Cherry boy
story : เปลี่ยนเทยให้เถื่อน
chapter : 2
‘นายต้องห้ามหวีผม โกนหนวดสามวันครั้ง
วันไหนอากาศเย็นๆก็ไม่ต้องอาบน้ำตอนเช้าก็ได้ อ้อ ห้ามแต่งหน้าด้วย
หนังหน้าสดๆเท่านั้น เข้าใจป่าว’
“อื้อหืออีลู่ซกมกมากจ้า”
เพื่อนสาวหยีหน้าใส่คนที่ยืนทำหน้ารับตัวเองไม่ได้เต็มทนอยู่ที่หน้ากระจก
ไม่โกนหนวด ไม่หวีผม ไม่แต่งหน้า แม้แต่แป้งฝุ่นก็ยังไม่ทา
นี่มันทหารผ่านศึกที่ไหนมายืนเป็นเงาสะท้อนอยู่ในกระจกขนมิ้งค์ของลูลู่..
“มึง.. มันสกปรกไปป่ะวะ
แบบนี้เซฮุนจะยิ่งเอาเท้าเขี่ยกูออกไปไกลๆน่ะสิ” หน้าแหยๆบวกกับเสียงที่แหยพอกัน โชคดีที่อาบน้ำตัวหอมแล้ว
ไม่งั้นลู่หานไม่กล้าออกจากห้องไปไหนเป็นแน่ หลักสูตรเถื่อนแบบไหนของจงอินกัน
นี่มันหลักสูตรอยู่หออย่างไรให้ประหยัดค่าน้ำและไม่ฟุ่มเฟือยกับค่าเครื่องสำอางต่างหาก
“ไม่ลองก็ไม่รู้หรอกย่ะ เซฮุนอาจจะชอบแบบหัวฟูๆหน้าจืดๆก็ได้
ไปแล้วนะอีลู่ ขอให้โชคดีค่า”
ลู่หานมองตามตูดบิดๆนั่นไปจนกระทั่งประตูห้องปิดลง
ร่างบอบบางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
วันนี้แบคไม่ไปส่งที่คณะเพราะลู่หานต้องนั่งวินมอไซไปเอง
มันเป็นแผนเปลี่ยนเทยให้เถื่อนของจงอินนั่นแหละ
“ฮือ..”
น้ำตาไหลหยดลงมาจากดวงตาสวยหวาน
ปากเบะออกอย่างละเหี่ยใจกับสภาพของตัวเอง ลูลู่รับตัวเองไม่ได้.. กรี๊ดดดดด
แต่ก็เอาเถอะ
ท่องไว้ว่าเพื่อเซฮุน เพื่อเซฮุน เพื่อเซฮุน..
ตุ๊ดต้องสู้!! อั๊ย
มือบางเปิดประตูห้องเรียนเสียงดังครืด
ยืนหอบหายใจรวยรินอยู่ที่หน้าประตูหลังจากที่วิ่งหาตึกเรียนมาทั่วคณะ ถึงแม้ว่าตึกเรียนแต่ละตึกจะมีตัวอักษรภาษาอังกฤษเขียนชื่อตึกอยู่จริง
แต่ตึกมันก็ไม่ได้เรียงกันแบบABC บางตึกก็ใช้ตัวย่อเช่นECคือตึกภาคอิเล็กทรอนิกส์ซึ่งแม่งอยู่ไหนก็ไม่รู้ มันทำให้ตุ๊ดต้องวิ่งหลงทางไปมาจนทั่วคณะ
“กูจะบอกพ่อกูทุบตึกแล้วสร้างใหม่ให้แม่งเรียงกันให้หมด
แฮ่ก..”
เสียงทุ้มเข้มเอ่ยปนหอบอยู่ข้างๆลู่หาน
ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกที่เมื่อหันไปมองก็เห็นคนหล่อในดวงใจยืนเกาะขอบประตูหอบแฮ่กไม่ต่างกัน
เขาคงหลงตึกเหมือนกันสินะ
ก็บอกแล้วว่าตึกคณะนี้มันเยอะและสับสนเหมือนเดินอยู่ในเขาวงกต
เด็กปีหนึ่งที่พึ่งเข้ามาเรียนได้สองวันไม่หลงก็ให้มันรู้ไป แต่ยกเว้นจงอินไว้คนนึงก็แล้วกัน
เมื่อเขาหันหน้ามามองลู่หานก็สะดุ้งตกใจวาบ
สะดุ้งจนตัวโยน
“หอมึงน้ำไม่ไหลหรอ เชี่ยแม่ง
สภาพเหมือนพึ่งไปฟัดกับหมามา”
ร้องไห้แรงมากค่ะ
ผู้ชายที่ชอบสะดุ้งตกใจสภาพของลูลู่.. คำด่าเมื่อกี้ยังไม่เจ็บเท่ากับอาการและสีหน้าเหมือนเห็นผีของเขาเลย
เราทำเพื่อนายทั้งนั้นเลยนะ! T_T
แต่ก็พอจะเข้าใจเซฮุนอยู่หรอก
สภาพของลู่หานคงไม่ต่างจากที่เขาว่าเท่าไหร่
หัวที่ไม่ได้หวีบวกกับนั่งมอไซวินบิดร้อยยี่สิบตกหลุมบ่อระหว่างทาง
หน้าก็ไม่ได้แต่ง แป้งก็ไม่ได้ทา ตอนนี้มันคงมันเยิ้มเป็นไก่ทอดค้างคืน
ไหนจะวิ่งหาตึกเรียนทั่วคณะอีก
สภาพเหมือนฟัดกับหมาคงเป็นคำด่าที่ดูเหมาะสมที่สุดด้วยประการฉะนี้..
“กูหาตึกเรียนไม่เจอ” ลู่หานบอกด้วยเสียงแอ๊บแมน
ซึ่งวันนี้มันดูแหบๆและทุ้มเข้มขึ้นมาเป็นกองด้วยอาการคอแห้ง
“เออ กูเหมือนกัน สร้างให้สับสนหาพระแสง
กลัวกูหาตึกเรียนเจอหรือไง”
“ฮ่ะๆ”
“หัวเราะหาเตี่ย.. กูพูดมุกตลกให้มึงฟังหรอ
เส้นตื้นนักหรอมึงอ่ะ”
เก็บฟันหน้าแทบไม่ทัน..
แค่หัวเราะทำไมต้องดุด้วยอ่ะ แม่ง.. คนเหี้ย
“เอาไปเช็ดหน้า กูสงสารลูกตาตัวเอง”
เซฮุนควักผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกงแล้วยัดใส่มือของลู่หาน
เขาเดินล้วงกระเป๋าเข้าไปหาที่นั่งในห้องแล้ว..
ทิ้งไว้เพียงตุ๊ดสติแตกที่แทบเอาหัวโขกประตูห้องให้เลือดอาบเพราะคิดว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ วันหลังจะเอาน้ำมันหมูทาหน้าเลย
จะได้มีพระเอกผมตั้งบริจาคผ้าเช็ดหน้าให้ทุกวันแบบนี้..
คลี่ผ้าแล้วเอาหน้าซุกเลยค่ะรออะไรอยู่!!
ทำได้แค่คิด.. จริงๆแล้วก็ทำได้แค่ซับๆหน้าเอาเหงื่อและฝุ่นออกไปก็เท่านั้น
หน้าลูลู่จะเป็นสิวมั้ยคะ อุตส่าห์บ่มเพาะผิวหน้าจนขาววิ้งใสเด้งขนาดนี้
เสียค่าครีมไปหลายพันเพื่อที่จะมาสู้รบกับฝุ่นและแสงแดดอย่างนี้น่ะหรอ
ตุ๊ดครายอิ้งอะเกน..
ลู่หานเดินตัวลีบเข้ามานั่งที่ด้วยสภาพของเน่าๆของตัวเองที่ทำให้หมดความมั่นใจ
แบบนี้ยังจะมีหน้าไปนั่งข้างเซฮุนอีกหรอ ไม่กล้าสู้หน้าแล้วในสภาพแบบนี้
พรุ่งนี้สัญญาว่าจะทาแป้งเด็กและลิปมันนะ หน้าสดแถมยังเหมือนไปแข่งวิ่งควายมาเขาคงรังเกียจที่จะคุยด้วย..
ขอหลบไปนั่งหลังห้องเงียบๆดีกว่า..
“เฮ้ย! ไอ้.. มึงชื่อไรวะ”
“มึงอ่ะ!
ที่กูเอาผ้าเช็ดหน้าให้”
ดวงหน้าหวานเงยขึ้นจากการหาไรฝุ่นที่พื้น
สะดุ้งจนตัวโยนเมื่อเห็นนิ้วที่ชี้มาและหน้าดุๆที่จ้องตนเขม็ง ตาเบิกกว้างจนแทบถลน
หัวใจเต้นถี่ระรัว หล่อ หล่อมากค่ะมึง อ๊าย..
ลู่หานกลืนก้อนฟินลงคอ
ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง “เรียกกูหรอ”
“เออ มึงนั่นแหละ มานั่งข้างกู คาบนี้กูจะนอน
มึงอ่ะจดเลกเชอร์ไปกูจะลอก”
ยินดีค่ะนายเหนือหัวของบ่าว..
(ถอนสายบัวในใจ)
กี่ดอกแล้วคะวันนี้ฟินจนแทบจะบินขึ้นสวรรค์แล้วฮือ
ถึงแม้ว่ามันจะเหมือนเป็นการใช้งานและโดนเอาเปรียบลางๆ
แต่ก็ยินดีที่จะโดนคุณลงทัณฑ์บัญชา.. มนุษย์สภาพยับเดินอมยิ้มมาหย่อนก้นนั่งลงที่นั่งข้างเขา
ปลดสายกระเป๋าเป้ลงจากบ่าแล้วฟุบหัวลงกับโต๊ะทันทีด้วยความเหนื่อย..
มันกำลังเริ่มต้นขึ้นแล้วสำหรับการแอ๊บแมนตามแผนเปลี่ยนเทยให้เถื่อน..
“มึงชื่ออะไร”
เสียงเรียกจากคนข้างๆทำให้ลู่หานนอนตะแคงหน้าไปหาเขา
และก็พบว่าเขานอนฟุบลงกับโต๊ะและตะแคงหน้ามาทางลู่หานเหมือนกัน
“ชื่อลู่หาน”
“เมื่อวานกูมาสายกว่ามึงเลยไม่ทันฟังมึงแนะนำตัว”
“หลงตึกดิมึงอ่ะเลยมาสาย”
“เออ กูจะไปบอกเพื่อนโยธามาถล่มตึกแล้วสร้างใหม่แม่งให้หมด”
“ไอ้บ้า เมื่อวานกูก็หลงแต่มีคนพามาส่ง
โคตรโชคดีอ่ะ”
“จริงเด่ะ
แต่หน้ามึงเมื่อวานกับหน้ามึงวันนี้แตกต่างกันปานฟ้ากับนรกแตก
กูไม่แปลกใจหรอกที่วันนี้มึงไม่มีคนพามาส่ง”
“ด่ากูหน้าเหี้ยเลยเถอะไอ้สัด”
“ฮ่าๆๆ”
ไอ้เหยด..
คนเหี้ยของลูลู่หัวเราะค่ะแม่..
เขาหัวเราะเพราะลูลู่..
(ปิดปากกรี๊ดเป็นภาษาโบลิเวีย)
แก้มใสที่ไม่มีแป้งหรือรองพื้นหนาๆบดบังกำลังขึ้นสีแดงชัดเจน..
คนมีความรักมันมีความสุขอย่างนี้นี่เองมนุษย์ถึงได้ขวนขวายหามันนัก แค่เขาหัวเราะหรือแค่เขายิ้ม
คนมองก็มีความสุขล้นในหัวใจแล้ว
“มึงนี่แม่งชอบมองกูเหมือนจะแดกกูอยู่เรื่อย” เสียงทุ้มเอ่ยด้วยคิ้วขมวด
ราวกับเขาไม่ค่อยชอบใจ
“มึงน่าแดกจะตายห่าเลย ถุ้ย” กลืนน้ำลายตัวเองที่ถุยออกไปเมื่อกี้แป๊บนะคะ
ถ้าได้กินจะกินไม่ให้เหลือแม้แต่กลิ่นเลย
“กูเกลียดตุ๊ด มึงห้ามเป็นตุ๊ดนะเว้ยไอ้หาน”
“...”
“พวกแม่งน่ารำคาญ..
กูอยากถีบกระเด็นออกนอกโลกให้หมด”
รู้สึกตัวชาๆเหมือนโดนสาดด้วยน้ำเย็นจัด..
ไม่มีอะไรที่เจ็บไปกว่าการที่คนที่เรารักบอกว่าเราน่ารำคาญ จากอาการเขินอายเมื่อครู่กลับโดนโคลนสีดำถมจนหมดสิ้น
คงไม่มีอะไรที่เปลี่ยนใจเขาได้.. ไม่มี..
“ทำไมมึงถึงเกลียดตุ๊ดล่ะ
กูว่าเค้าก็น่ารักดีออกนะ”
พยายามกดเสียงไม่ให้สั่นไหวถามเขาออกไป
ลู่หานไม่เคยรู้เหตุผลว่าทำไมเขาถึงเกลียดจนถึงขั้นขยะแขยงขนาดนี้
“เรื่องแม่งเหี้ยว่ะ คิดถึงแล้วยังขนลุกอยู่เลย
ตอนกูอยู่มัธยมกูเคยโดนตุ๊ดลวนลาม”
“แค่เนี้ย?”
“ห้าคน”
“...”
“กูเกือบหลุดออกมาไม่ได้
มึงรู้ป่ะว่ากูแช่น้ำในอ่างเกือบสามชั่วโมงเพื่อกำจัดสัมผัสมือน่าขยะแขยงพวกนั้นออก
แม่งยังกะสาวน้อยโดนขโมยซิง แต่กูยังซิงนะเว้ย พวกแม่งก็แค่.. จับ ไปทั้งตัว อี๋!! พูดถึงแล้วแม่งก็ขนลุกเลยดูดิเหี้ยเอ๊ย” เขาชูแขนที่ขนลุกตั้งชันขึ้นมาจริงๆให้ดู
“ตุ๊ดก็ไม่ได้แย่แบบนั้นทุกคนหรอกน่า”
“ถ้ามึงโดนแบบกูมึงจะรู้ซึ้งไอ้หาน”
นี่เขาคิดจะเรียกลูลู่ว่าไอ้หานจริงๆใช่มั้ย..
ฟังตอนแรกนึกว่าฟังผิด แมนชิบหายเลยค่าลูลู่จะฟ้องแบคตุ๊ดแรด..
คนตัวเล็กกว่าถอนหายใจออกมาพาเอาความหนักอึ้งที่จุกอยู่ในอกผ่อนออกไปได้บ้าง
อย่างน้อยก็ได้รู้สาเหตุว่าเขาเกลียดตุ๊ดเพราะอะไร เขาหน้าตาดีหล่อเกาหลีสเปกตุ๊ด
ไม่แปลกที่จะโดนลวนลาม
ลู่หานเองก็คิดอกุศลกับเขาบ่อยๆแต่ก็ไม่ถึงกับจะไปล่วงเกินเขาแบบนั้น
มันเสียมารยาทออกนะ..
นี่คงเป็นสาเหตุที่แบคเรียกลู่หานว่าอีตุ๊ดแบ๊วใช่มั้ย..
ไม่รู้ว่าจะต้องปลอบใจเขาหรือปลอบใจตัวเองก่อนดี ได้แต่นั่งถอนหายใจเฮือกๆออกมาอย่างปลงตก
ขนาดเวลาผ่านมาเป็นปีเขายังไม่หายเกลียดตุ๊ดเลย
แต่โดนแบบนั้นมันคงลบออกจากใจยากหน่อยล่ะ..
เฮ้อ..
ครืด!!
ประตูห้องเรียนถูกเลื่อนเปิดออกเสียงดังเหมือนจะหลุดติดมือคนเปิดออกมาด้วย
มันยิ่งเก่าๆอยู่อย่ารุนแรงสิ..
ลู่หานและเซฮุนเงยหน้าขึ้นจากการฟุบโต๊ะแข่งกันถอนหายใจ
มองไปยังหน้าห้องที่มีมนุษย์ผู้ชายใส่เสื้อช็อปของวิศวะห้าหกคนยืนอยู่
ละ..
ละ
หล่อออออออออออออออออออออออ!
ยังกะบอยแบนด์เกาหลีเลยค่ะ
กรี๊ดดดดดดด(ในใจ) พวกเขาน่าจะเป็นรุ่นพี่เพราะพวกเขามีเสื้อช็อปใส่แล้ว
ปีหนึ่งยังต้องใส่ชุดนักศึกษาเป็นระเบียบ ดวงตากวางแวววาวระยิบระยับ
กวาดมองเรียงคน มีทั้งหล่อเข้มและหล่อน่ารักปะปนกันไป ไม่สนแล้วว่าพี่เขาจะเข้ามาทำไม
แบบนี้ต้องเม้าท์!
“สวัสดีครับน้องๆปีหนึ่งภาคปิโตร!!”
เสียงตะคอกทุ้มเข้มดังกังวานแบบไม่ต้องใช้โทรโข่ง
ทำให้ลู่หานเกือบทำโทรศัพท์ร่วง ว่าจะกรี๊ดผู้ชายใส่ไลน์อีแบคซะหน่อยคงต้องเก็บไว้ตอนเย็น
มือเล็กเก็บเครื่องมือสื่อสารเข้ากระเป๋าแล้วนั่งตัวตรงหน้านิ่งโดยอัตโนมัติ
หรือว่า..
นี่จะเป็นการเข้าระบบโซตัส..
“นั่งตัวตรง! เอามือวางบนตัก! หน้าตรง มองตรง!”
ชิบลอสแล้วจ้า..
ที่แท้ก็เอาหน้าตาหล่อๆมาล่อลวงตุ๊ดให้ตายใจแล้วหักหลังกันด้วยการโหดสัดใส่ตุ๊ด..
เซฮุนนั่งตัวตรงหน้าตรงตามที่พี่สั่งทุกอย่าง เขาดูมุ่งมั่นกับระเบียบโซตัสอันโหดเหี้ยม
ลืมไปว่าแม่งลูกนาซี
ลู่หานพยายามนั่งตัวเกร็งรอฟังพี่เขาพูดอะไรออกมามากกว่าจะสั่งให้นั่งตัวตรงเฉยๆ
ทีมงานนาซี กระจายตัวเดินตรวจทั้งห้อง
ไม่นานเมื่อทุกคนเป็นระเบียบเรียบร้อยเขาก็เอ่ยสิ่งสำคัญต่อ
“เสาร์อาทิตย์นี้มีใครไม่ว่างหรือติดธุระบ้างครับ
ยกมือ”
มีสองสามคนที่ยกมือ แต่ก็เหมือนจะยกมือไม่ถูกใจพี่ท่าน
“ยกมือระเบียบ ต้นแขนแนบใบหู! แขนตรง!”
มันจะอะไรกันนักกันหนากับแค่ยกมือคะเนี่ยตุ๊ดงง..
แต่พอเพื่อนที่ยกมือเปะปะเมื่อครู่ทำตามที่พี่ท่านบอกก็ดูเรียบร้อยเป็นระเบียบขึ้นมาทันตา
อานุภาพแห่งโซตัส..
“จดชื่อไว้ ส่วนที่เหลือ เสาร์อาทิตย์นี้พวกเราจะไปบำเพ็ญประโยชน์สาธารณะที่ต่างจังหวัดกัน”
“พวกเราเรียกกันสั้นๆว่า รับน้อง..”
ประโยคหลังพี่ท่านพูดเสียงเบาๆ
เหมือนจะเคยได้ยินแบคเล่าให้ฟังว่าเดี๋ยวนี้เขาแอนตี้การรับน้องนอกสถานที่แบบโหดๆใช่มั้ย
ก็เลยมีลูกเล่นนิดหน่อยคือจัดเป็นทริปบำเพ็ญประโยชน์ส่งเรื่องให้ทางมหาลัย
ให้มันดูมีประโยชน์ต่อสังคมมากกว่าไปเล่นแกล้งกันอะไรทำนองนี้
แต่ก็นั่นแหละ.. สุดท้ายก็คือการรับน้อง
มันคือการบำเพ็ญประโยชน์(รับน้อง)จ้า..
“มึงไปป่ะ..”
ผมเอนกระซิบถามเซฮุนเบาๆเมื่อพี่เขาให้ใบรายชื่อมาวนเขียนพวกอาหารที่แพ้หรือยาที่แพ้
ตอนนี้เซฮุนกำลังลงชื่อในใบนั้นด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม
“ไปดิ กูรอรับน้องของวิศวะใจจะขาดตายห่าอยู่แล้ว”
“ชอบโดนแกล้งหรอ”
“พวกแม่งไม่แกล้งต๊อกต๋อยคาบปีโป้หรอก
กูบอกเลย”
ทำไมอ่ะพี่ท่านจะให้แบกหินไปถมทะเลหรอ
ตุ๊ดน้อยอย่างลูลู่จะไหวมั้ยคะ.. ก็เคยได้ยินคำเล่าลือเล่าอ้างอยู่หรอกว่ามันไม่ธรรมดา
แต่จะให้ตุ๊ดไปเล่นอะไรแผลงๆมันก็กลัวหลุดอะไรออกมาก็เท่านั้นเอง..
เซฮุนยื่นกระดาษมาให้หลังจากที่เขาเขียนเสร็จ
ลู่หานนั่งจ้องมองมันอยู่นาน ชั่งใจว่าจะไปหรือไม่ไปดี
ตาชั่งข้างหนึ่งบอกว่ามึงเป็นตุ๊ดเดี๋ยวหลุดกรี๊ดแล้วจะซวย แต่อีกข้างหนึ่งกลับบอกว่าไปเลยเซฮุนก็ไปนะ..
เซฮุนชะโงกหน้าเข้ามาถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งเงียบอยู่นาน “มึงจะไม่ไปหรอ”
“ไม่รู้อ่ะ”
“ไปเป็นเพื่อนกูดิ”
“...”
“เดี๋ยวกูเหงา”
เซ็นชื่อสิคะรอทิมคุ้กมาจุดพลุเปิดงานหรอ!!
ผ่านไปสองวันหลังจากที่ลู่หานเซ็นชื่อไปรับน้องโหดสัดนั่น
กลับมาคิดแล้วคิดอีกนอนกลิ้งเป็นลูกข่างก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองคิดถูกหรือคิดผิดที่ไป
อีแบคก็หายไปจากวงจรชีวิตมาสองวันแล้วเพราะมันได้เป็นลีดของคณะมันต้องอยู่ซ้อมดัดแข้งดัดขาตอนเย็น
มหาลัยทำให้ตุ๊ดโตเป็นสาวอย่างสมบูรณ์..
การอาบน้ำสระผมช่วยให้ผ่อนคลายความเมื่อยล้าลงไปได้มาก
มือบางใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กขยี้ผมเปียกไปมา การเรียนการสอนเริ่มต้นขึ้นแล้วในบางวิชา
แทบตกเก้าอี้หงายหลังเลยค่ะ
มันเอาวิชานู้นมาแอพพลายใส่กับวิชานี้แล้วขยำๆๆเป็นสมการยาวเหยียด
ลำพังลู่หานน่ะไม่เท่าไหร่ แต่เซฮุนที่หลับเอาๆแล้วต้องมาตามเลกเชอร์เอากับลู่หานน่ะน่าเป็นห่วง
ตอนเรียนมันก็สบายดีหรอก แต่ตอนสอบเขาจะแย่เอานะ
ก๊อกๆ!!
ร่างบางสะดุ้งขึ้นจากเตียงคิตตี้ทั้งที่พึ่งหย่อนก้นนั่งลงไปยังไม่ติดเตียงดีด้วยซ้ำ
สงสัยอีตุ๊ดแรดพึ่งกลับมาจากซ้อมลีดแน่เลย พอดีฝากมันซื้อข้าวเข้ามาให้ด้วย
เท้าเล็กวิ่งสลับดุ๊กๆไปยังหน้าประตูแล้วเปิดมันออก
แอ่นนิ้วชี้เตรียมจิ้มหัวนังตุ๊ดแรดที่มาช้า
อกอีแป้นจะหลุดจะร่วง!!!
ผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าห้องของลู่หานคือเซฮุน! แม่งมาได้ยังไงอ่ะ นิ้วชี้แอ่นหดเก็บเข้าข้างหลังฉับ
ปลายเท้าเปิดออกยืนกร่างโดยอัตโนมัติราวกับสับสวิชต์ขั้วเป็นไอ้หาน
เซฮุนอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์และเอาผมที่เขาเซ็ตตั้งๆลงเป็นหน้าม้า
ดูธรรมชาติและเป็นวัยรุ่นสมวัย หล่อสะอาดมากค่ะลูลู่จะระเหิดเป็นไอ..
“มึงทำท่าเหี้ยอะไรวะ ตุ๊ดชิบหาย
เดี๋ยวกูถีบ” แต่ปากแม่งก็หมาเหมือนเดิม
“กูเล่นกับเพื่อนแบบนี้ประจำ ไม่มีไร”
กระแอมไอสองสามทีเพื่อปรับโทนเสียงให้ทุ้มเข้ม
“แล้วมึงมาทำไรหอกูอ่ะ มาถูกได้ไงวะ”
ลู่หานเอียงคอถามพร้อมกับขยี้ผมด้วยผ้าขนหนูไปด้วย
“ใจคอจะไม่ให้กูเข้าไปในห้องหน่อยหรอ”
ชิบหายแล้ว
ซานริโอ้แลนด์ของแม่อยู่ด้านในห้อง!!
หัวกลมส่ายไปมาด้วยใบหน้าตื่นๆ
เซฮุนเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจแล้วทำท่าจะฝ่าตุ๊ดน้อยเข้าไปด้านในห้อง
มือเล็กดันไหล่เขาไว้แต่ก็แทบไม่เป็นผลกับผู้ชายตัวสูงกว่า187เซนติเมตร ส่วนสูงลู่หานก็เลขคล้ายๆเขานะ 178เซนติเมตร..
ตัดฉากกลับมาที่การสู้รบของไททันกับตุ๊ด
“อย่าเข้าไปนะ!”
“มึงแอบซุกเมียไว้หรอไอ้หานกูถึงเข้าไปไม่ได้”
“เมียพ่องดิ กูไม่เอาเมีย!”
“งั้นหลบ!!!”
จบสกอร์ด้วยมือใหญ่เท่าอุ้งตีนหมีผลักหัวโปกของตุ๊ดหลบออกไปจากทาง
ไททันทำลายกำแพงสำเร็จแล้ว.. ร่างสูงโปร่งเดินเข้าไปภายในห้อง
กวาดตามองสิ่งของทุกอย่าง ตั้งแต่กระจกขนมิ้งค์ยันเตียงคิตตี้
เสียงทุ้มอุทานออกมาดังลั่น
“ไอ้เหี้ย!!!”
ขอจ้างพี่เขาทรายมาตั๊นหน้าตุ๊ดให้สลบทีค่ะ
สถานการณ์นี้ขอแกล้งเป็นลมไม่ก็แกล้งตายไปเลย กรี๊ดดดดดดดด
เซฮุนหันขวับมาหาลู่หานด้วยใบหน้ากราดเกรี้ยว มือหนาจับต้นแขนบางเอาไว้แล้วบีบแน่น
“คือ.. คือกูอธิบายได้นะ”
“อธิบายมา!
กูมีเวลาให้มึงห้าวินาที” หายใจเข้าออกก็หมดแล้วอีคนใจบาป..
“ทุกอย่างในห้องนี้ของ..ของพี่สาวกู!!!”
“ห๊ะ?”
“พี่สาวกูชอบคิตตี้กับสีชมพูมาก
วันที่กูย้ายหอกูไปรับใบประกาศจบที่โรงเรียนกูเลยให้พี่สาวกูมาจัดของให้แทน
แล้วก็อย่างที่มึงเห็นอ่ะ พี่สาวกูจัดให้กูซะแม่งเป็นซานริโอ้แลนด์เลย
กูขี้เกียจรื้อจัดใหม่ก็เลยปล่อยเลยตามเลย แม่งก็แฟนตาซีดี”
“มึงไม่อยากอ้วกมั่งหรอวะ”
“นะ.. นิดหน่อย” คิตตี้ลูกแม่ มะมี๊ขอโทษค่ะ..
มะมี๊ไม่เคยอยากอ้วกนะคะลูก มะมี๊รักหนูนะ T_T
แรงบีบที่ต้นแขนคลายลง สีหน้าของเซฮุนปรับมาเป็นปกติ
เขากลัวไอ้หน้าติ๋มนี่เป็นตุ๊ดชิบหาย
กลัวแม่งจะเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกับที่เขาเกลียด ตัวก็เล็กๆหน้าก็อ้อยๆ..
ถึงแม้จะคิดว่าหน้าไอ้หานจะเข้ากับห้องคิตตี้ผีนี้ดีก็เหอะ
แต่เขาก็รับไม่ได้หรอกถ้าไอ้หานเพื่อนเขาจะเป็นตุ๊ด แม่งห้ามเป็นตุ๊ดนะเว้ย..
“แล้วไป..”
เหมือนยกภูเขาออกจากอก.. ลู่หานลอบกุมอกถอนหายใจออกมาเฮือก
เกือบโดนตีนมันยันติดผนังแล้วมั้ยล่ะ.. โชคดีที่สกิลแถของลูลู่เป็นเลิศ
เซฮุนนั่งลงบนเก้าอี้ไม้สีครีม
ทำใจนั่งเตียงคิตตี้ไม่ลงจริงๆว่ะแม่ง..
“มึงมาหอกูได้ไง” ลู่หานยืนอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมกับเช็ดผมไปด้วย
เอาให้แห้งเลยเดี๋ยวจะเป็นหวัด ลู่หานเป็นหวัดง่าย..
“ดำดินมามั้ง”
“กูถามดีๆสัด”
“ฮ่าๆๆ”
อุ๊ย.. คนเหี้ยหัวเราะเพราะลูลู่อีกแล้วค่ะแม่
ชื่นใจเหมือนได้รับออกซิเจนจากแหล่งธรรมชาติ..
เซฮุนยิ้มมุมปากอย่างเปิดเผย
โล่งใจที่ไอ้หน้าติ๋มตรงหน้าแม่งเป็นคนโหดเถื่อนอย่างที่เขาชอบ
นานๆทีจะเจอคนที่คุยกับเขาด้วยภาษาเดียวกัน..
“กูก็เดาๆมา มึงเคยบอกว่าหอมึงอยู่ซอยนี้ กูก็ไล่ถามป้าใต้หอมาหมดแหละว่าหอนี้มีคนชื่อลู่หานมั้ย”
“เหี้ยเซฮุน มึงลงทุนไปป่ะวะ”
“กูลงทุนเพราะพรุ่งนี้กูต้องมีการบ้านส่ง”
มือเล็กหยุดขยี้ผมพร้อมกับปั้นหน้าเป็นตูดใส่เขา โอเค มาลอกการบ้าน
เคลียร์..
ร่างเล็กเดินไปที่ชั้นหนังสือ
รื้อหาสมุดและชีทการบ้านออกมาเปิดเช็คดูว่าตนเองทำเรียบร้อยแล้วหรือยัง
ทุกการกระทำอยู่ในกรอบสายตาของอีกฝ่ายตลอดเวลา
แม่งก็เป็นผู้ชายที่น่ารักคนหนึ่งนั่นแหละไม่ใช่คนติ๋มอะไร.. จนกระทั่งคนแมนจำเป็นเดินกลับมาพร้อมกับยื่นสมุดให้เซฮุน
“นั่งลอกที่นี่แหละ พรุ่งนี้จะได้เอาไปส่งพร้อมกัน มึงชอบดองเลกเชอร์กูเป็นวันๆจนกูไม่มีอะไรจะอ่าน
จะมาดองการบ้านกูที่ต้องส่งพรุ่งนี้อีกไม่ได้ คนเหี้ย”
“โห เป็นชุด”
เขายื่นมือมารับสมุดการบ้านแล้วหมุนตัวไปเขียนหนังสือบนโต๊ะ
กระเป๋าดินสอและกระดาษทุกอย่างก็วางอยู่บนโต๊ะนั่นแหละ
เขาหยิบใช้ราวกับเป็นของของตัวเอง
ลู่หานไม่ได้ว่าอะไรกลับดีใจด้วยซ้ำที่เขาทำตัวเป็นกันเอง
ร่างเล็กเดินไปตากผ้าเช็ดผมแล้วกลับเข้ามาด้านในห้อง
เปิดตู้เย็นหาขนมยัดปากเพราะทนรอข้าวจากแบคฮยอนไม่ไหว
“เซฮุน”
“ว่า” ขานรับทั้งที่ยังก้มหน้าลอกการบ้านยิกๆ
ซึ่งคนถามเอกก็เอาหน้ามุดตู้เย็นอยู่เช่นกัน
“กินไรมายัง”
“ยังอ่ะ กูพึ่งตื่น พึ่งนึกได้ว่ามีการบ้านก็เลยรีบหาตัวมึง”
เจริญค่าพ่อคนหล่อของตุ๊ดแบ๊ว..
ลู่หานจัดการกับตู้เย็นกุกกัก แป๊บนึงก็เดินเข้ามาหาคนตัวใหญ่ที่นั่งลอกการบ้านอย่างเอาเป็นเอาตาย
ข้าวปลาก็ยังไม่กิน คนเหี้ยเอ๊ย..
แอบด่าในใจแต่ปากเล็กจิ้มลิ้มกลับยกยิ้ม ไม่ต้องหมั่นไส้ตุ๊ดค่ะ
ตุ๊ดทำได้แค่นี้แหละ
มีเหยื่อหลงเข้ามาถึงในห้องแบบนี้จะปล่อยให้โอกาสมันเสียเปล่าก็ดูโง่เกินไปแล้ว
อืม.. ลู่หานนี่แหละคนโง่..
“แดกน้ำทับทิมไปก่อนแล้วกันห้องกูมีแค่นี้ เฮ้ย!!”
“เหี้ย!!”
น้ำทับทิมสีแดงสาดลงไปเต็มๆบนเสื้อยืดสีขาวของเซฮุน..
ทุกอย่างตกอยู่ในความสงัด
เยส สงัดแดกจ้า..
กรอเทปไปเมื่อสามวินาทีที่แล้ว
ลู่หานก้าวเข้ามาประชิดโต๊ะหวังจะวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะพร้อมกับพูดบอกมันไปด้วย
จู่ๆเซฮุนแม่งก็เส้นกระตุกเหวี่ยงตัวพร้อมกับแขนเพื่อจะหันมาคุยกับลู่หาน
เต็มๆจ้า.. เต็มเสื้อมันเลย เย้..
“เสื้อยืดพันห้าของกู.. พ่อมึงตายยยยยยยยยยยย”
เขาตะโกนโวยวายออกมาพร้อมกับดึงเสื้อยืดออกมาดูผลงาน
หน้าของเขาเหมือนจะร้องไห้ที่เสื้อยืดแสนแพงของเขามันเปื้อนเหมือนโดนเลือดสาดและดูท่าว่าจะซักไม่ออก
ทำไมต้องเรียกหาพ่อด้วยวะพ่อกูสะดุ้งฮักๆหลายรอบแล้วมั้งไอ้ควาย
“โวยวายหาหอกอะไร อย่างน้อยก็โชคดีที่ไม่โดนการบ้านของกูกับมึงน่า”
ลู่หานโยนม้วนกระดาษทิษชู่ให้เซฮุน มึงทำตัวเองนะคะ!
“เชี่ยเหนียวสัด แหยะ”
เขาบ่นออกมา และโดยที่ตุ๊ดไม่คาดคิด
เซฮุนเลิกปลายเสื้อยืดขึ้นและถอดมันออกไป ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าทำให้ตุ๊ดน้อยหัวใจไม่แข็งแรงยืนช็อคค้างตาแทบถลน
ในหัวลู่หานไร้การประมวลผลใดๆ มันมีแต่คำว่าอู้หู..
อู้หูวววววววววววววววววววววว
ขาว.. กล้ามมีไม่มากแต่ก็พอมี.. ไหล่กว้างๆนั่น ไหปลาร้าลึกได้รูปสวยนั่น..
“ไอ้หาน! มึงเลือดกำเดาไหล แม่งเอ๊ยนี่มันวันแดงเดือดหรือไงวะ”
ลู่หานยังคงยืนชะงักค้างราวกับหุ่นยนต์เออเร่อ
รุ้สึกตัวอีกทีก็ตอนเซฮุนเอาก้อนทิชชู่มายัดจมูกแล้วจับหน้าให้หงายขึ้น
อีแม่ใจบะดี.. ใจบะดีเลย..
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด(ในใจ) ผู้ชายมาถอดเสื้อในห้องตุ๊ดแบ๊ว
มาถอดเสื้อในซานริโอ้แลนด์ของลูลู่ กรี๊ดดดดดดด(ในใจ)
ฮึบไว้ค่ะ ฮึบ! (ดันทิชชู่เข้าไปในจมูกให้ลึก)
“สงสัยอากาศแม่งร้อน” ลู่หานรีบแถตะกุกตะกัก
“ปวกเปียกอย่างมึงกูไม่สงสัยหรอก
หรือว่าที่มึงเลือดกำเดาไหลก็เพราะ..”
“มึงแพ้หุ่นกู..”
“พ่องดิ”
“ใช่มั้ย..”
“...”
ใช่ค่ะ!! (กดปุ่มแดงตอบ)
เซฮุนค่อยๆเดินทำหน้าหื่นเข้ามาใกล้..
ทีละก้าว ทีละก้าว..
มือเรียวยาวเสยผมหน้าม้าของเขาขึ้นพร้อมกับกระตุกยิ้มแบดบาดใจเหลือเกิน
ทั้งหมดทั้งมวลเขาทำใส่ตุ๊ดแบ๊วที่เลือดกำเดาไหลพุ่งปรี๊ดออกมาอีกรอบจนทิชชู่ชุ่มไปหมด
ลู่หานค่อยๆก้าวเท้าถอยหลังทีละก้าว ทีละก้าว จนกระทั่งชนกับขอบเตียงและหล่นตุ๊บลงบนเตียงคิตตี้ลูกรัก..
สถานการณ์ดีมาก เอ๊ย! ไม่ค่อยดีแล้ว
อ่อยตุ๊ดมากไม่ดีนะคะ ลูลู่ไม่ได้ตบะกล้าแกร่งมากมายอะไรนะคะ..
ยิ่งเห็นอีกคนกลัวตาแทบถลนออกมามากเท่าไหร่
คนเหี้ยๆอย่างเขาก็ยิ่งแกล้งหนัก เฮ้ยไอ้หน้าอ่อนนี่หน้าแดงเถือกเลยว่ะ.. แม่ง
น่ารัก
กริ๊ก! ผัวะ
ประตูห้องถูกเปิดผัวะเข้ามาโดยตุ๊ดแรดที่พึ่งไปซ้อมลีดกลับมา
ในมือมีถุงข้าวมันไก่พิเศษใส่กล่องเพราะดูท่าทางแล้วอีลู่ตุ๊ดแบ๊วเพื่อนรักคงหิวหนักแน่ๆ
แต่เมื่อก้าวเข้ามาในห้องปุ๊บตาที่กรีดอายไลน์เนอร์หนาก็แทบถลนเมื่อเห็นภาพอันเร่าร้อนตรงหน้า
ผู้ชายหุ่นแซ่บถอดเสื้อกำลังโน้มจะคร่อมเพื่อนรักที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงเต็มทน! มือปล่อยถุงข้าวมันไก่ลงกับพื้นพร้อมกับอุทานเสียงดัง
“อุ๊ยแหก!!!!”
TBC
#เปลี่ยนเทยให้เถื่อน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น