HUNTER BOY : รักเดือดๆของหนุ่มเลือดร้อน
{Chapter 5} - END
“ไอ้ฮุน
กูว่ามึงใจเย็นก่อน”
“อะไร!!”
ผมเผลอตวาดจงอินไปด้วยอารมณ์เดือดดาล
ในตอนนี้ผมกำลังวิ่งออกจากโรงเรียนอย่างเร็วที่สุดเพื่อไปยังจุดนัดพบหรือที่ตายของไอ้พวกนั้น
ไอ้จงอินวิ่งตามผมมาติดๆและมันก็เรียกผมไว้ให้ใจเย็น
“โทษทีว่ะ.. กูเป็นห่วงเค้า”
“ไม่เป็นไร กูเข้าใจ
แต่มึงได้ยินที่พี่ลู่หานบอกมั้ย มันเป็นกับดัก”
“กูไม่สนว่ามันจะเป็นกับดักหรือเชี่ยอะไร
กูไม่กลัว”
“แต่กูกลัวว่ามึงจะตายห่าก่อนได้เป็นแฟนกับนางฟ้าคริสเตียนน่ะสิ”
“หมายความว่าไง..”
“คนที่รุมตบพี่ลู่หาน
คือแบร์กับเพื่อนของแบร์”
“เชี่ย จริงหรอวะ!”
“อืม
ก็แค่หมั่นไส้ที่สวยกว่าแล้วก็อิจฉาที่มึงไปจีบเขา เมื่อเช้าแบร์เจอกู
เขาบอกว่าไม่กล้ามาเจอหน้ามึง เขารู้สึกผิด”
“ทีตอนทำล่ะไม่คิด ผู้หญิงบ้าอะไรวะ!”
“แล้วที่ช็อกกว่านั้น
พี่ชายของแบร์คือไอ้ซึงโฮ”
ไอ้ซึงโฮ..
เด็กคริสเตียนที่เป็นหัวโจก ศัตรูตัวฉกาจของผม
“แบร์บอกให้มึงระวังตัวดีๆ
พี่ชายของแบร์เหี้ยกว่าที่คิดไว้เยอะ”
“แล้วจะให้กูทำยังไง
ตอนนี้ลู่หานตกอยู่ในอันตราย ถ้ามึงเป็นกูมึงจะทำยังไงวะจงอิน กูอยู่เฉยๆไม่ได้หรอก!”
“...” จงอินถอนหายใจออกมา
“กูไปก่อนนะ”
ผมบอกเป็นคำสุดท้ายแล้วรีบออกวิ่งทันที
เวลานี้ผมไม่มีสติมาคิดอะไรทั้งนั้น ผมไม่รู้ว่าไอ้จงอินมันตามผมมาหรือเปล่าเพราะเอาแต่วิ่งตรงไปข้างหน้าอย่างเดียว
พอมาถึงหน้าปากซอยที่จะเข้าไปยังโกดังร้างก็เจอกับเด็กรอยอลที่เป็นพวกของผมประมาณสิบคน
ผมพยักหน้าให้พวกมันวิ่งตามผมเข้าไปในซอยโกดังร้าง
อดทนหน่อยนะลู่หาน.. อดทนนะ
ร่างสูงก้าวเดินเข้ามาภายในโกดังร้างผุพังพร้อมกับพวกอีกสิบคน
ดวงตาคมวาวโรจน์หม่นลงเมื่อเห็นดวงใจของเขาถูกมัดไว้กับเสาในสภาพสะบักสะบอม
เด็กคริสเตียนเกือบสิบคนยืนกักกันลู่หานเอาไว้
ลู่หานหันหน้าหนีไม่ให้เขาเห็นรอยแผล
มันเล็กน้อยมากถ้าเทียบกับสิ่งที่เขาจะเจอ หนีไปสิเซฮุน หนีไปสิ คนโง่..
เด็กหนุ่มพุ่งเข้าไปหานางฟ้าคริสเตียนแต่ก็ถูกอีกฝ่ายยกแขนกักกันตัวเอาไว้เสียก่อน
“ใจเย็นๆ นางฟ้ายังสบายดีหายห่วง
แต่มึงต้องสะสางบัญชีกับพวกกูก่อน” ซึงโฮพูดด้วยรอยยิ้มร้าย
ยิ่งเห็นคนตรงหน้าเดือดดาลก็ยิ่งได้ใจ
“บัญชีเหี้ยไร”
“ก็ที่มึงยึดเข็มกลัดกูไปคราวก่อนไง
รู้มั้ยว่ากูอายชาวบ้านแค่ไหน”
“มึงแพ้กูก็สมควรอายป่ะวะ
มึงมันอ่อนเอง!”
ผัวะ!!
หมัดหนักต่อยเข้าที่แก้มซ้ายจนเซฮุนหน้าหัน
ปวดไปทั้งหน้าเพราะมันเป็นหมัดที่พุ่งเข้ามาเร็วและไม่ทันตั้งตัว
เมื่อมีคนเปิดงาน
เหล่าลูกน้องก็พุ่งลุยกันตุบตับ เสียงหมัดกระทบใบหน้าดังปะปนกัน
รวมถึงเสียงโครมของคนถูกถีบเข้ากับกองไม้
ลู่หานกัดปากตัวเองแน่นจนได้กลิ่นคาวเลือด ไม่เคยคิดเลยว่าต้องมาดูการต่อสู้ดุเดือดนองเลือดแบบนี้
และคนลงสนามก็มีคนที่ลู่หานห่วงอยู่ทั้งคน
“มองสินางฟ้า หันหน้าหนีทำไม
ดูไอ้เซฮุนที่มันกำลังสู้เพื่อนายสิ น่าสมเพชดีเนอะ”
เสียงคนที่ยืนคุมกระซิบข้างหู
ก่อนจะจับใบหน้าสวยให้มองตรงไปยังการต่อสู้เบื้องหน้า
ถึงแม้ว่าเซฮุนจะชกต่อยไม่มีเพลี่ยงพล้ำ แต่ก็โดนสวนคืนไปหลายหมัดอยู่เหมือนกัน
คนตัวเล็กกลืนน้ำลายหนืดลงคอ.. ความรู้สึกน้ำตาท่วมหัวใจมันเป็นแบบนี้นี่เอง
เหมือนกำลังนั่งดูเขาโดนเชือดอยู่ตรงหน้าทั้งที่ช่วยอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง
พลั่ก โครม!!
ซึงโฮล้มกระแทกกองไม้ด้วยฝ่าเท้าของเซฮุน
ไอ้สวะนี่มันเลวยิ่งกว่านรกแตก เซฮุนรู้ว่าพวกของเขานั้นชกต่อยเก่งกาจแค่ไหน
แต่พอล้มพวกคริสเตียนไปได้คนนึง ก็มีคริสเตียนอีกสองคนวิ่งมาจากหลังโกดัง
แบบนี้ต่อให้เก่งแค่ไหนมันก็หมดแรงได้ ไม่ต่างอะไรจากหมาหมู่หรอกเว้ย
นี่สินะที่ลู่หานบอกว่ามันเป็นกับดัก
แต่พวกมึงรู้เอาไว้นะ..
หมาจนตรอกมันน่ากลัวกว่าเสืออีก
เมื่อไอ้นรกแตกมันล้ม
เขาก็ตามไปประเคนหมัดให้มันได้ง่ายขึ้น หนึ่งหมัดหนักๆให้กับที่มันทำลู่หานเจ็บ
และอีกหนึ่งหมัดที่มันทำให้ลู่หานต้องมาดูภาพอะไรแบบนี้ นางฟ้าก็ต้องอยู่บนฟ้าสิวะ
จะมาดูก้นเหวอย่างพวกมึงได้ยังไง
ลู่หานได้แต่สวดภาวนาในใจให้ทุกคนปลอดภัย
แต่ก็ต้องร้องออกมาเสียงหลงเมื่อถูกหลังมือตบฉาดเข้าที่ใบหน้าอีกหน เมื่อหัวหน้าเพลี่ยงพล้ำ
ลูกน้องก็ต้องช่วยเป็นธรรมดา
เมื่อเซฮุนได้ยินเสียงร้องของลู่หานก็หยุดหันมาดู
ก่อนจะถูกถีบจนกลิ้งไปกระแทกกองไม้ข้างๆ
“หลงนางฟ้าจนเป็นบ้าแล้วนะมึง!”
ซึงโฮตะโกนใส่หน้าแล้วพุ่งหมัดรัวซ้ายขวาใส่ใบหน้าคมไม่ยั้ง
ความรักมันทำให้คนตาบอดแม่งเรื่องจริง ดูอย่างไอ้เซฮุนสิ
จะตายเพราะนางฟ้าคริสเตียนอยู่แล้วยังไม่เจียม โง่เอ๊ย
“อั่ก..”
รอยอลหลายคนเริ่มหมดแรงต่อสู้และกลายเป็นเป้านิ่งให้พวกมันรุมกระทืบ
ไม่เว้นแม้แต่โอเซฮุนที่กำลังโดนฝ่าเท้าของซึงโฮประเคนใส่ไม่ยั้ง
แต่เมื่อได้จังหวะก็เตะตัดขาจนมันล้มแล้วลุกขึ้นยืนตั้งการ์ดเตรียมต่อสู้อีกครั้ง
ท่าทางคราวนี้มันจะเอาจริง.. เอาให้ตายจริงๆ
เขาต้องมีชีวิตรอด และลู่หานต้องปลอดภัย..
หันไปดูเหล่ารอยอลเกือบสิบคนที่โดนรุมกระทืบอยู่ด้านหลัง
เซฮุนกัดฟันแน่นอย่างโกรธจัดที่แม่งเล่นสกปรก
“มึงแม่งเหี้ยกว่าที่กูคิดไว้อีกนะ!”
“ใครตั้งกฎขึ้นมาบนโลกวะว่าห้ามรุม”
“ความเป็นมนุษย์มึงยังไม่มี
ไม่ต้องไปพูดถึงกฎหรอก”
“ปากดีนะมึง!”
ทั้งสองหัวหน้าพุ่งเข้าสู้กันอีกครั้งอย่างไม่มีใครยอมแพ้ใครอีกทั้งยังเพิ่มความเดือดดาลขึ้นเป็นสองเท่า
ลู่หานถูกจิกหัวและตบอีกครั้งแต่ก็เม้มปากแน่นไม่ยอมให้เสียงใดเล็ดลอดออกมาแม้แต่นิดเดียว
เมื่อไม่ยอมส่งเสียงก็ถูกต่อยเข้าที่ท้องจนจุก
“อ๊ะ..”
เสียงหวานแหบพร่ามีผลต่อโอเซฮุนเสมอ
ร่างสูงล้มลงจากหมัดหนักๆเมื่อเสียสมาธิ ซึงโฮหัวเราะชอบใจ อ่านออกง่ายเหลือเกินนะ
เก่งแค่ไหนก็มาแพ้ให้กับความรักโง่ๆ
นักเลงคริสเตียนดึงมีดสั้นออกมาจากกระเป๋ากางเกง
ดวงตาของโอเซฮุนเบิกโพลงอย่างตกใจ เมื่อลู่หานเห็นภาพตรงหน้าก็ตกใจตาเบิกกว้างและหวีดร้องออกมาเสียงดัง
“อย่านะ!!!!!!!!!”
“ลงนรกซะเถอะมึง!”
.
.
ปรี๊ดๆๆๆๆ!!!
ฉึก!
“อั๊ก!..”
เสียงนกหวีดของตำรวจพร้อมกับฝ่ายปกครองของทั้งสองโรงเรียนกรูกันเข้ามาในโกดังร้างที่มีการต่อสู้อย่างดุเดือด
นายตำรวจตรงเข้าไปจับเด็กอันธพาลที่มีเกือบร้อยคน
และหน่วยพยาบาลก็เข้ามาพร้อมกับเปลนำตัวคนเจ็บสาหัสที่ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กรอยอลเนกไทแดงไปโรงพยาบาล
ฝ่ามือเปื้อนเลือดของซึงโฮถูกตำรวจจับไปใส่กุญแจมือหลังจากที่เสียบมีดทำร้ายร่างกาย..
หน่วยพยาบาลต่างก็กรูเข้ามารุมโอเซฮุนที่เจ็บหนักที่สุด ทั้งบาดแผลฟกช้ำตามตัว
คิ้วแตก ปากแตก และโดนแทงด้วยมีดสั้นบริเวณสีข้าง..
.
.
ผมรู้สึกเจ็บ..
เจ็บกว่าครั้งที่โดนกระจกเสียบคราวก่อนเสียอีก
สติของผมมันเริ่มพร่าเลือนลงเมื่อเสียเลือดมาก คนรอบกายของผมมีอาจารย์ฝ่ายปกครอง
พยาบาล แล้วก็พ่อของผมที่กำลังตาแดงก่ำคล้ายจะร้องไห้ พ่อเป็นห่วงผมด้วย
ดีใจชะมัด..
เสียงของนางฟ้าจากบนสวรรค์กำลังร้องไห้และร้องเรียกชื่อผมจากไกลๆ
ไม่นานเสียงนั้นก็เข้ามาใกล้เรื่อยๆ
พร้อมกับตาอันหนักอึ้งของผมที่ปิดลงหลังจากเห็นหน้าของเขาแค่แวบเดียว..
นางฟ้าของผมตกสวรรค์อีกแล้ว..
หน้าช้ำเชียว..
“โอเซฮุน!! นายอย่าหลับนะ! ห้ามหลับ
ฉันสั่งได้ยินมั้ย!!”
มือเล็กๆนั้นตีเข้าที่ไหล่ของผมป๊าบโคตรแรง
เจ็บนะ แต่ผมง่วงนอนมากเลย..
“นายต้องฟื้นขึ้นมานะ! ฉันรอนายอยู่นะโอเซฮุน!”
เสียงสะอื้นร้องไห้ของเขานั้นผมไม่ชอบเลย..
ผมอยากลุกขึ้นไปกอดปลอบเขา แต่ร่างกายมันหนักเหลือเกิน
หน่วยพยาบาลรีบพาร่างของคนเจ็บขึ้นรถเพื่อไปโรงพยาบาลอย่างเร็วที่สุด
ผอ.โรงเรียน อาจารย์ และตำรวจก็ขึ้นรถไปด้วย
มีเรื่องใหญ่ที่ต้องจัดการอีกมากมายพอสมควร
คิมจงอินวิ่งเข้ามาในโกดังร้างหลังจากจัดการแจ้งผอ.หรือพ่อของโอเซฮุนให้มาจัดการกับปัญหาเรื้อรังระหว่างสองโรงเรียน
หลังจากนี้คงจะจบกันได้แล้วมั้ง
โดนตำรวจลากคอซะขนาดนี้แถมยังมีคนเจ็บสาหัสอีกมากมาย โรงเรียนคริสเตียนผิดเต็มๆไปเลยคราวนี้
.
.
เด็กหนุ่มสะดุดฝีเท้าเมื่อเห็นนางฟ้าคริสเตียนยืนปิดหน้าร้องไห้อย่างน่าสงสาร
ในมือของลู่หานมีเข็มกลัดของโรงเรียนรอยอล..
ที่โอเซฮุนดึงออกจากเสื้อและยัดใส่มือของลู่หานเอาไว้ก่อนที่จะขึ้นรถพยาบาล..
“ฉันยังไม่ได้ขอบคุณนายเลยนะที่เข้ามาช่วยฉัน..
ฮึก..”
“คนโง่..”
“ตื่นมาฟังคำบอกรักของฉันนะเซฮุน..”
.
.
.
.
.
.
ร่างเล็กวิ่งบนทางเดินของตึกผู้ป่วย
ก่อนจะหยุดเมื่อถึงห้องพักผู้ป่วยห้องหนึ่ง มือบางเคาะสองสามครั้งก่อนจะผลักเข้าไป
เสียงเกมจากจอทีวีดังปิ้วๆ
พร้อมกับไอ้คนป่วยที่กำจอยสติ๊กเล่นเกมอย่างสนุกสนาน
เมื่อเช้าจงอินโทรมาบอกว่าเซฮุนฟื้นแล้วหลังจากที่นอนเป็นผักมาสามวันเต็มๆ
แผลของเซฮุนไม่ติดเชื้ออะไรและพ้นขีดอันตรายไปเยอะ
เด็กกิจกรรมอย่างลู่หานกว่าจะว่างมาเยี่ยมเขาก็เย็นย่ำ
นี่ก็รีบมาสุดๆแล้วยังมาถึงตั้งห้าโมงเย็น
ตอนที่จงอินโทรมาบอกนี่ไม่เป็นอันเรียนกันทั้งวันเลย
แทบอยากจะวิ่งออกจากห้องเรียนมาหาด้วยซ้ำแต่ก็ทำไม่ได้
ดูคนป่วยสิ.. โดนมีดแทงนะไม่ใช่เข็มจิ้ม
ส่วนเรื่องคดีความนั้นพ่อของเซฮุนเอาเรื่องอย่างถึงที่สุด
มันคือการก่ออาชญากรรมไม่ใช่เรื่องต่อยตีกันปกติ
เรื่องราวก็หนักหนาเอาการกันอยู่ทีเดียว.. คนผิดก็ต้องว่าไปตามผิด
จบเรื่องวุ่นๆกันเสียที..
เมื่อคนป่วยเห็นนางฟ้าคริสเตียนเดินเข้ามาในห้องก็ทิ้งจอยสติ๊กลงข้างตัวพร้อมกับกุมแผลทำหน้าเจ็บปวด
ร้องโอดโอยน่าสงสาร
“โอ๊ยๆ เจ็บจัง”
“ช้าไป”
นักแสดงรางวัลตุ๊กตาทองทำหน้าเซ็ง
ก่อนจะนั่งนิ่งอยู่บนเตียงเพราะขยับตัวไม่ได้มากเดี๋ยวจะกระทบกับแผล
“เซ็งเลย ว่าจะอ้อนให้มาจูบปลอบหน่อย”
“ฝันไปเหอะ”
ลู่หานยู่หน้าใส่เขาแล้วเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเตียงคนไข้
ใบหน้าหล่อมีรอยฟกช้ำหลายจุด
พลาสเตอร์ยากลับมาแปะเต็มหน้าอีกครั้งหลังจากห่างหายไปนาน
เขาเองก็มองสำรวจใบหน้าสวยหวานที่ไม่ได้เห็นมาหลายวันเช่นกันอย่างคิดถึง
ต่างคนต่างยิ้มแทนคำพูดมากมายในใจ..
“เป็นยังไงบ้าง”
“คิดถึง”
“หมายถึงแผล”
“แผลก็คิดถึงนาย ทุกอย่างบนตัวฉันคิดถึงนายหมดเลย”
“แหวะ โดนแทงแล้วสมองกลับ ปากหวานขึ้นหรือไง”
“ปากหวานอย่างนี้อยากชิมมั้ยล่ะ”
“ลามกขึ้นด้วย”
เซฮุนหัวเราะ หยอกเล่นหรอกน่า เห็นนางฟ้าทำหน้ามุ่ยแล้วน่ารักดี
ไม่ว่าจะยิ้ม หัวเราะ ทำหน้ามุ่ย หน้าเขิน หรืออิริยาบถอะไรก็น่ารักไปหมดนั่นแหละ
ยกเว้นตอนร้องไห้ที่เขาไม่ชอบเอาซะเลย..
อยากดึงมากอดจังเลยแฮะ.. คิดถึงจัง
แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเดี๋ยวแผลจะหายช้า TvT อดกอดนางฟ้านานกว่าเดิมอีก ตอนนี้ก็คงรอแค่ความหวังเล็กๆที่จะให้ลู่หานกอดเขาเองอ่ะนะ..
“จะบอกรักฉันหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถามหลังจากเรานั่งจ้องตากันมานาน
“อะไร”
“ก็นายบอกว่าถ้าฉันฟื้นแล้วจะบอกรักฉันไง”
“คะ.. ใครบอกนายกัน”
“ไอ้จงอิน”
นางฟ้าคริสเตียนกัดปากและหันไปทำหน้าอารมณ์ว่าซวยแล้วพร้อมกับหลับตาปี๋กับตัวเอง
คนป่วยที่นั่งดูอยู่ก็ทำหน้าอย่างผู้เหนือกว่ากำลังได้รับชัยชนะ
“เฮ้อ.. โชคดีกว่าผมนี่มีอีกมั้ยครับ ตื่นมาก็มีนางฟ้ามาบอกรัก ชีวิตดี๊ดี”
ทำเสียงล้อเลียนพร้อมกับกอดอก น่าหมั่นไส้จนอยากถีบให้ตกเตียงไปเลย
ลู่หานมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่งๆ
ไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะว่าผู้ชายห่ามๆและเป็นอันธพาลอย่างเขาก็จะมีมุมดีๆให้น่าค้นหาเหมือนกัน
เขายอมทำในสิ่งที่อาจจะฝืนความเป็นตัวเองอย่างเช่นการเลิกพูดคำหยาบ เลิกต่อยตี
เขายอมทำเพื่อลู่หาน..
ผู้ชายตรงหน้านี้เขาต่อสู้ทั้งที่รู้ว่าเป็นกับดัก
แต่เขาก็ยังสู้เพื่อให้ลู่หานปลอดภัย
ในความดิบเถื่อนของเขามักแฝงเหตุผลดีๆอยู่ภายในเสมอ
สิ่งที่เขาทำทุกอย่างมันทำให้ลู่หานรู้ว่าเขาเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่มีหัวใจกล้าแกร่ง
เป็นผู้นำได้ และยังเป็นผู้ตามเชื่องๆของลู่หานได้อีกด้วย ไม่มากไม่น้อย
และไม่ขาดไม่เกิน
ไม่เคยคิดเหมือนกันนะ
ว่าลู่หานจะติดกับดักหัวใจของนักเลงหัวไม้เข้าอย่างจัง..
เหตุผลแค่นี้มันคงจะพอแล้วล่ะมั้ง.. กับคำที่ลู่หานจะบอกเขาออกไป..
“ฉันรั..”
มือแกร่งเอื้อมมาปิดปากที่กำลังจะเอ่ยถ้อยคำหวานออกไป
ดวงตากลมโตมองหน้าเขาอย่างงงๆ
“คำบอกรักอ่ะ ให้ผู้ชายอกสามศอกอย่างฉันเป็นคนพูดดีกว่า”
.
.
.
“ฉันชอบนายนะ แล้วก็รักไปแล้วด้วย แถมตอนนี้ยังหลงสุดๆไปเลย”
“เฮ้ย อย่าเงียบดิ”
เขาเอ่ยทักอย่างเขินๆเมื่อเห็นลู่หานจ้องหน้าเขานิ่ง
โดนบอกรักจนเอ๋อไปแล้วหรอ นางฟ้าบ๊อง.. เห็นสวยๆอย่างนี้ ทั้งเข้มแข็ง ทั้งเอ๋อ
ทั้งกวนตีน แล้วก็โคตรน่ารักเลยนะ..
อย่ามาแอบหลงรักนางฟ้าของเขาล่ะ คนนี้หวงมาก (ถกแขนเสื้อ)
ร่างเล็กยืนขึ้นจากเก้าอี้แล้วพุ่งเข้าไปกอดเซฮุน
คนที่โดนกอดโดยไม่ทันตั้งตัวก็แอบเอ๋อเล็กน้อย
แต่ไม่นานก็เอื้อมมือไปโอบเอวเล็กๆนั้นตอบ
“ฉันโคตรรักนายเลย..”
เสียงหวานกระซิบบอกข้างหู..
“คนโง่ ทำอะไรโง่ๆ เกือบตายเพราะฉันแล้ว ถ้านายตายฉันจะทำยังไง”
“ไม่ต้องทำอะไร เพราะฉันยังไม่ตาย
นางฟ้าบ๊อง..”
ลู่หานสวมกอดเซฮุนแน่นเข้าไปอีก
“ขอบคุณนะ.. ขอบคุณสำหรับทุกอย่างเลย”
“ฉันเท่ใช่มั้ยล่ะ”
“เกือบจะไม่เท่แล้ว”
“ไม่ร้องไห้ดิ ฉันยังอยู่ตรงนี้นะ
อยู่กับนายไง”
“อืม..”
มือแกร่งลูบหัวนางฟ้าขี้แย เก็บความรู้สึกเก่งเหมือนกันนะ
แต่พอมาอยู่ตรงหน้าของเซฮุนทีไร กำแพงความรู้สึกทุกอย่างมันพังหมดเลย..
“อยากจูบนายอ่ะ” ลู่หานผละออกมาแล้วบอกกับคนหล่อ
“เอ้า ก็จูบสิ รอนานแล้วเนี่ย”
“ไอ้ปลวก”
“นางฟ้าบ๊อง”
มือเล็กประคองแก้มอีกฝ่ายแล้วประทับจูบลงบนริมฝีปากของโอเซฮุน
อันธพาลจากโรงเรียนรอยอลที่มาทำให้ชีวิตเหงาๆของลู่หานมีแต่รอยยิ้มและความสุข
เราจูบกันเนิ่นนานจนหมดอากาศหายใจกันไปข้าง
ผละออกมาแล้วก็จูบใหม่จนกว่าพยาบาลจะเข้ามาเจอว่านางฟ้าคริสเตียนทำคนไข้ของเธอหายใจไม่สะดวก..
อย่างกับลอยขึ้นสวรรค์ไปพร้อมนางฟ้าเลย..
.
.
.
.
.
วันนี้อากาศแจ่มใสดี.. เซฮุนก็เลยพาผมมาเล่นที่โรงเรียนรอยอล
โชคดีที่มาตอนเลิกเรียนเพราะเด็กรอยอลเนกไทสีแดงทยอยกลับกันแล้วส่วนใหญ่
ผมที่ใส่เนกไทสีกรมท่าต่างจากชาวบ้านเขาก็เข้ามาในโรงเรียนได้สะดวกหน่อยไม่ต้องโดนสายตาคำถามว่าเอ็งมาทำอะไรที่นี่
เอ็งเข้าผิดโรงเรียนหรือเปล่า อะไรทำนองนั้น..
พอเซฮุนออกจากโรงพยาบาลก็กลับมาเรียนตามปกติ
พอใบหน้าของเขาไม่มีรอยฟกช้ำหรือรอยแผลเป็นก็ยิ่งทำให้เขาดูมีออร่าขึ้นเป็นกอง อืมพูดง่ายๆก็..
หล่อนั่นแหละ
เข็มกลัดของผมยังอยู่ที่เขา ส่วนเข็มกลัดของเขาก็ยังอยู่ที่ผม ถามว่าอยากคืนมั้ยก็อยากนะเพราะกลัวเขาไม่มีเข็มกลัดติดมาโรงเรียน
แต่คิดๆดูแล้วก็ไม่คืนดีกว่า..
ผมจะคืนก็ต่อเมื่อเขาคืนผมก่อน (เซฮุน
: ไม่มีวัน)
“นี่ จะพาฉันไปไหน”
“ตามมาเหอะน่า มีอะไรสนุกๆให้ดู”
ผมทำหน้างงเป็นปลาทองสมองเอ๋อ
ก่อนจะถูกเขาดึง(ลาก)ไปทางหลังโรงเรียน อะไรอ่ะ จะพาไปล่าท้าผีหรอ
เขาพาเดินเข้ามาในตึกใหญ่ใหม่เอี่ยมดูไม่น่ามีผีแต่อย่างใด
เซฮุนผลักประตูห้องเรียนห้องหนึ่งเข้าไปแล้วดึงให้ผมตามเข้ามา
ภาพตรงหน้าทำให้ผมเบิกตาโตเป็นไข่ไดโนเสาร์
ผู้หญิงกระโปรงแดงสามคนกำลังผลัดกันตบหน้ากันเสียงดังเพียะๆไม่หยุดโดยที่มีจงอินยืนคุมอยู่
ถ้าจำไม่ผิดพวกเธอก็คือคนที่รุมตบผมวันนั้นนี่
“ตบแรงอีก! แรงให้เท่ากับที่ตบพี่ลู่หานวันนั้นหน่อย แบร์ เธอหยุดตบคนอื่นห้าวินาที
ส่วนเธอสองคนผลัดกันตบแบร์ เริ่ม!”
ผู้หญิงที่ผมจำได้ว่าเป็นมือตบตัวฉกาจกำลังยืนนิ่งๆให้อีกสองคนรุมตบซ้ายขวา
พวกเธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เข้าไปทุกที เสียงร้องโอ๊ยๆ
ทำให้ผมจำเป็นต้องเข้าไปหยุด
“พอ! พอได้แล้ว เลิกตบกันได้แล้วนะ”
“พวกเธอยังตบไม่เท่ากับที่ตบนายในวันนั้นเลยนะ”
เซฮุนบอกผม
“ลู่หาน พวกเราขอโทษ.. ฮึก
ฉันรู้แล้วว่าโดนตบมันเจ็บแค่ไหน โอ๊ย!”
“หยุดเถอะ พอได้แล้ว ไม่ต้องตบแล้ว”
ผมหันไปขอร้องจงอินให้สั่งพวกเธอให้หยุด
“ไม่ได้ยินที่พี่ลู่หานสั่งหรอ หยุด!”
เสียงตบหน้าหยุดลง
ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก พวกเธอเป็นผู้หญิงไม่ควรมีรอยอะไรบนหน้านะ
“กลับบ้านได้แล้วไป”
จงอินสั่งอีกครั้ง พวกเธอรีบวิ่งออกจากห้องไปในทันที
ผมหันมาเอาเรื่องเซฮุนที่ยืนทำหน้านิ่งไม่รู้ไม่ชี้
“ทำไมไปสั่งให้ผู้หญิงตบกันแบบนั้นเล่า”
“ฉันไม่ได้หน้าตัวเมียที่จะไปทำร้ายผู้หญิงนะ”
“ก็เลยสั่งให้ตบกันเองเนี่ยนะ”
“อืม
บางทีพวกเธอก็ต้องโดนสั่งสอนซะบ้าง จะได้ไม่ไปทำกับใครเค้าอีก”
“นั่นผู้หญิงนะเซฮุน”
“ผู้หญิงหรือผู้ชายก็คนเหมือนกัน
นายโดนเขาตบจนหน้าชานะ”
“เรื่องมันผ่านมาแล้วน่า”
“นางฟ้านี่มันนางฟ้าจริงๆ วู้”
เซฮุนทำหน้าบึ่ยใส่ผมก่อนจะกระโดดขึ้นนั่งบนโต๊ะเรียน
“กูกลับก่อนนะ บ๊ายบายครับนางฟ้า”
“เจอกัน”
“บ๊ายบายจงอิน กลับบ้านดีๆนะ”
ผมยิ้มให้จงอินที่สะพายกระเป๋าเดินออกจากห้องไปแล้ว
จริงๆแล้วเขาก็เท่ดีนะ แถมยังสูงพอๆกับเซฮุนด้วย ผิวก็เข้มกว่ามาก ดูแข็งแรงดี
“นี่ๆ แฟนอยู่นี่ครับคุณ
มองจงอินตาเป็นมันเลยนะ” เขากอดอกพร้อมกับทำหน้าบูด
อันธพาลอะไรทำไมขี้น้อยใจจังวะเนี่ย
“พูดอะไรน่าเกลียด แล้วฟงแฟนอะไร ยังไม่ได้เป็นซะหน่อย”
“เราจูบกันหลายทีแล้วนะ”
“ก็จูบไง”
“บอกรักแล้วด้วย”
“อ่าฮะ”
“เหลือจับรวบหัวรวบหางแล้วเนี่ย”
“จะบ้าหรอ
ในหัวคิดแต่เรื่องลามกนะนายน่ะ”
หน้าร้อนขึ้นมาพรึ่บๆเลยเมื่อเขาพูดเรื่องทะลึ่งหน้าตาเฉย
เรายังเรียนมัธยมปลายกันอยู่เลยนะ ถึงแม้ว่าผมจะปีสุดท้ายแล้วก็เถอะ
แต่เขายังอีกตั้งปีกว่าๆถึงจะจบ
เซฮุนดึงมือผมให้เข้าไปยืนตรงหน้าเขาที่นั่งอยู่บนโต๊ะเรียน
มือแกร่งเอื้อมมาจับมือผมทั้งสองข้างแล้วแกว่งเล่นไปมาเป็นเด็ก
“จะเล่านิทานนางฟ้าให้ฟัง อยากฟังมั้ย”
“สนุกป่ะ”
“ลองฟังสิ”
ผมพยักหน้าให้เขายิ้มๆ เขาจึงเริ่มเล่าให้ผมฟัง
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กชายคนหนึ่งอยู่ตัวคนเดียวอย่างเหงาๆ
แม่ทำงานอยู่ต่างประเทศ ส่วนพ่อก็ไม่สนใจ วันๆทำแต่งาน ดูแลลูกหลานคนอื่นมากกว่าลูกของตัวเอง”
ผมมองสบตาเขา.. เด็กชายโอเซฮุนผู้แสนโดดเดี่ยวในนิทาน
“แต่อยู่มาวันหนึ่ง
เขาก็พบกับนางฟ้าตัวน้อยที่โบยบินลงมาจากบนฟ้า
นางฟ้ามอบพรวิเศษให้กับเด็กผู้ชายคนนั้นหลายข้อ เสกทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ
ความสุข และพ่อก็กลับมาทำหน้าที่พ่อที่ดีอีกครั้ง.. พอเด็กผู้ชายคนนั้นมีนางฟ้าคอยอยู่ข้างๆ
ชีวิตก็มีแต่สิ่งดีๆเข้ามามากมายเลยนะ”
.
.
“ถ้าเขาจะขอพรวิเศษจากนางฟ้าอีกสักข้อ
ไม่รู้ว่านางฟ้าจะให้เขาได้หรือเปล่า..”
เซฮุนยิ้มเขินๆ
ผมเห็นหูเขาแดงด้วย แต่ก็คงแดงไม่เท่าแก้มของผมตอนนี้หรอก..
“ขอมาสิ”
“เป็นแฟนกับโอเซฮุนนะครับ”
“คิดว่านางฟ้าจะตอบว่าอะไรล่ะ”
“ตกลงสิ!”
“แน่ใจ”
“สุดๆ เพราะนางฟ้ารักโอเซฮุน”
เข้าข้างตัวเองสุดๆ..
“นางฟ้าไม่ตกลงหรอก”
“อ้าว..”
“แต่ลู่หานอ่ะ ตกลง”
“เย้!!!!”
เขาร้องตะโกนออกมาอย่างดีใจแล้วกระโดดลงจากโต๊ะพุ่งเข้ามากอดผมแน่น
ดีใจเป็นเด็กๆเลย ผมยิ้มกว้างแล้วกอดเขาตอบแน่นไม่แพ้กัน ได้ยินเสียงหัวใจของเราสองคนดังตึกตักแข่งกันใหญ่เลย..
“ขอบคุณนะครับนางฟ้า.. รักว่ะ”
.
.
เขาจะรู้ตัวไหมว่า..
เขาเองก็เป็นพรวิเศษของนางฟ้าเหมือนกันนะ..
END
#ฮุนเตอร์บอย
กรีดร้อง มันดีอะ ฟินสุดๆ น่าร้ากก
ตอบลบ😍😍😍😍
ตอบลบ