[CUT] shotgun : chapter 10

        [CUT]

           ดวงตากลมเบิกกว้างยิ่งขึ้นไปอีกด้วยความตกใจ แววตาของเขาไม่มีคำว่าล้อเล่น.. กลับกันมันน่ากลัวและดุร้ายเหมือนสิงโตล่าเนื้อ แววตาแบบนี้.. ลู่หานคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

            ใบหน้าคมโน้มลงมาซุกไซร้ซอกคอ หอมและกดจูบไปทั่วราวกับคนกระหายอะไรบางอย่าง กลิ่นน้ำหอมของเขาและสัมผัสของเขามันทำให้ความคิดจากจิตใต้สำนึกแวบขึ้นมานิดหนึ่ง

            “อ๊ะ..” ร่างเล็กนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีกครั้งยามคิดถึงความทรงจำ เซฮุนชะงักไปนิดเมื่อได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด

            “ไม่ต้องสำออย” เสียงทุ้มกดต่ำกระซิบข้างหูและเริ่มใช้ฟันขบกัดผิวเนื้อขาวไปทั่วบริเวณ ปลุกปั่นให้คนใต้ร่างเกิดอารมณ์สวาท เผื่อจะจำขึ้นมาได้ว่าเคยร่วมรักกับผัวท่าไหนและรู้สึกยังไงในตอนนั้น ลู่หานอาจจะความจำเสื่อมหรือแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ก็ได้.. ลูกของคนชั่วๆทำอะไรบังหน้าเก่งอยู่แล้วนี่..

            หยาดน้ำตาใสไหลลงมาจากหางตาเมื่อศีรษะปวดหนึบขึ้นทุกทีจนพูดอะไรไม่ออก ร่างกายเจ็บร้าวไปแทบทุกส่วนเพราะถูกเขากดเอาไว้และคุกคามราวกับลู่หานไม่ใช่คนเหมือนกับเขา..

            มือแกร่งกระชากสาบเสื้อชุดนอนจนกระดุมหลุดและสาบเสื้อแหวกออกภายในสองวินาที ผิดจากที่เคยละเมียดละไมปลดทีละเม็ดอย่างใจเย็น.. ตอนนี้มันไม่สำคัญว่าเซ็กซ์ครั้งนี้มันต้องเกิดจากความรักเป็นที่ตั้ง มันคือความโกรธเคืองปนกับความเสียใจ..

          เขาอยากให้ลู่หานพูดว่าจำเขาได้ เพื่อที่เขาจะได้บอกว่าเขาไม่ได้เห็นลู่หานเป็นตัวแทนมารี

          ความรู้สึกของคนเรามันมีค่า.. เมื่อถูกเข้าใจผิดไปมันก็กลายเป็นสิ่งไร้ค่าในทันที

          เขาอยากให้ลู่หานรู้ว่าความรู้สึกของเขานั้นมีค่า ไม่ใช่ทำทิ้งขว้างและแกล้งทำเป็นจำกันไม่ได้แบบนี้

            “อย่า.. อย่า!”

            เสียงหวานแหบพร่าร้องห้ามเมื่อเขาดึงทึ้งเสื้อผ้าออกจากร่างบางอย่างรุนแรงจนทำให้ผิวเนื้อขาวเป็นรอยแดง ร่องรอยจากอุบัติเหตุมีให้เห็นอยู่บ้างแต่ก็ไม่เป็นตำหนิให้ความสวยลดน้อยลงแต่อย่างใด ริมฝีปากร้อนไล่ดูดดึงขบกัดเนื้อขาวๆจนเป็นรอยไปทั่วทั้งตัว สร้างรอยประทับลงไปราวกับระบายอารมณ์

            สองขาถูกจับให้อ้าออกอย่างไม่อายสิ่งใด ไฟในห้องสว่างจ้ายิ่งทำให้ลู่หานอยากแทรกแผ่นดินหนีไปด้วยซ้ำ.. ทุกอย่างบนร่างกายของลู่หานกำลังถูกเขาจ้องมองอย่างเปิดเผย เขาจับสองขาของลู่หานให้ขนาบเอวแล้วก้มลงกดจูบไปทั่วใบหน้าหวานที่กำลังขึ้นสีแดงซ่าน ลู่หานกำลังหวาดกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

            “หึ.. ไม่ต้องอายหรอก เคยเห็นมาหมดแล้ว”

            “คนทุเรศ”

            “ทุเรศแต่คุณก็ชอบไม่ใช่หรอ ร้องครางหวานๆอยู่ทั้งคืนเลยนะ” เขายิ้มมุมปากแล้วจ้องมองดวงตากลมสวยที่ห่างกันเพียงแค่ลมหายใจกั้น

            “มะ.. ไม่ ผมไม่เคยทำอะไรแบบนั้น”

            ร่างสูงถอดเสื้อยืดออกและเลื่อนมือลงไปปลดกระดุมกางเกงยีนส์พร้อมกับรูดซิปลง ไรขนจางๆนั้นทำเอาลู่หานต้องหันหน้าหนี เสียงทุ้มหัวเราะในลำคอแล้วโน้มใบหน้าลงไปแลกลิ้นกับคนสวยอย่างดูดดื่ม ร่างบางสั่นไปทั้งตัวเพราะจูบนี้มันมีแต่ความเร่าร้อนราวกับเขากำลังปลุกอารมณ์ให้ปะทุขึ้นมา แน่นอนว่าเขาอยากให้ลู่หานมีอารมณ์ร่วม

            เหมือนอย่างเคย..

            ฝ่ามือแกร่งลูบไล้ไปทั่วทั้งกาย ผิวลื่นมือและกลิ่นหอมอ่อนๆที่แสนคุ้นเคยยิ่งทำให้ทุกอย่างไหลลื่น นิ้วมือเลื่อนขึ้นมาสะกิดตุ่มไตจนร่างเล็กร้องครางในลำคอ หยดน้ำตาใสไหลกลิ้งลงมาอีกครั้งเมื่อความกลัวมันพุ่งขึ้นมาถึงขีดสุด

            “ร้องไห้ทำไม เอากับผัวมันน่าเสียใจตรงไหน”

            “ผมจำคุณไม่ได้! ถ้าคุณจะกรุณาสักนิดที่จะบอกผมว่าทำไมคุณถึงทำกับผมแบบนี้ ก็ช่วยบอกผมหน่อยเถอะ”

            “จำไว้นะ ทุกสิ่งทุกอย่างมันก็เป็นเพราะคุณนั่นแหละลู่หาน”

            “ฮะ..”

            “เป็นเพราะคุณคนเดียว”

           

            จมูกโด่งโน้มลงซุกไซร้ซอกคออีกครั้งและเพิ่มรอยลงไปอีกนับไม่ถ้วน มือบางพยายามบิดขัดขืนแต่ก็ถูกจับกดลงกับผืนเตียงจนขยับไม่ได้ สิ่งนั้นของเขากำลังดุนดันอยู่กับสิ่งนั้นของลู่หาน ถูไถไปมาเพื่อกระตุ้นไฟสวาทให้จุดติดโดยเร็ว..

            “ฮึก.. คุณมันเลว! ปะ.. ปล่อยผม” เสียงแหบพร่าก่นด่าเมื่อร่างกายถูกคุกคามจากเขาจนหมดทุกส่วนแล้ว..

            “ไม่ทันแล้วมั้ง เก็บเสียงไว้ครางดีกว่า จะทำให้สำลักความสุขอย่างถึงใจเลย”

            เสียงทุ้มร้ายกระซิบข้างหูทำให้ลู่หานอ้าปากค้าง ยิ่งเขาพูดคำพูดส่อแบบนี้ยิ่งทำให้ลู่หานอยากจะหนีหายสลายไปกับอากาศ คนทุเรศ..

            ก้านนิ้วยาวสอดเข้าไปในช่องทางคับแคบแล้วชักเข้าออกถี่รัวในขณะที่ริมฝีปากยังสาละวนอยู่กับการกดจูบและลงลิ้นบริเวณท้องน้อย ลู่หานนิ่วหน้าด้วยความเจ็บที่ช่องทางระคนเสียวซ่านบริเวณท้องน้อย

            “เจ็บ ผมเจ็บ”

            “อย่าเกร็งสิ ทำอย่างกับไม่เคย”

            เขาบอกนิ่งๆ และน่าแปลกที่ลู่หานรู้จักปรับตัวให้คุ้นชินกับนิ้วนั้นอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งเขาเพิ่มจำนวนนิ้วขึ้นเรื่อยๆเป็นสองและสามตามลำดับ

เหมือนกับเขารู้จุดที่จะทำให้ลู่หานเคลิ้มและมีความสุข ช่องทางเริ่มกระตุกตอดรัดถี่ขึ้นตามแรงที่เขาชักเข้าออก ลู่หานตัวสั่นด้วยกามารมณ์ที่ถูกปลุกปั่นขึ้นเรื่อยๆ แกนกายเริ่มมีน้ำใสๆปริ่มออกมาตามธรรมชาติทั้งที่ไม่ได้แตะต้องมันเลย

“อ๊า.. แฮ่ก”

เสียงหวานร้องออกมาและเริ่มบิดตัวเกร็งเมื่อเขายังไม่หยุดปรนเปรอ มันทรมานและเสียวซ่านอย่างประหลาด.. ท้องน้อยหดเกร็งเมื่อเขาเอาแต่ลากลิ้นโลมเลียอยู่อย่างนั้น

นิ้วถูกถอนออกจากช่องทางเมื่อเห็นว่าพร้อมสำหรับสิ่งที่ใหญ่กว่านั้นแล้ว ลู่หานนอนตัวสั่นด้วยแรงอารมณ์และมองดูเขาที่กำลังดึงร่นกางเกงลงจนเห็นท่อนเอ็นแข็งขืน อยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ.. เขากำลังปั่นป่วนให้ลู่หานสติแตก

รอยยิ้มมุมปากร้ายส่งมาให้ลู่หาน ก่อนที่เขาจะจับท่อนเอ็นดันเข้าไปในช่องทางที่ถูกปรนเปรอเปิดทางมาแล้วก่อนหน้านี้ เขาร้องซี้ดและเลียริมฝีปาก.. หลับตาซึมซับความสุข ก่อนจะขยับสะโพกเข้าออกอย่างรุนแรงไม่รอให้ร่างเล็กปรับตัวต่อสิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วสามนิ้วนั้นแต่อย่างใด

ลู่หานร้องครางไม่เป็นภาษา ในตอนแรกมันฝืดและเจ็บจุก แต่ร่างกายของลู่หานกลับปรับตัวได้อย่างรวดเร็วและสอดประสานกับจังหวะของเขาได้เป็นอย่างดี ใบหน้าหล่อคมของตำรวจหนุ่มโน้มลงหอมสลับจูบบริเวณซอกคอและใบหน้าสวยหวานเพื่อกระตุ้นอารมณ์ ไรหนวดของเขาถูไถอยู่ที่ซอกคอนั้นทำให้ลู่หานรู้สึกเสียว..

อ้อมกอดของเขา.. จังหวะกระแทกหนักๆของเขาทำให้ลู่หานรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

ภาพซ้อนทับฉายขึ้นมาในหัวราวกับเทปเก่าๆที่ภาพเลือนรางเหลือเกิน ลู่หานกับเขากำลังมีความสุขด้วยกันในบ้านหลังหนึ่ง.. อากาศเย็นสบาย และมีแต่รอยยิ้มให้แก่กัน..

            “คุณรู้มั้ยว่าผมชื่ออะไร..”

            “มะ.. ไม่ รู้”

            “จำเอาไว้นะ”

.

.

            “ผมชื่อโอเซฮุน”

          โอเซฮุน..

            หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักถี่แรง หากแต่กลับปวดหนึบเหมือนกับตอนที่ได้เห็นหน้าของเขาครั้งแรก ลู่หานร้องไห้ออกมาสะอึกสะอื้นทั้งที่ยังร่วมรักกับเขาอยู่ น้ำเสียงของเขาลู่หานเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อนก็ไม่รู้แต่มันคุ้นหูมาก ราวกับเราเคยอยู่ด้วยกันทุกวัน.. และมีอะไรกันฉันสามีภรรยาจริงๆ

            “เรียกชื่อของผมสิ”

            “ฮึก..”

            ฝ่ามือใหญ่ๆของเขากดหัวกลมให้ซุกที่ไหล่กว้างของเขา อาการปวดหัวทำให้ลู่หานไม่มีแรงจะพูดอะไรนอกจากร้องไห้ออกมาเงียบๆ เขาเป็นใครกันแน่..

            เขาเป็นอะไรกับลู่หานกันแน่..

            “กอดผม..”

            เสียงกระซิบพร่าข้างหูพร้อมกับแรงกระแทกถี่เข้ามาตรงจุดกระสัน เขาจับมือของลู่หานให้โอบกอดเขาเอาไว้ มือเล็กจิกครูดแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเขาเพื่อระบายความเสียวซ่านที่เขาทำ เสียงหอบหายใจดังข้างหูและเสียงทุ้มครางในลำคออืออาทำให้ลู่หานหลับตาปี๋

            ขยับสะโพกเร่งจังหวะไปได้ไม่นานเขาก็เลื่อนใบหน้ามาจูบกลีบปากเล็กหวานละมุนตรึงใจ ก่อนจะปลดปล่อยหยาดน้ำสีขาวขุ่นเข้าไปในตัวของคนสวย.. เขาชอบจูบตอนที่กำลังเสร็จ มันทำให้รู้สึกไม่อยากจบความสุขนี้ลงเลย

            เขากดแกนกายเข้าไปลึกและปลดปล่อยจนหมด ร่างเล็กกระตุกเกร็งเมื่อเขาจับแกนกายเล็กรูดเพียงสองสามครั้งลู่หานก็ปลดปล่อยออกมาตามเขา ลู่หานยังคงร้องไห้ไม่หยุด และเขาก็ยังไม่อยากหยุดกิจกรรมสวาท

            เซฮุนถอนกายออกจากช่องทางแล้วจับพลิกตัวร่างบางให้นอนคว่ำ มือแกร่งดึงสะโพกให้โก่งขึ้นแล้วสอดแกนกายเข้าไปอีกครั้งพร้อมกับขยับถี่แรงไม่ทะนุถนอมแต่อย่างใด เสียงเนื้อกระทบกันหยาบโลนเป็นจังหวะผสานกับเสียงเฉอะแฉะของน้ำกามที่เขาปล่อยเข้าไปเมื่อครู่

            ใบหน้าหวานซุกลงกับหมอนอย่างเหนื่อยหอบและหมดแรง สติกำลังจะหลุดลอยไปแต่ก็ยังคงตอบรับสัมผัสของเขาอยู่บ้างตามธรรมชาติของร่างกาย

            อาการปวดหัวแล่นจี๊ดขึ้นมาจนแทบทนไม่ไหว แต่ร่างเล็กก็ยังไม่สลบไปเสียที..

            เป็นที่รองรับอารมณ์จากเขาไม่จบไม่สิ้น

            ถ้าหากเซฮุนจะสังเกตเพียงนิดว่าช่องทางนั้นมีเลือดกำลังไหลซึมออกมาจากการกระทำที่รุนแรงของเขา เขาอาจจะเสียใจ หรือไม่ก็ดีใจที่ได้เห็นลู่หานเจ็บปวดทั้งกายและหัวใจ..

            ดอกไม้ในหัวใจของทั้งคู่กำลังได้รับพิษร้ายแรง พิษความรักที่ทำให้ทั้งคู่ต้องเจ็บปวดกับความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธ และยากที่จะยอมรับ..

           [CUT]

[CUT] shot gun : chapter 8

.
.

คนสวยถูกปล่อยให้เป็นอิสระเมื่อเข้ามาอยู่ในห้องนอนอันเงียบเชียบเพราะทุกคนในหมู่บ้านกำลังสนุกสนานอยู่ที่ลานกว้าง หากแต่ก็เป็นอิสระได้ไม่นานเพราะร่างสูงกำลังใช้สายตาและลำตัวของเขาไล่ต้อนลู่หานจนติดกับผนัง ถึงแม้ว่าภายในห้องจะมืด แต่ก็ยังมีแสงจันทร์รำไรพอให้เห็นใบหน้าและสายตาแพรวพราวในความมืดมิด..

“ผม.. ง่วงนอนแล้ว” มือบางดันอกแข็งๆของเขาเอาไว้ไม่ให้เข้ามาใกล้มากเกินไป แต่ก็เหมือนไม่เป็นผล

“เมื่อกี้คุณยังบ่นผมมาตามทางอยู่เลย ง่วงอะไร”

“เมื่อกี้ไม่ง่วง ตอนนี้ง่วงแล้ว”

“อย่าโกหกตำรวจนะครับ โดนจับนะ”

“คุณไม่กล้าจับผมหรอก”

เขาหัวเราะหึๆ ก่อนจะจับแขนทั้งสองข้างของคนสวยดันติดกับผนังราวกับจับผู้ร้ายน่ารักที่ปั่นป่วนหัวใจเขามานาน

“คุณโดนจับแล้วนะ” เสียงทุ้มพูดเย้าหยอกข้างหู ส่งผลให้คนฟังจักจี้เล็กน้อย

“ตำรวจรังแกประชาชน” น้ำเสียงหวานพูดโต้ตอบยิ้มๆ

“ยอมให้ผมรังแกได้มั้ยครับ”

“...”

“ผมอยากรังแกคุณทั้งคืนเลย”

เขาโน้มหน้าผากลงมาแตะกันและพูดออดอ้อนกระซิบชิดใกล้.. แน่นอนว่าร้อยทั้งร้อยต้องอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ ลู่หานหลับตาลงเมื่อริมฝีปากของเขาแนบลงมาบดเบียดเว้าวอน ความกำหนัดหนุ่มบวกกับยาดองเหล้าสูตรใดก็ไม่อาจทราบที่ดื่มเข้าไปทำให้เขาเจ้าเล่ห์แพรวพราวขึ้นเป็นเท่าตัว ทั้งคนตรงหน้านี้ก็เป็นคนที่เขารัก.. สามอย่างนี้ทำให้ชายหนุ่มแทบอดรนทนไม่ไหว

คนตัวเล็กกว่าหายใจเขาปอดแทบไม่ทันเมื่อโดนรุกล้ำโดยลิ้นร้อนหยอกล้อกับอวัยวะเดียวกันไม่หยุดยั้ง และซ้ำกลับเพิ่มทวีความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ปั่นป่วนให้ลู่หานเกิดอารมณ์ตาม.. อากาศเย็นเยียบในยามค่ำคืนสวนทางกับสองร่างที่โถมกอดรัดเข้าหากันร้อนรุ่ม

“เบาก่อน” เสียงหวานเอ่ยผะแผ่วพร้อมกับหอบหายใจระรัว มันกำลังจะเป็นครั้งที่สองสำหรับลู่หาน.. ครั้งแรกมันหัวใจเต้นระรัวยังไง ครั้งนี้มันก็ไม่ต่าง

“คุณสวยมากนะ.. ผมไม่อยากให้ใครมองคุณเลยนอกจากผม” เขากระซิบเสียงพร่าสลับกับจูบไปทั่วทั้งใบหน้าหวานพิมพ์ใจ แววตาเว้าวอนขอให้ลู่หานใจอ่อนกับเขายังคงส่งมาเรื่อยๆราวกับเขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังจะใจขาดถ้าหากลู่หานไม่ยอมให้เขากอด

“ตอนนี้ผมอยู่กับคุณ.. ใครจะมามองได้อีก อื้ม..”

ถ้อยคำน่ารักหยุดลงเมื่อถูกจู่โจมด้วยริมฝีปากร้อนๆนั่นอีกครั้ง เหมือนเขาจะพึงพอใจกับสีหน้าและอาการไม่เกร็งของลู่หานแล้ว ทุกอย่างปล่อยไปตามธรรมชาติของความรัก

สองมือแกร่งปล่อยออกจากข้อมือบางและเลื่อนมาประคองอุ้มร่างเล็กจนขาทั้งสองข้างเกี่ยวเอวสอบเอาไว้ สองแขนของลู่หานโอบรอบคอแกร่งโดยอัตโนมัติ ร่างสองร่างแนบชิดกันยิ่งกว่าเคยจนแทบไม่มีช่องว่าง.. กลีบปากบดเบียดเข้าหากันซ้ำไปซ้ำมาราวกับหลงใหลในความหวานละมุนนี้

เมื่อความร้อนรุ่มพุ่งทะยานขึ้นมาจนยากจะมอดดับ สองขาแกร่งพาร่างในอ้อมกอดค่อยๆเดินมาที่เตียงนุ่มโดยที่ยังเคล้าเคลียกันอยู่ไม่ห่าง ค่อยๆวางร่างบอบบางน่าทะนุถนอมลงบนเตียงแผ่วเบาก่อนจะนั่งอยู่ตรงระหว่างขาของคนสวย

โอเซฮุนกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อแสงจันทร์สาดส่องเข้ามาทำให้เห็นใบหน้าสวยที่กำลังมองเขาด้วยสายตาหวานจนแทบจะละลาย.. แก้มใสขึ้นสีแดงเอียงอาย รวมไปถึงริมฝีปากเผยอเล็กๆและทำให้เขาคิดว่ามันช่างเชิญชวนให้ลงไปชิมยิ่งกว่าขนมหวานเสียอีก

เขากระแอมไอครั้งหนึ่งเพื่อตั้งสติของตนเองไม่ให้ลงแรงทำใจร้อนกับลู่หาน.. หากแต่จะข่มพิษของเหล้ายานั้นมันยากยิ่งนัก มือแกร่งค่อยๆเอื้อมไปปลดกระดุมของลู่หานลงทีละเม็ดอย่างใจเย็น ขณะที่ปลดก็มองสบตากับคนสวยไปด้วย.. หัวใจอันกล้าแกร่งอ่อนไหวและสั่นไหวจนแทบควบคุมไม่อยู่

ลู่หานสวย.. สวยกว่าภรรยาเก่าของเขาเสียอีก มันอดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบเพราะว่าใบหน้าของพวกเขาเหมือนกันอย่างกันพิมพ์ลายออกมา แต่ถึงแม้ว่าจะมีใบหน้าที่คล้ายคลึงกันเพียงใด ลู่หานก็ทำให้เขาได้รู้ว่าลู่หานนั้นไม่เหมือนกับภรรยาเก่าของเขาเลยสักนิด.. ความดีจากภายในและกิริยาท่าทางของลู่หานนั้นเป็นคนอีกคน ที่ผ่านมาเขาคงทำร้ายหัวใจลู่หานมามาก

ตอนนี้เขารักลู่หานที่เป็นลู่หาน..

เขามั่นใจแล้ว

            สาบเสื้อค่อยๆแหวกออกจากกันด้วยมือแกร่ง ผิวขาวเนียนละเอียดและเม็ดทับทิมทั้งสองเปิดเผยสู่สายตาของเขา ลู่หานกระพริบตาสองสามครั้งแล้วเบี่ยงใบหน้าหลบสายตาอย่างเขินอาย รู้สึกเสียวท้องน้อยแปลกๆที่โดนเขาจ้องมองในขณะที่ท่อนบนกึ่งเปลือยเปล่า ไหนจะสิ่งที่ดุนดันอยู่ตรงหว่างขานั้นอีก..

            ส่วนต่อไปที่เซฮุนจัดการก็คือเชือกผูกกางเกง และเสื้อผ้าของตนเองตามลำดับ ทุกอย่างเป็นไปอย่างเชื่องช้า แต่มันยิ่งกลับเพิ่มพูนความรู้สึกให้กับทั้งสองราวกับให้คิดทบทวน ได้มองกันและกันนานๆ และซึมซับช่วงเวลาแห่งความสุขนี้เอาไว้ในหัวใจ

           

            ร่างสูงโถมตัวลงคร่อมร่างบอบบาง ตัวเล็กแค่นี้ก็ทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวหลายต่อหลายครั้ง ใช้ข้อศอกทั้งสองข้างค้ำข้างหมอนเอาไว้ นิ้วเรียวเกลี่ยเส้นผมที่ข้างใบหน้าแล้วเลื่อนไปจับคางมนให้หันกลับมาสบตาเขา

            “ไม่ต้องเขินนะ”

            “ผมกังวลมากกว่า”

            “...”

            “ผมกลัวว่าจะทำให้คุณมีความสุขไม่ได้..”

           

            เซฮุนหลุดขำออกมานิดหนึ่งกับคำพูดน่ารักๆ ก่อนจะโน้มประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากมน ลู่หานมีสเน่ห์.. ตรงที่มักจะแคร์ความรู้สึกของคนอื่นก่อนตัวเองเสมอ จนบางครั้งมันดูน่ารักมากในสายตาของเขา

            “มันคือการแสดงความรักนะครับ.. ผมมีความสุขที่ได้รักคุณ”

.
.

            “ให้ผมได้บอกรักคุณนะ”

            “อื้อ..”

            เสียงหวานตอบรับในลำคอแผ่วเบาแล้วรับจูบอันแสนหวานจากคนที่พูดคำหวานเมื่อครู่ จมูกโด่งซุกไซร้ซอกคอขาวที่มีกลิ่นดอกไม้อ่อนๆหอมเย้ายวนใจในยามนี้..

          ลู่หาน.. หวานไปทั้งตัว

            ดื่มด่ำความหวานกับภรรยาคนสวยราวกับเป็นคืนเข้าหอ.. สองแขนที่โอบกอดกันและกันและสองกายที่รวมเป็นหนึ่ง ทั้งสองกำลังสร้างความทรงจำพิมพ์ลงไปในใจของพวกเขา

เสียงเรียกชื่อปะปนไปกับคำพูดปลอบโยน.. ดังผะแผ่วตลอดราตรีกาล

ความสุขของการได้รักใครสักคน มันมีความหมายที่ลึกซึ้งถึงเพียงนี้

ลู่หานได้รู้แล้วว่าความรักนั้นเป็นอย่างไร

เพราะเซฮุนคอยบอกลู่หานอยู่ตลอดทั้งคืน..

.

. 

เม้น+แท็ก #hhshotgun ด้วยน้า