[SF] - Gimme that ice-cream vol.2 - #ไอติมอาฮุน

Gimme that ice-cream Vol.2

{Sehun x Luhan}

#ไอติมอาฮุน

          ‘เด็กวัยกำลังโตเป็นวัยหัวเลี้ยวหัวต่อ ผู้ปกครองต้องช่วยดูแลด้วยนะคะ’

            นั่นคือสิ่งที่ครูประจำชั้นพูดในวันประชุมผู้ปกครองที่โอเซฮุนไปนั่งฟังกับหลานชายเกือบค่อนวัน แต่ก็ไม่คิดเลยว่าคำพูดนั้นของคุณครูจะทำให้เขาต้องกลับมาคิดทบทวนในเวลานี้..

            “เสี่ยวลู่ไปกินไอติมกับอามั้ยครับ”

            เด็กน้อยส่ายหัววือ

            “ไอติมจริงๆ แบบเย็นๆเลย”

            “ไม่เอาครับ เสี่ยวลู่อยากกลับบ้าน”

            เสียงแข็งๆนั้นทำให้ผู้เป็นอาถึงกับตะคริวกินปาก ร่างเล็กใบหน้ามู่ทู่เปิดประตูลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปนั่งเบาะข้างหลังแทน เซฮุนรู้สึกแปลกใจไม่น้อยกับอาการของเสี่ยวลู่ที่น่ารักของเขา ปกติเลิกเรียนเสี่ยวลู่อารมณ์ดีจะตายแล้วก็จะวิ่งขึ้นรถมาโป๊ะๆกับเขา แต่ดูเสี่ยวลู่วันนี้สิ.. เขาได้ทำอะไรให้หลานไม่พอใจหรือเปล่าวะ เท่าที่จำได้ก็มีแค่เรื่องเดียว.. มันอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเรื่องคืนนั้น แต่มันก็ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้วนี่หว่า จะมาโกรธเอาตอนนี้มันช้าไปมั้ยครับเสี่ยวลู่..

            “เสี่ยวลู่โกรธอาเรื่องวันนั้นหรือเปล่าครับ”

            “เปล่าครับ”

            “แล้ว..”

            “อาฮุนขับรถสิ จอดแช่หน้าโรงเรียนนานๆไม่ได้นะครับ”

           

            เด็กน้อยตาแป๋วที่นั่งกอดอกอยู่เบาะหลังใช่เสี่ยวลู่ของเขาหรือเปล่าวะ..

            มันแปลก แปลกไปหมด หลานที่เขาเลี้ยงมาตั้งแต่หกขวบทำไมจะไม่รู้ว่าเป็นคนยังไง นิสัยยังไง แค่น้ำเสียงหรือคำพูดผิดปกติไปนิดเขาก็จับสังเกตได้แล้ว

            หรือเสี่ยวลู่จะมีเรื่องไม่สบายใจกับที่โรงเรียน

            ถ้าเป็นเรื่องนั้นจริงคงต้องคุยกันยาวที่บ้านแล้วล่ะ เด็กวัยนี้เป็นวัยเลือดร้อนคึกคะนอง เสี่ยวลู่อาจจะไม่ได้เป็นคนไปทำอะไรใครเขาก่อน แต่ด้วยอารามผีเสื้อตัวน้อยใครๆก็อยากเข้ามาจับมาเล่นด้วย

            คิดแล้วมันก็จี๊ดขึ้นสมอง ถ้ามีไอ้หนุ่มคนไหนมาทำเสี่ยวลู่เป็นแบบนี้ มึงตายคาตีนแน่ๆครับไม่ต้องเป็นห่วง..

            ผู้เป็นอาเอาแต่คิดนู่นคิดนี่ตีรันพันยุ่งในหัวอย่างเครียดจัด โดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่าแก้มกลมของหลานตัวน้อยกำลังแดงซ่าน.. แอบมองตาของอาหนุ่มผ่านกระจกมองหลังแล้วก็หลบสายตาออกไปอยู่อย่างนั้นตลอดทาง

            เพราะเสี่ยวลู่นั้นคือ

‘เด็กวัยกำลังโต’ ..

            หลานเดินนำอาเข้ามาภายในบ้าน โดยที่อาก็คิดวุ่นวายหน้าเครียดอยู่เพราะไม่รู้จะเริ่มคุยกับหลานยังไงก่อน จนกระทั่งเสี่ยวลู่จะเดินขึ้นห้องทำให้เขาต้องเรียกหลานเอาไว้

            “เสี่ยวลู่ครับ”

            เด็กน้อยหยุดเดินแล้วหันมาหาอา และก่อนที่เซฮุนจะได้เปิดปากพูดอะไรเสี่ยวลู่ก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรได้ ร่างเล็กวิ่งดุ๊กๆเข้ามาหาเซฮุนพร้อมกับเปิดเป้หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งให้

            “อาฮุน เสี่ยวลู่ลืมเอาอันนี้ให้”

            เมื่อเซฮุนรับกระดาษใบนั้นมาอ่านเด็กน้อยก็หมุนตัววิ่งขึ้นห้องทันที เขารีบอ่านเนื้อหาในกระดาษแผ่นนั้นอย่างร้อนรน กลัวว่ามันจะมีเรื่องอะไรขึ้นมาอย่างที่คิดไว้..

          ‘ประกาศหยุดเรียนเป็นเวลา 3 วัน เนื่องจากโรงเรียนต้องใช้สถานที่เป็นที่พักให้กับนักกีฬาเบสบอล..’

            เหมือนยกเอเวอร์เรสออกจากอก.. ใจหายใจคว่ำหมดนึกว่าเป็นจดหมายเรียกพบผู้ปกครองเสียอีก เซฮุนถอนหายใจออกมาราวกับจะพาความหนักอึ้งในอกออกไปด้วย แต่มันก็ยังคงหนักหน่วงในใจอยู่ดี คนที่เขารักทั้งคน.. ถ้าหากเสี่ยวลู่เจ็บ รู้ไว้เลยว่าเขาเจ็บเสียยิ่งกว่า

.

.

.

            ผมเดินลงบันไดบ้านอย่างกับคนหมดอาลัยตายอยาก ขอบตาดำคล้ำเป็นหมีแพนด้าเพราะนอนไม่หลับเกือบทั้งคืน ทิ้งตัวนั่งบนโซฟาพร้อมกับเปิดทีวีดูข่าวเช้าไปเรื่อย ไม่นานแม่บ้านก็เอากาแฟมาให้ สงสัยเห็นตาผมแพนด้ามากมั้งก็เลยซัดชงกาแฟดำให้ผมอย่างเข้มเลย

            นั่งจิบกาแฟไปได้สักพัก.. ผีเสื้อตัวน้อยก็โบยบินลงมาจากบันได ผมได้แต่หวังว่าวันนี้เสี่ยวลู่จะหายเป็นปกติและน่ารักกับผมเหมือนทุกวัน

            ผมนั่งยิ้มรอเสี่ยวลู่วิ่งเข้ามาหาผม ร่างเล็กเดินเข้ามาใกล้แล้ว.. ผมเองก็วางแก้วกาแฟรอหลาน หากแต่เสี่ยวลู่กลับเดินผ่านหน้าผมฉิวไปแล้วนั่งลงบนโซฟาอีกตัวข้างๆผมแทน ไอ้อาที่นั่งยิ้มก็ยิ้มค้างอยู่อย่างนั้นแหละครับ..

            พึ่งจะเข้าใจอาการหน้าสั่นก็วันนี้ เสี่ยวลู่นั่งดื่มนมที่แม่บ้านเอามาเสิร์ฟพร้อมกับดูทีวีไปด้วยโดยไม่สนใจผมเลยสักนิด เหมือนเห็นผมเป็นอากาศหรือเป็นสัมภเวสีลอยไปลอยมาอยู่ในห้องโถง การโดนเมินไม่ใช่เรื่องตลกนะครับเสี่ยวลู่ อาฮุนไม่ตลกเลย..

            “เสี่ยวลู่เมื่อคืนนอนหลับสบายดีมั้ยครับ” ผมทักทายยามเช้า ทั้งที่ในใจนี่โดนทิ่มจนรั่วไปหมด

            “ดีครับ อาฮุนล่ะ”

            “อาฮุนนอนไม่ค่อยหลับเลย”

            เมื่อเด็กน้อยได้ยินแบบนั้นก็หันขวับมามองหน้าผมทันที ผมไม่จำเป็นต้องทำหน้าตาน่าสงสารให้เสี่ยวลู่เห็นใจ เพราะหน้าผมตอนนี้มันก็ไม่ไกลจากคำว่าน่าสงสารเท่าไหร่..

            “มาให้อาโป๊ะๆหน่อยสิครับ ให้อาชื่นใจหน่อยเร็วคนเก่ง”

            เสี่ยวลู่นิ่งไปนิดเมื่อผมพูดแบบนั้น ตากลมหวานสวยหลบสายตาของผม แดกแห้วอร่อยเลยไอ้ฮุน..

            แต่ไม่นานผีเสื้อตัวน้อยของผมก็ค่อยๆวางแก้วนมลงบนโต๊ะ ลุกจากโซฟาแล้วเดินเตาะแตะเข้ามาหาผม ร่างเล็กค่อยๆขยับขึ้นมานั่งคร่อมตักของผม หัวใจของผมมันพองโตขึ้นเป็นกองเลย

            “อาฮุนอย่าไม่สบายนะครับ..”

            ริมฝีปากเล็กๆนุ่มนิ่มจุ๊บลงบนปากของผมหนึ่งทีแล้วผละออกไป ผมยื่นหน้าจะไปแลกจุ๊บกับหลานอย่างที่เคยทำแต่มือเล็กก็ดันไหล่ผมไว้พร้อมกับหดคอออกห่าง ผมหลับตาลงแล้วปล่อยมือจากเอวเสี่ยวลู่ให้เขาเป็นอิสระ บางทีหลานอาจจะโตแล้ว และก็ไม่ต้องการแสดงความรักกับผมแบบนี้อีก

            เด็กน้อยลุกจากตักของผม เมื่อผมลืมตาขึ้นมองก็พบว่าเขาวิ่งขึ้นห้องแล้ว ปกติวันหยุดของเสี่ยวลู่แบบนี้เราสองคนมักใช้เวลาไปด้วยกัน อ่านหนังสือบ้าง เล่นเกมบ้าง หรือไม่ก็ออกไปเที่ยว ผมรู้ว่าวันหนึ่งเสี่ยวลู่ต้องโตเป็นผู้ใหญ่ จะต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง แต่ผมไม่คิดว่ามันจะเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทันแบบนี้

            เพียงวันข้ามวัน เสี่ยวลู่ก็ผลักผมให้ออกห่างจากเขา..

            ผมออกไปทำงานและสั่งให้แม่บ้านดูแลเสี่ยวลู่แทนผมด้วย เย็นนั้นแม่บ้านบอกว่าเสี่ยวลู่ออกจากห้องมาแค่เวลาทานข้าวเท่านั้น ปกติเด็กน้อยสดใสร่าเริงมักจะเบื่อห้องของตัวเองจะตาย ผมเริ่มหัวเสียเข้าแล้ว พึ่งจะเข้าใจว่าเวลาพ่อแม่เห็นลูกๆทำตัวแปลกๆนั้นมันคิดมากแค่ไหน ผมคิดว่าคืนนี้ผมต้องคุยกับเสี่ยวลู่อย่างจริงจังแล้วล่ะ

            ผมเป็นห่วงเสี่ยวลู่มากจริงๆ

            ใช้เวลาไม่นานในการอาบน้ำเปลี่ยนชุดเป็นชุดสบายๆอยู่บ้าน วันนี้มีติดประชุมนิดหน่อยกว่าจะเลิกงานก็ทุ่มสองทุ่มเข้าไปแล้ว ส่วนพี่ชายของผมนั้นงานยุ่งจนนอนที่บริษัทแทบทุกวัน กลายเป็นผมที่ต้องดูแลเสี่ยวลู่แต่เพียงผู้เดียว ผมเดินไปยังห้องของเสี่ยวลู่ เคาะประตูสองสามครั้ง

            “เสี่ยวลู่ นอนรึยังครับ”

           

ไร้เสียงใดตอบกลับ ผมขมวดคิ้วแล้วก็ครุ่นคิด สามทุ่มเสี่ยวลู่จะหลับไปแล้วหรือยังไงนะ

ผมค่อยๆบิดลูกบิดประตูก็พบว่าเสี่ยวลู่ไม่ได้ล็อกห้อง ผมถือวิสาสะเปิดเข้าไปเสียเลย สงสัยวันนี้คงได้ลองดุหลานเป็นครั้งแรกเสียแล้วล่ะ

            แต่พอเดินเข้ามาเห็นผีเสื้อตัวน้อยกำลังขดตัวหลับใหลอยู่บนเตียงก็พับเก็บความตั้งใจนั้นลงไปแทบไม่ทัน เมื่อเด็กน้อยได้ยินเสียงผมปิดประตู เขาก็ค่อยๆกระพริบตาขึ้นลงช้าๆอย่างัวเงีย เหมือนพึ่งจะงีบหลับไปเมื่อกี้นี้เองแล้วก็ถูกผมรบกวนเสียก่อน

            “อาฮุน..”

            เสียงหวานเอ่ยเรียกแผ่วเบา.. ผมก็เลยเดินเข้าไปนั่งลงบนเตียงของเสี่ยวลู่ ลูบเส้นผมนิ่มไปมา

            “อาฮุนเคยมีแฟนไหม..” เด็กน้อยถามด้วยเสียงสะลึมสะลือ ตื่นครึ่งไม่ตื่นครึ่ง คุยกับผมทั้งที่ยังหลับตาอยู่เลย

            “หืม.. อาไม่เคยมีหรอก อามีแต่เสี่ยวลู่นี่แหละ”

            เด็กน้อยยิ้ม..

            “อาฮุนว่าเสี่ยวลู่มีแฟนดีไหม”

            เมื่อผมได้ยินประโยคนั้นก็เหมือนโดนตบเข้าที่หน้า ผมถามกลับด้วยเสียงตกใจ “ทำไมถึงได้อยากมีแฟนล่ะครับ”

            “...”

            “อาฮุนไม่ให้มี เสี่ยวลู่ยังเด็กอยู่เลยนะ เรียนหนังสือก่อนนะครับ”

            “...”

            “ได้ยินอาฮุนมั้ยเสี่ยวลู่”

            “อืม..”

            เสียงหวานขานรับพร้อมกับนอนหลับนิ่งสนิทไปแล้ว.. ผมเรียกสติตัวเองเป็นร้อยๆครั้ง คิดไว้อยู่แล้วเชียวว่าเสี่ยวลู่ต้องมีอะไรในใจสักอย่างหนึ่งแหละ แต่ก็ไม่คิดว่าไอ้อะไรในใจนั้นมันจะเป็นเรื่องหาแฟน ผมเครียดจนเหงื่อซึมตามขมับ คนที่รักเสี่ยวลู่มันก็นั่งอยู่ตรงนี้ไงครับ จะไปหาคนอื่นอีกทำไม..

            อยากจับรวบหัวรวบหางแต่ก็ทำไม่ลง เห็นทีผมต้องบอกเขาแล้วล่ะว่าอะไรเป็นอะไร ความคึกคะนองของวัยรุ่นมันน่ากลัว ผมอาบน้ำร้อนมาก่อน ผมต้องบอกต้องสอนเสี่ยวลู่ว่าอย่าไปทำอะไรตามความคึกคะนอง เดี๋ยวจะมานึกเสียใจทีหลังมันไม่คุ้ม

            เพราะว่าการคบเป็นแฟนกันของเด็กสมัยนี้มันไวไฟ.. ผมถึงได้หวงเสี่ยวลู่จะเป็นจะตายอยู่แบบนี้ไง..

            เช้าวันรุ่งขึ้น

            ผมเดินเข้าไปปลุกเสี่ยวลู่ในห้องนอนของเขา แต่เมื่อผมเดินเข้ามาประชิดเตียงผมถึงกับตกใจ เสี่ยวลู่หน้าแดงมาก.. เหงื่อซึมออกมาตามไรผม สองมือน้อยกำหมอนและผ้าห่มแน่น

            “เสี่ยวลู่!”

            ผมรีบเข้าไปอังหน้าผากจับเช็คนู่นนี่อย่างตกใจ แต่มือบางก็เหมือนพยายามจะปัดมือผมออกไปไม่ให้แตะตัวของเขา ผมจะดึงผ้าห่มออกแต่เสี่ยวลู่ก็ดึงเอาไว้แน่น ตากลมโตค่อยๆกระพริบช้าๆแล้วมองหน้าของผมที่กำลังร้อนรน

            “อาฮุนออกไปนะ..”

            “...”

            ผมยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้นไปอีก เสี่ยวลู่ไม่เคยไล่ผมแบบนี้เลย

            “เสี่ยวลู่เป็นอะไรไหนบอกอาสิครับ ก่อนที่อาจะไม่ใจดีกับเสี่ยวลู่แบบนี้”

            เด็กน้อยส่ายหัวเบาๆอย่างเหนื่อยๆ..

            “เห็นความเป็นห่วงของอาเป็นอะไรอ่ะครับ.. อานอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงเสี่ยวลู่ วันนี้อาลางานเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวลู่ เราสองคนยังเป็นอาหลานที่สนิทกันอยู่ใช่มั้ยครับ”

            “อาฮุน..”

           

            “อาฮุนออกไปก่อนนะครับ”

            ผมมองแก้มของเสี่ยวลู่ที่ยิ่งแดงขึ้นไปอีกเมื่อมองหน้าผม ตากลมใสนั่นคอยเอาแต่หลบสายตา ผมกำลังโดนเสี่ยวลู่เมินและตีตัวออกห่างอย่างจริงจัง ความรู้สึกหัวเสียประดังประเดเข้ามาใส่ผมเต็มไปหมด ผมไม่เข้าใจ..

            ร่างสูงลุกขึ้นและหมุนตัวเดินออกจากห้องไปทันที เด็กน้อยนอนหน้าแดงซ่านอยู่กับเตียงพรูดลมหายใจออกมาแผ่วเบา หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักสั่นไหว ด้วยความไร้เดียงสาทำให้ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนกำลังรู้สึกร้อนรุ่มและอึดอัดตัวนั้นมันคืออะไร ยามที่มองหน้าอาหนุ่มของตัวเองก็ยิ่งรู้สึกรุนแรงมากขึ้นไปอีก เด็กน้อยกลัวว่าผู้เป็นอาจะโกรธ ทั้งอายกับอาการแปลกๆเหล่านี้..

            เด็กวัยนี้พึ่งเริ่มที่จะมีความรู้สึกและอารมณ์ทางเพศ มันเป็นเรื่องของธรรมชาติ..

            “อาฮุนอย่าโกรธเสี่ยวลู่เลยนะ..”

            แกร๊ก

            “วันนี้อาจะอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวลู่เอง”

            “อาฮุน..”

            เด็กน้อยทำหน้าตกใจเมื่อเห็นอาหนุ่มหน้าหล่อเดินเข้ามาในห้องอีกครั้งพร้อมกับถือหนังสือเข้ามาด้วยเล่มหนึ่ง ผู้เป็นอานั่งลงบนโต๊ะทำการบ้านของหลานแล้วเปิดอ่านหนังสือที่หยิบติดมาด้วย ลู่หานทำหน้ามุ่ยแล้วพลิกตัวลงจากเตียงเดินเตาะแตะเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ

            ก็อาฮุนนั่นแหละที่ทำให้เสี่ยวลู่เป็นแบบนี้..

            เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผีเสื้อตัวน้อยก็ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงของตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น สไลด์ดูนู่นดูนี่ไปเรื่อย ฟังเสียงแอร์หึ่งๆกับเสียงขยับตัวของอีกคนที่ทำให้รู้ว่าเขายังนั่งอยู่ที่ตรงนั้นไม่ไปไหน

            อึดอัด..

            ทั้งคู่รู้สึกแบบนั้น.. เป็นเพราะทั้งเซฮุนและเสี่ยวลู่เป็นอาหลานที่สนิทกันมากๆ พอมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมันก็ทำให้รู้สึกอึดอัดแปลกๆที่ไม่ได้คุยกันเลยหรือออดอ้อนโป๊ะๆกันเหมือนอย่างเคย

            ยิ่งพอคิดถึงวันที่อาฮุนเข้ามาในห้องและให้กินไอติม.. มันก็ยิ่งรู้สึกร้อนๆหนาวๆมากขึ้นไปอีก..

            จนกระทั่งเซฮุนเป็นฝ่ายทนไม่ไหว ปิดหนังสือพั่บลงเพราะอ่านไม่รู้เรื่อง เด็กน้อยสะดุ้งและก้มหน้าจนแทบมุดกับจอโทรศัพท์เมื่ออามองมา เซฮุนลุกจากเก้าอี้และเดินอ้อมเตียงมานั่งยองลงกับพื้นข้างๆเตียงที่หลานนอนอยู่ เขาขมวดคิ้วจ้องมองใบหน้าหวานสวยนิ่ง

            “อาฮุนคิดดูแล้ว เสี่ยวลู่จะมีแฟนก็ได้นะ”

            “...”

            “อาตามใจ.. แต่เสี่ยวลู่ต้องไม่ออกนอกลู่นอกทาง อย่าทำให้ปะป๊ากับอาผิดหวัง โอเคมั้ยครับ”

            ฝ่ามืออบอุ่นลูบหัวกลมๆของเด็กน้อยไปมาอย่างปลอบโยน

            “ฮึก.. ไม่เอาครับ” เสี่ยวลู่ส่ายหัวไปมา สิ่งที่ละเมอพูดตอนนั้นมันก็แค่ความคิดที่อยากจะหาทางแก้ปัญหาก็เท่านั้นเอง

            “ไม่เอานะคนเก่ง ไม่ร้องนะครับ”

            เมื่อเห็นหลานน้ำตาร่วงเผาะเซฮุนก็ตกใจรีบเข้าไปนั่งบนเตียงแล้วจับร่างเล็กนั่งบนตัก สวมกอดเด็กน้อยแล้วลูบผมโอ๋ น้ำตาของเสี่ยวลู่เหมือนมีดแทงลงกลางใจ แต่หารู้ไม่ว่ายิ่งทำแบบนี้ เข้ามากอดแบบนี้ เด็กน้อยก็ยิ่งตัวสั่นและหัวใจเต้นตึกตักไปหมด

            มือเล็กผลักไหล่อาแล้วกระโดดลงจากตัก วิ่งหนีไปหลบอยู่ในซอกข้างโต๊ะเครื่องแป้งที่ติดกับผ้าม่าน เด็กน้อยนั่งกอดเข่าตัวสั่น น้ำตาคลอหน่วยและไหลหยดลงมาบ้าง.. แก้มกลมเห่อแดงไปหมด

            เซฮุนพยายามตั้งสติและระงับอารมณ์ของตัวเองให้เย็นไว้ ทั้งเสียใจที่ช่วยอะไรหลานไม่ได้เลยทั้งที่เราสนิทกันและคุยกันได้ทุกเรื่องขนาดนี้ ร่างสูงค่อยๆลุกจากเตียงแล้วเดินเข้าไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าหลาน เอื้อมมือจะไปเช็ดน้ำตาให้

            “อาฮุนอย่า..”

            “...”

            “อย่าจับตัวเสี่ยวลู่”

            “เสี่ยวลู่เป็นอะไรบอกอาสิครับ อาใจจะขาดอยู่แล้วนะ”

            น้ำเสียงสั่นๆราวกับเขาจะขาดใจดั่งคำพูด แต่นั่นก็ทำให้เสี่ยวลู่ได้รู้ว่าอาฮุนนั้นเป็นห่วงกันมากมายขนาดไหน เป็นห่วงจนแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน เพียงแค่เพราะอาการบ้าๆของตนเอง..

            ดวงตากลมสั่นระริกช้อนมองสบตาผู้เป็นอา.. หนีบขาเข้าหากันด้วยแก้มแดงๆ เหงื่อซึมออกมาตามขมับ

            “อาฮุนอย่าโกรธเสี่ยวลู่นะ..  เสี่ยวลู่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร”

            “เสี่ยวลู่ไม่สบายหรอ”

            เด็กน้อยส่ายหัว “มัน.. อึดอัด”

            “อึดอัด?”

            “ตรงนี้..”

            นิ้วน้อยๆชี้ลงไปยังส่วนกลางระหว่างขาของตนเองที่มันกำลังบวมคัดเพราะไม่ได้ปลดปล่อยเลยสักที เด็กน้อยผู้ไร้เดียงสา.. ต้องมีผู้ปกครองคอยสอนเกี่ยวกับเรื่องนี้

            เซฮุนมองไปตรงที่หลานชี้ แล้วก็มองแก้มแดงจัดและตากลมที่หลุกหลิกหลบสายตาเขา เพียงแค่นั้นก็รู้แล้วว่าหลานของเขานั้นเป็นอะไร.. ปากบางคลี่ยิ้มออกมาอย่างโล่งอกที่เสี่ยวลู่ไม่ได้เป็นอะไรหนักอย่างที่คิด หลานก็แค่อยู่ในวัยที่กำลังเจริญเติบโต มือขวาค่อยๆจับท่อนขาเล็กแยกออกจากกันจนเห็นส่วนกลางลำตัวของหลานกำลังแสดงตัวออกมาผ่านกางเกง..

            “งั้นเดี๋ยวอาช่วยเองนะ ไม่ต้องกลัวนะครับ”

            “อาฮุนจะช่วยยังไงหรอครับ”

            “กินไอติม.. เหมือนที่เสี่ยวลู่เคยกินของอาไง”

            รอยยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์เผยให้เห็นเพียงแวบหนึ่งก่อนจะปรับเปลี่ยนเป็นอบอุ่นไม่ให้หลานตื่นตกใจกลัว เซฮุนค่อยๆปลดประดุมกางเกงของเสี่ยวลู่แล้วค่อยๆดึงลงจนถอดทิ้งไปในที่สุด ใบหน้าหล่อโน้มลงไปประชิดกับเจ้าเสี่ยวลู่แล้วใช้ฟันงับขอบกางเกงในพร้อมกับดึงคลี่ลง..

            ไม่แปลกใจเลยที่เสี่ยวลู่จะรู้สึกอึดอัดจนร้องไห้ ก็ดูจากเจ้าเสี่ยวลู่น้อยที่กำลังบวมแดงนี่สิ.. เป็นเขาก็คงทรมานน่าดู

            เด็กน้อยหน้าแดงยิ่งขึ้นไปอีกและหลับตาปี๋ไม่กล้าสู้หน้าอาหนุ่ม ทั้งอาย และกลัวว่าอาจะโกรธ..

            “อาจะกินไอติมแล้วนะคนเก่ง”

            “อะ.. อื้อ”

            เสียงตอบรับหวานกระท่อนกระแท่น เซฮุนยิ้มขำออกมาเบาๆด้วยความเอ็นดูแล้วส่งปลายลิ้นออกมาเลียส่วยปลายเบาๆ เพียงแค่นั้นก็ทำให้เด็กน้อยกระตุกและสั่นไปทั้งร่าง ความรู้สึกแปลกใหม่แล่นวาบไปทั่วทั้งร่างกาย มันทั้งทรมานและสุขสม.. อยากที่จะก้าวเข้าไปให้มันลึกยิ่งกว่านี้อีก..

            “อ๊า.. อา.. อาฮุน แฮ่ก..”

            “ไม่เกร็งนะครับเด็กดี”

            เด็กน้อยร้องครางแทบไม่เป็นภาษา มือบางปัดป่ายไปทั่วและสุดท้ายก็กำจิกผ้าม่านข้างตัวเอาไว้ โพรงปากร้อนๆของอาฮุนและลิ้นนุ่มๆที่ตวัดหยอกเล่นไปมาแทบจะสูบพลังจากเด็กน้อยไปเกือบจะหมดสิ้น ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าแดงซ่านของหลานพร้อมกับกินไอติมไปด้วย ดวงหน้าหวานทั้งทรมานระคนสุขสม เด็กไร้เดียงสาย่อมแสดงออกทุกสิ่งตามความรู้สึกอยู่แล้ว..

            มือน้อยขยำเส้นผมของอาฮุนเอาไว้และสุดท้ายก็จับขึ้นลงเป็นจังหวะเสียเอง.. กายบางสั่นระริกไปทั้งตัวเหมือนจะขาดใจ..

            “อะ.. อ๊า”

            ความสุขสมถูกปลดปล่อยออกมาในรูปหยาดน้ำสีขุ่นเข้าในโพรงปากของเซฮุน เขากลืนกินเข้าไปอย่างไม่รังเกียจและไล้เลียทำความสะอาดให้จนหมดจด เด็กน้อยลืมตาขึ้นปรือปรอยเหนื่อยหอบ แทบจะทรุดตัวลงกับพื้นแต่มือแกร่งก็ประคองคว้ากอดเอาไว้ได้ทัน เขาจับเสี่ยวลู่ให้มานั่งตักของเขาแล้วกอดเอวบางเอาไว้

            “สบายตัวขึ้นหรือยังหื้ม” เซฮุนถามด้วยรอยยิ้มเอ็นดู หอมขมับอีกหนึ่งที

            “มากๆเลย.. ขอบคุณนะอาฮุน”

            “ทีหลังเป็นอะไรก็ต้องบอกอานะครับ ไม่ต้องอาย อาไม่ดุหรอกนะเสี่ยวลู่ ยิ่งไม่บอกแบบนี้สิอายิ่งจะดุเรา มีอะไรอาจะได้ช่วยแก้ปัญหา เสี่ยวลู่ยังมีอานะครับ”

            “ขอโทษครับ.. เสี่ยวลู่กลัวอาฮุนโกรธ มันน่าอายด้วย”

            “แล้วอาโกรธหรือเปล่า”

            หัวกลมส่ายไปมา

            “นั่นแหละครับ อาฮุนรักเสี่ยวลู่ อาฮุนไม่โกรธหรอก ไหนมาให้อาฮุนโป๊ะๆทำโทษเด็กดื้อเลย”

            “คิก.. อย่านะครับ โอ๊ะ”

            สะโพกสัมผัสได้ถึงอะไรทิ่มหลัง จะว่าซิปกางเกงของอาฮุนก็ไม่ใช่เพราะวันนี้อาฮุนใส่กางเกงผ้าธรรมดาๆนี่นา.. มันเหมือนกับตอนที่เสี่ยวลู่อึดอัดเลย

            “อาฮุนก็อึดอัดหรอฮะ” เสียงหวานถามออกไปพร้อมกับช้อนมองตาใสแป๋ว

            “เอ่อ..” ใครจะไปทนกับสีหน้าทรมานของเสี่ยวลู่ไหวกันเล่า.. อาก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ

            “งั้นเดี๋ยวเสี่ยวลู่กินไอติมอาฮุนให้นะ”

            เด็กน้อยเสนอแล้วร่นตัวลงมานั่งแบะกับพื้น บางทีเขาอาจจะต้องสอนเสี่ยวลู่เสียแล้วว่าไอ้การทำแบบนี้หรือการกินไอติมที่เรียกกันมันคืออะไร เดี๋ยวเสี่ยวลู่เอาไปเล่นกับเพื่อนที่โรงเรียนจะวุ่นวายไปกันใหญ่ เขาจะสอนหลานแน่ๆ.. แต่ตอนนี้ขอเล่นกับเจ้าผีเสื้อตัวน้อยก่อนล่ะ

            เด็กวัยกำลังโตช่างมีทั้งความไร้เดียงสาและความน่ารักเย้ายวนใจผสมผสานกันอย่างลงตัว..

            “กินอาทั้งตัวเลยก็ได้ครับ”

            END

            #ไอติมอาฮุน