[CUT] shot gun : chapter 8

.
.

คนสวยถูกปล่อยให้เป็นอิสระเมื่อเข้ามาอยู่ในห้องนอนอันเงียบเชียบเพราะทุกคนในหมู่บ้านกำลังสนุกสนานอยู่ที่ลานกว้าง หากแต่ก็เป็นอิสระได้ไม่นานเพราะร่างสูงกำลังใช้สายตาและลำตัวของเขาไล่ต้อนลู่หานจนติดกับผนัง ถึงแม้ว่าภายในห้องจะมืด แต่ก็ยังมีแสงจันทร์รำไรพอให้เห็นใบหน้าและสายตาแพรวพราวในความมืดมิด..

“ผม.. ง่วงนอนแล้ว” มือบางดันอกแข็งๆของเขาเอาไว้ไม่ให้เข้ามาใกล้มากเกินไป แต่ก็เหมือนไม่เป็นผล

“เมื่อกี้คุณยังบ่นผมมาตามทางอยู่เลย ง่วงอะไร”

“เมื่อกี้ไม่ง่วง ตอนนี้ง่วงแล้ว”

“อย่าโกหกตำรวจนะครับ โดนจับนะ”

“คุณไม่กล้าจับผมหรอก”

เขาหัวเราะหึๆ ก่อนจะจับแขนทั้งสองข้างของคนสวยดันติดกับผนังราวกับจับผู้ร้ายน่ารักที่ปั่นป่วนหัวใจเขามานาน

“คุณโดนจับแล้วนะ” เสียงทุ้มพูดเย้าหยอกข้างหู ส่งผลให้คนฟังจักจี้เล็กน้อย

“ตำรวจรังแกประชาชน” น้ำเสียงหวานพูดโต้ตอบยิ้มๆ

“ยอมให้ผมรังแกได้มั้ยครับ”

“...”

“ผมอยากรังแกคุณทั้งคืนเลย”

เขาโน้มหน้าผากลงมาแตะกันและพูดออดอ้อนกระซิบชิดใกล้.. แน่นอนว่าร้อยทั้งร้อยต้องอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ ลู่หานหลับตาลงเมื่อริมฝีปากของเขาแนบลงมาบดเบียดเว้าวอน ความกำหนัดหนุ่มบวกกับยาดองเหล้าสูตรใดก็ไม่อาจทราบที่ดื่มเข้าไปทำให้เขาเจ้าเล่ห์แพรวพราวขึ้นเป็นเท่าตัว ทั้งคนตรงหน้านี้ก็เป็นคนที่เขารัก.. สามอย่างนี้ทำให้ชายหนุ่มแทบอดรนทนไม่ไหว

คนตัวเล็กกว่าหายใจเขาปอดแทบไม่ทันเมื่อโดนรุกล้ำโดยลิ้นร้อนหยอกล้อกับอวัยวะเดียวกันไม่หยุดยั้ง และซ้ำกลับเพิ่มทวีความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ปั่นป่วนให้ลู่หานเกิดอารมณ์ตาม.. อากาศเย็นเยียบในยามค่ำคืนสวนทางกับสองร่างที่โถมกอดรัดเข้าหากันร้อนรุ่ม

“เบาก่อน” เสียงหวานเอ่ยผะแผ่วพร้อมกับหอบหายใจระรัว มันกำลังจะเป็นครั้งที่สองสำหรับลู่หาน.. ครั้งแรกมันหัวใจเต้นระรัวยังไง ครั้งนี้มันก็ไม่ต่าง

“คุณสวยมากนะ.. ผมไม่อยากให้ใครมองคุณเลยนอกจากผม” เขากระซิบเสียงพร่าสลับกับจูบไปทั่วทั้งใบหน้าหวานพิมพ์ใจ แววตาเว้าวอนขอให้ลู่หานใจอ่อนกับเขายังคงส่งมาเรื่อยๆราวกับเขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังจะใจขาดถ้าหากลู่หานไม่ยอมให้เขากอด

“ตอนนี้ผมอยู่กับคุณ.. ใครจะมามองได้อีก อื้ม..”

ถ้อยคำน่ารักหยุดลงเมื่อถูกจู่โจมด้วยริมฝีปากร้อนๆนั่นอีกครั้ง เหมือนเขาจะพึงพอใจกับสีหน้าและอาการไม่เกร็งของลู่หานแล้ว ทุกอย่างปล่อยไปตามธรรมชาติของความรัก

สองมือแกร่งปล่อยออกจากข้อมือบางและเลื่อนมาประคองอุ้มร่างเล็กจนขาทั้งสองข้างเกี่ยวเอวสอบเอาไว้ สองแขนของลู่หานโอบรอบคอแกร่งโดยอัตโนมัติ ร่างสองร่างแนบชิดกันยิ่งกว่าเคยจนแทบไม่มีช่องว่าง.. กลีบปากบดเบียดเข้าหากันซ้ำไปซ้ำมาราวกับหลงใหลในความหวานละมุนนี้

เมื่อความร้อนรุ่มพุ่งทะยานขึ้นมาจนยากจะมอดดับ สองขาแกร่งพาร่างในอ้อมกอดค่อยๆเดินมาที่เตียงนุ่มโดยที่ยังเคล้าเคลียกันอยู่ไม่ห่าง ค่อยๆวางร่างบอบบางน่าทะนุถนอมลงบนเตียงแผ่วเบาก่อนจะนั่งอยู่ตรงระหว่างขาของคนสวย

โอเซฮุนกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อแสงจันทร์สาดส่องเข้ามาทำให้เห็นใบหน้าสวยที่กำลังมองเขาด้วยสายตาหวานจนแทบจะละลาย.. แก้มใสขึ้นสีแดงเอียงอาย รวมไปถึงริมฝีปากเผยอเล็กๆและทำให้เขาคิดว่ามันช่างเชิญชวนให้ลงไปชิมยิ่งกว่าขนมหวานเสียอีก

เขากระแอมไอครั้งหนึ่งเพื่อตั้งสติของตนเองไม่ให้ลงแรงทำใจร้อนกับลู่หาน.. หากแต่จะข่มพิษของเหล้ายานั้นมันยากยิ่งนัก มือแกร่งค่อยๆเอื้อมไปปลดกระดุมของลู่หานลงทีละเม็ดอย่างใจเย็น ขณะที่ปลดก็มองสบตากับคนสวยไปด้วย.. หัวใจอันกล้าแกร่งอ่อนไหวและสั่นไหวจนแทบควบคุมไม่อยู่

ลู่หานสวย.. สวยกว่าภรรยาเก่าของเขาเสียอีก มันอดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบเพราะว่าใบหน้าของพวกเขาเหมือนกันอย่างกันพิมพ์ลายออกมา แต่ถึงแม้ว่าจะมีใบหน้าที่คล้ายคลึงกันเพียงใด ลู่หานก็ทำให้เขาได้รู้ว่าลู่หานนั้นไม่เหมือนกับภรรยาเก่าของเขาเลยสักนิด.. ความดีจากภายในและกิริยาท่าทางของลู่หานนั้นเป็นคนอีกคน ที่ผ่านมาเขาคงทำร้ายหัวใจลู่หานมามาก

ตอนนี้เขารักลู่หานที่เป็นลู่หาน..

เขามั่นใจแล้ว

            สาบเสื้อค่อยๆแหวกออกจากกันด้วยมือแกร่ง ผิวขาวเนียนละเอียดและเม็ดทับทิมทั้งสองเปิดเผยสู่สายตาของเขา ลู่หานกระพริบตาสองสามครั้งแล้วเบี่ยงใบหน้าหลบสายตาอย่างเขินอาย รู้สึกเสียวท้องน้อยแปลกๆที่โดนเขาจ้องมองในขณะที่ท่อนบนกึ่งเปลือยเปล่า ไหนจะสิ่งที่ดุนดันอยู่ตรงหว่างขานั้นอีก..

            ส่วนต่อไปที่เซฮุนจัดการก็คือเชือกผูกกางเกง และเสื้อผ้าของตนเองตามลำดับ ทุกอย่างเป็นไปอย่างเชื่องช้า แต่มันยิ่งกลับเพิ่มพูนความรู้สึกให้กับทั้งสองราวกับให้คิดทบทวน ได้มองกันและกันนานๆ และซึมซับช่วงเวลาแห่งความสุขนี้เอาไว้ในหัวใจ

           

            ร่างสูงโถมตัวลงคร่อมร่างบอบบาง ตัวเล็กแค่นี้ก็ทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวหลายต่อหลายครั้ง ใช้ข้อศอกทั้งสองข้างค้ำข้างหมอนเอาไว้ นิ้วเรียวเกลี่ยเส้นผมที่ข้างใบหน้าแล้วเลื่อนไปจับคางมนให้หันกลับมาสบตาเขา

            “ไม่ต้องเขินนะ”

            “ผมกังวลมากกว่า”

            “...”

            “ผมกลัวว่าจะทำให้คุณมีความสุขไม่ได้..”

           

            เซฮุนหลุดขำออกมานิดหนึ่งกับคำพูดน่ารักๆ ก่อนจะโน้มประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากมน ลู่หานมีสเน่ห์.. ตรงที่มักจะแคร์ความรู้สึกของคนอื่นก่อนตัวเองเสมอ จนบางครั้งมันดูน่ารักมากในสายตาของเขา

            “มันคือการแสดงความรักนะครับ.. ผมมีความสุขที่ได้รักคุณ”

.
.

            “ให้ผมได้บอกรักคุณนะ”

            “อื้อ..”

            เสียงหวานตอบรับในลำคอแผ่วเบาแล้วรับจูบอันแสนหวานจากคนที่พูดคำหวานเมื่อครู่ จมูกโด่งซุกไซร้ซอกคอขาวที่มีกลิ่นดอกไม้อ่อนๆหอมเย้ายวนใจในยามนี้..

          ลู่หาน.. หวานไปทั้งตัว

            ดื่มด่ำความหวานกับภรรยาคนสวยราวกับเป็นคืนเข้าหอ.. สองแขนที่โอบกอดกันและกันและสองกายที่รวมเป็นหนึ่ง ทั้งสองกำลังสร้างความทรงจำพิมพ์ลงไปในใจของพวกเขา

เสียงเรียกชื่อปะปนไปกับคำพูดปลอบโยน.. ดังผะแผ่วตลอดราตรีกาล

ความสุขของการได้รักใครสักคน มันมีความหมายที่ลึกซึ้งถึงเพียงนี้

ลู่หานได้รู้แล้วว่าความรักนั้นเป็นอย่างไร

เพราะเซฮุนคอยบอกลู่หานอยู่ตลอดทั้งคืน..

.

. 

เม้น+แท็ก #hhshotgun ด้วยน้า