“เธอต้องใช้หนี้ให้ฉันแค่คนเดียว! เข้าใจมั้ยยัยลูกคนใช้”
จูบหนักๆเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งเมื่อร่างเล็กเริ่มพยศเขาอีกรอบ
ตั้งใจว่าจะไม่รุนแรง แต่ก็ช่วยไม่ได้เพราะยัยลูกคนใช้ทำตัวเองทั้งนั้น หึ..
ดิ้นเข้าเยอะๆสิ ด่าเขาให้เยอะๆสิ สุดท้ายก็ต้องตายเพราะการกระทำของตัวเอง
“ยะ อย่า!!” เสียงใสร้องอย่างตกใจเมื่อชุดนักเรียนถูกดึงทึ้งออกจากร่างอย่างไม่ปราณี
เสียงสะอื้นไห้กับเสียงฉีกขาดของเสื้อผ้าดังปะปนกันจนกระทั่งร่างเล็กเปลือยเปล่า..
ผิวเนื้อขาวใสขึ้นรอยแดงจากการเสียดสีของเนื้อผ้า
หากแต่มันกลับดูยั่วยวนในสายตาของอีกฝ่าย..
“ถอดเสื้อผ้าให้ฉันสิ”
ดวงตากลมใสเบิกกว้างเมื่อได้รับคำสั่ง เสียงทุ้มโน้มกระซิบข้างหูราวกับจะออดอ้อน
แต่ลู่หานรู้ดีว่ามันคือถ้อยคำที่แฝงไปด้วยพิษร้ายมากมายขนาดไหน มือเล็กดึงผ้าห่มให้ปกปิดร่างของตัวเองไว้
กัดริมฝีปากแน่นเพื่อบังคับสติและกลั้นหยดน้ำตาที่กำลังจะไหลหยดลงมา..
“ฉันสั่งอะไรไม่ได้ยินหรือไง!!” เมื่อเห็นร่างเล็กยังคงนิ่งไม่ยอมทำตามคำสั่ง
มือเรียวเลื่อนเข้าไปในผ้าห่มแล้วกอบกุมส่วนอ่อนไหวของร่างเล็กจนกายบิดเร้าไปตามแรงที่โดนปลุกปั่น
ตากลมหลับปี๋กัดริมฝีปากแน่นกลั้นเสียงน่าอายที่กำลังจะหลุดออกมา มือเล็กจับแขนของโอเซฮุนไว้เพื่อหยุดการกระทำพร้อมกับเอ่ยบอกเสียงสั่น
“คะ..คุณ
หยุด!! โอเคผมจะถอดเสื้อผ้าให้คุณ..”
ดวงตากลมเปิดขึ้นเมื่อมือร้ายนั้นหยุดการกระทำวาบหวาม
ตากวางมีน้ำใสคลอหน่วยอ่อนหวานจากการปลุกปั่นเมื่อครู่
ร่างเล็กขยับตัวขึ้นนั่งโดยที่มีผ้าห่มปกปิดส่วนน่าอายเอาไว้อยู่ โอเซฮุนขยับตัวขึ้นคร่อมบนตักลู่หานให้จัดการกับเสื้อผ้าเขาได้ถนัด
ดวงตาเรียวคมจ้องมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้มันหวานขึ้นเป็นเท่าตัวไม่วางตา..
มือเล็กสั่นเอื้อมแตะกระดุมเสื้อเชิ้ตแล้วค่อยๆปลดมันลงทีละเม็ด..
ผิวขาวดุจหิมะสะท้อนกับแสงไฟภายในห้องค่อยๆเผยสู่สายตาของลู่หานทีละนิด
มัดกล้ามเนื้อที่ไม่ได้มีมากแต่ก็ไม่ได้ผอมแห้งอย่างที่คิดซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตนักเรียนที่ลู่หานกำลังค่อยๆปลดมันออก
ดวงตากลมปิดลงอีกครั้งเมื่อพบว่าตัวเองไม่สามารถทนมองมันได้อีกต่อไป.. แก้มใสขึ้นสีแดงจนลามไปถึงใบหูเล็ก..
โอเซฮุนหัวเราะหึเมื่อกระดุมเม็ดสุดท้ายถูกปลดออกโดยมือสะเปะสะปะเพราะเจ้าตัวหลับตา
มือเรียวคว้าคอของลู่หานให้เงยขึ้นมาแล้วบดจูบลงไปอย่างร้อนแรง
มือเล็กทุบไหล่กว้างอย่างตกใจที่อยู่ๆก็โดนรุกด้วยจูบแบบนี้
“ถ้าหลับตา..
จะโดนจูบ”
เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบข้างใบหูเมื่อถอนจูบออก..
ลู่หานไม่ใช่คนที่จะยอมให้ถูกบังคับได้ง่ายๆถ้าเหตุผลมันไม่สมเหตุสมผลกันมากพอ
แต่นี่ลู่หานกลับขัดขืนอะไรไม่ได้เลย.. ถ้าขัดขืนก็ถูกลงโทษ ถ้าดิ้นหนีก็ถูกคนใจร้ายกระทำรุนแรง
ลู่หานจะทำอะไรได้..
เมื่อเสื้อเชิ้ตหลุดออกจากร่างโปร่ง
มือเล็กก็เลื่อนลงปลดกระดุมกางเกงของอีกฝ่ายแล้วรูดซิปลงอย่างรวดเร็ว
“รีบหรอ..”
“รีบทำให้มันจบๆต่างหาก”
“หึ..”
“คุณขยับหน่อยสิมันดึงขากางเกงออกไม่ได้”
เสียงใสเอ่ยด้วยใบหน้ายุ่งเมื่อร่างสูงนั่งคร่อมตักตัวเองอยู่จนไม่สามารถถอดกางเกงสแลกสีเทาของโรงเรียนฮันแทออกไปได้
ดวงตากลมโตช้อนมองใบหน้าหล่อราวกับเทพบุตรที่จ้องมองมาอยู่ก่อนแล้วก็ต้องรีบเบือนหน้าหนี
.. นี่โอเซฮุนมองเขาด้วยสายตาแบบนี้มาตลอดเลยหรือ..
มันรู้สึก ..
ประหม่าอีกแล้ว..
“ค้างมันไว้อย่างนั้นแหละ”
กดจูบลงบนแก้มนิ่มราวกับให้รางวัลคนเก่ง
มือเรียวดึงผ้าห่มที่ปกปิดกายบางเอาไว้จนร่างเล็กสะดุ้งถดตัวหนี
หนีบเรียวขาของตัวเองเข้าหากันเพื่อปกปิดส่วนน่าอายเอาไว้
ความตื่นกลัวมันแล่นเข้ามาในหัวสมองอีกครั้งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้..
มือเรียวจับขาของร่างเล็กแยกออกจากกันพร้อมกับโน้มตัวก้มลงดูดดุนส่วนอ่อนไหวของอีกฝ่ายไว้ในโพรงปาก..
การกระทำร้อนแรงและมีชั้นเชิงทำให้ร่างเล็กบิดเกร็งตัวเมื่อได้รับการปรนเปรอแบบใหม่
เหมือนถูกเหวี่ยงขึ้นไปบนฟ้า..
“อ๊ะ! คุณยะ..อ่ะ..” มือเล็กกำจิกผ้าปูที่นอนแน่น
โอเซฮุนไม่เคยปราณีเขาไม่ว่าจะในเรื่องใด
กลุ่มผมสีควันบุหรี่ขยับขึ้นลงอยู่ตรงหน้าขาของลู่หาน ดวงตากลมไม่กล้าแม้แต่จะมองลงไปด้านล่าง
ได้แต่ใช้มืออีกข้างดันไหล่ของอีกฝ่ายให้หยุดการกระทำเร่าร้อนนี้ มันทรมาน..
นิ้วเรียวยาวสอดเข้าไปในช่องทางคับแน่นในขณะที่ยังปรนเปรอส่วนนั้นอยู่ไม่ห่าง
รู้สึกถึงแรงจิกบริเวณหัวไหล่แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
เสียงหอบหายใจของร่างเล็กดังแผ่วสะกดกลั้นอารมณ์และความเจ็บปวดที่ถูกรุกรานจากช่องทางด้านหลัง
“คุณ
จะ..เจ็บ หยุด อ๊าา!”
ความสนใจของลู่หานถูกเบนไปที่สัมผัสเร่าร้อนที่ขยับเร็วรัวจากทางด้านหน้า ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเมื่อใกล้ถึงจุดสูงสุดของห้วงอารมณ์
เรียวขาขยับเสียดสีกับผ้าปูที่นอนไปมา กัดหลังมือของตัวเองไว้เพื่อกลั้นเสียงน่าอายที่พร้อมจะหลุดออกมาได้ทุกเมื่อ
ไม่นานหยาดน้ำสีขาวขุ่นก็ถูกปลดปล่อยเข้าไปในโพรงปากของร่างสูง..
ดวงตาใสปรือลงเมื่อได้รับการปลดปล่อย
หอบหายใจหนักๆเข้าปอดเพื่อชดเชยลมหายใจที่ติดขัดก่อนหน้านี้
โอเซฮุนหยัดตัวขึ้นแล้วประกบริมฝีปากลงบนกลีบปากเล็กบวมแดงที่อ้าเผยอ ป้อนน้ำรักอุ่นๆเข้าไปในโพรงปากอีกฝ่าย
รสชาติคาวคละคลุ้งไปทั่วแต่ไม่นานมันก็ถูกแทนที่ด้วยความเร่าร้อน . .
นิ้วเรียวเพิ่มจำนวนจากสองเป็นสาม
แทรกกายเข้าไปตรงกลางแล้วจับขาเล็กให้เกี่ยวรอบเอวเขาไว้ ดึงกางเกงบอกเซอร์และชั้นในลง
รูดแกนกายร้อนของตัวเองที่พร้อมใช้งานตั้งแต่คนตัวเล็กปลดกระดุมแล้วคลำสะเปะสะปะไปทั่วตัวเขา..
ไม่ได้ตั้งใจ แต่มันกลับยั่วยวน..
เซฮุนผละริมฝีปากออกมาจากกลีบปากอ่อนหวานที่ยิ่งจูบก็ยิ่งไม่อยากจะถอนออกมาซักเท่าไหร่..
กดจูบลงบนแก้มนิ่มๆหนึ่งที ไม่รู้ทำไมเขาถึงชอบกดจูบลงบนส่วนนี้นัก.. อาจจะเป็นเพราะห้ามใจตัวเองไม่ได้เมื่อมันขึ้นสีแดงน่ารักล่ะมั้ง..
จมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆเฉพาะตัวของลู่หาน
จับแกนกายส่วนหัวถูไถกับช่องทางจนได้ยินเสียงอือเบาๆออกมาจากลำคอร่างเล็ก..
ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มร้ายแล้วเริ่มดันส่วนหัวเข้าไปและดันเข้าไปจนสุดความยาวรวดเดียว
จะได้เจ็บทีเดียว..
“อ๊ะ!!” ร่างเล็กสะดุ้งเมื่อแกนกายร้อนเข้ามาด้านในรวดเดียวจนรู้สึกจุกระคนเสียวซ่าน
แขนแกร่งโอบรัดร่างของลู่หานจนผิวเนื้อสัมผัสกัน สะโพกสอบขยับเข้าออกเพื่อขยายช่องทางที่กำลังตอดรัดเขาถี่รัว
หน้าท้องเสียดสีกันไปมาและเสียงหอบหายใจกระเส่าเป่ารดข้างหูกันและกัน..
“คุณ..เบาๆ อ๊ะ! ผมเจ็บ..” เสียงใสเอ่ยบอกด้วยใบหน้าเหยเก ถึงจะไม่มีเลือดเหมือนคราวที่แล้วแต่มันยังคงคับแน่นอยู่ดี..
อีกทั้งแกนกายของอีกคนใช่น้อยๆเสียเมื่อไหร่..
“เดี๋ยวก็หาย”
สะโพกสอบขยับถี่ขึ้น
ขาเล็กของลู่หานหนีบเกี่ยวเอวของร่างสูงไว้แน่นเมื่อความเสียวซ่านแล่นปราดเข้ามาอย่างหนักหน่วง
มือบางข้างหนึ่งกำจิกผ้าปูที่นอนแน่น ส่วนอีกข้างจิกลงบนแผ่นหลังกว้างและกำลังจะฝากรอยไว้หากไม่มีมือเรียวมาหยุดมันไว้เสียก่อน
“อย่าข่วนหลังฉัน
ตอนอาบน้ำมันแสบ จิกผมฉันไว้”
มือเรียวจับมือเล็กให้ขยุ้มที่ผมสีควันบุหรี่นุ่มมือของเขา คราวที่แล้วยัยลูกแมวนี่ฝากรอยไว้ที่แผ่นหลังเขาเต็มไปหมด
ลู่หานจิกทึ้งมันอย่างรุนแรงตามแรงอารมณ์ที่อีกฝ่ายสร้างขึ้น
โอเซฮุนไม่สนใจว่ามันจะเจ็บหรือไม่เจ็บ เพราะตอนนี้ความสนใจของเขาอยู่ที่ช่องทางตอดรัดแน่นจนแทบจะเสร็จเดี๋ยวนั้นกับกลิ่นหอมๆของซอกคอน้องบัดดี้คนใหม่..
“อ๊า!!.. อะ คุณมัน..แรงไป ฮึก..”
“ชอบแรงกว่านี้อีกหรอ”
“ไม่ใช่.. อ๊า!!” เสียงหัวเตียงกระทบผนังดังกึกๆบ่งบอกได้ดีว่าคนด้านบนขยับกระแทกกายรุนแรงมากเพียงใด
ร่างเล็กเกร็งตัวเมื่อความเสียวซ่านที่อีกฝ่ายมอบให้มันแทบจะทำให้ร่างกายแตกเป็นเสี่ยงๆ
มันทรมานแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันสุขสม..
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากกองเสื้อผ้าที่หล่นกระจายอยู่บนพื้น
มันไม่ใช่เสียงริงโทนของลู่หาน.. โอเซฮุนจิ๊ปากอย่างขัดใจเมื่อมีสิ่งรบกวน
หากแต่เขาก็ไม่ได้สนใจมันเพราะพอจะรู้ว่าคนที่โทรมาหาเขาเวลานี้ไม่ไอ้จงอินก็ไอ้จื่อเทา..
“คะ..คุณไม่รับโทรศัพท์หรอ”
“ปล่อยไว้งั้นแหละเดี๋ยวก็ดับ”
แล้วก็เป็นอย่างที่เสียงทุ้มว่า
จงอินรู้ว่าถ้าเพื่อนเขาไม่รับภายในห้าตู๊ดให้รู้ไว้เลยว่าไม่อยากจะรับและไม่ต้องโทรหาอีก
โอเซฮุนกระแทกกายเข้าไปในร่างเล็กต่อราวกับลืมไปแล้วว่าถูกขัดจังหวะก่อนหน้า
ดวงตากลมอ่อนหวานมีหยาดน้ำใสคลอหน่วยบ่งบอกถึงแรงอารมณ์ที่กำลังไต่ระดับขึ้นอีกครั้ง
ริมฝีปากร้อนกดจูบลงบนแก้มนิ่มแล้วก้มลงเลียวนรอบไหปลาร้า
ฝากรอยจูบประปรายไปทั่วแสดงความเป็นเจ้าของชัดเจน ดูดดุนเม็ดลูกกวาดสีหวานจนร่างเล็กกระตุกเมื่อถูกเร้าในส่วนอ่อนไหว
เสียงครางหวานกับเสียงหอบหายใจทุ้มต่ำปะปนกันไปทั่วห้องกว้าง อากาศด้านนอกที่เริ่มเย็นลงและเริ่มมีเกล็ดหิมะสีขาวตกลงมาปรอยปรายแตกต่างกันสิ้นเชิงกับอุณหภูมิร้อนภายในห้องของคุณชายตระกูลโอแห่งนี้
“อ๊ะ!!..อา.. คุณ ผมไม่ไหวแล้ว”
“แปปนึง อ่า..”
ใบหน้าหวานเชิดขึ้นพร้อมกับกระตุกเกร็งปลดปล่อยน้ำรักออกมาเลอะเต็มหน้าท้องของอีกฝ่าย
ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงความอุ่นร้อนพุ่งเข้ามาในช่องทาง..
กลีบปากร้อนถูกดูดดึงเข้าหากันราวกับแม่เหล็กต่างขั้ว..
ลู่หานใช้หนี้จนหมดตัวแบบนี้มันคุ้มรึเปล่านะ..
ทดเวลาหายใจได้ไม่นาน
มือเรียวจับพลิกร่างเล็กให้นอนคว่ำพร้อมกับดึงสะโพกให้แอ่นรับความปรารถนาจากตัวเขา
ตากวางเบิกกว้างอย่างตกใจพร้อมกับจับขอบเตียงแน่นเมื่ออีกฝ่ายเริ่มขยับสะโพก..
“คุณพอแล้วผมเหนื่อย”
.
.
“ผมบอกให้พอ!!!!”
คิดว่าคนอย่างโอเซฮุนจะสนใจงั้นหรือ..
----------------------------------------------------------------------------------------------
โอเซฮุนไม่เคยคิดมาก่อนว่าหลังจากมีเซ็กซ์แล้วตื่นขึ้นมาจะมีอารมณ์มานั่งพิจารณาใบหน้าคู่นอนเหมือนคนบ้าแบบนี้..
ใช่.. เขาแม่งโคตรบ้าเลยแหละ
ปกติก็จะแยกย้ายทางใครทางมัน
ไม่ก็เป็นเขาที่แยกตัวออกมาก่อน มันก็แค่วันไนท์สแตนด์ ไม่จำเป็นต้องสนใจ
แค่ให้เงิน พวกนั้นก็ไม่มาเรียกร้องอะไรจากเขาอีก เว้นเสียแต่พวกไม่เจียมตัว ..
มือเรียวเท้าหัวกับหมอนใบนุ่ม
ดวงตาคมกวาดมองใบหน้าหวานทำหลับตาพริ้มตะแคงข้างหันหน้ามาทางเขา..
ขนตาแพหนายาวแนบลงกับแก้มเนียน จมูกรั้นน่ารักกับริมฝีปากสีแดงที่เบะนิดๆเวลานอน
ลูกแมวชัดๆ..
แล้วเขาเป็นบ้าอะไรถึงได้ตื่นมานอนจ้องยัยลูกคนใช้แบบนี้ตั้งนานสองนาน..
“แค่กๆ” เสียงไอแห้งๆของลู่หานดังขึ้น
โอเซฮุนรีบทิ้งตัวลงนอนแล้วหลับตาแสร้งทำเป็นยังไม่ตื่น อา.. ให้ตาย นี่เขาทำบ้าอะไรอยู่!
“อือ..
สิบโมง..” เป็นปกติของรองประธานนักเรียนที่มักดูนาฬิกาทุกครั้งที่ตื่นนอน แต่โชคดีที่วันนี้เป็นวันเสาร์..
จึงไม่ได้ตกใจอะไรมากมายเพราะไม่มีภารกิจที่จะต้องทำ
มือเล็กดึงผ้าห่มออกจากตัวก็พบเสื้อเชิ้ตนักเรียนถูกใส่ไว้หลวมๆ
กลัดกระดุมให้เข้าที่เข้าทางแล้วยันตัวขึ้นจากผืนเตียงก็พบกับอาการเดิมคือเจ็บที่ส่วนนั้นแล่นปราดขึ้นมาถึงกระดูกสันหลัง
ดวงหน้าหวานเหยเกยับยู่ เมื่อคืนลู่หานไม่รู้ว่ามันกี่รอบเพราะสลบไปก่อน
แต่ก่อนหน้าที่จะสลบก็ .. สี่..
“ถ้าผมเป็นอะไรหนักนะผมจะเรียกคุณให้หมดตัวเลยคอยดู”
เสียงสวมใส่เสื้อผ้าและเสียงเดินเตาะแตะไร้จังหวะพร้อมกับเสียงประตูที่ปิดลง..
เสียงทุ้มหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อสะกดมันไว้ไม่อยู่
“ยัยลูกคนใช้ขี้งก..”
กลับไปเม้นหน่อยนะจ๊ะ http://writer.dek-d.com/deerhhky/story/view.php?id=1085224
หรือแท็ก #availhh
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น