก่อนที่เขาจะปล่อยให้หลานหลับ เขาก็นึกขึ้นได้ว่ามีสิ่งหนึ่งที่ต้องบอก ร่างสูงโน้มตัวไปกระซิบข้างๆหูคนตัวเล็ก

            “อย่าบอกปะป๊านะครับ”

           END

            #ไอติมอาฮุน