[CUT] ๙ - {in my eyes}

๙ – {in my eyes}

            “ต่อให้มึงบอกให้กูหยุด.. กูก็จะไม่หยุด เข้าใจมั้ยลู่หาน”

            ใบหน้าหวานเบือนหนีสายตาอบอุ่นของคนตรงหน้า.. หากแต่ริมฝีปากร้อนก็ตามไปมอบจูบและไล่ต้อนให้ใบหน้าหวานนั้นหันกลับมามองหน้าเขาตรงๆอีกครั้ง ลู่หานหลับตาแน่นเมื่อลิ้นของเซฮุนสอดเข้ามามอบสัมผัสอ่อนหวานให้แก่กัน และลู่หานก็ได้รับรู้.. ว่าสัมผัสของเซฮุนมีแต่ความคิดถึงมากเพียงใด..

            มันไม่ได้รุนแรงเหมือนดังในตอนแรก เหมือนเป็นการบังคับที่รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นต้องพ่ายแพ้ให้แก่เขา และเขาก็ไม่สามารถทำร้ายลู่หานได้ลง ทำร้ายลู่หานก็เหมือนความเจ็บปวดนั้นย้อนเข้ามาหาตัวเอง น้ำตาไม่เหมาะกับใบหน้าหวานที่น่าทะนุถนอมเลย..

            มือเรียวข้างซ้ายจับมือของลู่หานให้โอบรอบคอของเขาแล้วเลื่อนมือสอดเข้าใต้เอวบางให้ร่างของสองเราแนบชิดกันมากขึ้นไปอีก หยดน้ำตาใสไหลหยดลงจากหางตาอีกครั้งทั้งที่ดวงตากลมโตยังคงปิดสนิท มือเล็กอีกข้างที่ถูกกดลงกับผืนเตียงกำประสานกับมือของอีกฝ่ายแน่นจนเกร็งไปหมด ถึงอย่างไรร่างกายลู่หานก็ยังคงต่อต้านเซฮุนอยู่ดี

เซฮุนขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อลู่หานกำมือของเขาแน่นจนเจ็บไปหมด แต่ก็ยังดีกว่าให้ลู่หานกำมือตัวเองจนเล็บจิกเข้าผิวเนื้อ มือเรียวสอดออกจากใต้เอวบางแล้วเลื่อนขึ้นมาลูบเส้นผมนิ่ม ราวกับปลอบประโลมและปลอบโยนว่าเขาไม่ได้น่ากลัว.. ไม่ต้องกลัว..

ดวงตากลมใสเปิดขึ้นอีกครั้งด้วยความพร่ามัวจากน้ำตา.. เซฮุนลากริมฝีปากลงมาที่ซอกคอขาวพรมจูบฝากรอยจางๆเอาไว้ในทุกที่ราวกับตีตราว่าร่างกายนี้เป็นของเขา ย้ำเตือนทุกความรู้สึกลงไปทุกครั้งที่สัมผัส.. มือเล็กกำจิกต้นคอเซฮุนจนเลือดไหลซึมเมื่อลู่หานเริ่มมีสติว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ใบหน้าคมละจากซอกคอขาวแล้วเลื่อนขึ้นมาจ้องมองดวงหน้าหวานใสที่จ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว แววตาของลู่หานนั้นแข็งกร้าวทั้งที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตา มืออบอุ่นเลื่อนไปกุมมือเล็กที่กำจิกต้นคอเขาเอาไว้แล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยมันแผ่วเบา..

            เซฮุนมอบจูบแนบแน่นให้กับลู่หานอีกครั้งแล้วเอ่ยกระซิบที่ข้างหู..

“หลับตาลง.. แล้วใช้แค่หัวใจ”

           

            ลู่หานเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร.. ริมฝีปากร้อนทาบทับลงมาอีกครั้งและมอบจูบที่อ่อนหวานจนแทบละลาย.. เซฮุนหลับตาลงแล้วให้หัวใจเป็นสิ่งควบคุมทุกอย่าง ลู่หานเริ่มจูบตอบเขา.. คลายมือที่เกร็งลงจนเป็นปกติและหลับตาลงเช่นกัน..

           

            ร่างสูงเคลื่อนตัวลงมาพร้อมกับลากไล้ริมฝีปากตามลงมาเรื่อยๆ.. ใช้มือค่อยๆเลิกเสื้อยืดของลู่หานขึ้นแล้วพรมจูบไล่ขึ้นไปตามผิวเนื้อขาวเนียนที่ค่อยๆเผยให้เขาสัมผัส เสียงจูบผิวกายทำให้ลู่หานหลับตาแน่น สัมผัสร้อนๆของเซฮุนทำให้ลู่หานแทบละลาย.. หากแต่สมองกลับสั่งให้ผลักไสเขาออกไปเพราะความเจ็บปวดยังคงตราตรึงอยู่ในห้วงความคิดไม่เคยจางหาย.. เราเลิกกันแล้ว.. และเขาไม่ควรทำแบบนี้

            ลู่หานรู้.. รู้ดีแก่ใจ.. แต่ร่างกายกลับกำลังโอนอ่อนไปตามความอ่อนโยนและสัมผัสที่คุ้นเคยจากเขา เหมือนลู่หานกำลังทะเลาะกับตัวเอง ความรู้สึกที่ขัดแย้งและตีกันวุ่นวายไปหมดทำให้ร่างเล็กคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น หากแต่ความคิดวุ่นวายเหล่านั้นก็ค่อยๆหายไปทีละนิดเมื่อมืออบอุ่นของเซฮุนบีบมือของลู่หานเบาๆราวกับจะบอกให้เชื่อใจเขา.. เขาอยู่ตรงนี้.. และอย่าคิดอะไรอีกเลยคนดี..

            กลีบปากเล็กขบเข้าหากันแน่นเมื่อสัมผัสร้อนกำลังครอบครองเม็ดลูกกวาดสีสวย.. มันอ่อนหวานจนไม่กล้าแม้แต่จะเผยเสียงใดออกมา กายบางสั่นเล็กน้อยเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างมันอยู่บนความคุ้นเคยทั้งนั้น และปฏิเสธไม่ได้ว่าลู่หานเองก็คิดถึงเขา.. คิดถึงเขาเหลือเกิน..

ในทุกการกระทำยังมีมือข้างหนึ่งของเราทั้งสองคนคอยจับกันไว้เสมอ ถึงแม้ว่าเราสองคนจะหลับตากันทั้งคู่ แต่ก็สามารถรับรู้ถึงสัมผัสของกันและกันที่เริ่มแนบชิดมากขึ้นไปเรื่อยๆได้ดี..

ใบหน้าคมละจากการฝากรอยไว้ทั่วหน้าท้องขาวเนียนแล้วเลื่อนขึ้นไปประกบจูบกลีบปากเล็กที่หวานตรึงใจนั้นอีกครา รสจูบที่แนบแน่นและอ่อนหวานในตอนเริ่มแปลเปลี่ยนเป็นจูบที่ทวีความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ มือเรียวประคองใบหน้าเล็กแล้วบดเบียดริมฝีปากลงไปราวกับโหยหาสัมผัสที่ขาดหายไปนานแสนนาน.. สัมผัสที่ลู่หานตอบรับเขาด้วยความเต็มใจ

            โอเซฮุนผละจูบออกอย่างอ้อยอิ่งแล้วเคลื่อนกายลงมาอีกครั้ง จับขอบกางเกงของคนใต้ร่างแล้วตามลงมาใช้ฟันคมปลดกระดุมกางเกงยีนส์ออก.. เสียงของซิปกางเกงค่อยๆร่นลงตามที่มือเรียวดึงกางเกงของลู่หานลงมาเรื่อยๆ จนในที่สุดกางเกงนั้นก็ถูกโยนลงไปกองบนพื้นข้างเตียง ร่างสูงนั่งคร่อมบนตัวของลู่หานแล้วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว ถอดมันออกแล้วโยนทิ้งไปสักที่อย่างรีบร้อน

            “กูหนัก..” เสียงใสร้องประท้วงเมื่อถูกคนตัวหนักนั่งคร่อมทับ มือเล็กคลำไปบนหน้าท้องของเซฮุนสะเปะสะปะ เขาหัวเราะเบาๆแล้วดึงมือเล็กนั้นขึ้นมาจูบ ทาบทับกายลงไปจูบแก้มใสและสลับไล้จูบตามข้างแก้มไปมา ผิดมั้ยที่เขาขอลืมตาขึ้นมาก่อนเพราะอยากเห็นใบหน้าหวานๆของลู่หานให้หายคิดถึง เกือบห้าวันที่ไม่ได้เจอกันและความคิดถึงนั้นมันรุนแรงกับหัวใจของเขาเหลือเกิน

            “อยู่ข้างบนมั้ยล่ะจะได้ไม่หนัก”

            เขาถามขำๆ ลู่หานส่ายหัวไปมา ถึงแม้ว่าห้องจะมืด.. แต่เขาก็เห็นรอยยิ้มบางเบาของลู่หานนั้นชัดเจน.. ช่วงเวลาของสองเราที่เคยห่างหายไปนาน แต่ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างมันกลับชัดเจนเหมือนมันไม่เคยถูกลบเลือนหายไปแม้แต่วินาทีเดียวเลย..

            กายเล็กบิดเร้าไปมาเมื่อมือร้อนที่อยู่ไม่สุขกำลังสอดเข้าไปใต้กางเกงแล้วหยอกล้อกับสิ่งอ่อนไหวต่อสัมผัส ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวานที่ขึ้นสีแดงกับเหงื่อชื้นไรผม ดวงตากลมใสที่ปิดสนิทจนเห็นแพขนตายาวกับกลีบปากเล็กอ้าเผยอช่วยหอบหายใจ มันทำให้เขาลอบกัดปากและกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว และความรู้สึกร้อนตีตื้นขึ้นมาจนหัวใจเต้นถี่แรง

           

“อ๊ะ..” เสียงหวานหลุดครางออกมาเมื่อมือร้อนนั้นขยับถี่จนแทบทนไม่ไหว แต่จู่ๆมันก็หยุดลงกะทันหัน ลู่หานเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแต่ก็หายสงสัยเมื่อได้ยินเสียงปลดกระดุมและรูดซิปกางเกงจากคนบนร่าง เขาถอดกางเกงขายาวเกะกะออกแล้วโยนมันทิ้งลงข้างเตียงอย่างรีบร้อน ร่างสูงโน้มตัวลงประทับจูบลู่หานอีกครั้งโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ลมหายใจร้อนๆและเสียงหอบหายใจถี่ของเซฮุนทำให้ลู่หานรู้ว่าเขาแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว รสจูบเร่าร้อนที่เขามอบกระตุ้นร่างเล็กนั้นได้ผลดีทีเดียว มือเรียวดึงกางเกงที่เหลืออยู่ของลู่หานออกทั้งหมดแล้วเลื่อนไปจับมือเล็กให้ดึงกางเกงของเขาออกพร้อมๆกัน ร่างของเซฮุนเปลือยเปล่า.. ในขณะที่ลู่หานยังเหลือเสื้อยืดที่ร่นขึ้นไปถึงแผ่นอกอยู่หนึ่งตัว เขาไม่ถอดหรอกเพราะเขาไม่ชอบลู่หานโป๊มากๆ แค่นี้ยังใจสั่นไม่พอหรือไง

            เสียงหอบหายใจเร่าร้อนกับสองกายที่ขยับไปมาเข้าหากันบนผืนเตียงนุ่ม นิ้วยาวค่อยๆไล้ท่อนขาเนียนขึ้นมาและหยุดที่ช่องทางคับแน่นที่เขาเคยสัมผัส.. ค่อยๆสอดนิ้วเรียวเข้าไปเพื่อเปิดช่องทาง เพียงแค่นิ้วเดียวก็บีบรัดคับแน่นทำให้เขารู้ว่าลู่หานไม่ได้มีใครใหม่เลย.. เสียงใสร้องท้วงในลำคอเพราะริมฝีปากยังคงถูกวุ่นวายอยู่ทำให้เซฮุนค่อยๆขยับนิ้วช้าๆเพื่อให้ลู่หานได้ปรับตัวและไม่เจ็บมาก เขามอบจูบเร่าร้อนให้ลู่หานเพื่อดึงความสนใจแล้วค่อยๆเพิ่มนิ้วเข้าไปปรับช่องทาง จนกระทั่งเสียงประท้วงจากความเจ็บแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางหวานๆ..

            เซฮุนละจูบออกมาจากกลีบปากเล็กบวมแดง.. จ้องมองดวงหน้าหวานๆที่กำลังหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องว่าเขานั้นลืมตาขึ้นมาก่อนแล้ว แก้มใสขึ้นสีแดงจัดและหอบหายใจถี่ด้วยแรงอารมณ์ เซฮุนกำลังยิ้ม.. ยิ้มในแบบที่ผู้ชายคนหนึ่งกำลังมองคนที่เขารักสุดหัวใจ..

            “กูอยากบอกให้มึงรู้.. ว่ากูไม่ได้เผลอไผล..”

            “...”

            “กูตั้งใจ”

            ร่างสองร่างที่รวมกันเป็นหนึ่งและผืนเตียงที่ขยับโยกไปตามแรงของคนด้านบน เสียงใสครางในลำคอแผ่วเบา ทุกสัมผัสมันมีแต่ความคิดถึงและคุ้นเคย.. มือเรียวจับท่อนขาของลู่หานให้ขนาบเอวแล้วกระแทกกายถี่กระชั้นจนร่างเล็กสะดุ้งเฮือก หัวใจสองดวงที่เหมือนลอยหนีกันไปไกลแสนไกล แต่ในตอนนี้กลับมีเส้นด้ายบางๆเชื่อมมันเข้าหากันและผูกมัดอย่างแข็งแกร่ง..

            ลู่หานค่อยๆปรือตาขึ้นเมื่อเราทั้งคู่ปลดปล่อยอารมณ์ไปจนหมด.. แต่แล้วก็ต้องตกใจที่เห็นเซฮุนลืมตาอยู่ก่อนแล้ว ถ้าอย่างนั้นตลอดเวลาที่เรามีอะไรกัน สีหน้าที่ลู่หานคิดว่าอีกฝ่ายไม่มีทางได้เห็น ทุกอย่างที่น่าอายเหล่านั้นเซฮุนกลับเห็นมันทั้งหมด ดวงตากลมโตกระพริบถี่ๆแล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง เซฮุนหัวเราะเบาๆแล้วเอื้อมมือไปลูบเส้นผมนิ่มสีน้ำตาลอ่อน ใช้นิ้วม้วนมันเล่นแล้วจ้องมองแก้มแดงๆของคนใต้ร่างด้วยรอยยิ้ม.. อายอะไรล่ะ ยังกับเขาไม่เคยเห็นมาก่อนหน้านี้..

            เซฮุนจับมือเล็กๆน่าทะนุถนอมของลู่หานทั้งสองข้างให้แนบที่แก้มของเขา ลู่หานหันกลับมามองหน้าของเซฮุนอีกครั้งราวกับงงว่ามันกำลังทำอะไร

            “จับสิ..”

            “...”

            “กูเป็นผู้ชายของมึง”

           

            ดวงตาคมจ้องมองรอยยิ้มน่ารักบางเบาของลู่หานแล้วจับมือเล็กทั้งสองข้างมาจูบสลับไปมา มือเล็กตบแก้มเซฮุนเบาๆแล้วแลบลิ้นใส่อย่างกวนตีน เซฮุนหัวเราะแล้วรวบเอวบางพลิกให้ร่างเล็กขึ้นมาอยู่บนตัวของเขา ลู่หานตกใจเล็กน้อยแล้วขยับตัวไปมาแต่ก็ถูกแขนแกร่งกอดเอวไว้แนบแน่น

            “สร่างเมาแล้วหรอ”

            “นานแล้ว เจอมึงแล้วหายเลย”

            “พูดจาแบบนี้แปลว่ามึงยังเมาอยู่”

            เซฮุนหัวเราะแล้วยืดคอขึ้นไปจูบปากลู่หานเบาๆ “กูไม่ได้เมาแล้วจริงๆครับ”

            ลู่หานหรี่ตาลงอย่างจับผิด เซฮุนยิ้มแล้วยืดคอขึ้นไปจูบลู่หานหลายๆที หากแต่ก็ต้องหยุดเมื่อมือเล็กกดคอของเขาเอาไว้กับเตียง ไอแค่กๆเลยครับ เสียงใสหัวเราะในลำคออย่างสะใจ มือเรียวเอื้อมไปกดท้ายทอยของลู่หานลงมาจนหน้าผากและปลายจมูกของเราแตะกัน ดวงตาสองคู่ที่อยู่ใกล้กันมากๆจนไม่สามารถมองอย่างอื่นได้นอกจากดวงตาของคนตรงหน้าเท่านั้น เสียงทุ้มเอ่ยชิดริมฝีปากจนมันเผลอแตะเฉียดกันไปมาหลายต่อหลายครั้ง

            “กูคิดถึงมึง”

            “ก็อยู่นี่แล้วไง”

            “กูไม่รู้ว่ากูทนได้ยังไงตอนห่างจากมึงเกือบๆปี.. นี่ห่างกันแค่สี่ห้าวันก็จะเป็นบ้าแล้วมึงรู้ตัวมั้ย”

            “กูติดโปรเจกต์จริงๆ มึงมันหมาบ้า ตัวเหี้ย”

            “มึงไม่ได้คิดอะไรกับไอ้คู่โปรเจกต์ของมึงใช่มั้ย”

            “ทำไม หึงดิ”

            “เออ”

            ลู่หานนิ่งค้างไป ไม่คิดว่าอีกคนจะพูดอะไรตรงๆขนาดนี้ สายตาของเซฮุนมีแววเว้าวอน.. ใบหน้าคมยืดขึ้นไปจูบลู่หานอีกครา เหมือนจะกลัวคำตอบของลู่หาน แต่ก็อยากได้ยินให้แน่ใจ

            “กูไม่ชอบคนเพอร์เฟกต์ กูอึดอัด”

            “...”

            “บอกแค่นี้มึงน่าจะเข้าใจนะ”

            ริมฝีปากบางยกยิ้มแล้วกดท้ายทอยลู่หานให้เลื่อนลงมาจูบกันอีกครั้งและอีกครั้ง..

            “สุขสันต์วันเกิดนะลู่หาน”

            เสียงทุ้มเอ่ยข้างหูแล้วยิ้มกว้างให้คนน่ารักตรงหน้า หากแต่ลู่หานกลับทำหน้าเหวอ

            “วันนี้วันเกิดกูหรอ”

            “อ้าว ลืมวันเกิดตัวเองอีกแล้วหรอมึง ปลาทองยังไม่ความจำสั้นเท่ามึงเลยเนี่ย”

            “มิน่าล่ะมีคนส่งข้อความมาหากูเต็มเลยแต่กูไม่มีเวลาเปิดอ่าน”

            “มึงเปิดเครื่องแล้วทำไมกูโทรหามึงไม่ติด”

            “กูเปลี่ยนเบอร์”

            “ทำไมกูไม่รู้”

            “ก็กูไม่บอกมึงไง” ลู่หานยิ้มมุมปาก

            “ทำกูเป็นบ้าหลายวันเลยรู้ตัวมั้ยลู่หาน.. หื้ม.. หื้ม.. ” ร่างสูงจับลู่หานพลิกตัวลงด้านล่างแล้วกดจมูกโด่งหอมแก้มซ้ายขวาสลับไปมาหลายๆทีราวกับลงโทษ ใบหน้าหวานย่นคอหนีแต่ก็ถูกคนตัวใหญ่กว่าคุกคามอยู่เรื่อยๆ มือเรียวดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเราสองคนแล้วซุกไซร้ซอกคอหอมๆที่เป็นกลิ่นกายของลู่หาน

            “เอาผ้าห่มออกไป กูหายใจไม่ออก” เสียงใสร้องประท้วงในความมืด

            “เดี๋ยวกูช่วยผายปอดให้มึงเองไม่ต้องห่วง”

            “เฮ้ย! เดี๋ยว..”

            “ของขวัญวันเกิดปีนี้ของมึง กูให้ตัวกูทั้งตัวเลย”

กลับไปเม้นด้วยน้า 

[CUT] ROOMSIGHT - five days for awakening

            [CUT]

            มือเรียวเลื่อนกระจกระเบียงแล้วช้อนร่างเล็กอุ้มขึ้นโดยที่ริมฝีปากของเรายังคลอเคลียกันอยู่ไม่ห่าง ถึงแม้ว่าแขนของผมจะเจ็บขึ้นมาเมื่อใช้แรงหากแต่ความสนใจของผมก็ไม่ได้อยู่ที่แขน ความสนใจของผมอยู่ที่ร่างในอ้อมกอดของผมเท่านั้น ขายาวก้าวเดินอย่างรวดเร็วราวกับทนรอต่อไปไม่ไหวเร่งเดินไปที่โซฟาหน้าทีวีแล้ววางร่างบอบบางลงบนผืนกำมะหยี่นุ่มแผ่วเบา

            กำปั้นเล็กๆยังคงทุบตีไหล่ผมหนักๆแต่อ่อนกำลังลงไปมากแล้ว ร่างเล็กดิ้นอยู่ใต้ร่างของผมแต่ผมก็ใช้ร่างกายของผมกดทับตัวของลู่หานเอาไว้ สองมืออบอุ่นประคองใบหน้าเล็กแล้วมอบจูบที่เต็มไปด้วยความคิดถึงและโหยหา.. หลายครั้งที่ลู่หานเผลอไผลจูบผมตอบ แต่สุดท้ายเขาก็อยู่นิ่งๆหรือพยายามที่จะต่อต้าน

            “ปล่อยกู ยะ..”

            ผมเห็นแก่ตัวมากใช่มั้ยที่ไม่ยอมให้เขาพูดคำว่าหยุดออกมา ผมใช้ปากปิดปากเขา ใช้หัวใจของผมบังคับหัวใจของเขา ใช้ร่างกายของผมทำให้เขาโอนอ่อน..

            ลิ้นชื้นกวาดต้อนมอบสัมผัสอบอุ่นให้แก่อีกฝ่ายที่ยังคงดื้อรั้น มีบ้างที่ลู่หานพยายามขบกัดลิ้นของผมแต่ท้ายที่สุดเขาก็แพ้ผมอยู่ดี เราไม่ได้จูบกันมานานเกือบปี.. แต่ทุกอณูสัมผัสของเราผมยังจำได้ดีและผมก็คิดว่าลู่หานเองก็ยังคงลืมไม่ลง ถ้าเขาลืมก็คงไม่เผลอจูบตอบผมเหมือนในตอนนี้หรอก..

            ลู่หานหยุดขัดขืน.. พร้อมกับหยดน้ำตาใสไหลกลิ้งลงจากหางตา..

            มือเรียวเลิกเสื้อยืดตัวบางขึ้นแล้วค่อยๆไล้สัมผัสผิวเนียนละเอียดใต้ร่มผ้าของอีกฝ่าย ทุกสัมผัสของเขายังคงเต็มไปด้วยความคิดถึงเสมอ และเขาก็หวังว่าลู่หานจะรับรู้มัน.. ริมฝีปากร้อนลากไล้ลงพรมจูบที่ซอกคอขาว ฝากรอยสีแดงจางๆเอาไว้แล้วลากปลายลิ้นลงมาที่เม็ดลูกกวาดสีหวาน ร่างเล็กสะดุ้งเมื่อถูกสัมผัสเขี่ยกระตุ้น ผมลูบไล้ผิวกายขาวเนียนเพื่ออยากรู้ว่าเขาคิดถึงและต้องการผมบ้างไหม ลู่หานหอบหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่พร้อมกับกัดฟันแน่นกลั้นเสียงน่าอาย ผมบดจูบลงมาตามหน้าท้องเนียนละเอียดแล้วยืดตัวขึ้นไปประกบจูบริมฝีปากบวมแดงจากการที่เขาดื้อดึงผมอีกครั้ง

            ลู่หานผละจูบออกจากผมแล้วเบี่ยงใบหน้าหวานแดงซ่านหนี ผมก็เลยไล้วนจูบไปทั่วใบหน้าของลู่หานแทน มือขวาของผมเลื่อนลงไปจับขอบกางเกงของลู่หานแล้วค่อยๆดึงลง..

            “หยุด..” เสียงสั่นๆนั้นบอกผมทั้งที่ยังเบี่ยงหน้าหลบอยู่อย่างนั้น มือเรียวชะงักอยู่กับที่หากแต่ริมฝีปากยังคงไล้วนไปทั่วแก้มใสและใช้ปลายจมูกเขี่ยวนไปพร้อมๆกัน.. อารมณ์ที่ฉุดรั้งไม่อยู่เมื่อได้สัมผัสกับร่างกายที่แสนคิดถึงมาโดยตลอด..

            “พอได้แล้ว..”

            “...”

            “กูไม่ได้ต้องการมึงแบบนี้”

            “คิดว่ากูเหี้ยได้แค่ไหนล่ะ”

            “...”

            “กูเหี้ย มึงก็รู้”

            ดวงตากลมใสจ้องมองใบหน้าผมอย่างเคืองๆ มือเล็กข้างหนึ่งยกขึ้นมาดึงหูผมให้ละริมฝีปากออกจากการคลอเคลียมัน และผมก็พึ่งเห็นว่าตัวของมันเกร็งไปหมดเหมือนกำลังต่อต้านผมและความรู้สึกของตัวเอง มือเล็กกำเข้าหากันแน่นราวกับจะเรียกสติของตัวเองไว้อยู่ตลอดเวลา

          ผมได้รู้แล้ว.. ว่าลู่หานใจแข็งมากแค่ไหน..

            “ขอโทษ..” ผมกระซิบข้างหูลู่หานแผ่วเบา กดจูบริมฝีปากเล็กเบาๆหนึ่งทีแล้วผละตัวออกไป ร่างเล็กยันตัวขึ้นนั่งบนโซฟาแล้วดึงเสื้อของตัวเองลงให้เรียบร้อย ใบหน้าหวานเบี่ยงหน้าหลบสายตาของผม

            “เดี๋ยวมา”

เสียงทุ้มเอ่ยบอกแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการอารมณ์ที่คั่งค้างของตัวเอง ลู่หานหลับตาลงแล้วยกมือขึ้นกำเส้นผมนิ่มของตัวเองเอาไว้ สัมผัสทุกสัมผัสยังคงติดอยู่ที่ผิวกาย

ใช่.. ลู่หานเองก็คิดถึงเขา..

ทว่าความเจ็บปวดที่เสียดแทงอยู่ทุกขณะที่เขามอบสัมผัสอบอุ่นมาให้ มันทำให้ลู่หานจำเป็นต้องต่อต้านความรู้สึกของเขา.. ราวกับกลัวว่าถ้าหากพลั้งเผลอไปแล้วสุดท้ายก็เป็นตัวเองที่ต้องกลับมาเจ็บปวดและเสียใจยิ่งกว่าเดิม

NC chapter 18 : you're my heart

          

         “ผมคิดถึงคุณ.. ผมคิดถึงคุณทุกลมหายใจ คุณโอเซฮุน”

            มือเรียวสอดเข้าไปในเรือนผมสีน้ำตาลลาเต้ประคองศีรษะอีกฝ่ายให้เอียงองศาพอเหมาะกับจูบที่กำลังบรรเลงอย่างเร่าร้อนอยู่ในตอนนี้.. มืออีกข้างลูบตามสันกรามลงมาถึงต้นคอสวยและไหปลาร้าเลื่อนลงมาปลิดกระดุมเสื้อเชิ้ตนักเรียนของลู่หานได้สองเม็ดแล้วก็กระชากมันออกจากกัน เสื้อนักเรียนของลู่หานต้องพังไปกี่ตัวเพราะโอเซฮุนกันนะ

            “ใครใช้ให้แต่งตัวแบบนี้”

            “ก็ที่นี่ไม่มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยน..”

            “มันยั่ว รู้ไหม”

            กดจูบลงบนริมฝีปากเล็กทีหนึ่งแล้วเลื่อนไปจูบแก้มใสที่เริ่มขึ้นสีแดงเรื่อ.. เลื่อนลงมาซุกไซร้ซอกคอขาวที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆเฉพาะตัวของลู่หานอย่างโหยหา กดจูบสลับกับเลียข้างใบหูจนลู่หานต้องร้องครางออกมาเมื่อทนไม่ไหว.. มือเรียวดึงคอเสื้อของลู่หานออกแล้วใช้ฟันคมขบกัดไปทั่วผิวเนื้อขาวที่โผล่พ้นออกมาสู้สายตาของเขา

            “อือ..อ๊ะ..”

            เสียงเล็บครูดกระจกเพื่อระบายความซ่านที่ก่อตัวขึ้นจนแทบทนไม่ได้เมื่อลิ้นร้อนเขี่ยระรัวที่เม็ดลูกกวาดสีหวานและส่งมือไปปรนเปรออีกข้างจนใบหน้าหวานสวยแหงนขึ้นกัดริมฝีปากล่างเพื่อกลั้นเสียงน่าอายเอาไว้..

            สองร่างกอดรัดกันอยู่ที่กระจกระเบียงอย่างร้อนแรง หากจะเคลื่อนย้ายไปที่เตียงมันยังรู้สึกเสียเวลา.. กระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำของโอเซฮุนกำลังถูกปลดออกทีละเม็ดด้วยมือเล็กของลู่หานที่โดนบังคับให้ทำโดยไร้คำจะพูดเถียงเพราะริมฝีปากถูกปิดไว้ด้วยริมฝีปากของคนเอาแต่ใจ.. มือเรียวลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเล็กและดันให้เข้ามาประชิดตัวเขาจนไม่มีช่องว่างระหว่างกัน เรียวขาเสียดสีกันไปมาเพราะรสจูบที่กำลังบรรเลงอยู่ในตอนนี้ไม่อาจทำให้ลู่หานอยู่เฉยได้..

            แผ่นหลังเล็กชนเข้ากับขอบโต๊ะจนแฟ้มงานตกหล่นไปสองสามแฟ้มหากแต่ก็ไม่ได้เบนความสนใจของทั้งคู่ไปจากกันได้เลย ความคิดถึงและโหยหากันและกันทำให้โอเซฮุนและลู่หานตัดสิ่งรอบข้างออกไปจนหมดเหลือเพียงแค่ตัวเองกับคนในอ้อมกอดเท่านั้น..

            “คุณ..อ๊ะ..ค่อยๆก็ได้ ผมไม่หนีไปไหนหรอก”

            “เธอไม่มีสิทธิ์หนีฉันไปไหนอีกแล้วลู่หาน..”

            “อ๊า..อะ.. อย่าเลียตรงนั้นมัน..”

            “เธอเป็นของฉัน”

            เสียงบดจูบประสานกับเสียงหอบหายใจถี่ดังอื้ออึงอยู่ในหัวสมองของลู่หาน และในที่สุดแผ่นหลังก็สัมผัสกับผืนเตียงเย็นๆและมีร่างสูงตามมาคร่อมทับป้อนจูบอยู่ไม่ห่าง ใบหน้าหวานขึ้นสีด้วยแรงอารมณ์พร้อมกับดวงตาฉ่ำปรือที่เจ้าตัวไม่เคยรู้เลยว่ามันยั่วขนาดไหน.. ริมฝีปากร้อนกดจูบทั่วใบหน้าอ่อนหวานที่เขาหลงรักตั้งแต่แรกเจอคลอเคลียอยู่อย่างนั้นจนลู่หานรู้สึกเขิน..

            “จูบจนตัวผมจะพรุนอยู่แล้ว..”

            “ฉันจะจูบเธอไปจนถึงเช้าเลย.. ที่รัก..”

            “...”

            ที่รักบ้าอะไรกัน..

            เสียงทุ้มหัวเราะข้างหูยิ่งทำให้ลู่หานหน้าแดง.. มือเรียวเกี่ยวขอบกางเกงบอกเซอร์ของลู่หานแล้วดึงออกไปจากขา ลูบไล้ผิวขาวเนียนลื่นมือที่ไร้สิ่งปกปิด.. กายเล็กบิดเบี่ยงไปมาด้วยความเสียวซ่าน.. เซฮุนใช้เข่าแยกสองขาออกจากกันแล้วยกขึ้นตั้งชัน แทรกกายเข้าไประหว่างสองขาเนียนแล้วทาบทับกายกอดสัมผัสกันและกัน ให้สองหัวใจแนบชิดและเต้นไปพร้อมๆกัน..

            สัมผัสอ่อนหวานบดจูบไปทั่วซอกคอและจบที่ริมฝีปากที่เหมือนกับยาเสพติด..เสพเท่าไหร่ก็ยิ่งหลงใหล.. จูบเท่าไหร่ก็ยิ่งต้องการมากขึ้นเท่านั้น..

            “อืม..อ๊ะ..แฮ่ก..อ๊ะ อ๊า อ๊า..”

            สองมือปลดเสื้อผ้าที่ค้างอยู่บนตัวออกไปจนหมด มองตาปรือๆที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำใส แก้มสีแดงระเรื่อและกลีบปากเล็กสีแดงที่เผยอขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ ลู่หานไม่ได้สวยแค่ร่างกาย แต่ภายในจิตใจดั่งเพชรล้ำค่าที่ประเมินราคาไม่ได้.. เธอมีค่ากับฉันมากนะลู่หาน อย่าทำเหมือนกับว่าความรักของฉันไม่มีค่ากับเธออีกเลย..

            ปลายลิ้นร้อนเขี่ยวนรอบๆเม็ดลูกกวาดสีหวานและกดจูบดูดดึงฝากรอยรักสีเข้มลงบนผิวเนื้อตรงอกข้างซ้าย.. ตำแหน่งที่เขาฝากหัวใจของเขาไว้ทั้งหมด.. ริมฝีปากถูกดูดดึงเข้าหากันอีกครั้งแลกเปลี่ยนความคิดถึงและโหยหาซึ่งกันและกันอย่างร้อนแรงและเลือกที่จะเก็บความเจ็บปวดไว้ภายหลัง.. ในนาทีนี้ที่มีกันและกันแบบนี้ลู่หานไม่อยากคิดอะไรอีกแล้วนอกจากโอเซฮุน.. โอเซฮุนเพียงคนเดียวเท่านั้น..

            มือเรียวขยับรูดแกนกายเล็กจนลู่หานบิดกายเร่า มือน้อยข้างหนึ่งกำผ้าปูที่นอนเอาไว้จนยับยู่ส่วนอีกข้างเหมือนจะปัดป่ายมือของโอเซฮุนที่กำลังขยับถี่รัวหากแต่ก็เปลี่ยนเป็นกำจิกมือนั้นไว้แล้วขยับไปพร้อมกัน เสียงครางหวานหอบถี่และใบหน้าสวยที่เชิดขึ้นกัดฟันแน่นราวกับทนไม่ไหวทำให้คนบนร่างแลบลิ้นเลียริมฝีปากและจ้องมองใบหน้าหวานไม่วางตา.. ยั่วกันเข้าไปสิ..

            “อ๊า..อ๊า.. ฮะอื้ออ แฮ่กๆ อ๊ะ อ่ะ.. ”

            “ชิท! จะทำให้ฉันคลั่งตายไปเลยมั้ยห๊ะ!!”

            ร่างสูงหยุดการปรนเปรอให้ลูกแมวน้อยนอนหอบหายใจเข้าปอด จับนิ้วชี้ของลู่หานและนิ้วของตัวเองสอดใส่เข้าไปในช่องทางร้อนพร้อมๆกันขยับเข้าออกเนิบนาบให้ร่างเล็กได้ปรับตัว..เขาจะใจเย็นก็ได้ถึงแม้ว่าในใจกำลังร้อนรุ่มเป็นไฟแล้วก็ตามที เสียงหวานแหบพร่าครางกระเส่าเลื่อนมือเล็กมาขยุ้มเส้นผมสีควันบุหรี่ที่ซุกอยู่ตรงซอกคอ สองร่างขยับสอดคล้องกันเมื่อต่างฝ่ายต่างอยู่เฉยไม่ไหว..

            “อ่า..”

            “อื้ม..อื้อ..สะ..เสียว”

            “ฉันไม่รอแล้วนะ..”

            นิ้วถูกถอนออกพร้อมกับแกนกายที่ขยายใหญ่จนรู้สึกปวดหนึบเข้าไปในช่องทางครั้งเดียวจนสุดแล้วขยับเข้าออกทันที ลู่หานกัดฟันแน่นเมื่อรู้สึกเจ็บแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันรู้สึกดี.. สองมือสอดประสานกันแน่นแนบติดผืนเตียงนุ่ม สะโพกสอบกระแทกถี่รัวตามแรงอารมณ์ที่พุ่งทะยานและช่องทางร้อนที่ตอดรัดสอดคล้องกับจังหวะสะโพกของเขาเป็นอย่างดี กลีบปากร้อนกดจูบลงบนแก้มใสแล้วเลื่อนมาบดจูบซ้ำๆที่ริมฝีปากเล็กนุ่มนิ่มที่ราวกับกลีบกุหลาบ เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันอย่างร้อนแรงพร้อมกับจังหวะสะโพกที่ขยับรัวเร็วขึ้นจนเตียงขยับโยกไปตามแรงอารมณ์ที่ฉุดรั้งไม่อยู่

          “อ่า..ลู่หาน อืม.. อ่า..”

          “ลู่หาน..ซี้ด..”

            แก้มเนียนขึ้นสีแดงจัดและใบหน้าร้อนขึ้นวูบเมื่อได้ยินเสียงทุ้มครางกระเส่าอยู่ข้างใบหู.. โอเซฮุนเรียกชื่อของลู่หาน.. ขณะที่มีอะไรกันอยู่งั้นหรือ..

            มันรู้สึก.. เขินอย่างบอกไม่ถูกเลย..

            การมีคนเรียกชื่อในเวลานี้มันรู้สึกอย่างนี้เอง.. เหมือนกับว่าตอนนี้ในหัวของเขามีเพียงแค่เราคนเดียวเท่านั้นและกำลังมีความสุขจนต้องเรียกชื่อเราออกมา.. มิน่าล่ะโอเซฮุนถึงอยากให้ลู่หานครางชื่อของเขา เพราะมันแปลว่าลู่หานกำลังมีความสุขเพราะเขา..

            “อ๊า..อะ..คุณ..”

            “ว่าไง..”

            “จูบผม..กอดผมอีก”

            โอเซฮุนยกยิ้มแล้วโน้มใบหน้าลงไปแลกลิ้นกับคนน่ารักแถมยังช่างยั่วในคราวเดียวกัน แกนกายขยับเข้าออกเร็วรัวจนสะโพกเล็กลอยขึ้นจากผืนเตียง แรงอารมณ์พุ่งทะยานขึ้นสูงจนเสียงกระทบกันของผิวเนื้อดังสอดรับเป็นจังหวะ

          “อ๊า. คุณเซฮุน..คุณเซฮุน..อา..ฮะ..อ๊ะ!”

          “เรียกชื่อฉัน ครางชื่อฉันอีก..”

          “เซฮุน.. คุณเซฮุน..ผมไม่ไหวแล้ว..อ๊า..”

          “เรียกชื่อฉันตลอดทั้งคืนเลยได้มั้ย.. ลู่หาน..”

            โอเซฮุนจับร่างเล็กพลิกตัวคว่ำจนส่วนกลางลำตัวที่ยังเชื่อมกันอยู่หมุนควงเมื่อเปลี่ยนท่าทำให้เสียงหวานแหบพร่าร้องครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้ มือเรียวจับสะโพกเล็กแล้วเขย่ากายเข้าออกไม่ยั้ง เสียงหน้าขากระทบกันและเสียงครางที่สอดประสานกันดังไปทั่วห้อง ลู่หานแทบทรุดตัวลงกับผืนเตียงเมื่อโอเซฮุนเลื่อนมือมากอบกุมรูดรั้งแกนกายเล็กส่วนอีกมือเลื่อนมาประสานกับมือเล็กที่กำผ้าปูที่นอนแน่น

            “แฮ่ก..อ๊าอ๊า.. คุณเซฮุน..”

            “ลู่หาน.. อ่า..ซี้ด.. ไม่ไหวแล้ว!”

            “อ๊ะ..อ๊า!!”

            สัมผัสอุ่นร้อนพุ่งเข้ามาในช่องทางพร้อมกับจังหวะสะโพกที่ยังคงกระแทกเข้าออกอยู่อย่างนั้นราวกับจะสานต่อบทรักบทต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ลู่หานกระตุกเกร็งและปลดปล่อยออกมาไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไหร่.. ใครจะไปอึดและช่ำชองเหมือนโอเซฮุนกัน..

            รสจูบแสนหวานและสองมือที่ตรงข้ามกันของคนสองคนหากแต่สอดประสานกันได้พอดี.. สัมผัสอบอุ่นของโอเซฮุนที่ไม่มีผู้ใดเคยได้รับแต่เขากลับมีให้ลู่หานโดยไม่รู้ตัว.. เหมือนกับอสูรที่หลงรักหญิงสาว..เหมือนกับดวงไฟที่ยอมดับมอดตัวเองลงเพื่อให้สายลมเย็นพัดผ่าน..

ไม่ว่าลู่หานจะพบเจอกับเรื่องอะไรมาก็ตาม และไม่ว่าลู่หานจะปล่อยมือเขาอีกกี่รอบก็ตาม.. แต่ในวันพรุ่งนี้.. เขาจะไม่ยอมให้มือคู่นี้ของเราหลุดออกจากกันไปไหนอีก..

Certain chance occurrences have caused our paths to meet. Destiny has joined our hearts and made our lives complete.

ความบังเอิญแน่นอนที่ทำให้เราพบกัน.. และพรหมลิขิตก็ผนึกหัวใจสองเราเข้าด้วยกัน .. ให้ได้เติมเต็มชีวิตซึ่งกันและกัน..

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

NC chapter 13 : You and I

13

มือเรียวข้างซ้ายกดข้อมือเล็กไว้กับผืนเตียง มือข้างขวาค่อยๆเลิกเสื้อของอีกฝ่ายขึ้น กายบางสั่นเล็กน้อยหากแต่ก็ไม่ได้บิดเบี่ยงอะไร ริมฝีปากร้อนไล่จูบไปทั่วผิวขาวเนียนฝากรอยไว้บ้างตามอารมณ์ที่ห้ามไม่อยู่..

“อื้อ.. คุณ ไม่ทำได้มั้ย..”

“ห้ามตอนนี้ไม่ทันแล้วล่ะ” จับมือเล็กให้ลูบที่เป้ากางเกง..ส่วนแข็งขืนที่สัมผัสผ่านอุ้งมือเล็กทำให้แก้มของลู่หานแดงขึ้นมาจนลามไปทั่วใบหน้า.. คนอะไรหื่นชะมัดเลย..

“เดี๋ยวพี่คยองซูมาเห็น..” ร่างสูงสบถในใจ จำยอมผละออกจากร่างเล็ก...

..แล้วเดินไปล็อกประตูห้อง

“ไม่มีใครมากวนแล้วนะ มีแต่เธอนี่แหละกวนใจฉันอยู่ได้ อย่ามาลีลานัก ทำให้ฉันมีอารมณ์แล้วต้องรับผิดชอบ” เซฮุนเดินกลับมาที่เตียงแล้วอุ้มร่างเล็กให้นั่งคร่อมบนตักเขาโดยหันหน้าเข้าหากัน กอดเอวบางเอาไว้แนบแน่นกันคนดื้อหนี มือเล็กจับไหล่อีกฝ่ายไว้ ส่วนแข็งขืนดุนดันด้านล่างจนรู้สึกได้ทำให้รองประธานนักเรียนคนเก่งหน้าเห่อแดงไปหมด..

“ผมง่วงแล้ว..”

“อย่างอแง ไม่ตลก” คนดื้ออมลมแก้มป่องเมื่อเถียงต่อไม่ได้ โอเซฮุนหัวเราะในลำคออย่างอารมณ์ดี ยัยนี่มีกี่บุคลิกกัน.. จะพยศก็พยศ แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าตอนนี้ลู่หานน่ารักสุดๆ..

ทั้งง่วงทั้งเมา..

ลูกแมวน้อยขี้อ้อนกำลังเล่นงานเขาจนอยากจับฟัดให้ครางทั้งคืน..

จมูกโด่งก้มลงฟัดแก้มป่องๆนั้นหลายๆทีจนคนดื้อเบี่ยงหน้าหลบ

“ผมเจ็บอยู่นะ”

“เจ็บที่ขา จับพาดบ่าก็ไม่โดนแล้ว”

“ปากผมก็เจ็บ”

“ไม่จูบก็ได้”

“จะเอาให้ได้เลยใช่มั้ยคุณ”

“อืม จะเอา”

จับร่างเล็กพลิกตัวลงกับผืนเตียงนุ่มอีกครั้ง รอยแผลไม่ทำให้ความใคร่ในตัวลู่หานของโอเซฮุนลดลงไปเลยแม้แต่นิด สองมือกดข้อมือเล็กไว้กับเตียงให้เขาทำอะไรได้ถนัด กลุ่มผมสีควันบุหรี่ซุกอยู่ซอกคอขาวคลอเคลียใบหน้าหวานจนรู้สึกสยิว..

มือเรียวแกะกระดุมกางเกงขาสั้นของคนใต้ร่างแล้วถอดออกไปจนท่อนล่างเปลือยเปล่า จับสองขาขึ้นพาดบ่าอย่างที่พูดแล้วแทรกตัวเข้าอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้าง มือเรียวเลิกเสื้อยืดขึ้นอีกครั้งจนเม็ดลูกกวาดสีสวยระเรื่อเผยสู่สายตา.. ปลายลิ้นร้อนเขี่ยวนลงลิ้นระรัวจนกายเล็กบิดเร้าไปด้วยความเสียวซ่าน

“อือ..อ๊ะ..อ๊ะ” ท่อนขาเล็กเสียดสีหัวไหล่ของโอเซฮุนไปมาเมื่อไม่รู้จะระบายความกระสันออกไปทางไหน .. ช่างยั่วจริงๆ.. ริมฝีปากร้อนครอบครองยอดอกสีสวยดูดดุนจนเกิดเสียง กายเล็กแอ่นรับโดยไม่รู้ตัวเมื่อสติมันกำลังกระเจิดกระเจิง ร่างกายโอนอ่อนไปตามสัญชาตญาณดิบที่กำลังถูกปลุกปั่นอย่างร้อนแรง..

นิ้วเรียวสอดเข้าไปในช่องทางคับแคบรวดเดียวสองนิ้ว ทำให้ร่างเล็กร้องออกมาด้วยความเจ็บที่ถูกรุกราน นิ้วชักเข้าออกเพื่อปรับช่องทางให้คุ้นชิน ในขณะที่กดริมฝีปากลงบนแก้มนุ่มราวกับปลอบประโลม.. กดจูบมาตามโครงหน้าเล็กและงับติ่งหูแผ่วเบาจนคนถูกกระทำกลั้นเสียงไว้ไม่อยู่

“อือ.. แฮ่ก..” เสียงหอบหายใจแผ่วเป่ารดข้างหูของโอเซฮุน ตั้งใจจะยั่วกันจริงๆใช่มั้ย.. นิ้วเรียวยังคงสอดใส่เข้าออกอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งช่องทางขมิบตอดรัดเขาถี่รัว ร่างเล็กนอนหอบหายใจถี่ดวงตากลมใส่มีหยาดน้ำคลอปรือปรอยลงด้วยแรงอารมณ์ โอเซฮุนผละออกมาจากซอกคอหอม หยุดจ้องมองใบหน้าหวานที่กำลังเร้าอารมณ์อยู่ในขณะนี้ บ้าเอ้ย.. แค่มองหน้าก็อยากสอดใส่เข้าไปจะตายอยู่แล้ว!

“อยากจูบว่ะ”

“ไหนคุณบอกจะไม่จูบผมไง..” เสียงใสเอ่ยแผ่ว หากแต่ร่างสูงก็จุดยิ้มมุมปากขึ้นมา..

“แลบลิ้นออกมา”

“ฮะ?..”

“เร็วสิ” บอกอย่างเอาแต่ใจ ใบหน้าหวานมีท่าทีงุนงงหากแต่ก็ยอมส่งลิ้นของตัวเองออกมา ไม่รอช้าริมฝีปากเรียวตรงเข้าดูดดุนปลายลิ้นเล็กแล้วส่งลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันภายนอกจนลู่หานหลับตาปี๋ คนบ้า.. ไม่ให้จูบก็มาดูดลิ้นกัน พยายามจริงๆ..

            มือเรียวลูบผมนุ่มพร้อมๆกับบดจูบฝากรอยไปทั่วผิวเนื้อขาว ดูดดุนแรงๆหนึ่งทีตรงซอกคอจนขึ้นสีแดงช้ำเห็นได้ชัดให้ไอ้จุนมยอนมันรู้ว่าของใครเป็นของใคร ร่างเล็กนอนนิ่งด้วยเพราะแอลกอฮอล์ทำให้หัวลู่หานมึนตึงไปหมด แต่มันก็ถูกปลุกปั่นไปมาอยู่อย่างนี้จนกายบางโอนอ่อนไปตามความเร่าร้อนพี่อีกฝ่ายมอบให้ เหมือนร่างกายกำลังอยู่บนไฟร้อน..

“บ้าเอ้ย อย่าให้ใครทำแบบนี้กับเธอนะ หอมแก้มก็ห้าม แตะเนื้อต้องตัวก็ห้าม ฉันไปยิงหัวมันทิ้งจริงๆแน่” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาด้วยความเอาแต่ใจ นิ้วเรียวชักเข้าออกช่องทางถี่รัวจนกายเล็กบิดไปมาด้วยความเสียวซ่านจนร่างแทบจะสลาย เรียวขาเสียดสีกับแผ่นหลังกว้างไปมา มือเล็กขยุ้มผมสีควันบุหรี่ที่กำลังก้มๆเงยๆฝากรอยไว้ทั่วผิวเนื้อขาว แกนกายเล็กชูชันด้วยแรงกามารมณ์หากแต่ก็ยังไม่ถึงจุดสูงสุดเสียที..

“ฮะ อ๊า อ๊า.. คุณ.. ไม่เอาแล้ว ไม่เอา.. นิ้ว”

เสียงทุ้มหัวเราะในลำคออย่างชอบใจ อันที่จริงตัวเขาเองก็แทบไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เซฮุนถอนนิ้วออกจากช่องทางที่ตอนนี้เปียกชุ่มไปหมด ปลดกระดุมกางเกงลงค้างไว้ที่ข้อพับ ดึงส่วนแข็งขืนที่กำลังปวดหนึบออกมาจ่อที่ปากทาง ถูไถส่วนหัวกับช่องทางเล็กแล้วค่อยๆดันเข้าไป เขาไม่ชอบการสอดใส่แบบค่อยเป็นค่อยไปเพราะมันช้าไม่ทันใจ ถึงมันจะเจ็บแต่เขาก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว ปกติมันจะเป็นแบบนั้น แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป.. เขาอยากจะค่อยเป็นค่อยไป.. เพราะคนที่เขากำลังจะมีเซ็กซ์ด้วย.. คือลู่หาน

ทั้งๆที่ยามแรกไม่เคยสนใจ..

“อ่า.. รัดแรงว่ะ” โอเซฮุนสูดปากด้วยความเสียวกระสันเมื่อช่องทางที่เขากำลังดันเข้าไปตอดรัดถี่รัวจนอยากจะกระแทกเข้าไปแรงๆเดี๋ยวนั้น

เสียงใสครางระงมคละเคล้ากับเสียงหอบหายใจของโอเซฮุน จนกระทั่งแกนกายสอดเข้าไปจนสุด สะโพกสอบขยับถี่ขึ้นด้วยแรงอารมณ์ที่มันกำลังตีตื้นขึ้นมาจนทนไม่ไหว ในตอนนี้ต่างฝ่ายต่างไม่สนใจแล้วว่าจะเจ็บหรือไม่เจ็บ เพราะความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลมันถูกกลบด้วยแรงอารมณ์จนฉุดรั้งไว้ไม่อยู่ ขาเล็กอ้าออกกว้างอย่างลืมตัว โอเซฮุนโถมตัวโอบรัดร่างเล็กๆของลู่หานไว้แนบแน่นจนผิวเนื้อเสียดสีกันไปมา ริมฝีปากบดจูบไปทั่วผิวกายหอมหวานอย่างหื่นกระหาย

“อ๊ะ..อ๊ะ..อ๊ะ” เสียงหวานครางตามแรงที่ถูกกระแทกกระทั้นเข้ามาไม่หยุด รสรักที่อีกฝ่ายมอบให้มันร้อนแรงจนแทบจะหลอมละลาย.. โอเซฮุนเขย่าสะโพกไม่ยั้ง กายเล็กแอ่นสะโพกรับความต้องการของอีกฝ่าย มือเล็กกำจิกผ้าปูที่นอนจนข้อนิ้วซีด อีกมือขยุ้มเส้นผมสีควันบุหรี่ที่ซุกหอบหายใจถี่อยู่ตรงซอกคอของเขา เสียงหวานครางลั่นห้องเมื่อความเร่าร้อนมันแพร่กระจายไปทั่วทั้งร่างอย่างห้ามไม่อยู่

“คุณ..เซ..ฮ..อ๊ะ..อ๊า” 

“หืม?”

ยัยลูกคนใช้กำลังจะครางชื่อเขางั้นหรือ..

เซฮุนขยับจังหวะถี่ขึ้นไปอีกเพื่อรอฟังเสียงหวานหลุดครางออกมาให้เขาได้ยินอีกครั้ง  แต่ยิ่งเซฮุนเพิ่มแรงเข้าไปมากเท่าไหร่ เสียงหวานก็ยิ่งครางเสียงดังมากขึ้นเท่านั้น ไม่มีวี่แววว่าจะเรียกชื่อเขาออกมาอีกรอบ.. 

ราวกับที่เขาได้ยินเป็นเพียงแค่หูฝาดไป..

โอเซฮุนจิ๊ปากอย่างขัดใจ หากแต่คงเป็นความดื้อรั้นที่ทำให้เขายิ่งอยากเอาชนะอยู่วันยังค่ำ ยิ่งดื้อก็ยิ่งเร้าอารมณ์.. เซฮุนอุ้มร่างของลู่หานทั้งที่ส่วนล่างยังคงเชื่อมกันอยู่เข้าไปในห้องน้ำ วางร่างเล็กลงบนเคาท์เตอร์อ่างล้างหน้าแล้วกระแทกกายเข้าไปอย่างต่อเนื่อง เสียงหวานแหบพร่าเอ่ยถามกระท่อนกระแท่น

“ทำไมมาทำในนี้ล่ะ..”

“ปล่อยบนเตียงเดี๋ยวจะเปื้อน อยากให้คนอื่นรู้นักหรือไง” พูดตอบพร้อมทั้งกดจูบลงบนแก้มนุ่ม สูดดมกลิ่นกายหอมหวานอย่างหลงใหล

“ปกติคุณก็ไม่เห็นสนใจนี่”

“อยากกลับไปทำบนเตียงมั้ยล่ะ”

“มะ..ไม่ เดี๋ยวพี่คยองซูรู้..”

“แล้วจะเถียงทำไมหื้ม”

มือเรียวจับขาของลู่หานแยกออกกว้างแล้วกระแทกความต้องการเข้าไปจนกายเล็กกระตุกด้วยความเสียวซ่าน แขนบางโอบรอบลำคอแกร่งเพื่อหาที่ยึด มืออีกข้างเลื่อนลงกอบกุมแกนกายร้อนของตัวเองที่รอการปลดปล่อยมานานแล้ว..

“อ๊ะ..อ๊า คุณ ผมใกล้แล้ว..อ๊า..”

สะโพกขยับถี่รุนแรงจนสองร่างสั่นคลอนไปกับแรงอารมณ์ที่กำลังพุ่งพล่านจนฉุดรั้งไม่อยู่ เสียงครางระงมปนเสียงหอบหายใจถี่ดังก้องไปทั่วห้องน้ำ มือเล็กขยับระรัวให้ตัวเองถึงจุดสูงสุด ไม่นานน้ำรักอุ่นสีขาวก็ถูกปลดปล่อยออกมาเลอะเต็มหน้าท้องของโอเซฮุน เสียงขบกรามดังและจังหวะสะโพกถี่รัวทำให้ลู่หานร้องครางออกมาถึงแม้ว่าตัวเองจะปลดปล่อยไปแล้วก็ตาม ร่างสูงกระตุกเกร็งพร้อมกับน้ำสีขาวขุ่นถูกฉีดเข้าไปในช่องทางที่ตอดรัด ขยับเข้าออกเนิบนาบเพื่อให้ปลดปล่อยออกมาจนหมด..

ใบหน้าเล็กเกยอยู่บนไหล่กว้างด้วยความเหนื่อยหอบ ดวงตากลมคลอไปด้วยหยาดน้ำใสจากการปลดปล่อยอารมณ์เมื่อครู่ มือเรียวถอนแกนกายที่ยุบตัวลงออกมาจากช่องทางจนร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อย หยาดน้ำสีขาวขุ่นไหลย้อนออกมาอาบต้นขาขาว..

“อยากจูบว่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบข้างหู

“...”

“คราวนี้อยากจูบจริงๆ”

“...”

“จะพยายามไม่ทำให้เจ็บแล้วกัน”

มือเรียวประคองท้ายทอยแล้วกดจูบลงไปแนบแน่น พยายามเบี่ยงไม่ให้โดนแผล ก็แค่อยากจูบ..

“คุณมันบ้า”

“ได้กันเสร็จก็มาด่ากันงี้เลยหรอ”

“ผมเจ็บอยู่คุณก็ยังเอาแต่ใจ..”

“เดี๋ยวไถ่โทษด้วยการอาบน้ำให้ก็แล้วกัน”

นิ้วเรียวสอดเข้าไปในช่องทางคับแคบอีกครั้งแล้วหมุนควงเอาน้ำรักข้นๆออกมา ร่างเล็กสะดุ้งแล้วใช้มือดันไหล่อีกฝ่ายให้ถอยออกไป เสียงหวานแหบพร่าจนนึกว่าไม่สบาย.. สงสัยครางเสียงดังไปหน่อย..

“อ๊ะ..อื้ออ.. คุณ! ผมไม่เอารอบสองนะ”

“แค่จะเอาออกให้ ชอบให้ลูกของฉันอยู่ในตัวเธอนานๆหรือไง ระวังท้องนะ”

“ผมไม่มีมดลูกซะหน่อย!!” เสียงแหบๆโวยวายข้างหู โอเซฮุนหัวเราะอย่างขำๆแล้วถอนนิ้วออก อุ้มคนตัวเล็กยัดอ่างน้ำเปิดฝักบัวใส่ลู่หานจนเปียกไปหมดตั้งแต่หัวจรดหลังตีน แกล้งกันอีกแล้ว..

“คุณมันโคตรบ้า ยะ.. อย่าเข้ามานะ!!”

หลังจากสู้รบกันในห้องน้ำเสร็จจนลู่หานแทบจะไข้ขึ้นอีกรอบ เขาเคยบอกแล้วว่าสู้รบกับโอเซฮุนมันเหนื่อยกว่าวิ่งรอบสนามเป็นร้อยๆรอบเสียอีก.. ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับลู่หานที่เดินเอื่อยๆตามออกมา เซฮุนทิ้งตัวนอนลงบนเตียงนุ่ม ส่วนลู่หานค่อยๆนั่งลงบนเตียงข้างๆกันอย่างเบาที่สุดเพราะปวดเอวไปหมดเลย ..

“มานอนด้วยกันสิ นอนแยกทำไม”

“นอนแยกบ้างเถอะคุณ เตียงมีตั้งสองเตียง เดี๋ยวพี่คยองซูก็กลับมาแล้ว”

ลู่หานเดินไปปลดล็อกประตูห้องพร้อมกับเดินหาวเข้ามาล้มตัวลงนอน เมาก็ยังไม่สร่างดี.. แถมยังต้องมาเจอศึกหนักอีก.. เหนื่อยชะมัดเลย..

มือเล็กรูดเชือกหมวกเสื้อฮูทจนแนบติดหัวคล้ายตัวดักแด้ ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มจนเหลือแต่แพขนตาหนาที่ปิดลงมาแนบแก้มใส ด้วยความเหนื่อยล้าทำให้รองประธานนักเรียนคนเก่งหลับปุ๋ยไปเลยเมื่อหัวถึงหมอน โอเซฮุนพลิกตัวกลับมาหวังจะอ้อนให้คนดื้อยอมมานอนเตียงเดียวกับเขา แต่เพียงแค่เห็นเสี้ยวหน้ายามหลับของคนตัวเล็กก็ไม่กล้าแม้แต่จะปลุก ร่างสูงสบถคำหยาบออกมาอย่างเซ็งๆ

เออ แค่นอนมองหน้าก็ได้..

------------------------------------------------------------------------------------------