Cherry boy
story : เปลี่ยนเทยให้เถื่อน
Chapter 6
{END}
คำๆเดียวที่วนเวียนอยู่ในหัวของลู่หาน
ณ ตอนนี้ก็คือ
คิดถึง
คิดถึง
แล้วก็คิดถึง..
แววตาของเขา
น้ำเสียงของเขา มันดูจริงจังและย้ำว่าที่เขาพูดมานั้นมันออกมาจากใจ
ลู่หานเองก็ไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่หรอกนะ..
โคตร..
คิดถึงเลย
“จะไม่ให้กูเข้าไปในห้องมึงหน่อยหรอ”
น้ำเสียงอ้อนวอนบวกกับแววตาเว้าวอนนั้นทำให้หัวใจดวงน้อยอ่อนยวบ
ไอ้เข้าน่ะเข้าได้..
แต่ก็ไม่มีใครรับประกันได้ว่าตุ๊ดแบ๊วจะไม่โดนตีนของเขาแสกกลางหน้านี่นา..
มือน้อยเกาะประตูแน่นพร้อมกับมองหน้าอีกคนตาปริบๆ
พลังความหล่อพุ่งเข้าชนแค่ไหนตุ๊ดก็จะยืนหยัดต่อสู้ให้ไหวค่ะ
เซฮุนพ่นลมหายใจออกมาเมื่อคนตรงหน้ายังคงมีท่าทีกลัวเขา
“นับหนึ่งถึงสาม”
“จะทำอะไร”
“หนึ่ง”
“เฮ้ย”
“สอง”
“หะ..
เหี้ยเซฮุน”
“สาม!”
“อ๊ายยยยยยยย!”
หลุดตุ๊ดก็ช่างหัวมันแล้วค่ะงานนี้
ตุ๊ดแบ๊วตกใจสุดขีดเมื่อคนตัวใหญ่ใช้พลังทั้งหมดของเขาดันประตูเข้ามาจนเขามายืนในซานริโอ้แลนด์ของลูลู่จนได้
เขาปิดประตูดังปังแล้วจับข้อมือบางๆดึงลากให้ตามเขาไป
ฝากบอกครอบครัวของลูลู่ด้วยนะคะว่าลูลู่รักมากๆ
คิตตี้ลูกแม่มะมี๊คงมีบุญเกิดมาเจอกับหนูได้เพียงเท่านี้ T_T กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด(ในใจ)
เซฮุนลากเก้าอี้ทำการบ้านของลู่หานออกมาเสียงดังครืด
จับร่างเล็กๆให้นั่งลงบนเก้าอี้ เรียกว่าเหวี่ยงให้นั่งลงบนเก้าอี้จะดีกว่า
ก้นลีบๆของตุ๊ดแบ๊วระบมหมดแล้วค่ะ เขาดึงเข็มขัดออกจากกางเกงยีนส์ของเขา
จะเอามาฟาดตุ๊ดผัวะๆให้ช้ำเลือดช้ำหนองตายหรอคะ แต่ผิดคาด.. เขาทำยิ่งกว่านั้น! เขาเอาเข็มขัดยาวๆมาจับมัดตุ๊ดแบ๊วไว้กับเก้าอี้
เอาเทียนมาลนด้วยเลยไหมคะคนเหี้ย โซ่แส้กุญแจมือกันไปเลย
ตุ๊ดขอสำลักอากาศตายแป๊บนะคะ ชิงตายก่อนโดนทารุณ..
ถามคำถามสุดแสนจะนางเอก
“มึงจะทำอะไร” ดิ้นอีกสองสามทีด้วย ขัดขืนนะคะพูดเลย
“ฆ่าตุ๊ด”
เอี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!
ปล่อยตุ๊ดนะ ปล่อยตุ๊ดออกไปปปปปปปปปปปป
เก้าอี้สั่นครูดกับพื้นไปมาเพราะคนที่นั่งอยู่ดิ้นขลุกขลักอย่างรุนแรง
เซฮุนมัดปมเข็มขัดต่างเชือกเช็คดูว่าแน่นหนาไม่หลุดแน่ๆแล้วก็ใช้มือจับไหล่คนที่ดิ้นไปมายังกับกลัวโดนฆ่า
เขย่าเบาๆเรียกสติ
“กูล้อเล่น!”
“อ้าว”
หยุดดิ้นชะงักกึกเลยค่ะ ตากลมมองใบหน้าอีกคนที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบตาปริบๆ
“ก็ถ้าไม่ทำแบบนี้ มึงจะยอมฟังกูมั้ย”
“...”
“ขนาดมองหน้ายังไม่กล้ามองเลย
จะให้คุยกันก็ต้องทำแบบนี้แหละ”
“...”
ยิ้มมุมปากนั้นทำเอาตุ๊ดน้อยไปไม่เป็น..
เซฮุนยืนขึ้นเต็มความสูงอยู่ตรงหน้าของลู่หาน กอดอกแล้วเอียงคอมองหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มที่ผ่อนความจิตตกลงไปมาก
เอาน้ำเย็นกับคำหวานเข้าลูบเพียงเท่านี้ก็ทำให้อีกคนยอมโดยง่ายแล้ว..
เขายืนจ้องหน้าคุยกับลู่หานที่โดนมัดเหมือนเป็นตัวประกันของเขา
ตอนนี้เหมือนลู่หานกำลังโดนสอบสวนเลย เอาไฟมาส่องหน้ากันนี่ใช่เลยนะคะ
“หลบหน้ากูทำไม”
“...”
“ตอบดิ คุยกันนะ”
ลู่หานทำหน้าช็อก
คนเหี้ยโหดสัดของลูลู่หายวับไปแล้ว เหลือเพียงพ่อพระเอกสุดหล่อยืนอยู่ตรงนี้..
“ก็ มึงเกลียดตุ๊ด กูก็เลยไม่อยากทำให้มึงลำบากใจ”
“มันแปลว่ากูเกลียดมึงงั้นหรอ”
“ก็มันเป็นสมการการเท่ากันไง มึงเกลียดตุ๊ด
กูเป็นตุ๊ด เพราะฉะนั้นมึงก็ต้องเกลียดกูด้วย”
“กูเกลียดตุ๊ด แต่กูไม่ได้เกลียดมึง.. มึงแค่คนเดียว”
“...”
ตุ๊ดเหมือนโดนอัปเปอร์คัตด้วยนวมหนาๆสีชมพูเลยค่ะ..
ดีใจได้มั้ยที่เป็นตุ๊ดคนเดียวในโลกที่เขาไม่เกลียด
คนบ้า..
“มึงชอบกูหรอ” เซฮุนถามด้วยรอยยิ้มมุมปากอีกครั้ง
เขาดูเจ้าเล่ห์เหลือเกินในตอนนี้
เจ้าเล่ห์กับลูกกวางน้อยตรงหน้าที่เอาแต่กัดปากตัวเองไปมาเพื่อกลั้นยิ้ม
หากแต่เมื่อลู่หานได้ยินประโยคคำถามเมื่อครู่ ตาที่โตอยู่แล้วก็ยิ่งเบิกโพลงขึ้นไปอีก
เขารู้ตั้งแต่ตอนไหน! เขาไปเอามาจากไหน!
“ปะ.. ไปรู้มาจากไหน”
“คนแถวนี้บอกมา” ก็อยู่กันสองคน คนแถวนี้ของมันจะเป็นใครที่ไหนได้อีก
“กูบอกมึงตอนไหน”
“อ่าว
เหล้าเข้าปากแล้วสติฟั่นเฟือนความจำเสื่อมไปเลยหรอวะ!” เขาตะโกนใส่หน้าตุ๊ด คนเหี้ยกลับมาแล้วฮือว์
มาว้ากในขณะที่ลูลู่โดนมัดไว้กับเก้าอี้ได้ยังไง!
“อย่าดุดิ..”
“ไม่ดุก็ได้” ยอมง่ายๆด้วยแฮะ.. สงสัยฟ้าฝนจะตก
เซฮุนเดินวนรอบๆเก้าอี้อย่างช้าๆ “หรือว่ากูต้องบอกมึงก่อน
แม่กูสอนว่าอยากได้อะไรต้องให้คนอื่นก่อน เพราะงั้น..”
ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้
ก่อนจะนั่งยองลงตรงหน้าของลู่หาน
ใช้สายตาคมๆของเขาจ้องมองดวงหน้าหวานตรงหน้าอย่างลึกซึ้ง
ลู่หานแทบจะละลายลงไปกองกับพื้นอยู่แล้ว..
“อะไร”
“กูชอบมึงนะ”
อะไรนะ..
ปะ..
เป็นไปไม่ได้ โกหกน่า..
“มึงดูดยาไอซ์มารึเปล่า บ้าป่ะเนี่ย
ชอบกูได้ไงอ่ะ!” แววตาตกใจระคนแปลกใจทำให้คนที่เค้นความกล้าสารภาพแทบตายแทบจะเอาหัวโหม่งพื้น
“พ่องดิ! กูพูดจริงๆเว้ย กูชอบมึง”
“เหี้ย..
เอาจริงดิ”
“เออ”
เซฮุนยกมือขึ้นเกาหลังคอเล็กน้อย
ทำหน้างุงิที่หลุดพูดออกไปตั้งหลายรอบ
ลู่หานสะบัดหัวไปมาไล่ความคิดตีรันพันยุ่ง
ก่อนจะจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของคนที่กำลังนั่งยองๆอยู่ตรงหน้า
ค้นหาสิ่งที่อยู่ภายในนั้นด้วยความรู้สึกของตนเอง
พลันแก้มกลมก็ร้อนขึ้นมาเมื่อพบว่าแววตาของเขานั้นจริงจังแค่ไหน..
หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักระรัว
คงไม่มีอะไรที่จะฟินไปกว่าการที่คนที่เราชอบนั้นชอบเราตอบ
ตุ๊ดแบ๊วอยากลุกขึ้นเต้นเชคอิทออฟ..
“ตอนที่มึงหายไปอ่ะ
กูรู้สึกว่าโลกแม่งโคตรไม่น่าอยู่.. กูรู้ว่าตัวเองเกลียดตุ๊ด
กูรู้ว่ากูขยะแขยงตุ๊ดแค่ไหน แต่มึงเป็นข้อยกเว้นทั้งหมดเลยเว้ยไอ้หาน
กูไม่เคยรู้สึกอยากผลักไสมึงเลย มีแต่รู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆ..”
“ไอ้บ้า...”
ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองสำคัญกับอีกคนแค่ไหน
มัวแต่คิดว่าเขาไม่สนใจ ไม่แคร์กัน
ความรู้สึกมันเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ
ไม่มีใครรู้ว่ามันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่แม้กระทั่งเจ้าตัวเองก็ตาม และลู่หานก็จะไม่ถามเซฮุนเช่นกันว่าทำไมถึงชอบตน
เพราะขนาดลู่หานเองก็ยังตอบไม่ได้เลยว่าทำไมถึงชอบเซฮุน เขาทั้งปากหมา โหดเถื่อน
แถมยังห่ามอีกต่างหาก
ก็มันชอบไปแล้วอ่ะ..
ยังต้องหาเหตุผลอะไรอีกหรอ..
ลู่หานหลบสายตาคมๆนั้นแล้วก้มลงมองพื้นกระเบื้องราวกับจะหามดหาแมลง
คำพูดต่างๆในหัวถูกดูดหายไปพร้อมๆกับความหวาดกลัว ก็นึกว่าจะมาให้ตีน ที่แท้ก็มาทำให้หัวใจพองโตเป็นลูกบอลลูน..
มือแกร่งเอื้อมไปประคองแก้มนิ่มทั้งสองข้างให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากันอีกครั้ง
หัวเราะในลำคอเมื่อเห็นหน้าอีกคนแดงเป็นลูกทับทิมเลย
“กูบอกชอบมึงแล้ว
ตามึงบอกกูมั่งดิ”
“ก็..
ไหนมึงบอกว่ากูเคยบอกไปแล้วไง จะฟังอีกทำไมล่ะ”
“อยากฟังอีกอ่ะ”
ร่างสูงค่อยๆยืดตัวโน้มเข้าไปใกล้ลู่หานทีละนิด..
“บอกกูหน่อยดิ”
ทีละนิด..
“นะครับ..”
จนกระทั่งปลายจมูกทั้งสองแตะเฉียดกันไปมา
ตุ๊ดแบ๊วอยากจะละลายเป็นกล้วยบด ใกล้มาก.. ใกล้จนเห็นทุกอย่างบนใบหน้าของเซฮุน
ลมหายใจอุ่นๆของเขาปัดผ่านไปมา ทำไมต้องมาขอฟังใกล้ขนาดนี้ด้วย หูเป็นน้ำหนวกหรอคะ
“เออ..
กูชอบมึง”
เซฮุนยิ้มออกมาจนเห็นเขี้ยวซี่เล็กๆของเขา
ลูลู่ลืมเปิดแอร์หรอคะทำไมมันร้อนขนาดนี้ อยากเอาหัวมุดซิงค์ล้างจานสุดๆเลย
ใจหนึ่งก็อาย แต่อีกใจหนึ่งก็ดีใจที่ได้บอกเขาออกไป..
“กว่าจะพูดได้นะ
อ่อยตั้งนาน”
“กูไม่ได้ใจง่ายนะเห็นป่ะ”
ยักคิ้วอย่างผู้เหนือกว่า
“อย่าใจแข็งก็แล้วกัน
เดี๋ยวกูง้อเหนื่อย”
“ง้ออะไรเล่า
นี่แมนๆเลยเห็นกล้ามป่าว”
“เหอะ
เอากระจกขนมิ้งค์มึงไปส่องดูหน้ามึงเลย”
“...”
“น่ารักจะตาย..”
ไม่รู้จะบรรยายอะไรออกมาแล้วค่ะนายแม่
บ่าวขอลาไปกระโดดแม่น้ำไนล์ กวกวกวกวกวกวก
“มึงต้องดูดไอซ์มาแน่ๆอ่ะ
เมาจนพูดอะไรไม่รู้เรื่อง..”
“ถ้ากูจะเมาอ่ะ
กูเมามึงดีกว่า ดูดแล้วน่าจะฟินกว่าเยอะเลย”
แม่ง..
ยอมแล้วค่ะ ยอมหมดทั้งตัวและหัวใจเลย
เซฮุนยิ้มออกมาอีกครั้ง
สายตาของเขาค่อยๆเลื่อนต่ำลงมายังริมฝีปากเล็กๆสีแดงอ่อนของคนตรงหน้า..
จ้องมองและก็จินตนาการมานานแล้วว่ามันจะหวานสักแค่ไหน..
เขายังคงเชื่อมั่นว่าลู่หานไม่ใช่ตุ๊ดฟรุ้งฟริ้งน่ากลัวแบบแบคฮยอน
ดังนั้นเขาถึงได้รู้สึกอยากทำอะไรมากมายกับคนตรงหน้านี้เหลือเกิน
ใบหน้าคมเอียงให้ได้องศาพอเหมาะต่อการรุกช่วงชิงกลีบกุหลาบสีแดงอ่อนตรงหน้า
ลู่หานหลับตาปี๋พร้อมกับย่นคอหนีอย่างกล้าๆกลัวๆ ไม่ใช่ว่าไม่อยากจูบกับเซฮุน..
แต่ขอเวลาตุ๊ดทำใจแป๊บนึงนะคะ ขนาดยังไม่จูบยังหัวใจเต้นแรงรัวเป็นกลองศึกขนาดนี้
แล้วถ้าจูบล่ะ.. หวังว่าเลือดกำเดาลูลู่จะไม่พุ่ง
คนตัวใหญ่เลื่อนมือข้างซ้ายลงมารั้งต้นคอไม่ให้หนี
ส่วนมือข้างขวาก็เอื้อมไปแก้ปมเข็มขัดทางด้านหลังพร้อมกับค่อยๆโถมตัวเข้าหาคนที่นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้เรื่อยๆ..
เรื่อยๆ.. จนกระทั่ง
โครม!
เก้าอี้หงายหลังจ้า..
“อ๊ะ.. เจ็บ”
เป็นเพราะว่าแขนของเซฮุนคอยโอบรอบลำตัวของลู่หานไว้อยู่
ทำให้ตอนล้มนั้นแขนของเขารับน้ำหนักเต็มๆเลยทั้งเก้าอี้ทั้งตัวลู่หาน
เป็นกังวลว่าเขาจะเจ็บหรือเปล่า แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่เลยสักนิดนะ..
“ฮ่ะๆ”
“หัวเราะอะไร
ไม่เจ็บหรอ”
“ไม่อ่ะ
แค่นี้สบาย”
ลมหายใจของเขาเป่ารดต้นคอ
ลืมไปว่าเขาเองก็ล้มมานั่งคร่อมตัวตุ๊ดแบ๊วพอดีนี่นา ท่าล่อแหลมมากค่ะตุ๊ดว่ามันไม่ค่อยจะดีแล้วนะคะท่านี้..
“จูบได้ยัง”
เขาไม่สนใจกับท่าล่อแหลมหรือแม้กระทั่งว่าเราพึ่งจะหงายหลังจากเก้าอี้เมื่อกี้นี้
ความสนใจของเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้น..
“ฮ่ะๆ”
ถึงคราวที่ลู่หานจะหัวเราะบ้าง อะไรจะจดจ่อขนาดนั้นน้า ได้จูบแน่ๆค่ะ วันนี้แหละ
ลู่หานหมุนข้อมือให้เข็มขัดที่เซฮุนพึ่งปลดปมออกเมื่อกี้ให้หลุดออกจากการพันธนาการ
ค่อยๆเลื่อนแขนขึ้นมาโอบรอบคอของเซฮุน
เขายิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจแล้วโน้มใบหน้าลงมากระซิบชิดริมฝีปาก
“เอาละนะ”
“ก็เอาดิ”
ไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกตอนนั้นว่ายังไง..
เอาเป็นว่า มันเหนือกว่าที่จินตนาการไว้เยอะเลย ทั้งอบอุ่น หวานละมุน
และแอบรุนแรงตามนิสัยของเขา..
คนเหี้ยของตุ๊ดแบ๊วโคตรฮอตเลย..
ผมนอนเกลือกกลิ้งบนเตียงคิตตี้ของลู่หานไปมา
ช่วงนี้สนิทกับคิตตี้แล้วครับ อารมณ์เลิฟมีเลิฟมายด็อก ลู่หานชอบอะไรผมก็ว่าดี
เตียงมันโคตรหอมเลย อยากนอนซุกไอ้คิตตี้ห่านี่ทั้งวัน แล้วยิ่งถ้าได้นอนกอดเจ้าของเตียงบนเตียงนี้ด้วยนะ
ผมบอกเลย.. โคตรจะฟิน
อย่าพึ่งคิดไปไกลขนาดนั้นเลย
เรายังมากสุดอยู่แค่จูบ ไม่มีอะไรเกินเลยกันทั้งนั้นแหละ 5555555555555555555555555555555555555555
(ในเลขห้ามีน้ำตาซ่อนอยู่)
นอนมองดูสองเพื่อนรักนั่งดูบอลอยู่ที่ปลายเตียงแล้วก็ได้แต่ทำหน้าเหี่ยวครับ
ลู่หานกับแบคฮยอนตัวติดกันมากจริงๆ และมารคอหอยของผมก็ไม่ใช่ใครที่ไหน
ไอ้แบคฮยอนตุ๊ดหมีพูห์นั่นแหละ
แม่งเอ๊ยขนาดล็อกห้องเอาไว้นะมันยังมีกุญแจสำรองห้องลู่หานไขเข้ามาได้อ่ะ
ยอมใจมึงมากเลยเว้ย
เขาสองคนสนิทกันมาก่อนที่ลู่หานจะเจอกับผม
แน่นอนว่าผมไม่มีสิทธิ์จะทวงอะไรเลยสักอย่างเพราะผมมาทีหลัง
แต่มันก็น่าจะรู้นะว่าลู่หานกับผมกำลังคบๆกันอยู่
ก็ปล่อยให้ลู่หานอยู่กับว่าที่สามีมันมั่งดิวะ!
ไม่ทราบว่าหวงเพื่อนหรือกวนตีน กวนตีนก็ได้ตีนนะเว้ย สัด..
“อีลู่คะ
กูว่ากูสัมผัสได้ถึงรังสีอะไรบางอย่างจากข้างหลังกู ทิ่มแทงจนแทบจะพรุนอยู่แล้วค่า
อยู่นานๆเกรงว่าจะไปขวางคอใครบางคนเข้า งั้นกูไปแล้วนะคะอีลู่ เดี๋ยวจะมาใหม่ อิ_อิ”
อิ_อิ พ่อง..
ไม่วายหันมาปิดปากหัวเราะใส่อีก
มีความสุขมากเลยดิ อย่าคิดว่ากูไม่กล้าถีบมึงนะ
ผมเบ้ปากใส่แบคฮยอนพร้อมกับแลบลิ้นแบร่ๆกอดผ้าห่มคิตตี้ของลู่หานแน่น
แม่งดิ้นเร่าๆอยู่ตรงนั้นเลย เตียงลู่หานคือวิมานของแบคฮยอนมันครับ
แต่ตอนนี้โดนผมยึดแล้ว กลับห้องไปเลยมึงอ่ะ คนเค้าจะสร้างวิมานด้วยกัน
เสียงปิดประตูราวกับเสียงสวรรค์
ตอนนี้ในซานริโอ้แลนด์เหลือแค่ผมกับลู่หานอยู่ด้วยกันสองคน..
ร่างสูงค่อยๆขยับตัวเข้าไปใกล้อีกคนที่นั่งดูบอลอยู่ปลายเตียง
ช่วงนี้ลู่หานโคตรแมนเลยครับ แมนแบบเป็นผู้ชายแท้ๆเหมือนผมเลย
ผมก็ว่าแล้วว่าทำไมถึงจับไม่ได้ว่าแม่งเป็นตุ๊ด ที่แท้มันก็แค่ชอบคิตตี้สีชมพูและขนมิ้งค์
นอกนั้นแมนทั้งแท่ง
แขนยาววาดสวมกอดอีกคนจากทางด้านหลังพร้อมกับใช้จมูกโด่งๆกับริมฝีปากหอมนู่นจูบนี่ไปเรื่อย
“อ้อนเอาอะไรเนี่ย”
เสียงหวานหัวเราะคิกพร้อมกับละสายตาจากหน้าแข้งนักฟุตบอลมามองหน้าหล่อๆของผม
ผมซบหน้าลงบนไหล่เล็กๆแล้วหอมสลับจูบไปทั่ว
“เซ็งว่ะ แฟนไม่สนใจ”
“เป็นแฟนกันตอนไหนเนี่ย”
“ก็เป็นตอนนี้แหละ
คนเค้ารู้กันทั่วมหาลัยแล้วมั้ง”
ผมทำเสียงกระเง้ากระงอด
เหมือนลู่หานจะจับน้ำเสียงผิดปกติของผมได้
“รำคาญแบคฮยอนหรอ”
“จะไปรำคาญได้ไง
เพื่อนรักของแฟนนี่”
“ประชดก็เป็นนะ”
ลู่หานมองผมด้วยหางตา จับมาจูบแม่งเลย..
เมื่อได้เริ่มก็คลอเคลียอยู่อย่างนั้นไม่รู้จบ
เกิดเสียงจุ๊บๆอยู่อย่างนั้น ทำไมตัวลู่หานมันน่ากินอย่างนี้วะ
“มันก็กวนไปงั้นแหละ
อย่าไปอะไรกับมันเลย ตุ๊ดเมนส์ไม่มาน่ะ”
ผมหัวเราะแล้วหอมแก้มลู่หานฟอดใหญ่
ช่างแม่งแล้วครับตอนนี้แบคฮยอนไม่อยู่ และฟุตบอลในจอหรือจะสู้กับคนเหี้ยอย่างกูครับ
ผมช้อนตัวลู่หานขึ้นมาวางบนเตียงก่อนจะตามลงไปคร่อมร่างบางในชุดเสื้อยืดกางเกงบอลธรรมดาๆแต่ก็มีอานุภาพทำให้ผมอยากกอดอยากจูบคนใต้ร่างได้..
ผมใช้นิ้วเกลี่ยเส้นผมที่ล้อมกรอบใบหน้าของลู่หานไปมา
นอนจ้องหน้าคุยกัน “มึงรู้ใช่มั้ยว่ากูมีความอดทนไม่มาก”
“หืม..”
“กับมึงอ่ะ”
“...”
“กูกลัวแบคฮยอนมาเห็นภาพอะไรที่มัน..”
“เหี้ยเซฮุน..
ไอ้บ้า”
ผมหัวเราะที่เห็นมันเอามือปิดหน้า
“กูพูดจริงๆนะ ทั้งเรื่องแบคฮยอน
ทั้งเรื่องที่กูไม่ค่อยมีความอดทนตอนอยู่กับมึงอ่ะ..”
“กูก็เหมือนมึงนั่นแหละ”
“...”
“กูก็มีความรู้สึกมากมายกับมึงเหมือนกันนะ”
ผมยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
หัวใจมันเต้นตึกตักและตื้นตันไปหมด
จับมืออีกฝ่ายที่กำลังปิดหน้าของตัวเองอยู่ออกไม่ให้บดบังใบหน้าหวานสวยที่กำลังแดงซ่าน
ลู่หานไม่กล้ามองหน้าผม เอาแต่ก้มงุดจนแทบจะจมหายไปกับเตียง
“งั้น.. กูไม่รอแล้วนะ”
ผมก้มลงจูบริมฝีปากบางๆนั้น
รู้สึกว่าไฟร้อนในตัวกำลังปะทุขึ้นอย่างช้าๆจนร่างกายมันร้อนไปหมด ลู่หานตอบรับสัมผัสของผมทุกอย่างอย่างน่ารัก..
มือสอดเข้าไปในเสื้อยืดตัวบางลูบไล้ผิวกายเนียนละเอียดไปทั่วทุกส่วน
พร้อมกับไล่ริมฝีปากลงมาหอมสลับจูบไปทั่วทั้งซอกคอและไหปลาร้า มือหนักๆของผมรุกสัมผัสหน้าอกพร้อมกับใช้ฟันคมกัดเบาๆไปด้วยอย่างหมั่นเขี้ยว
“อือ.. อื้อ..”
ผมปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำสองเม็ดบนของตัวเองออกแล้วก้มลงจูบหน้าท้องขาวเนียน
มือขวาจับประสานกับมือข้างซ้ายของลู่หานเอาไว้ตลอด ส่วนอีกมือของผมกำลังสอดไปด้านหลังบีบก้นของมันผ่านกางเกงบอล
เนื้อผ้าบางๆนั้นยิ่งทำให้ผมรู้สึกเหมือนกับผมได้สัมผัสผิวเนื้อนุ่มนั้นจริงๆ
ร่างสูงโน้มตัวขึ้นไปจูบกลีบปากที่เริ่มบวมแดงอีกครั้งและอีกครั้ง
ใช้ฟันขบและดึงริมฝีปากล่างเบาๆอย่างเย้าหยอก เขาเป็นคนดิบห่าม เพราะฉะนั้นการกระทำของเขามักจะแฝงบทบาทลงแรงหนักๆลงไปด้วยเช่นกัน
หากแต่ก็ทำกับคนที่อยู่ใต้ร่างรุนแรงได้ไม่มากนัก เพราะถ้าหากเขาบดขยี้ร่างกายของลู่หาน
ก็เหมือนกับบดขยี้หัวใจของตนเองไปด้วยเช่นกัน
“ไม่เกร็งนะ”
“กู..”
“เชื่อใจกูนะ
นะครับ”
ลู่หานพยักหน้าลงช้าๆ
จมูกโด่งหอมแก้มนิ่มอย่างปลอบประโลมพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบมือน้อยๆที่กำลังกำผ้าปูที่นอนลายคิตตี้แน่น
ผมไล่จูบพร้อมกับถดตัวลงมาเรื่อยๆ
ใช้ฟันงับเข้าที่ขอบกางเกงบอลของลู่หานแล้วค่อยๆดึงลงอย่างช้าๆ..
ก๊อกๆๆๆ!!!
ไอ้ซ้าดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!
ลู่หานใช้ตีนยันตัวผมออกจนตกเตียงดังโครม
ตกใจทีไรแม่งชอบตีนลั่นทุกที เจ็บตัวน่ะไม่เท่าไหร่ แต่แม่งเจ็บใจนี่สิ!! เหี้ยเอ๊ย ใครวะ ถ้าเป็นไอ้แบคฮยอนตุ๊ดหมีพูห์นะมึง จะปล้ำลู่หานโชว์แม่ง
อยากดูนักหรอ ได้มึงได้ เดี๋ยวกูจัดให้!!
“คะ.. ใครวะ” ลู่หานถามเสียงสั่นพร้อมกับดึงเสื้อยืดของตัวเองลงให้เข้าที่เข้าทาง
“เดี๋ยวกูไปดูเอง”
ถ้าเป็นตุ๊ดหัวโปกนะมึง
กูถีบออกนอกโลกแน่ๆครับ (หักมือดังกร๊อบ)
ผมเดินไปเปิดประตูด้วยเสื้อผ้าหลุดๆลุ่ยๆและหัวฟู
เอาให้แม่งรู้กันไปเลยว่ากำลังทำอะไรค้างคากันอยู่
“เซอร์ไพรซ์!”
“ไอ้ชิบหาย
เหี้ยจงอิน มึงมาได้ไงวะ!”
ผมทำหน้าตกใจที่เห็นไอ้จงอินยืนอยู่ที่หน้าห้อง ตุ๊ดหัวโปกค่อยๆโผล่หน้าออกมาจากด้านหลังของไอ้จงอินพร้อมกับชูถุงข้าวของให้ดูด้วยใบหน้าลั้นลาโคตรๆ
“ฮัลหลาววววววววว
ทำอะไรกันอยู่หรอคะ มาต้มสุกี้กินกันดีกว่า นี่กูชวนจงอินมากินด้วยนะ
กินกันหลายๆคนจะได้อร่อย อุ๊ย.. ตายจริง นี่ไม่ได้มาขัดจังหวะอะไรใช่มั้ยคะเนี่ย”
ถีบตุ๊ดจ่ายกี่บาทวะครับ..
ภาพในหัวผมตอนนี้คือกำลังอยู่บนเวทีมวยแล้วกำลังซัดตุ๊ดติดขอบสนาม
กินสุกี้พ่อมึงดิ.. อยากกินอะไรวันนี้วะ!
หลบหลังไอ้จงอินนี่สงสัยรู้ว่าผมอาจมีตีนลั่น
แบคฮยอนไม่สนใจผมแล้วดึงจงอินเข้าไปในซานริโอ้แลนด์ของลู่หาน
ผมเริ่มมั่นใจแล้วแหละว่ามันไม่ได้หวงเพื่อน มันแค่กวนตีน..
“อีลู่ขาา
ยืมครัวมึงหน่อยนะคะ ปะจงอินไปหั่นผักกัน”
“ตามสบายนะจงอิน”
ลู่หานพับผ้าห่มไปด้วยพูดตอบไปด้วยอย่างเนียนๆ
ไอ้จงอินก็เหมือนจะรู้นะครับทำสายตากรุ้มกริ่มใส่เราสองคนกันยกใหญ่
มันแอบยกนิ้วโป้งให้ผมด้วย ผมก็ยกให้มันคืนครับ นิ้วโป้งตีน..
“เหี้ยแม่ง”
ผมสบถออกมาอย่างหัวเสียพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง ลู่หานหัวเราะแล้วนั่งลงข้างๆผม
ยื่นมือมากลัดกระดุมเสื้อเชิ้ตสองเม็ดบนของผมให้เรียบร้อย
เสียงหวานกระซิบข้างหูของผม..
ทำให้อาการฮึดฮัดหัวเหวี่ยงของผมมันหายไปเป็นปลิดทิ้งเลย..
“วันหลังก็ได้
หอมึงก็ยังว่างนี่..”
[END]
#เปลี่ยนเทยให้เถื่อน
