Cherry boy story : เปลี่ยนเทยให้เถื่อน #5

Cherry boy story : เปลี่ยนเทยให้เถื่อน

Chapter: 5

            ในชีวิตนี้ลู่หานไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องมาโดนประจานความลับของตัวเองต่อหน้าคนที่ไม่อยากให้รับรู้มากมายขนาดนี้.. มันไม่ใช่เรื่องน่าอับอายอะไร แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนจะยอมรับมันได้ ลู่หานไม่เคยแคร์ ไม่เคยอายในสิ่งที่ตัวเองเป็น แต่ตอนนี้ลู่หานกำลังแคร์ทุกคนในที่ตรงนี้ เพราะคนที่ลู่หานแคร์ที่สุดเขาก็อยู่ที่ตรงนี้ด้วยเช่นกัน..

            ดวงตากลมโตแดงก่ำคลอไปด้วยหยดน้ำตา นับหนึ่งถึงร้อยย้ำๆอยู่ในใจสะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเองไม่ให้ระเบิดออกมา สองกำปั้นน้อยสั่นไปหมด..

            “ของน้อง.. หรอครับ?”

            ชายหนุ่มเสื้อช็อปถามย้ำอีกครั้งและมองลู่หานด้วยสายตาราวกับไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายวิศวะจะใช้กระเป๋าลายแบ๊วขนาดนี้ สายตาของเขา น้ำเสียงของเขาที่พูดถามมันดูเหมือนยามเหยียด..

            ไม่มีแม้แต่เสียงใดเอื้อนเอ่ยตอบคำถามออกมาเพราะก้อนสะอื้นมันจุกอยู่ที่คอ ทำได้แค่พยักหน้าลงช้าๆเป็นการตอบรับ คนรอบกายเริ่มส่งเสียงหัวเราะขำขัน พูดล้อเลียนกันสนุก

            “แม่มึงซื้อให้หรอวะ โคตรแบ๊วเลยตัวเองงงงงงง”

            “เป็นตุ๊ดก็บอกว่าเป็นตุ๊ดดิวะ”

            “คิตตี้สีชมพูมีขนมิ้งค์ด้วยนะเว้ย ไม่ธรรมดานะคร้าบบบบบบบ”

            “ตุ๊ดอย่างมึงมาเรียนวิศวะจะรอดหรอวะ ไปร้องวี๊ดว้ายตอนคุมท่อส่งน้ำมันไม่ได้นะเว้ย ฮ่าๆๆๆๆ”

            “ไอ้ตุ๊ดเอ๊ย!”

           

            มือเล็กคว้ากระเป๋าของตัวเองจากมือของพี่เสื้อช็อปแล้ววิ่งแหวกฝูงชนวิศวะมุงออกไปทันที พอแล้วกับคำพูดทำร้ายจิตใจเหล่านั้น พอแล้ว..

            วิ่งออกมาได้ไม่ไกล ลู่หานก็โดนพี่เสื้อช็อปที่กำลังนั่งก๊งเหล้ากันกรึ่มอยู่แถวๆชายหาดลากเข้ามาในวงเหล้าด้วย พวกเขามีกันอยู่สี่ห้าคน มีทั้งภาคปิโตรและภาคโยธานั่งอยู่รวมกัน ร่างเล็กที่กำลังสติหลุดถูกดึงแขนให้นั่งลงบนผืนเสื่อ

            “น้องงง ลู่.. ลู่หาว ?” เสียงยานคางไปถึงกรุงเทพเลยแม่ง..

            “ลู่หานป่าววะไอ้ควาย ฮ่าๆๆๆ”

            “เออ ฮ่าๆๆ ท่ดๆ พี่มาวววว”

            สีหน้าไม่ยินดียินร้ายอะไรของผู้มาใหม่ในวงเหล้าทำให้ทุกคนต้องช่วยปลุกอารมณ์ซึมๆนั้นหน่อย.. แก้วน้ำอำพันถูกยื่นมาตรงหน้า มือเล็กคว้าหมับแล้วกระดกเข้าปากรวดเดียวหมดทันที ทุกคนต่างพากันส่งเสียงหัวเราะชอบใจพร้อมกับชงให้แก้วต่อแก้วเรื่อยๆ เมื่อเห็นว่าน้องอยากเมาพี่ก็จัดให้

            “น้องนี่นะ เห็นหน้าติ๋มๆต้วมเตี้ยม แดกเหล้าเก่งชิบห้ายยยยยยยย” ฝ่ามือหนักตบปุๆลงบนไหล่เล็ก

            “ใจเย็นๆน้องงง พวกพี่ซื้อเหล้าเองงง จ่ายเงินเองงงงง อึก..”

            “มึงจะหวงไรกับน้องกับนุ่งวะ ดูหน้าน้องลู่หานดิ ยังกับอกหักรักคุดตุ๊ดเมิน”

            “แค่กๆ”

            สำลักเหล้าเลยเมื่อเจอคำว่าตุ๊ด เหมือนมันแสลงหูและลามไปแสลงท้องไส้จนปั่นป่วนไปหมด บางทีลู่หานก็อาจจะเครียดจนร่างกายถึงกับรวนไปเลย ตุ๊ดแล้วไงวะ.. ตุ๊ดมันรักใครไม่ได้เลยหรอ ตุ๊ดมันเรียนวิศวะไม่ได้เลยหรือไง..

            “เออเมื่อตอนเย็นๆกูเห็นน้องภาคกูออกมาจากห้องนอนเด็กปิโตรด้วยเว้ย แม่งเข้าไปทำไรห้องนอนเด็กมึงก็ไม่รู้ทั้งที่พวกมึงก็ออกไปรับน้องกันหมด”

            “อ้าวแล้วมึงถามน้องมึงยัง”

            “กูถามแล้ว แม่งบอกลืมของ ไปลืมอะไรไว้ในห้องนอนเด็กปิโตรก็ไม่รู้กูไม่ได้ถามมากเพราะกูต้องรีบเอาของไปให้ไอ้เฟรม”

            “แม่งอาจจะมีเพื่อนอยู่ปิโตรก็ได้ ไม่ต้องคิดมากหรอกมึง วิศวะจริงใจอยู่แล้ว”

            “เออ กูก็ขอให้มันเป็นงั้น”

            เสียงชนแก้วเหล้าก๊องแก๊งขึ้นมาอีกระลอก ในขณะที่ผู้ที่อายุน้อยที่สุดในวงเหล้ากำลังนั่งก้มหน้าสะอึก มือน้อยก็ยกขึ้นปาดน้ำตาไปด้วยอย่างน่าสงสาร ไม่อยากกลับเข้าไปในที่พักเลย.. ลู่หานต้องโดนล้อจนไม่มีหน้าซุกหัวนอนอยู่ในนั้นแน่ๆ แถมเพื่อนก็มีอยู่คนเดียวคือเซฮุน.. เลิกพึ่งมันไปได้เลย ลู่หานคงโดนมันกระโดดถีบติดข้างฝาเป็นแน่ ไม่ก็โดนกระโดดถีบออกไปนอกโลก โดนด่าจนบ้านบึ้ม

เขาคงโกรธที่ลู่หานหลอกเขาแบบนี้.. และคงไม่อยากจะมองหน้ากันอีกเพราะลู่หานเป็นสปีชีส์ที่เขาเกลียด..

เป็นเพราะว่าความรู้สึกที่ลู่หานมีให้เขามันมากมายเหลือเกิน ความเจ็บปวดที่กำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้มันก็มากมายตามไปด้วยเช่นกัน..

“น้องไหวป่ะเนี่ย”

“ไม่ค่อยไหวเลยพี่..”

อีกฝั่งหนึ่งของริมทะเล

“ไอ้ฮุน ไอ้ฮุน!” จงอินรีบวิ่งเข้ามาหาเพื่อนเมื่อทุกคนสลายตัวกันหมดแล้วเหลือแต่มันที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ชิบหายเอ๊ย ได้แต่หวังให้มันโง่คิดไปเองว่ากระเป๋าคิตตี้ของลู่หานนั้นแม่มันซื้อให้ พี่สาวญาติพี่น้องซื้อให้ ไม่ใช่ลู่หานตั้งใจซื้อใช้เอง

ใครมันเก็บได้วะ ภาคโยธาก็มีเกือบเจ็ดสิบคน แถมตอนเย็นๆก็ออกมากินข้าวกันหมดนี่หว่า มันจะรู้มั้ยว่ามันได้ทำชีวิตคนคนนึงป่นปี้ไปหมด แต่ช่างแม่งก่อน สนใจไอ้หล่อเถื่อนตรงหน้านี้ดีกว่า

แต่เห็นหน้ามันแล้วก็พูดอะไรไม่ออก.. จงอินทำได้แค่ยืนมองสายตาอันสับสนของมัน สักพักปากเซฮุนก็ขยับพูด

“จริงอ่อวะ”

“...”

“ไอ้หานแม่งเป็นตุ๊ดจริงอ่อวะ”

“...”

“เมื่อวานก่อนๆแม่งยังด่าคิตตี้เหี้ยๆในห้องมันให้กูฟังอยู่เลย แม่งหลอกกูหรอวะจงอิน กูโดนแม่งหลอกหรอวะ เห็นกูควายมากหรอ”

สีหน้าของมันแย่มากๆ เหมือนความรู้สึกทุกอย่างกำลังตีรวนสู้รบวุ่นวาย ทั้งผิดหวัง เสียใจ แต่มันไม่ได้โกรธ.. เพราะถ้ามันโกรธมันจะพังทุกอย่างราบเป็นหน้ากลองไปหมดแล้ว ตอนนี้มันก็แค่เสียใจ..

“ไอ้ฮุน อย่าพึ่งไปตัดสินลู่หานเค้าอยากนั้นดิวะ ใจเย็นก่อน”

“แม่งเหี้ย..”

“ไปฟังเหตุผลของลู่หานก่อ..”

“กูแม่งเหี้ย! ทำไมกูโกรธมันไม่ลงวะ ทั้งที่แม่งหลอกกูถึงขนาดนี้ ทำลายความเชื่อใจกูขนาดนี้ แต่ทำไมกูถึงยังอยากฟังมันอธิบายอะไรโง่ๆอะไรก็ได้ให้กูรู้สึกดีขึ้นมา โกหกกูก็ได้ หลอกกูต่อไปก็ได้ แค่..”

“...”

“อย่าไปไหนได้มั้ย..”

“...”

“อย่าไปจากกูได้มั้ยวะ”

“...”

จงอินอ้าปากค้าง..

เหยดเป็ด ไอ้ฮุนมันหายเกลียดตุ๊ดแล้วหรอ มันเลิกเห็นตุ๊ดเป็นสิ่งแปลกปลอมของชีวิตแล้วหรอวะ นี่ตุ๊ดเน้นๆเลยนะ ตุ๊ดที่ยอมแอ๊บแมนเพื่อให้ได้ใกล้ชิดกับมัน..

หรือว่าแม่งชอบตุ๊ดเข้าแล้ว

จงอินกลั้วหัวเราะในลำคอ เกลียดอย่างไหนก็ได้อย่างนั้นแม่งเป็นสัจธรรมค้ำจุนโลกจริงๆ

มองหน้าเซฮุนที่กำลังหงอยแดกแล้วก็สงสารมันนะ มันคงกำลังสับสนเอามากๆอยู่แหง เกลียดตุ๊ด แต่ก็ดันชอบตุ๊ด ของแบบนี้มันต้องค่อยๆคิดค่อยๆดูกันไปว่ะ ลู่หานก็น่ารักออก ไม่งั้นไอ้ฮุนมันจะหวั่นไหวหรอ อย่างลู่หานน่ะถึงไม่ชอบไอ้ฮุนก็มีคนต่อคิวเข้ามาหาเรื่อยๆอยู่แล้ว แต่ลู่หานดันชอบแค่เซฮุน ต่อให้มีคนที่ดีกว่าเข้ามาแต่ลู่หานก็ยังชอบแค่เซฮุน แล้วไหนจะยอมลงทุนทำถึงขนาดนี้เพื่อให้ได้ใกล้ชิดอีก ความรักของลู่หานยิ่งใหญ่ขนาดนี้ยังจะคิดอะไรให้มากอีกวะเพื่อน..

เขาเลือกมึงคนเดียวนะสัด..

เซฮุนยกมือขึ้นทึ้งหัว เหมือนเส้นประสาทจะระเบิดตายห่า ไอ้หานอยู่ไหนวะ!

ตัวเล็กๆวิ่งหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ มัวแต่คิดเรื่องของตัวเอง แล้วความรู้สึกของไอ้หานมันล่ะวะ..

“ไอ้หานล่ะ”

“กูเห็นมันวิ่งไปทางนู้นอ่ะ” จงอินชี้ขึ้นไปที่วงเหล้า

ไม่รอช้าร่างสูงก็วิ่งสลับฝีเท้าตรงไปยังทางที่จงอินบอกทันที

“พี่รู้ป่ะว่าผมมมมอ่ะ มีเพื่อนเป็นตุ๊ดด้วยนะ มันโคตรฮาเลยพี่ แต่งตัวเหมือนนกแก้วเลย อึก..”

เสียงยานคางเจื้อยแจ้วเรียกเสียงฮาในวงเหล้าได้ดี อาการเมาแล้วขี้โม้มันกำลังเริ่มต้นขึ้นแล้วในตอนนี้ ใบหน้าหวานแดงซ่านด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่กระดกเข้าไปแล้วหลายสิบแก้วจนโลกหมุนเอียงไปหมด

“แล้วแม่งชอบทำท่างี้อ่ะพี่ ตูดบิดๆ”

“ไหนวะ”

“อย่างนี้อ่ะพี่ ฮ่าๆๆๆ” มือค้ำเอวแล้วแอ่นตูดทำท่าเหมือนเป็ด ส่ายไปมา

“ฮ่าๆๆๆๆ เพื่อนน้องแม่งจี้ว่ะ น้องก็จี้สัด ฮ่าๆๆๆๆ”

ราวกับเป็นเพื่อนซี้กอดคอเล่นหัวกันไปแล้ว ไอ้พี่ป๊อป ไอ้พี่ป่วน ไอ้พี่เฟรม ไอ้พี่ต่อ แล้วก็น้องลู่หานตุ๊ดแบ๊วผู้น่ารัก ฮงิ้ง *-*

เสียงฝีเท้าวิ่งทั่กๆเข้ามาทางนี้แต่ก็ไม่มีใครสนใจ มือเล็กกระดกเหล้าเข้าปากอึกๆ ถั่วมันฝืดคอชะมัด ทำเสียงฮ่าห์พร้อมกับแลบลิ้นเมื่อยิ่งกระดกเหล้าเข้าปากก็ยิ่งแสบคอเข้าไปใหญ่ ลิ้นชาหมดแล้ว.. ความมึนตื้อพุ่งขึ้นมากะทันหันจนตัวโงนเงนลงทั้งที่นั่งอยู่กับเสื่อ กรี๊ดดดดดรับตุ๊ดแบ๊วทีค่าาา

หมับ!

อ้อมแขนของใครบางคนรับตัวลู่หานไว้จากทางด้านหลังก่อนที่หัวจะจุ่มทราย ทุกคนในวงเหล้าตบมือเปาะแปะแล้วแดกเหล้าต่อไป.. ดี

“ไอ้หาน!” เสียงว้ากหนักๆใส่หูทำให้ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกจนตัวโยน ตากลมใสจ้องมองหน้าคนที่มารับตนเองเอาไว้แล้วยกนิ้วชี้ขึ้นชี้หน้าเขา ขยับปากพูดอย่างคนเมามายไม่มีสติ

“มึงนี่ก็หน้าเหี้ยดีเนอะ.. คิก..”

“-_-”

เซฮุนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะช้อนตัวร่างเล็กขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาว เมาขนาดนี้ขนาดนั่งยังจะหงายหลังเลย

“ผมพาเพื่อนผมไปก่อนนะพี่”

“เคน้องง ฝากดูแลด้วยนะ”

ร่างสูงหมุนตัวเดินออกไปทันที คนในอ้อมกอดดิ้นขลุกขลักไปมา มือไม้วาดฟาดหน้าฟาดปากอีกฝ่ายจนต้องพานั่งลงใต้ต้นมะพร้าวก่อนที่ฟันจะร่วงหมดปาก สงสัยอุ้มท่านี้ไม่เวิร์ค ต้องแบกขึ้นหลังไม่ก็อุ้มพาดบ่าอย่างเดียว เมาแล้วทำไมดื้องี้วะ

เซฮุนจับคนเมานั่งพิงต้นมะพร้าวไว้ ก่อนที่ตัวเองจะนั่งขัดสมาธิอยู่ตรงหน้า นั่งมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่กำลังหัวเราะห่าอะไรอยู่ก็ไม่รู้ นี่เมาหรือเป็นบ้าวะ

ปากเล็กๆนั้นขยับพูดขึ้นอีกครั้ง

“พี่รู้ป่ะ อึ้ก..”

“กูเซฮุน”

“เอ้ย.. อย่ามาหลอกผมดิพี่ ผมกำลังจะเล่าเรื่องของมันให้ฟังพอดีเลย”

“เรื่องอะไรวะ”

“ผมชอบมัน”

“...”

“จริงๆผมไม่อยากเข้าวิศวะหรอก.. แต่ผมสอบตามมันเข้ามา แม่งปัญญาอ่อนใช่มั้ยล่ะ สอบเข้าคณะเดียวกับมันเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ชิดกับมัน.. ผมแม่งบ้าอ่ะ..”

“ผมยอมทำทุกอย่าง แม้กระทั่งฝืนสิ่งที่ตัวเองเป็นเพียงเพราะว่ามันไม่ชอบ ผมอยากรู้จักมันให้มากกว่านี้.. ถ้ามันชอบอะไรผมยินดีที่จะทำเพื่อมันหมดทุกอย่าง แต่ถ้ามันไม่ชอบอะไร แม้แต่เรื่องเล็กน้อยขี้ประติ๋วผมก็จะไม่ทำให้มันลำบากใจ..”

“มันไม่ชอบตุ๊ด แต่ผมเป็นต..”

นิ้วชี้ของเซฮุนปาดปากเล็กๆนั้นไม่ให้พูด ลู่หานแลบลิ้นออกมาแบะๆทำหน้าแหยงเพราะนิ้วของอีกฝ่ายนั้นเค็มเหลือเกิน แหยะ นิ้วมือหรือนิ้วตีนวะ

“มึงชอบกู เอ๊ย ชอบเซฮุนจริงๆหรอ”

“จริงดิพี่ คนเมาไม่โกหกหรอก ว่าแต่นิ้วพี่โคตรเค็มเลย แหวะ”

เสียงทุ้มหลุดขำออกมานิดหนึ่ง “แล้วถ้ามันชอบมึงเหมือนกันล่ะ”

“บ้าพี่.. เป็นไปไม่ได้หรอก ต่อไปนี้ผมคงต้องวิ่งหลบตีนมันแล้วแหละ ชิบหายแหงๆ”

“มันไม่ใจร้ายกับมึงหรอกน่า”

“มันแม่งเหี้ยอ่ะพี่!”

“อ้าวสัด..” สบถออกมาเบาๆ

“ปากก็หมา ใจก็หมา แถมยังชอบทำหัวใจคนอื่นปั่นป่วนไปหมด.. คนเหี้ย..”

“...”

“ยิ่งช่วงนี้มันยิ่งแปลกๆอยู่ด้วย ผมไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองหรอกเพราะผมมันไม่มีสิทธิ์ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว.. แต่ผมก็ยังโง่รักมันอ่ะพี่ รักทั้งๆที่ผมไม่รู้ว่าผมจะได้อะไรกลับคืนมาหรือเปล่า ให้ไปเรื่อยๆอย่างงี้.. รักไปเรื่อยๆอย่างงี้อ่ะ..”

“มึงแม่ง เมาแล้วขี้โม้จริงๆด้วยว่ะ..”

.

.

.

เช้าวันต่อมา

ตุ๊ด แบ๊ว งง ค่ะ!!!!!

           

            คำถามสุดนางเอกที่เมื่อคืนเมามายไม่ได้สติก่อนจะตื่นเช้าขึ้นมาพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนฟูกนอนของตัวเองในที่พัก

            เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นหรอคะ?

           

            นอนกลอกตาไปมาสามรอบครึ่ง เมื่อวานไปรับน้อง รับน้องเสร็จก็โดนจับได้ว่าเป็นตุ๊ด จากนั้นก็กระดกเหล้าเมามายไม่ได้สติจนรู้สึกตัวเมื่อตะกี้นี้เอง ลูลู่ได้พูดอะไรไม่ดีออกไปหรือเปล่าคะ..

            ว่าแต่.. เซฮุนล่ะ! ถ้ามันนอนอยู่ข้างๆป่านนี้มันคงตื้บตุ๊ดแบ๊วแล้วแหงๆ ไม่งั้นก็ถีบติดข้างฝาจนตัวช้ำ กรี๊ดด(ในใจ) ตากลมหันไปมองฝาผนังก็ยังไม่พบรอยเลือดใดๆติดอยู่ โอเคค่ะมันยังไม่ซัดตุ๊ดแบ๊วติดผนัง..

            มือบางค่อยๆยันตัวเองขึ้นจากฟูกนอน ปวดหัวจี๊ดเหมือนมีใครเอาประทัดมายัดไว้พวงนึงแล้วจุดพร้อมกันทีเดียว มองไปรอบๆตัวก็พบว่าทุกคนทยอยเก็บของกันหมดแล้ว อ้าวนี่ตุ๊ดนอนตื่นสายหรอคะ ทำไมไม่มีใครปลุก! หรือว่าพี่ๆก็เมาเหล้าเหมือนตุ๊ดเช่นกันเลยไม่มาปลุกน้องๆ ดียยยยยยยยยยย..

            ก้มลงเช็คดูสภาพตัวเองก็พบว่ายังอยู่ในชุดเดิมของเมื่อวานไปที่ไปแช่น้ำทะเล ถ้าผื่นขึ้นนี่ไม่ต้องโทษใครเลยจ้า.. มึงเลยอีตุ๊ดขี้เมา! ผิวขาวๆไม่มีรอยฟกช้ำใดๆ ฮู่ว.. คนเหี้ยยังไว้ชีวิตตุ๊ดอยู่ค่อยโล่งในขึ้นมาเปลาะหนึ่ง

ตุ๊ดแบ๊วค่อยๆหรี่ตามองฟูกนอนข้างๆอย่างระมัดระวัง อกอีแป้น! คนเหี้ยยังนอนไม่ตื่นเลยจ้า เผ่นสิคะรอให้มันเอาตีนมาทาบหน้าหรอ ร่างเล็กค่อยๆเก็บกระเป๋าให้เสียงเบาที่สุด รูปซิปยังต้องค่อยๆไล่ทีละเม็ด เมื่อเก็บของเสร็จก็ค่อยๆย่องออกจากฟูกนอนของตัวเองจนมายืนอยู่ปลายฟูก ปลุกเซฮุนหน่อยดีกว่าเดี๋ยวมันตกรถไฟ

เท้าเล็กยื่นไปเขี่ยเท้าอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง ตีนของเซฮุนเป็นของต้องห้ามของตุ๊ดค่ะ กระตุกแรงๆไม่ดี ลู่หานค่อยๆใช้ปลายนิ้วโป้งเขี่ยฝ่าเท้าเผื่อว่ามันจะจั๊กจี๋แล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมา ได้ผลชะงัดนัก เซฮุนถีบขาไปมาจนลู่หานสะดุดล้มนั่งจุมปุ้กลงที่ปลายฟูกนอนของเขา ตาเรียวคมค่อยๆเปิดขึ้นมาช้าๆ..

กรี๊ดแหกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!

นับวันทูทรีแล้ววิ่งเลยค่ะ!

ร่างเล็กอุ้มกระเป๋าเป้ของตัวเองแล้วรีบวิ่งออกจากห้องนอนทันที เขาคงตื่นแล้วล่ะมั้ง เลี้ยวเข้าห้องน้ำมาชำระล้างร่างกายก่อนที่ขี้กลากมันจะขึ้นเป็นดวงๆ ในขณะที่ลู่หานกำลังถอดเสื้อผ้าอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงของฟรอยด์คุยกับจงอินอยู่ที่หน้าห้องน้ำ

“เมื่อวานตอนเย็นๆมึงหายไปไหนมาวะฟรอยด์”

“กูลืมของ” ตอบด้วยน้ำเสียงกวนๆ

“ลืมของไว้ในห้องเด็กปิโตรงั้นดิ..?”

“กูจะลืมของไว้ที่ไหนมันก็เรื่องของกู”

“กระเป๋าคิตตี้ขนมิ้งค์น่ะหรอ ที่มึงลืมเอาไว้..”

มือเล็กยกขึ้นปิดปากที่อ้าค้าง ฟรอยด์เป็นคนทำหรอ.. ลู่หานไม่เคยเอากระเป๋าคิตตี้ใบนี้ออกมาจากเป้เลย ขนาดไปอาบน้ำยังไม่เอามันไปเพราะรู้ว่ามันดูตุ๊ดมากจริงๆ และอีกอย่างลู่หานก็จำได้ลางๆว่าเมื่อวานในวงเหล้าพี่เขาพูดถึงเรื่องเด็กโยธาแอบเข้าห้องเด็กปิโตรอะไรทำนองนี้ด้วย

“มึงรู้ได้ไงวะ”

“ก็มีแค่มึงไม่ใช่หรอที่วุ่นวายกับลู่หานน่ะ สะใจหรือยังล่ะที่ทำชีวิตคนอื่นเค้าป่นปี้อ่ะ”

“ทำไม เป็นตุ๊ดแล้วถึงกับไม่มีหน้าอยู่ในวิศวะเลยหรอ”

“มึงเคยทำอะไรเพื่อคนที่มึงรักป่ะวะไอ้ฟรอยด์ แต่จิตใจมึงหยาบขนาดนี้คงไม่เข้าใจหรอกว่าความรักมันเป็นยังไง เป็นตุ๊ดแล้วมันหนักอ๋อวะ หนักหัวมึงหรอ”

“กูไม่ได้ตั้งใจ กูแค่จะไปเอาเบอร์ลู่หาน แต่แม่ง.. หน้าจอเป็นรูปไอ้เหี้ยเซฮุนอ”

“แล้วมึงทำอย่างงี้ลู่หานเค้าจะชอบมึงขึ้นมาหรอ โง่สัด ไปแดกหญ้าแทนควายไป”

เสียงพวกเขาด่ากันยังคงมีมาเรื่อยๆ ส่วนใหญ่จะเป็นจงอินที่เห็นนิ่งๆแต่ด่าเจ็บจุงเบย.. ความสวยของตุ๊ดแบ๊วทำให้ผู้ชายแย่งกันหรอคะ ตายแล้ว..(กุมอก) เรื่องฟรอยด์น่ะช่างมันเถอะ เขาคงทำไปเพราะความคิดโง่ๆแต่มันดันทำชีวิตคนอื่นพินาศไปหมด เรื่องมันเกิดขึ้นแล้วก็ไม่รู้จะไปแก้ไปเอาความอะไรกับเขาแล้วล่ะ ลู่หานถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะจัดการธุระของตัวเอง โชคดีที่เอาแมสมาด้วย ปลอมตัวเป็นตุ๊ดเถื่อนลอบเข้าเมืองก่อนนะคะ

ลู่หานใส่ฮูทคาดแมสแล้วรีบวิ่งไปรอรถไฟ หลายคนมองมาด้วยสายตาสงสัยว่านี่แม่งใครวะ ก็กะไม่ให้รู้น่ะสิยะว่าใคร ยืดคอมองหาเซฮุนก็เห็นเขายืนล้วงกระเป๋าฟังเพลงจากไอพอดอยู่ตรงนู้นน โชคดีที่เขาตื่นมาทันขึ้นรถไฟนะ..

เมื่อรถไฟมาตุ๊ดก็รีบวิ่งขึ้นไปนั่งริมหน้าต่างแล้วหลับตาเข้าเฝ้าพระอินทร์ทันที ไม่คงไม่คุยกับใครหน้าไหนทั้งสิ้น ตุ๊ดจำศีลค่ะ

            ผ่านมาห้าวันแล้วหลังกลับมาจากรับน้อง

            ลู่หานทำตัวลับๆล่อๆมาเรียนทุกวัน เข้าเรียนตร๊งตรงเวลา และพอหมดคาบก็รีบคว้ากระเป๋าวิ่งกลับหอเลย ตอนเที่ยงก็ยอมเดินฝ่าแดดไปกินข้าวกับอีตุ๊ดแรดที่คณะของมันนู้น น่าแปลกที่ทุกคนในเซคปิโตรยังคุยกับลู่หานปกติเหมือนเดิมทุกอย่างราวกับตุ๊ดไม่ใช่อุปสรรค ซึ่งมันก็ดีแล้ว นึกว่าตุ๊ดจะโดนแบนซะอีก..

            ถามถึงคนเหี้ยหรอคะ.. ลู่หานไม่รู้หรอก ไม่กล้ามองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ..

            รู้แค่ว่าเขามาเรียนครบทุกคาบก็ดีใจแล้ว ไม่มีใครคอยให้ยืมเลกเชอร์ลอกเขาก็ไม่หลับนี่นา..

            “อีลู่ กูว่ามึงแมนๆขึ้นนะคะ”

            มือเล็กสะบัดเสื้อพึ่บๆแล้วใส่ไม้แขวนเสื้อตากไปด้วย เลิกคิ้วกับคำพูดของอีตุ๊ดแรดที่นอนกลิ้งเป็นลิงอยู่ที่เตียงคิตตี้ในห้อง วันนี้เป็นวันเสาร์ซึ่งอากาศกำลังดีเหมาะแก่การซักผ้า อีแดดนี่ตากนานๆคงกลายเป็นตุ๊ดแดดเดียวไปเลยค่ะ ขนาดตากผ้ายังครึ่งชั่วโมงแห้ง

            “แมนขึ้นยังไง”

            “หรือว่าวิศวะทำให้มึงค้นพบตัวเอง กรี๊ดดด อีลู่ของกูววว”

            “อีหอก ใจเย็น ค่อยๆพูด”

            “คือกูคิดมานานแล้วอ่ะค่ะว่าที่มึงเป็นตุ๊ดเนี่ยเพราะใจมึงเป็นจริงๆหรือเพราะสิ่งแวดล้อมรอบข้างส่งเสริมให้มึงเป็น”

            “...”

            “แม่กับพี่สาวมึงนี่มีส่วนอย่างหนักเลย เขาเลี้ยงมึงให้โตเป็นสาว สนับสนุนให้มึงเป็นทุกอย่างโดยที่มึงก็เออออตามเขามาตลอด ไหนจะมาคบกับกูอีก กูอ่ะใจรักนะคะ แต่ถ้าเพื่อนฝืนใจกูก็ไม่ดีใจหรอก.. อีลู่ กูถามมึงจริงๆเหอะนะ ที่มึงชอบเซฮุนเป็นเพราะว่าความเป็นตุ๊ดทำให้ต้องชอบผู้ชาย หรือว่าชอบเซฮุนที่เป็นเซฮุนจริงๆ”

           

            แบคฮยอนนอนค้ำคางอยู่บนเตียงจ้องมองดูเพื่อนสนิทที่กำลังกำไม้แขวนเสื้อนิ่งค้างไปกับคำพูดของตน ก็คิดไว้ตั้งนานแล้ว.. อีลู่น่ะถึงภายนอกจะดูสวยงามเหมือนผู้หญิง แต่ภายในจริงๆของมันน่ะเป็นผู้ชายแมนๆคนหนึ่งเลยแหละ แบคฮยอนก็เลยสงสัยว่าลู่หานน่ะรักเซฮุนด้วยเปลือกนอกของตัวเอง หรือรักด้วยจิตใจภายในของตัวเองจริงๆ..

            “กูลงทุนทำอะไรหลายๆอย่างเพื่อมันมาถึงขนาดนี้แล้ว ยังต้องถามอีกหรอวะ..”

            ตุ๊ดแรดยิ้มออกมา “กูก็คิดไว้อยู่แล้วค่ะ”

            “จริงๆแล้วกูก็มีความสุขดีนะที่ได้เป็นเพื่อนกับมึง มึงเป็นคนดี คอยอยู่ข้างๆกูตลอดเวลาที่กูเศร้า แล้วอีกอย่างกูก็มีความสุขเวลาที่กูเห็นครอบครัวกูมีความสุข เวลาที่พวกเขาเอาอะไรให้กู พวกเขาให้ด้วยความเต็มใจ กูก็เลยไม่อยากจะขัด”

            “หือ นางเอกจังเลยนะคะ ถึงว่าเซฮุนไม่เห็นจะสงสัยอะไรมึงเลยซักนิด”

            “ยังไงกูก็จะเป็นตุ๊ดแบ๊วเพื่อนมึงตลอดไปนะ”

            “ทำซึ้งหรอคะอีแบ๊ว”

            ลู่หานแบมือออกสองข้าง ทำท่าก็ไม่รู้สินะ

นังตุ๊ดกลับใจ นังสวย!

            “แล้วนี่มึงจะหนีเซฮุนไปถึงไหนกันคะ”

            “คำถามโลกแตกพอๆกับไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกันเลย” มือเล็กสะบัดผ้าพั่บๆแล้วหนีบตากต่อ

            “เออนั่นแหละ คนรอเสือกจะอกแตกตายก่อนแล้วนะคะ”

            ลู่หานพ่นลมหายใจออกมาเฮือก อุ้มตะกร้าผ้าเข้ามาด้านในห้องก่อนจะวางมันไว้มุมข้างตู้เย็นที่เดิม รอเสือกจนเหงือกแห้งไปเลยจ้า.. หลบตีนมันรอดมาได้ห้าวันนี่ตุ๊ดก็เก่งสุดๆแล้ว..

            มือบางโยนคุกกี้ให้ตุ๊ดแรดเพื่อให้มันกินปิดปากจะได้ไม่ถามอีก พอได้ขนมก็ยัดเข้าปากคำโต ยัดๆปากเข้าไปจะได้ไม่พูดมาก

            จู่ๆแบคฮยอนก็กระเด้งตัวขึ้นจากเตียง พูดทั้งที่คุกกี้ยังเต็มปาก “เอ้อกูซักผ้าไว้อ่ะค่ะ กรี๊ดดดด ลงไปเอาก่อนนะ โชคดีอีตุ๊ดแบ๊ว”

            “ล็อกห้องให้ด้วย”

            “ค่า”

            ประตูห้องปิดลงพร้อมกับลงกลอนดังกริ๊ก

            ร่างบางๆราวกับหญิงสาวนั่งลงบนเตียงคิตตี้ของตัวเอง คิตตี้สุดที่รักของมะมี๊ มะมี๊รักหนูจริงๆนะคะลูก(กอดเตียง) ถึงยังไงลู่หานก็โตมาแบบนี้ ต่อให้จิตใจข้างในมันแมนยังไงก็ตาม ตุ๊ดแบ๊วก็จะใช้ชีวิตแบ๊วๆไปแบบนี้แหละค่ะ ข่าวาอี้

            นั่งพักไปได้ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มือสวยคว้ามาดูก็พบว่าเป็นเบอร์แปลกที่ไม่ได้เมมเอาไว้ โทรมาขายประกันหรอ

            “ฮัลโหล”

            “เอ่อ ลู่หานหรอ..” เสียงของเขาดูกล้าๆกลัวๆ

            “ฟรอยด์?”

            “เราขอโทษนะ ขอโทษ ขอโทษๆๆๆ”

            “เฮ้ย ใจเย็นๆก่อนนะฟรอยด์”

            “ขอโทษนะ!”

            สายถูกตัดไปแล้ว

            ตุ๊ดงงอะเกนจ้า..

            อะไรของแม่งวะ! โทรมาก็เอาแต่รัวพูดขอโทษๆยังกับมันไปเผาบ้านลู่หานมาอย่างงั้นอ่ะ ใบหน้าหวานยู่ใส่โทรศัพท์ของตัวเอง เป็นบ้าหรอไอ้ฟวยฟรอยด์

            ก๊อกๆ!

            พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรกหรอคะ หรือว่าอีแบคมันจะมายืมไม้แขวนเสื้อ ก็บอกแล้วว่าอย่าซื้อเสื้อผ้าเยอะไม้แขวนเสื้อหมดห้องแล้วเห็นมั้ยน่ะ นิ้วชี้แอ่นเตรียมจะจิ้มหัวโปกนังตุ๊ดเพื่อนรักอีกครั้ง มืออีกข้างก็บิดลูกบิดเปิดประตูเข้ามาผัวะ

            ตายแหล้ว..

            ขอหน้ากากเสริมใยเหล็กไม่ก็เสื้อกันกระสุนให้ลูลู่ทีค่ะ นาทีนี้ขออะไรก็ได้ที่ป้องกันตุ๊ดน้อยจากตีนคนเหี้ย กรี๊ดดดดดดดดดด(ในใจ)

            ตากลมโตเบิกกว้างจนแทบถลนออกมา หน้าซีดเผือดเป็นเส้นก๋วยเตี๋ยวราดไฮเตอร์ ก่อนจะรีบดันบานประตูให้ปิดหากแต่ก็ไม่ทันเมื่ออีกคนมือไวกว่าดันบานประตูเอาไว้ได้ทัน พึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์อย่างเดียวแล้วค่ะงานนี้ อย่าพึ่งถีบเค้าเลยนะ!!!!!!!!

            ร่างเล็กหลบหลังบานประตูอย่างกลัวตีนและกลัวตาย วันนี้เซฮุนมาในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดาๆแต่หล่อระเบิดระเบ้อโดดเด่นเซนทรัลเวิร์ล แถมเขายังเซ็ตผมตั้งๆมาด้วยอีกต่างหาก

            ตุ๊ดจะเป็นลม..

            ได้แต่กระพริบตาปริบๆใส่เขา.. ยะ.. อย่าพึ่งว้ากนะ..

            “ลู่หาน”

            เสียงนุ่มประดุจดื่มดาวนี่.. เดี๋ยวนะคะตุ๊ดแบ๊วงง เขาควรที่จะว้ากลูลู่แล้วก็ยกพวกมาถีบลูลู่.. ทำไม..

            “เอ่อ..” ถ้าชวนเซฮุนเข้ามาในห้องจะได้มั้ย เค้ากลัวโดนตื้บง่ะ

            “อย่าพึ่งไล่กูนะ”

            “...”

          “กูมาหามึง เพราะกูคิดถึงมึง..”

            อะไรนะ..

          “โคตรๆเลย”

 TBC.

#เปลี่ยนเทยให้เถื่อน