[CUT] shotgun : chapter 10

        [CUT]

           ดวงตากลมเบิกกว้างยิ่งขึ้นไปอีกด้วยความตกใจ แววตาของเขาไม่มีคำว่าล้อเล่น.. กลับกันมันน่ากลัวและดุร้ายเหมือนสิงโตล่าเนื้อ แววตาแบบนี้.. ลู่หานคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

            ใบหน้าคมโน้มลงมาซุกไซร้ซอกคอ หอมและกดจูบไปทั่วราวกับคนกระหายอะไรบางอย่าง กลิ่นน้ำหอมของเขาและสัมผัสของเขามันทำให้ความคิดจากจิตใต้สำนึกแวบขึ้นมานิดหนึ่ง

            “อ๊ะ..” ร่างเล็กนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีกครั้งยามคิดถึงความทรงจำ เซฮุนชะงักไปนิดเมื่อได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด

            “ไม่ต้องสำออย” เสียงทุ้มกดต่ำกระซิบข้างหูและเริ่มใช้ฟันขบกัดผิวเนื้อขาวไปทั่วบริเวณ ปลุกปั่นให้คนใต้ร่างเกิดอารมณ์สวาท เผื่อจะจำขึ้นมาได้ว่าเคยร่วมรักกับผัวท่าไหนและรู้สึกยังไงในตอนนั้น ลู่หานอาจจะความจำเสื่อมหรือแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ก็ได้.. ลูกของคนชั่วๆทำอะไรบังหน้าเก่งอยู่แล้วนี่..

            หยาดน้ำตาใสไหลลงมาจากหางตาเมื่อศีรษะปวดหนึบขึ้นทุกทีจนพูดอะไรไม่ออก ร่างกายเจ็บร้าวไปแทบทุกส่วนเพราะถูกเขากดเอาไว้และคุกคามราวกับลู่หานไม่ใช่คนเหมือนกับเขา..

            มือแกร่งกระชากสาบเสื้อชุดนอนจนกระดุมหลุดและสาบเสื้อแหวกออกภายในสองวินาที ผิดจากที่เคยละเมียดละไมปลดทีละเม็ดอย่างใจเย็น.. ตอนนี้มันไม่สำคัญว่าเซ็กซ์ครั้งนี้มันต้องเกิดจากความรักเป็นที่ตั้ง มันคือความโกรธเคืองปนกับความเสียใจ..

          เขาอยากให้ลู่หานพูดว่าจำเขาได้ เพื่อที่เขาจะได้บอกว่าเขาไม่ได้เห็นลู่หานเป็นตัวแทนมารี

          ความรู้สึกของคนเรามันมีค่า.. เมื่อถูกเข้าใจผิดไปมันก็กลายเป็นสิ่งไร้ค่าในทันที

          เขาอยากให้ลู่หานรู้ว่าความรู้สึกของเขานั้นมีค่า ไม่ใช่ทำทิ้งขว้างและแกล้งทำเป็นจำกันไม่ได้แบบนี้

            “อย่า.. อย่า!”

            เสียงหวานแหบพร่าร้องห้ามเมื่อเขาดึงทึ้งเสื้อผ้าออกจากร่างบางอย่างรุนแรงจนทำให้ผิวเนื้อขาวเป็นรอยแดง ร่องรอยจากอุบัติเหตุมีให้เห็นอยู่บ้างแต่ก็ไม่เป็นตำหนิให้ความสวยลดน้อยลงแต่อย่างใด ริมฝีปากร้อนไล่ดูดดึงขบกัดเนื้อขาวๆจนเป็นรอยไปทั่วทั้งตัว สร้างรอยประทับลงไปราวกับระบายอารมณ์

            สองขาถูกจับให้อ้าออกอย่างไม่อายสิ่งใด ไฟในห้องสว่างจ้ายิ่งทำให้ลู่หานอยากแทรกแผ่นดินหนีไปด้วยซ้ำ.. ทุกอย่างบนร่างกายของลู่หานกำลังถูกเขาจ้องมองอย่างเปิดเผย เขาจับสองขาของลู่หานให้ขนาบเอวแล้วก้มลงกดจูบไปทั่วใบหน้าหวานที่กำลังขึ้นสีแดงซ่าน ลู่หานกำลังหวาดกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

            “หึ.. ไม่ต้องอายหรอก เคยเห็นมาหมดแล้ว”

            “คนทุเรศ”

            “ทุเรศแต่คุณก็ชอบไม่ใช่หรอ ร้องครางหวานๆอยู่ทั้งคืนเลยนะ” เขายิ้มมุมปากแล้วจ้องมองดวงตากลมสวยที่ห่างกันเพียงแค่ลมหายใจกั้น

            “มะ.. ไม่ ผมไม่เคยทำอะไรแบบนั้น”

            ร่างสูงถอดเสื้อยืดออกและเลื่อนมือลงไปปลดกระดุมกางเกงยีนส์พร้อมกับรูดซิปลง ไรขนจางๆนั้นทำเอาลู่หานต้องหันหน้าหนี เสียงทุ้มหัวเราะในลำคอแล้วโน้มใบหน้าลงไปแลกลิ้นกับคนสวยอย่างดูดดื่ม ร่างบางสั่นไปทั้งตัวเพราะจูบนี้มันมีแต่ความเร่าร้อนราวกับเขากำลังปลุกอารมณ์ให้ปะทุขึ้นมา แน่นอนว่าเขาอยากให้ลู่หานมีอารมณ์ร่วม

            เหมือนอย่างเคย..

            ฝ่ามือแกร่งลูบไล้ไปทั่วทั้งกาย ผิวลื่นมือและกลิ่นหอมอ่อนๆที่แสนคุ้นเคยยิ่งทำให้ทุกอย่างไหลลื่น นิ้วมือเลื่อนขึ้นมาสะกิดตุ่มไตจนร่างเล็กร้องครางในลำคอ หยดน้ำตาใสไหลกลิ้งลงมาอีกครั้งเมื่อความกลัวมันพุ่งขึ้นมาถึงขีดสุด

            “ร้องไห้ทำไม เอากับผัวมันน่าเสียใจตรงไหน”

            “ผมจำคุณไม่ได้! ถ้าคุณจะกรุณาสักนิดที่จะบอกผมว่าทำไมคุณถึงทำกับผมแบบนี้ ก็ช่วยบอกผมหน่อยเถอะ”

            “จำไว้นะ ทุกสิ่งทุกอย่างมันก็เป็นเพราะคุณนั่นแหละลู่หาน”

            “ฮะ..”

            “เป็นเพราะคุณคนเดียว”

           

            จมูกโด่งโน้มลงซุกไซร้ซอกคออีกครั้งและเพิ่มรอยลงไปอีกนับไม่ถ้วน มือบางพยายามบิดขัดขืนแต่ก็ถูกจับกดลงกับผืนเตียงจนขยับไม่ได้ สิ่งนั้นของเขากำลังดุนดันอยู่กับสิ่งนั้นของลู่หาน ถูไถไปมาเพื่อกระตุ้นไฟสวาทให้จุดติดโดยเร็ว..

            “ฮึก.. คุณมันเลว! ปะ.. ปล่อยผม” เสียงแหบพร่าก่นด่าเมื่อร่างกายถูกคุกคามจากเขาจนหมดทุกส่วนแล้ว..

            “ไม่ทันแล้วมั้ง เก็บเสียงไว้ครางดีกว่า จะทำให้สำลักความสุขอย่างถึงใจเลย”

            เสียงทุ้มร้ายกระซิบข้างหูทำให้ลู่หานอ้าปากค้าง ยิ่งเขาพูดคำพูดส่อแบบนี้ยิ่งทำให้ลู่หานอยากจะหนีหายสลายไปกับอากาศ คนทุเรศ..

            ก้านนิ้วยาวสอดเข้าไปในช่องทางคับแคบแล้วชักเข้าออกถี่รัวในขณะที่ริมฝีปากยังสาละวนอยู่กับการกดจูบและลงลิ้นบริเวณท้องน้อย ลู่หานนิ่วหน้าด้วยความเจ็บที่ช่องทางระคนเสียวซ่านบริเวณท้องน้อย

            “เจ็บ ผมเจ็บ”

            “อย่าเกร็งสิ ทำอย่างกับไม่เคย”

            เขาบอกนิ่งๆ และน่าแปลกที่ลู่หานรู้จักปรับตัวให้คุ้นชินกับนิ้วนั้นอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งเขาเพิ่มจำนวนนิ้วขึ้นเรื่อยๆเป็นสองและสามตามลำดับ

เหมือนกับเขารู้จุดที่จะทำให้ลู่หานเคลิ้มและมีความสุข ช่องทางเริ่มกระตุกตอดรัดถี่ขึ้นตามแรงที่เขาชักเข้าออก ลู่หานตัวสั่นด้วยกามารมณ์ที่ถูกปลุกปั่นขึ้นเรื่อยๆ แกนกายเริ่มมีน้ำใสๆปริ่มออกมาตามธรรมชาติทั้งที่ไม่ได้แตะต้องมันเลย

“อ๊า.. แฮ่ก”

เสียงหวานร้องออกมาและเริ่มบิดตัวเกร็งเมื่อเขายังไม่หยุดปรนเปรอ มันทรมานและเสียวซ่านอย่างประหลาด.. ท้องน้อยหดเกร็งเมื่อเขาเอาแต่ลากลิ้นโลมเลียอยู่อย่างนั้น

นิ้วถูกถอนออกจากช่องทางเมื่อเห็นว่าพร้อมสำหรับสิ่งที่ใหญ่กว่านั้นแล้ว ลู่หานนอนตัวสั่นด้วยแรงอารมณ์และมองดูเขาที่กำลังดึงร่นกางเกงลงจนเห็นท่อนเอ็นแข็งขืน อยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ.. เขากำลังปั่นป่วนให้ลู่หานสติแตก

รอยยิ้มมุมปากร้ายส่งมาให้ลู่หาน ก่อนที่เขาจะจับท่อนเอ็นดันเข้าไปในช่องทางที่ถูกปรนเปรอเปิดทางมาแล้วก่อนหน้านี้ เขาร้องซี้ดและเลียริมฝีปาก.. หลับตาซึมซับความสุข ก่อนจะขยับสะโพกเข้าออกอย่างรุนแรงไม่รอให้ร่างเล็กปรับตัวต่อสิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วสามนิ้วนั้นแต่อย่างใด

ลู่หานร้องครางไม่เป็นภาษา ในตอนแรกมันฝืดและเจ็บจุก แต่ร่างกายของลู่หานกลับปรับตัวได้อย่างรวดเร็วและสอดประสานกับจังหวะของเขาได้เป็นอย่างดี ใบหน้าหล่อคมของตำรวจหนุ่มโน้มลงหอมสลับจูบบริเวณซอกคอและใบหน้าสวยหวานเพื่อกระตุ้นอารมณ์ ไรหนวดของเขาถูไถอยู่ที่ซอกคอนั้นทำให้ลู่หานรู้สึกเสียว..

อ้อมกอดของเขา.. จังหวะกระแทกหนักๆของเขาทำให้ลู่หานรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

ภาพซ้อนทับฉายขึ้นมาในหัวราวกับเทปเก่าๆที่ภาพเลือนรางเหลือเกิน ลู่หานกับเขากำลังมีความสุขด้วยกันในบ้านหลังหนึ่ง.. อากาศเย็นสบาย และมีแต่รอยยิ้มให้แก่กัน..

            “คุณรู้มั้ยว่าผมชื่ออะไร..”

            “มะ.. ไม่ รู้”

            “จำเอาไว้นะ”

.

.

            “ผมชื่อโอเซฮุน”

          โอเซฮุน..

            หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักถี่แรง หากแต่กลับปวดหนึบเหมือนกับตอนที่ได้เห็นหน้าของเขาครั้งแรก ลู่หานร้องไห้ออกมาสะอึกสะอื้นทั้งที่ยังร่วมรักกับเขาอยู่ น้ำเสียงของเขาลู่หานเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อนก็ไม่รู้แต่มันคุ้นหูมาก ราวกับเราเคยอยู่ด้วยกันทุกวัน.. และมีอะไรกันฉันสามีภรรยาจริงๆ

            “เรียกชื่อของผมสิ”

            “ฮึก..”

            ฝ่ามือใหญ่ๆของเขากดหัวกลมให้ซุกที่ไหล่กว้างของเขา อาการปวดหัวทำให้ลู่หานไม่มีแรงจะพูดอะไรนอกจากร้องไห้ออกมาเงียบๆ เขาเป็นใครกันแน่..

            เขาเป็นอะไรกับลู่หานกันแน่..

            “กอดผม..”

            เสียงกระซิบพร่าข้างหูพร้อมกับแรงกระแทกถี่เข้ามาตรงจุดกระสัน เขาจับมือของลู่หานให้โอบกอดเขาเอาไว้ มือเล็กจิกครูดแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเขาเพื่อระบายความเสียวซ่านที่เขาทำ เสียงหอบหายใจดังข้างหูและเสียงทุ้มครางในลำคออืออาทำให้ลู่หานหลับตาปี๋

            ขยับสะโพกเร่งจังหวะไปได้ไม่นานเขาก็เลื่อนใบหน้ามาจูบกลีบปากเล็กหวานละมุนตรึงใจ ก่อนจะปลดปล่อยหยาดน้ำสีขาวขุ่นเข้าไปในตัวของคนสวย.. เขาชอบจูบตอนที่กำลังเสร็จ มันทำให้รู้สึกไม่อยากจบความสุขนี้ลงเลย

            เขากดแกนกายเข้าไปลึกและปลดปล่อยจนหมด ร่างเล็กกระตุกเกร็งเมื่อเขาจับแกนกายเล็กรูดเพียงสองสามครั้งลู่หานก็ปลดปล่อยออกมาตามเขา ลู่หานยังคงร้องไห้ไม่หยุด และเขาก็ยังไม่อยากหยุดกิจกรรมสวาท

            เซฮุนถอนกายออกจากช่องทางแล้วจับพลิกตัวร่างบางให้นอนคว่ำ มือแกร่งดึงสะโพกให้โก่งขึ้นแล้วสอดแกนกายเข้าไปอีกครั้งพร้อมกับขยับถี่แรงไม่ทะนุถนอมแต่อย่างใด เสียงเนื้อกระทบกันหยาบโลนเป็นจังหวะผสานกับเสียงเฉอะแฉะของน้ำกามที่เขาปล่อยเข้าไปเมื่อครู่

            ใบหน้าหวานซุกลงกับหมอนอย่างเหนื่อยหอบและหมดแรง สติกำลังจะหลุดลอยไปแต่ก็ยังคงตอบรับสัมผัสของเขาอยู่บ้างตามธรรมชาติของร่างกาย

            อาการปวดหัวแล่นจี๊ดขึ้นมาจนแทบทนไม่ไหว แต่ร่างเล็กก็ยังไม่สลบไปเสียที..

            เป็นที่รองรับอารมณ์จากเขาไม่จบไม่สิ้น

            ถ้าหากเซฮุนจะสังเกตเพียงนิดว่าช่องทางนั้นมีเลือดกำลังไหลซึมออกมาจากการกระทำที่รุนแรงของเขา เขาอาจจะเสียใจ หรือไม่ก็ดีใจที่ได้เห็นลู่หานเจ็บปวดทั้งกายและหัวใจ..

            ดอกไม้ในหัวใจของทั้งคู่กำลังได้รับพิษร้ายแรง พิษความรักที่ทำให้ทั้งคู่ต้องเจ็บปวดกับความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธ และยากที่จะยอมรับ..

           [CUT]